Het gebeurt zelden dat ik een bioscoop uitga en niet meteen weet wat ik van de film vond. Vandaag overkwam me dat met Blue Jasmine, de nieuwe Woody Allen.Goed gespeeld, dat zeker, met onder meer Cate Blanchett en Alec Baldwin. Maar tragikomisch? Ik heb geen moment gelachen met alle treurnis, maar het hilarische en de humor zal me ontgaan zijn.
Voor de pauze zat ik te wachten op wanneer het nou echt zou beginnen. Misschien omdat de filmmakers vrijwel aan het begin al de hele plot uit de doeken doen. Wat kan je dan nog verrassen?
Jasmine zoekt onderdak bij haar zus, nadat haar luxe leven is ingestort. Man bleek zwendelaar en pleegt in de cel zelfmoord. Haar zus Ginger heeft een eenvoudig leven en valt volgens Jasmine op losers.
Het krachtigste shot van de hele film is dat waarin Jasmine, in de allerdiepste ellende weggezonken, haar zus nog kapittelt: 'Where is your self-esteem?'
Als haar gebrek aan zelfreflectie niet zo tragisch was, zou het komisch zijn.
Ginger is haar hele leven al de underdog, maar probeert op de harde realiteit toch een redelijk leven te bouwen. Ze lijkt Jasmine zelfs grootmoedig te vergeven dat die haar in haar financiële val heeft meegesleept.
Jasmine eist voor zichzelf het beste op en bouwt haar leven op illusies, wat haar ook lang lukt doordat ze uitstekend kan wegkijken.
Ze is in staat mensen te laten vallen of te beliegen om die droom maar in stand te houden. Haar zus Ginger en haar vriend schoffeert ze, en je kunt nauwelijks geloven dat ze dat doet omdat ze het beste met haar zus voorheeft.
Jasmine is niet aardig, niet attent of zorgzaam, maar vreemd genoeg ga ik haar als kijker niet onsympathiek vinden. Is daarvoor de deernis te groot?
Gelukkig is er geen overduidelijk happy end waar Amerikaanse films wel in grossieren. Toch loopt het voor zus Ginger goed af, al is het maar omdat zij wel weet om te gaan met alle onvolkomenheden van het leven.
Wat ik er nou van vond? Niet de vier sterren die dagblad Trouw eraan gaf, maar gewoon een goede film die toch nog even tot nabeschouwing prikkelt.
Biosagenda: Blue Jasmine
Mooie blog, Annie, over deze film en goed te lezen hoe jij de film anders hebt beleefd en je wellicht meer dan ik hebt ingeleefd in Jasmine,voor mij als man is dat denk ik toch wat moeilijker. Misschien was "lichtvoetig" niet helemaal het goede woord, omdat het het onderliggende persoonlijke drama miskent van Jssmine, maar ik heb zo moeten lachen om veel situaties die in beeld werden gebracht, de ontmoeting met die twee gozers, de thuiskomst bij Ginger, de winkelscène enzovoorts. Ja, echt een driesterren film. Bert Thönissen
BeantwoordenVerwijderenDank je wel, Bert. Misschien was ik voor de film op het verkeerde been gezet door de genreaanduiding 'tragikomedie' en raakte mij vooral de tragi-kant. Geen idee of dat komt doordat ik me als vrouw misschien beter kan inleven in een vrouw. Zo'n pathetisch nouveau-riche type als Jasmine staat anders ver van me af.
BeantwoordenVerwijderenJuist leuk dat we allemaal vanuit onze eigen achtergrond, en niet te vergeten stemming van het moment, verschillend kijken naar een film.