vrijdag 29 juli 2011

Quattro stagioni (2)

Deze dagen word ik heen en weer geslingerd tussen zonnebrand en kachel. Zat ik zondag met thermosokken en de verwarming aan een dik boek te lezen, maandag lag ik met een nog dikker boek in de hangmat in mijn tuin.

Vanmorgen viel de eerste reisbrochure al in de bus met kerst- en nieuwjaarsreizen.
Wageningen biedt zijn vertrouwde zomerse aanblik: weinig jong volk te zien nu de meeste studenten elders vertoeven, er is trouwens helemaal weinig volk te zien. In onze stad oogt het zomers opvallend rustig, om niet te zeggen een tikkeltje desolaat.
Hoewel mijn verstand zegt dat paddenstoelen het hele jaar door kunnen voorkomen, was ik toch lichtelijk geschokt toen ik woensdagavond langs de Diedenweg deze grote elfenbanken zag. Ze zijn prachtig, maar augustus moet nog beginnen!
Tegelijkertijd heb ik elke ochtend een soort lentegevoel: benieuwd naar wat de nieuwe dag weer brengen zal. Mijn agenda is immers helemaal leeg. Niets moet, alles mag. Nog tien dagen om van die ongekende luxe te genieten...

Weblog 26 november 2010 quattro stagioni

vrijdag 22 juli 2011

Een zee van tijd (1)

Ik had vandaag in Kumasi kunnen zijn, maar ik ben gewoon thuis in Wageningen. Na een veelbewogen half jaar besloot ik uiteindelijk om mijn droomreis door West-Afrika uit te stellen.

Nu liggen er twee weken vakantie voor me met een bijzondere invulling: helemaal niets.
Mijn agenda heb ik bewust leeg gehouden. Ik hoef niets en ik mag alles.
Fietsen, wandelen, museum, ontmoetingen, shoppen desnoods, lezen, schrijven zelfs, wie weet, een blogje of twee, of een geheel nieuwe activiteit of gewoon niets, niets, niets. En dient zich te elfder ure een onweerstaanbare bestemming aan, dan pak ik alsnog mijn tas. Ik leef bij de dag en bekijk telkens wat ik het liefste doe.
Van de 'to do'-lijstjes van vroeger ben ik gelukkig al lang afgekickt, maar ik blijf een mens van de klok en de agenda. Ik verken deze zomer dan ook volledig onbekend terrein. Nog nooit eerder beleefde ik twee weken zonder enige invulling. Misschien ga ik me na enkele dagen hangmatten in mijn tuin wel schromelijk vervelen. Da's ook niet erg, verveling schijnt een ferme impuls tot creativiteit te zijn.

Een zee van tijd ligt voor me. Nu maar afwachten of ik niet verzuip.

donderdag 21 juli 2011

Smartlap (2)

Vooruit, in de serie Bekentenissen doen we er nog een: ik hou van de accordeon, ik bespeel hem zelfs.
Smartlap en accordeon gaan hand in hand, maar dit prachtige instrument kan ook klassiek en andere genres aan.
De liefde voor de accordeon is mij met de paplepel ingegeven. De eerste tien maanden van mijn leven, - jaren 50 woningnood - woonden mijn ouders in bij de familie van mijn vader. Er woonden nog twee jongere broers en een zus van hem thuis, dus Annieke kreeg veel aandacht. Het verhaal gaat dat ik steevast 's avonds om tien uur begon te blèren en dan werd ik in de gezelligheid van de huiskamer onthaald. Begeleid door een oom op de accordeon werd ik de kamer rond gedragen.
Zo vreemd is het dus niet dat ik het leven van huis uit meestal als een feestje beschouw. Muziek waar een accordeon in zit, raakt meteen bij mij al een gevoelige snaar.

Na een weinig geslaagde leerperiode op de gitaar begon ik op latere leeftijd accordeon te spelen. Een talent ben ik zeker niet: geen gevoel voor ritme, een matige ooghandcoördinatie en mijn gevoel voor links en rechts is slecht ontwikkeld.
Mijn accordeonlerares had jarenlang een engelengeduld en mijn eigen enthousiasme maakte veel goed. Mijn ambities waren ook niet groot. Gekscherend zei ik bij aanvang dat ik hoogstens later in het bejaardentehuis accordeon wilde kunnen spelen om de polonaise te begeleiden. (Dat wordt trouwens nog flink oefenen!)

Slechts één keer heb ik opgetreden, op het verrassingsfeest voor een vriend die veertig werd. Op het moment dat hij de voordeur opende, zou ik 'Schön ist die Jugend' spelen als begeleiding bij uitbundig gezang van de rest en ik had tevoren driftig geoefend.
Een verrassing werd het zeker. Op het moment suprême bleek niemand het nummer te kennen, te jong nog of te weinig smartlapliefhebbers en daar stond ik in het donker wanhopig het C-akkoord te zoeken. De vriend verzekerde me dat hij die aanblik zijn leven lang niet meer zou vergeten.
Sindsdien speel ik alleen nog voor eigen gebruik en ik geniet er geweldig van. Het ontspant me, ook doordat ik onder het spelen volkomen in het moment ben. Daar kan ik bijna niet tegenop mediteren.

dinsdag 19 juli 2011

Smartlap (1)

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, ben ik nooit vies geweest van smartlappen. Mijn muzieksmaak kan ik als breed omschrijven, van smartlap tot klassiek.

In de serie Bekentenissen: toen ik klein was, woonde Johnny Hoes met zijn gezin naast ons in Weert. Hij had daar een muziekwinkel en ik herinner me nog de gitaren die zomers achter zonwerend plastic in de etalage hingen. Zijn grootste successen moesten nog komen.
In de vervolgserie Bekentenissen: toen ik in Tilburg woonde, ben ik lid geweest van een smartlappenkoor en ik heb zelfs ooit een smartlap geschreven, én gezongen.
Duo Jammer en Helaas
Smartlappenfestival 2001
 Maar dat was al in Wageningen, waar ik in 2001 samen met een vriendin meedeed aan het Smartlappenfestival. In de voorronde in een goed gevuld H41 werden we vierde, net niet genoeg om door te gaan naar de finale. Maar wij waren al zeer verguld met die vierde plaats en we hebben er veel plezier aan beleefd.
Zij speelde meeslepend accordeon en ik zong larmoyant 'Het sleutelkind'. In een sneue uitdossing traden we op als het duo Jammer en Helaas.

Voor wie ons wil boeken: het was wereldpremière en eenmalig optreden ineen. Jammer en helaas dus.

Website Johnny Hoes

maandag 18 juli 2011

Graven (2)

Toen ik zaterdag op het kerkhof van Stramproy was voor het graf van mijn grootouders, wilde ik natuurlijk ook het graf bezoeken van de Zangeres zonder Naam. Haar graf getuigt er zeker van dat nabestaanden en fans haar op hun eigen wijze willen herdenken en eren.
Zo kan naast een christelijke afbeelding best een boeddhabeeld staan.

Een goede smartlap is nooit weg, roep ik vaak. Het is me ook met de paplepel ingegeven en ik heb er nooit op gespuugd. Tegenwoordig is het trouwens bijna salonfähig om te zeggen dat je van smartlappen houdt.

Toen ik klein was, zong mijn moeder soms. Geen veiliger en fijner gevoel dan mam die zong.
Een van die liedjes was Witte rozen, van de Zangeres zonder Naam. Dat ging over kleine Jantje, 'enigst kindje teer verwend'. Op een dag hoort hij dat hij er een broertje of een zusje bij krijgt. Het ventje belooft dan zijn spaarpot open te maken en witte rozen voor het schatteboutje te kopen. Zijn moesje houdt daar immers ook zoveel van. De slechte afloop laat zich raden.
De herinnering aan mijn zingende moeder zal een rol spelen, maar ik vind dit een van de mooiste smartlappen.

Witte rozen, Zangeres zonder Naam

zondag 17 juli 2011

Graven (1)

Het was een roerend beeld gisteren, het hartje dat kleinkinderen met kiezelsteentjes hebben gelegd op het graf van onze ouders.

Veel meer dan in mijn jeugd kunnen nabestaanden op hun eigen wijze de doden gedenken. Dat verschil werd me ook duidelijk toen we gisteren het graf van mijn grootouders van moederskant bezochten in Stramproy.
Ik was al tientallen jaren niet meer bij het graf van opa en oma Hendriks geweest. Maar ook vroeger heb ik er nooit eigen herinneringstekens op gelegd. Het is een sober graf van natuursteen en de inscriptie is na meer dan veertig jaar vervaagd.
En daar stonden we dan te rekenen. Dat oma vier jaar ouder was dan opa en dat ze hem vier jaar overleefde. Dat ze 75 en 83 werden en dat dat voor die generatie best oud was. Dat oma gisteren, op een dag na, precies 38 jaar dood was. Ze was de laatste van mijn grootouders die overleed.
Ik weet nog dat ik helaas niet bij haar begrafenis kon zijn, ik was au pair in Frankrijk. Voor mijn vertrek had ik al afscheid genomen, want ik wist vrijwel zeker dat ik haar niet meer zou zien. Oma Antje was niet ziek, ze doofde langzaam uit. Een milde dood.
Ze was mijn peetoma en ze had gewild dat ik haar naam kreeg. Mijn moeder verzette zich daar echter tegen en het werd Annie, zoals zijzelf.
Een tijdlang heb ik trouwens liever Antje geheten. Die wens heb ik gesublimeerd door mijn hoofdpersoon in 'Pretpark' dan maar Antje te noemen.
Oma Antje was ook eigenzinnig, hield van lezen en was klein (en dik, maar daar houdt onze overeenkomst op).
Bij het graf werd ik me weer extra bewust van de mensen die voorbijgaan. Het graf van oma en opa is eeuwig, maar bijna al hun kinderen zijn inmiddels overleden. Het is nu aan de kleinkinderen om zich over hun nagedachtenis te ontfermen.

Scharrelooievaars

Het Binnenveld lag er ook vandaag weer prachtig bij. Een hele tijd heb ik staan kijken naar drie ooievaars die in een weiland scharrelden. Ze gingen rustig hun gang tussen andere fouragerende vogels.
Na een heerlijke week weg is het ook weer goed thuis te zijn, realiseerde ik me toen ik een fietsrondje maakte aan de rand van Wageningen.

Een week geleden stond ik op de Grebbedijk geboeid naar een ooievaarswiel te kijken met drie ooievaars. Ik kreeg sterk de indruk dat een jonkie vliegles kreeg. De twee andere ooievaars sloofden zich uit in vleugelslag en stegen een metertje op. Kijk, vliegen doe je zo. Ik heb niet meer kunnen aanschouwen dat het jong triomfantelijk riep: Papa, mama, ik kan vliegen. Maar misschien zat junior er vandaag wel bij in het weiland.

Ineens dacht ik aan al die vaders en moeders die in deze tijd hun kinderen zien uitvliegen. Voor het eerst 'alleen' op vakantie en daarna wellicht op kamers in een grote stad.
Ik kan me zo voorstellen dat Wageningen dan een heel beschutte studentenstad is, klein en overzichtelijk.
Was dat niet ooit een van de redenen om dik negentig jaar geleden hier een universiteit, toen nog Landbouwhogeschool, te vestigen? In het gemoedelijke stadje zouden de landbouwstudenten minder aan de verleidingen van de grote, boze wereld blootstaan. En ja, natuurlijk ook vanwege het feit dat Wageningen maar liefst drie grondsoorten bestreek: zand, klei en veen. Handig voor het veldonderzoek.

Waarnemingen vogelwerkgroep Wageningen

vrijdag 15 juli 2011

Verbeelding (4)

Na een vijfdaags verblijf in Hotel der Verbeelding ben ik weer thuis. Mijn verhaal is nog lang niet af. De ontmoeting van mijn hoofdpersonage met een man in kamer 6, die ik in het vorige blog aankondigde, vindt misschien wel nooit plaats. Het kan zijn dat ze tot het besef komt dat het een 'ziende blind date' is.
Voorlopig kan ik nog niets prijsgeven van mijn verhaal. Te rudimentair, te fragmentarisch, te kwetsbaar nog. Maar ik ben erg blij dat ik deze week na een half jaar eindelijk weer aan schrijven toekwam.
De bijzondere setting van Hotel der Verbeelding hielp daar zeker aan mee. Dat hotel is maar ten dele denkbeeldig. Deze midweek verbleef ik namelijk in het hotel van de Internationale School voor Wijsbegeerte (ISVW) in Leusden en was ik een van de zestien deelnemers aan de filosofische schrijfweek Hotel der Verbeelding.
Wij kregen begeleiding van schrijfster/psychotherapeut Diet Verschoor en filosoof/ethica Dorine Bauduin. Zij voedden ons met schrijfopdrachten en filosofische verdieping. Belangrijke thema's die aan de orde kwamen, waren: vrijheid, schoonheid, goed en kwaad, en tijd.
Het was een rijke week in een stimulerend gezelschap. Bovendien werden we voorzien van heerlijke maaltijden in een aangename omgeving. Dat laatste had ik trouwens al eerder ervaren.
In 2006 volgde ik er de zomerweek Essay schrijven en in 2007 Autobiografisch schrijven, beide uiteraard ook vanuit filosofisch perspectief.

http://www.isvw.nl/nl/hotel-der-verbeelding/

donderdag 14 juli 2011

Verbeelding (3)

Samen met mijn hoofdpersonage dwaal ik nu al enkele dagen door Hotel der Verbeelding. Met haar overdenk ik de grote vragen van het leven zoals: wat is Goed en Kwaad en wat is Vrijheid? De vraag die zich regelmatig aandient, is: waar blijft de tijd? Wat is tijd? Ook zo'n vraag waar we nog niet uit zijn.
En de Tijd dringt. Mijn hoofdpersonage staat voor de allesbeslissende ontmoeting.

Maar mijn hoofd is nu te vol, dus zet ik eerst de tijd even stil. Niet door meditatie of mindfullnes, maar de blik gericht op drie ballen in een strakblauwe zee. Van oudsher al een favoriete bezigheid en gelukkig staat het biljart nog altijd in dit hotel.
Daarna bestijg ik samen met haar de trap naar de hemel, nieuwsgierig en huiverig voor wat we in kamer 6 beleven.

dinsdag 12 juli 2011

Verbeelding (2)

De tweede dag in Hotel der Verbeelding sloeg de verwarring toe. Moest ik mijn hoofdpersonage misschien tot man ombouwen? Hoe kreeg ik haar anders zo ver dat ze niet op mij leek?
Nadat ik gisteren de Vrijheid vanuit filosofisch perspectief bekeek, was vandaag Schoonheid het aandachtspunt. Te groot voor een dag natuurlijk, maar morgen staan Goed en Kwaad al weer op het programma.
Als praktische exercitie over schoonheid heb ik in het bos rondom Hotel der Verbeelding een stilleven verzameld. Mooie dingen wilde ik vergaren, maar het eerst stuitte ik op een kunststof bloemetje dat knalde in lelijkheid. Dat bracht mij tot berusting: Schoonheid struikelt soms over het leven.

Bovendien dook vandaag opnieuw een eerdere vraag op: hoe kan ik in mijn schrijven lichtheid/humor verenigen met diepgang, of kan dat niet eens?
Ik ben er nog niet uit.
Vanavond heb ik hard gewerkt aan mijn verhaalfragmenten van deze twee dagen in de hoop dat ik wat gaten kon opvullen. Resultaat: ik ben zeer tevreden, want er is me meer duidelijk geworden over de loop van mijn verhaal. Alleen ... ik heb nu nóg meer gaten en vragen gekregen.
De tijd zal het misschien leren (Tijd staat overigens voor donderdag gepland).

maandag 11 juli 2011

Verbeelding (1)

Vanmorgen heb ik ingecheckt in Hotel der Verbeelding. Na een schrijfarme periode kom ik nu eindelijk weer aan schrijven toe.
Of het ergens toe leidt? Enkele gedichten, een novelle wellicht, of misschien zelfs ooit een boek? Het maakt niet uit. Ik schrijf weer.

Tot nu toe dienden zich enkel impressies aan, brokstukken en randfiguren zoals een dronken portier. Deze week wordt vanzelf duidelijk waar het hotel staat, als het die naam al mag hebben, welke gasten er verblijven en met wie mijn hoofdpersonage een afspraak heeft.
Zelfs mijn hoofdpersonage heeft nog nauwelijks vorm of stem. Lijkt zij op mij of vind ik heel iemand anders uit? Voelt zij zich vrij te kiezen of kan ze dat niet? Hoe krijg ik haar zo ver dat ze de belangrijke keuze maakt uit vier deuren, terwijl ik zelf al niet kan kiezen uit acht soorten thee.
En wat doet de stem van Descartes in het verhaal die schalt: 'Besluiteloosheid is de laagste graad van vrijheid.'

zaterdag 9 juli 2011

Levenskunst (2)

Levenskunst heeft tegenwoordig een heel andere betekenis dan de leidraad die ik in mijn puberteit zocht.
Ik kan er zo geen sluitende definitie voor geven, omdat die afhankelijk lijkt te zijn van je gezichtspunt.

Logo Levenskunst Beurs
 Je kunt levenskunst bekijken vanuit een morele (hoe een goed mens te zijn) invalshoek, maar ook vanuit de psychologie (hoe een authentiek mens te zijn) of de filosofie. Hedonisme, spiritualiteit, allemaal lijken ze onderdak te vinden in de herberg van de levenskunst.
Een staalkaart van die veelzijdigheid is te ervaren op de Levenskunst Beurs die op 27 en 28 augustus plaatsvindt op Landgoed De Horst in Driebergen. Er zijn lezingen, workshops, optredens, demonstraties en er is een informatiemarkt. Zelf heb ik daar ook een stand met mijn schrijfcursussen. Ik  ben ondergebracht in de sector Persoonlijke ontwikkeling. Het had overigens ook bij Creativiteit kunnen zijn.
Op 27 augustus geef ik om 12 uur voor de bezoekers een gratis toegankelijke workshop 'Schrijven met je zintuigen'. 

Op de beurs is trouwens ook een programma voor kinderen en tieners, want levenskunst is ook voor jonge mensen.
http://www.levenskunstbeurs.nl/

Levenskunst (1)

Opmerkelijk om te zien dat het woord 'levenskunst' een verandering in betekenis heeft ondergaan.
In mijn boekenkast staat al zeker veertig jaar het boekje 'Levenskunst voor jonge mensen' (1967). Het is bedoeld om jongeren wegwijs te maken in de ingewikkelde grote-mensen-wereld. Maar wel anno-toen.
In alfabetische volgorde staan de regels rond bv. conversatie, correspondentie, het ontvangen van gasten en etiquette. Ik herinner me dat het jarenlang een handige vraagbaak voor me was.
Weliswaar kreeg ik op de MMS (Middelbare School voor Meisjes) vormingsles in mijn eerste jaar, toen de nonnen er nog de scepter zwaaiden. Hoe moest je je als keurig meisje gedragen? Zitten en opstaan, een appel eten met mes en vork, je nagels verzorgen.
Maar in het boekje kon ik nakijken hoe je de tafel volgens de regels moest dekken, inclusief een breed assortiment bestek. Dat was in de tijd dat veel jonge vrouwen nog spaarden voor een uitzet, met tig-delig servies en zilvercassette.
In het boek stond ook wie bij een ontmoeting het eerst moest groeten, wie de kosten van de bruiloft betaalde, wel of niet liften en - nu heel fout - een uitgebreid overzicht van bontjes en pelsjes ("voor de meeste jonge meisjes is het hebben van een bontjasje wel een toekomstideaal (...)".
Alles wat je altijd al wilde weten over vingerkommetjes, minnebrieven, messenleggers en égards. Ze lijken wel allemaal museumstukken geworden.
Toch zijn er sindsdien toch nog etiquetteboeken verschenen. En dagblad Trouw heeft op zaterdag de veelgelezen rubriek 'Moderne Manieren' van Beatrijs Ritsema.
Je kunt het bestempelen als hopeloos ouderwets, maar wellevend omgaan met anderen is van alle tijden. Misschien is het nog wel meer nodig dan ooit in deze tijd dat alles maar moet kunnen en hufterig gedrag soms tot norm lijkt te worden verheven.

Moderne Manieren

dinsdag 5 juli 2011

Zomerbloei

In een jaar weblog scoorde het aantal blogs over de natuur verrassend hoog, constateerde ik gisteren tot mijn verbazing. Maar ook vandaag stuit ik weer op een natuuronderwerp. Nou ja, natuur?
Zoals J.C. Bloem al schreef in zijn gedicht 'De Dapperstraat' (inderdaad van: domweg gelukkig in de Dapperstraat):

Natuur is voor tevredenen of legen.
En dan: wat is natuur nog in dit land?
Een stukje bos, ter grootte van een krant. (...)

Verder dan mijn achtertuin hoefde ik vandaag niet te gaan om weer verrukt stil te staan. Nog nooit eerder is het mij gelukt een stokroos in bloei te krijgen, hoewel het een supergemakkelijke plant schijnt te zijn.
Maar vandaag genoot ik toch een kleine triomf. Getuige de knaaggaatjes in het blad is hij wellicht ternauwernood ontkomen aan vraat die ook deze keer weer de bloei in de kiem had kunnen smoren.

Hoewel hij al enkele weken bloeit, geniet ik elke dag van de acanthus die dit jaar voor het eerst in bloei kwam. Deze bijzondere plant is me ook zeer dierbaar vanwege zijn herkomst.
Ruim twee jaar geleden bracht ik voor de eerste keer een heerlijke maand door in het schrijvershuis van Adriaan Roland Holst in Bergen. Ik genoot die aprilmaand intens van de prachtige tuin en na zeven jaar flat voelde ik daar voor het eerst weer de sterke behoefte aan een tuin. Van de tuinman kreeg ik een stekje acanthus mee, voor op mijn balkon.
Toen kon ik niet vermoeden dat ik al binnen een half jaar de acanthus in de volle grond van mijn eigen tuin kon poten. De acanthus heeft het hier zichtbaar naar zijn zin en floreert op de nieuwe stek, evenals ikzelf trouwens.


maandag 4 juli 2011

Eén jaar

Vandaag precies een jaar geleden zette ik mijn eerste stappen op het bloggerspad. Een late roeping, het weblog bestaat immers al dik tien jaar. Ik was vooral nieuwsgierig of het werkte, voor anderen en voor mezelf. Belangrijkste criterium: vind ik het leuk genoeg om er een paar keer per week tijd aan te besteden? Het antwoord na een jaar is volmondig: ja. Ongeveer 200 weblogs schreef ik.
Het publiek moet zijn weg vinden naar een weblog, maar ik ben niet ontevreden over de ruim dertig mensen die per dag mijn weblog bekijken. De meeste bezoekers komen uit Nederland, gevolgd door de VS en België, maar ook Zuid-Korea en Oekraïne scoren hoog. Ik weet vrijwel zeker dat die alleen geïnteresseerd zijn in een mogelijke afzetmarkt voor spamberichten.

Ik wilde vooral schrijven over wat me bezighield. Als ik de statistieken bestudeer, kom ik tot de volgende rangorde in aandachtsgebieden: 1. schrijven, schrijfcursus en andere onderwerpen die met mijn schrijfwerk te maken hebben zoals het Roland Holst Huis 2. natuur, die hoge notering verrast me wel 3. boeken 4. Wageningen 5. Limburgs, dialect, Weert 6. Afrika 7. strand. Natuurlijk zit er overlapping in de onderwerpen.
Boeiend is het om te zien hoe mensen al googlend bij mijn weblog terechtkomen. Bijvoorbeeld als ze op zoek zijn naar: hulpmiddel voor linkshandige, vogelpoep op deur betekenis, nevelmaand symbolen, gansewinkel ophaalschema weert. Dat laatste slaat op de huisvuilinzameling van het gelijknamige bedrijf (geen familie). Van sommige andere zoekwoorden kan ik echter niet achterhalen waarom ze naar mijn weblog leiden.
Het goed bijhouden van een weblog kost veel tijd, maar levert mij nog meer plezier op. Bovendien vind ik het leuk om reacties te krijgen. Of ze nou bemoedigend of corrigerend zijn, het bevestigt wel dat mijn blogs gelezen worden. En daar doe ik het uiteindelijk toch ook voor. Voorlopig ga ik er dus mee door.
Mijn ervaringen bij het schrijven van mijn weblog kan ik goed gebruiken bij de schriftelijke cursus Columns en weblogs schrijven die ik nu ontwikkel. Vanaf 1 september is hij beschikbaar.

Nieuwe schrifteljke cursus Columns en weblogs schrijven

zondag 3 juli 2011

Late ontdekking

Dankzij de Proust-leesclub waar ik sinds vorig jaar in zit, heb ik nu - toegegeven, het werd tijd - Madame Bovary van Flaubert ontdekt.
Dat zit zo. Wij kunnen even niet meer vooruit in onze leeskring, nu uitgeverij De Bezige Bij nog steeds talmt met het uitbrengen van de tweede band van het lijvige oeuvre van Marcel Proust 'Op zoek naar de verloren tijd'. De eerste band 'De kant van Swann' hebben we in enkele sessies uitgebreid besproken. De uitgeverij had de verwachting gewekt dat de volgende delen, die grotendeels schijnen klaar te liggen, snel na elkaar zouden verschijnen. Uitgeverijen hebben het blijkbaar niet makkelijk tegenwoordig, dus wellicht vormt het uitbrengen van een serie dikke pillen voor een kleine doelgroep een te groot risico. Maar hoe lang wachten wij nog, voordat we onze toevlucht nemen tot de oudere versies op de tweedehandsmarkt?

Voorshands houden wij ons onledig met klassiekers en Madame Bovary was de eerste. Tijdens mijn studie Frans had ik niet veel zin om eraan te beginnen. Sindsdien had ik ergens in mijn hoofd opgeslagen dat het een traag dramatisch boek was en dat er 25 bladzijden lang werd gezeverd over de bruidstaart.
Maar sinds Proust smul ik van dergelijke uitweidingen, mits goed geschreven. [In werkelijkheid blijkt Flaubert slechts luttele regels te wijden aan de taart. Zulke spelletjes speelt het geheugen blijkbaar om je in je weerstand te bevestigen.]
Ik had nog een oude Franse Folio-pocket (doorleefd uiterlijk, maar ongelezen), en ik vond dat ik het dus maar in de originele versie moest lezen.
Bijna 450 pagina's vertellen het relaas over madame Bovary die in haar jeugd romantische verhalen absorbeert en zich zo ook het ware leven voorstelt. Haar huwelijk met de sullige, saaie plattelandsarts Charles maakt al gauw dat ze zich levend begraven voelt. Ze vindt dat ze in haar zware leven recht heeft op een beetje liefde en ze zoekt dat buiten de deur. Het overspel met de bleue Léon en de doortrapte Rodolphe maakt haar overigens ook niet gelukkig, evenmin als de aankopen in cadeaus en kleding waarmee ze de leegte in haar leven tracht te vullen. Haar spilzucht brengt haar steeds meer in de macht van haar schuldeiser en dan ziet ze geen andere uitweg meer dan uit het leven te stappen. Flaubert speelt een mooi spel met realisme en romantiek.
Het boek heeft me op alle fronten verrast. Het las als een trein, was na 150 jaar nog actueel, beeldend geschreven, met psychologisch inzicht en vooral onverwacht veel humor.

Proust-leeskring

vrijdag 1 juli 2011

Onmisbaar op reis

Nu de vakantietijd is aangebroken, spelen reclamemakers daar graag op in met onmisbare spullen voor op reis. Onlangs kwam ik in het tijdschrift van mijn ziektekostenverzekeraar reclame tegen voor een compacte reisapotheek.
Kek tasje, maar wat zat er allemaal in?
Ik dacht dat ik van veel markten thuis was, maar bestonden er zelfs diarreer-emmers? Was diarreren een werkwoord en hoezo had je daar een emmer voor nodig? Zoals je voor pureren een pureermixer kunt gebruiken? Maar emmers, zulke hoeveelheden? Sneu als dat je in je tentje overvalt.
Ik kreeg onmiddellijk medelijden met al die onbekenden kampioenen racekak die blijkbaar een gat in de markt vormden.

Ik hing nog in de verwondering over dit onbekende product, toen ik ineens een hè-hè-moment kreeg: het afbrekingsstreepje stond verkeerd.

Tijdens mijn bedrijfstrainingen schriftelijke communicatie adviseer ik meestal aan de deelnemers af te zien van afbrekingen aan het eind van de regel. In het Nederlands zijn die regels immers zo ingewikkeld en anders zou je voortdurend het Groene Boekje moeten raadplegen.
Op de website van de verzekeraar staat de compacte reisset voluit beschreven, zonder afbreking. En met bijsluiter.

Bij de dag leven

Het is een nobel streven om meer in het moment te leven, maar bij de dag leven vind ik vaak al een hele toer.

Dit jaar is pas net over de helft en ik ben al met 2012 bezig. De Kunstagenda van 2012 is namelijk in de maak en ik kom er deze editie ook in. Vier uiteenlopende gedichten van mij krijgen er een plaats naast werk van 14 voornamelijk beeldend kunstenaars. Enkele namen: Twan de Vos, Ingeborg Leeftink, Menno Bauer en Pieter Vermeulen.
De Kunstagenda, een initiatief van Marlou Kursten Kunstbemiddeling, verschijnt voor de 15e keer.
De presentatie vindt plaats op 5 november om 17 uur bij boekhandel Kniphorst in Wageningen, waar die hele maand een tentoonstelling is van werk dat in de agenda staat.

November is gelukkig nog ver voorbij de verse zomer, maar dit mooie vooruitzicht geeft op voorhand wel enige kleur aan die grauwe maand.

http://kunstagenda.web-log.nl/