Net verschenen: Stekeblind

Net verschenen: 'Stekeblind', mijn nieuwe thriller. Geschreven door Anne Winkels, mijn alter ego als thrillerauteur. Spannend om na 17 jaar weer een  thriller te publiceren. Het voelt toch een beetje alsof ik herintreder ben in de thrillerwereld.
Ik had dit boek liefst dertien jaar onder handen, met grote tussenpozen overigens. Het leven en andere boeken kwamen telkens tussendoor. Meer in mijn eerdere blog:
https://annievangansewinkel.blogspot.com/2023/11/stekeblind-thriller-van-lange-adem.html

Maar nu is het er eindelijk en ik ben er blij mee. Uitgeverij Ellessy geeft 'Stekeblind' uit, zoals ook mijn eerdere twee thrillers voor volwassenen (Moeders mooiste 2002, Deadline 2006). Het e-book is ook al beschikbaar, het luisterboek komt nog.
Hieronder de korte inhoud van de achterflap.

Als Martin, de man van haar dromen, Lizet (37) onverwacht meeneemt naar zijn landgoed in Afrika, twijfelt ze geen moment. De wereldverbeteraar in haar is opgebrand en ze heeft besloten alleen nog maar te genieten van de mooie dingen in het leven.
Martin noemt haar voortaan Lynn. Hij zorgt voor haar en beschermt haar overal. Werken hoeft hij niet meer, al heeft hij het druk met zakendoen.
Het lukt haar steeds minder om de ogen te sluiten voor wat ze buiten de poort ziet. Wat is er trouwens gebeurd met haar voorgangsters? En wie is hij werkelijk? 

Website uitgeverij Ellessy

De kastjes met sterke gedichten gaan open

Vandaag 1 december is het eerste kastje geopend in de bibliotheek van Wageningen. Daarin hangt het favoriete gedicht van een lezer. In de aanloop naar kerst gaat elke dag een nieuw kastje open, 24 in totaal. Niet alleen de gedichten zijn te zien, maar ook de motivatie van de inzenders plus beschouwingen van Schrijversharten.
De oproep van Schrijversharten (Laurens van der Zee, Martijn Adelmund en ik) leverde tientallen inzendingen op. Ook de niet geselecteerde gedichten zijn elders in de bieb te zien.
Schrijversharten voert dit project uit in samenwerking met de bblthk Wageningen. Voor de sfeervolle versiering hebben Anneke Rot en Ricky Geurds gezorgd.
Bovendien heeft Anneke Rot anagrammen georganiseerd met de letters: sterke poëzie leeft in Wageningen. Bezoekers van de bieb kunnen hun woordenrijkdom daarbij uitleven en hun vondsten tonen.

Speeddaten met gedichten

Het sluitstuk van het project is op zaterdag 23 december. Van 14.00 tot 15.30 uur is er Speeddaten met gedichten. Inzenders en andere gedichtenliefhebbers zijn welkom. Breng je favoriete gedicht of bundel mee. In een sprankelende en sfeervolle ontmoeting gaan deelnemers met elkaar in gesprek over de kracht van poëzie. Ook is er muziek en we treden op met Schrijversharten.

Meer informatie op de website van de bblthk: https://www.bblthk.nl/nieuws/2023/sterke-poezie-in-donkere-dagen.html

Website Schrijversharten  

Stekeblind, thriller van lange adem

Over enkele weken komt mijn nieuwe thriller Stekeblind uit. Na 17 jaar eindelijk weer een Anne Winkels, het pseudoniem dat ik voor mijn spannende boeken gebruik. In 2006 verscheen ‘Deadline’.

Het is een schrijfproces van lange adem geweest. Tussen prille vingeroefeningen in november 2010 en publicatie nu liggen precies 13 jaren. Dat klinkt vrij dramatisch en moeizaam. Maar ik was maanden, soms zelfs jaren niet met deze thriller bezig. Het leven en veel andere boeken kwamen er tussendoor.
Toch liet het boek mij niet los en telkens was ik verrast als ik doorlas wat ik ook alweer had opgeschreven. Dat geeft soms ook de afstand om kritisch en opnieuw te kijken naar een verhaal.

Ik bekijk nu de mappen met researchmateriaal en eerdere versies. In november 2010 schreef ik in het schrijvershuis van Adriaan Roland Holst in Bergen. Daar tikte ik de eerste hoofdstukken, die ik vingeroefeningen noemde. Herkenbaar aan de groene inkt waarmee de printer daar ze afdrukte.
Maar ik kom ook knipsels tegen uit mappen met ideeën. Een daarvan nam ik mee naar het Roland Holst Huis in april 2009 toen ik daar ook al een maand verbleef. Ik noteerde er voor mezelf het idee om een thriller te schrijven over een verdwijning. Blijkbaar een thema dat me lang intrigeerde. Ik vind daar zelfs een krantenknipsel over terug uit 1994.

Het is dan ook geen wonder dat mijn thriller in wording vele jaren ‘Verdwijning’ als werktitel had. Mijn hoofdpersonage verdwijnt namelijk ook. Maar ergens anders een nieuw leven beginnen komt haar aanvankelijk goed uit.
Daarna gaf ik de thriller de voorlopige titel ‘Hoe blind kun je zijn?’ Pas na de uitgeefbeslissing van uitgeverij Ellessy deze zomer werd de titel definitief ’Stekeblind’.

Voor deze thriller had ik een andere werkwijze dan bij mijn eerdere spannende boeken. In september 2019 schreef ik daarover in een blog:
Bij mijn thrillers had ik steeds gewerkt met strakke concepten. Maar de thriller waar ik nu al een poosje mee bezig ben, ben ik zonder plan begonnen. Het gaf me toch wel een vreemd gevoel toen ik over de helft was en nog steeds geen lijk had. Tot op de laatste bladzijden bleef het voor mij spannend. Maar aan het eind had ik dan toch een dode en een dader. Gelukkig, dat staat anders ook zo slordig in een thriller. Maar het boek is nog lang niet af. Door deze merkwaardige manier van werken zit ik nu nog met allerlei losse eindjes.

Je kunt zeggen dat Stekeblind heel organisch tot stand is gekomen, maar dat haalde misschien ook wel de vaart uit het schrijfproces. Des te blijer ben ik dat het boek dan nu eindelijk verschijnt én beter dan in al die eerdere versies.

Spannend vind ik het ook. Het voelt toch een beetje alsof ik na zo’n lange tijd opnieuw debuteer als thrillerschrijver. 

Huis als bouwpakket

Hoewel ik ruimtelijk en technisch inzicht ontbeer, heb ook ik ervaring met bouwpakketten. Meestal behaal ik zelfs zelfstandig het beoogde resultaat, bij kleine projecten althans. Dat gaat dan wel vaak gepaard met bloed en zweet (ik huil zelden). Bovendien houd ik schroeven of ander materiaal over en moet ik gaatjes bijboren. Of ik heb ze gepriemd, de priem is voor mij een onmisbaar klusattribuut. Geduld mis ik namelijk ook.
Bouwpakketten, hoe zou ons leven eruit zien zonder opvouwbaar, uitklapbaar, monteerbaar, lijmbaar, purschuimbaar materiaal? O ja, en niet te vergeten zonder duct tape en tie wraps.

Een huis uit een bouwpakket construeren. Dat is een megaklus en een meesterklus. Onvoorstelbaar dat dat begin vorige eeuw al gebeurde. Het markante gebouw op een prachtige locatie in Wageningen viert precies dit jaar zijn eeuwfeest. In 1923 verrees langs het Bergpad (adres Nassauweg 20) een houten villa. Die was als bouwpakket geleverd door een firma uit Silezië.

In 2017 organiseerden we met Schrijversharten (Laurens van der Zee, Martijn Adelmund en ik) een poëzieroute in Wageningen. Gedichten op aansprekende locaties, gezien door een soort polaroidvenster. We wonnen er de juryprijs mee.

Ik schreef het volgende gedicht over het bijzondere huis aan het Bergpad waar ik graag wandel.

Droomhuis

Die dag dat het pakket
eindelijk wordt bezorgd.
Eerst leg je alles uit
telt planken na
schroeven spijkers
maakt studie van de tekening.

Je haalt diep adem
pakt de hamer
en in een handomdraai
timmer je je droomhuis
in elkaar.

Meer informatie hier op de site Rijksmonumenten.nl

 

Treurigste plekje van Wageningen

In De Stad Wageningen werd in de rubriek Estafette jarenlang gevraagd naar het lelijkste plekje van Wageningen. Vaak werd dan het Kirpesteinterrein aan de Churchillweg genoemd waar nu al enkele jaren een frisse studentenflat staat.
Voor het treurigste plekje nomineer ik het speelplaatsje aan de Rooseveltweg tussen De Roosebrink en een appartementenblok. Daar houdt zich dapper een vaalgeel draaimolentje staande. Geen rubbertegels maar een zandbak moet de val van overmoedige kinderen breken.
Maar ik heb er nog nooit kinderen gezien. Dat maakt het lot van het draaimolentje des te treuriger.
Ooit, vermoedelijk in de jaren 60 bij de bouw van de flats langs de Rooseveltweg, is het neergezet in een kinderrijke buurt. Nu vormt hier de bebouwing langzamerhand de ouderenboulevard van Wageningen. Heerlijk wonen overigens, weet ik uit eigen ervaring.
In het aanstaande decembernummer van de historische vereniging Oud Wageningen gaat mijn column over de inspiratiebronnen in Wageningen voor mijn boeken en gedichten. Dit speelplaatsje noem ik daarin ook.
Op internet las ik dat het draaimolentje wel eens een echte Aldo van Eyck zou kunnen zijn. Een bekende architect, die ook veel speeltuinen ontwierp. Als dat zo is, dan is dit speelapparaat wel bijzonder. Van Eyck ontwierp namelijk slechts één bewegend type: een tourniquet (draaihek).
Er zijn plannen - al jaren trouwens - om het speelterrein op te knappen. Hopelijk wordt het speeltuig niet zonder nader onderzoek afgevoerd als oud ijzer. Stel je voor dat het inderdaad een monumentaal werkje van Aldo van Eyck is.

Ik heb het draaimolentje nu in elk geval in woorden vastgelegd. Voor wat dat waard is.                              

een roepende in de
steenwoestijn ben je
geen kind hoort je nog
 
ineens krijg je een slinger
draait draait draait
laat je van je beste kant zien
vederlichte kindjes schateren
je voelt het leven
 
plots val je weer stil
doodstil

 

Het omslag van mijn nieuwe thriller!

Tip van de sluier op weg naar de publicatie van mijn nieuwe thriller Stekeblind.
Ik ben heel blij met dit omslag. Zelf vind ik het wat eng, maar ik geloof dat dat ook de bedoeling is van thrillers.

Mijn derde thriller voor volwassenen (na Moeders Mooiste en Deadline) verschijnt weer bij uitgeverij Ellessy.
Voor kinderen schreef ik ook enkele thrillers. Zoals bij die eerdere spannende boeken verschijnt Stekeblind onder mijn thrillerpseudoniem Anne Winkels.

De exacte publicatiedatum is nog niet bekend, maar wel binnen nu en enkele maanden. Binnenkort meer.

Blik op de klok

In het algemeen ben ik een mens van de klok. Op mijn twaalfde kreeg ik een polshorloge en sindsdien draag ik elke dag zo'n uurwerk. Ik hou er niet van om te laat te komen of te stressen vanwege bijna-te laat.
Ik ben dus niet afhankelijk van openbare klokken (en ja, anders heb ik ook nog de tijd op mijn mobiel). Het is dan ook geen wonder dat mijn oog soms jaren niet viel op de klok bij de rotonde Rooseveltweg-Van Uvenweg. Ik kom er toch vaak genoeg voorbij. Andere mensen werpen misschien dagelijks een blik op die klok. Hoeveel minuten hebben ze nog om op tijd op school of op het werk te komen?

Een klok op die plek roept vragen bij me op. Ik schreef erover in mijn column van september in Oud Wageningen, het tijdschrift van de Historische Vereniging. Wie heeft die klok daar neergezet? En waarom juist daar? Vanwege een bijzondere gelegenheid? 

En de meest prangende vraag op dit moment: wie is probleemeigenaar? Om maar eens verfoeilijk managementjargon te gebruiken.
De klok staat namelijk stil!
Voor de helft althans. Aan de noordzijde staat zij al een tijdje op 9.55 uur. Aan de centrumkant loopt alles goed.
Een soort Janusklok dus.

Vragen, vragen. Maar wellicht heeft iemand in Wageningen toch antwoorden. En een oplossing.