donderdag 26 januari 2017

Schrijversharten op Gedichtendag

Werksessie Schrijversharten vandaag
Met de Gedichtendag vandaag luiden Nederland en België de Poëzieweek in. Overal in het land zijn activiteiten.
Ook als Schrijversharten - waarin ik al twee jaar samenwerk met Laurens van der Zee en Martijn Adelmund - laten we deze Gedichtendag van ons horen. Vanmiddag kwamen we echter in een bijzondere samenstelling bij elkaar in Wageningen.
Schrijversharten kreeg namelijk voor 1 dag een 'ruilhart': Lara de Brito, anders wethouder van onder meer Cultuur. Vandaag ruilt Martijn Adelmund, stadsdichter van Wageningen, met haar. Hij neemt afspraken over van haar, en omgekeerd.

Laurens en ik hadden vanmiddag een aangename werksessie met Lara de Brito. We hebben inhoudelijk samen gewerkt aan gedichten en elkaar bijgepraat over lopende en komende activiteiten van Schrijversharten. In maart leveren we een bijdrage aan de theaterproductie Taboes van het Wagenings Werktheater en we doen mee aan de Culturele Ronde in april.
 
En vandaag vieren we Gedichtendag. Dat doen we op twitter met een zogenoemde flashmop, vanwege het thema Humor van deze Poëzieweek.
Ik vind dat zelf een lastig thema. Op het moment dat je een gedicht met humor aankondigt, verwachten mensen al gauw dat ze dubbel liggen van het lachen.
Dat gebeurt geenszins bij mijn gedichten. Laten we het erop houden dat ze in elk geval onder het schrijven een glimlach bij mij opwekken.
Laurens en ik zorgen er met onze tweets mede voor dat Gedichtendag al bijna de hele dag trending is op twitter.
Lara de Brito heeft zich serieus en met toewijding van haar taak gekweten. Haar gedichten zijn in elk geval ook te lezen op het facebook-account van Martijn Adelmund. Zij heeft dat namelijk voor een dag gekaapt.
En Martijn? Die is vandaag met heel andere zaken bezig. Volg hem op het twitter-account van Lara de Brito, want dat heeft hij gekaapt.
Schrijversharten twittert vanavond nog even voort. #flashmop #schrijversharten

http://www.poezieweek.com/ 

woensdag 4 januari 2017

Auto's

Ik las net een boek uit over auto's. Ja, auto's. Het liet me weer eens zien dat ik een boek ook om andere redenen boeiend kan vinden dan schrijfstijl, psychologisch inzicht en diepte.
Paardenkracht van Lars Mytting is geen hemelbestormend boek, maar ik zag het benzinestation annex garage zo voor me in de verlatenheid van Noorwegen. Bij het benzinestation lijkt de tijd stil te staan en dat kun je ook zeggen van de hoofdpersoon Erik Fyksens die zijn dagen vult met het rijdend houden van de auto's van zijn dorpsgenoten. Hij heeft van al die oldtimers elk mogelijk onderdeel op voorraad en anders vindt hij het wel op de sloperij. En als een onderdeel niet vervangbaar is, maakt hij wel iets op maat.
Naast zijn werk is er niet veel anders. Sinds zijn vriendin hem heeft verlaten is zijn woning steeds meer een verlengstuk van zijn garage geworden.
Ambities lijkt hij niet te hebben. Pas als er een nieuwe weg komt, schrikt hij een beetje wakker. Misschien moest hij maar eens mee met de moderne tijd. Maar hij wil geen concessies doen.
Over emoties denkt hij nauwelijks en praat hij al helemaal niet. Een echt mannenboek misschien, als dat al bestaat. Dat vind ik soms wel een verademing. Ik schreef eerder dit blog over mannenboeken, na het lezen van Ventoux van Bert Wagendorp.
Paardenkracht is het debuut van Lars Mytting dat onlangs in Nederland werd uitgebracht. Over zijn eerder verschenen boek Over de man en het hout schreef Bert Wagendorp: 'Door 'De man en het hout' krijg je opeens erg veel zin in een eigen bos om naar hartenlust in te kappen, zagen en kloven.'


Het boek Paardenkracht is doortrokken van olie- en benzinegeur. In het verhaal buitelen automerken en onderdelen als spruitstukken, carburateurs en aandrijfassen over elkaar. Ik zie het gereedschap en de blikken trommel met kogellagers zo voor me. Heerlijk vind ik dat.
En ik denk aan de garage thuis van mijn vader. Voor zijn werk was hij automonteur en ook voor hem liep werk en privé door elkaar. Je liet een familielid toch niet met een kapotte auto staan? Alleen even een rondje rijden en luisteren, zo suste hij mijn moeder die wilde voorkomen dat hij met zijn zondagse kleren onder de motorkap dook.
Een kapot onderdeel vervangen door een nieuw, dat was zijn eer te na. Er kon altijd wel iets gesoldeerd, gelast, gepopnageld worden. Ook op de sloperij kwam hij voor oude onderdelen.
Van mijn vaders technisch inzicht heb ik helaas niets in mijn genen meegekregen. Maar wel was ik vroeger geboeid door het mechaniek van auto's. Ik keek met hem mee naar 'Wereld op wielen' op tv met Fred van der Vlugt, de autotests, keek de autobladen in en bladerde zelfs in de ingewikkelde handboeken die hij bestudeerde.
Hij leerde veel meer uit de praktijk. Zo had hij zichzelf immers ook het vak van automonteur geleerd. Het begon met klooien aan brommertjes en uiteindelijk onderhield hij het hele wagenpark van de fabriek waar hij werkte: vrachtwagens, bestelbusjes, maar ook sportauto's van de directie.
Ongelooflijk knap, maar dat had ik destijds niet door.
Hij begreep destijds niet dat ik als meisje toch geïnteresseerd was in hoe een auto werkt. Pas veel later nam hij me mee de garage in om te laten zien welke auto hij onderhanden had en wat er aan mankeerde.
Mijn jongerenboek Sleutelen is indirect ook een eerbetoon aan mijn vader en zijn vakmanschap.

Bij het lezen van Paardenkracht telden voor mij dus andere dan literaire criteria om het boek te waarderen. Emotie, nostalgie, herinneringen oproepen met beelden, geluiden en geuren. Minstens zo waardevolle criteria bij het lezen van een boek.

Meer schrijven

Meer schrijven - het is niet echt een goed voornemen te noemen. Ik reserveer het immers niet alleen voor het begin van elk nieuw jaar. Het is eerder een doorlopende wens.
Maar het blijft lastig om er voldoende tijd voor vrij te maken. Gebrek aan ideeën, dat is het punt niet. Maar gebrek aan tijd, voldoende lege ruimte om te komen tot voorbij het vanzelfsprekende.
Er zijn ook nog zoveel andere fijne en nuttige bezigheden. Schrijfcursussen geven en zakelijke schrijftrainingen, bezoeken aan scholen en bibliotheken. En er is ook nog het 'gewone' leven met zijn lusten en lasten.

Ondanks al die verschillende werkactiviteiten voel ik me toch op de eerste plaats schrijver. Waarom komt schrijven dan zo vaak op de laatste plaats?
Voor de komende maanden heb ik in mijn agenda ferm een aantal schrijfweken geblokt. Dat helpt, een beetje. Ook probeer ik nog op een andere plek te gaan schrijven. Vorig jaar maart was ik in een schrijvershuis in Veenhuizen. Die ideeën schreeuwen om uitwerking.

Plannen genoeg voor dit jaar. In maart komt mijn nieuwe jongerenboek 'Vast' uit. Over het thema, kinderen van gedetineerde ouders, ben ik nog niet uitgeschreven. Ook is er die thriller, waarvan een aantal hoofdstukken klaar zijn. Het wordt wel weer eens tijd voor nieuw werk voor volwassenen.
Voor mijn samenwerking in Schrijversharten met Laurens van der Zee en Martijn Adelmund staan al enkele plannen op stapel. Ook verken ik een samenwerking met beeldend kunstenaars.
En ... en ..., en.
En ik wil meer focussen. Maar dat betekent dus keuzes maken. Enthousiasme is mijn valkuil.
Ik hoef geen helderziende gaven te hebben om nu al te voorspellen dat ik over een jaar weer een blog kan schrijven met de titel: Meer schrijven.


Hoe zit het met jouw goede voornemens?
Wil je ook meer schrijven of eens uitproberen of schrijven iets voor jou is? Een schrijfcursus kan helpen.
Zelf heb ik acht schriftelijke cursussen in mijn aanbod. Meer informatie vind je  hier.

Voor Etadoro heb ik een online cursus ontwikkeld die sinds december beschikbaar is. Zes lessen met video's, theorie, oefeningen en opdrachten.
Bekijk de video en download meteen vrijblijvend een proefles. Het cursusboek is nu tijdelijk gratis.

Ik wens je een goed (schrijf)jaar!