Wandel mee met Dichters op de Berg

Wandel op zondag 30 juni in Wageningen mee met Dichters op de Berg. Om 15 uur begint onze poëziewandeling in het Arboretum Belmonte.
Met 16 dichters hebben we ons laten inspireren door de kunst van Beelden op de Berg en 'Heksenkruid, decolonising botany', het thema van deze vijfjaarlijkse kunstmanifestatie.
Ongeveer tien dichters lezen hun gedichten voor en er is muziek van Rami Mershed. Deelname aan de wandeling is gratis. De start is bij het Koetshuis.

Op 15 september is er om 15 uur nogmaals een poëziewandeling.
Beelden op de Berg is elke dag open en duurt tot en met 15 september.

Zelf heb ik een gedicht geschreven bij het werk 'Gift of a Root' van Razia Barsatie.

Detail Werk Razia Barsatie

En wil je de wandeling op eigen houtje doen, gebruik dan de app izi.travel Zoek op: Wageningen > Poëzie bij Beelden op de Berg. Al dan niet bij de locatie kun je de teksten lezen en een aantal dichters leest het werk ook voor in de app.

Binnenkort verschijnt bij uitgeverij Blauwdruk een bundel met de gedichten. Die is, evenals de catalogus en essays, te koop bij de ontvangstruimte in het Koetshuis.

Werk Femke Herregraven

Ons collectief Schrijversharten (Laurens van der Zee, Martijn Adelmund en ik) werken voor dit project als Dichters op de Berg samen met Petra Sips.
Meer informatie over Dichters op de Berg en de poëziewandeling op de website van Petra Sips.

De website van Beelden op de Berg

Voilà: Milou en Suus

Voilà: daar is het dan. Mijn nieuwe boek Milou en Suus. Vanochtend heb ik het gelezen. Na zoveel correcties en versies, op het scherm, op print, de tekstproeven, nu dan als echt boek. Zelfs na ruim 30 boeken blijft het bijzonder als een nieuw boek wordt bezorgd en ik mijn tastbare boek kan lezen.
Uitgeverij De Eenhoorn brengt dit kinderboek (8+) uit en vanaf 29 mei is het in de boekhandels verkrijgbaar.

Wat ben ik er blij mee. Mijn woorden en de tedere en stoere én eigenzinnige illustraties van Marthe Verhoest, op het lijf geschreven van Milou en Suus. En dan de vormgeving van Dries Desseyn, zoals altijd zorgvuldig en sprankelend. Met de enthousiaste en stimulerende begeleiding van uitgever Elly Simoens was het weer een feest om dit boek te maken.

In september 2022 schreef ik de eerste versie tijdens een schrijfretraite in Portugal. Daarna kwam uiteraard nog een heel traject van herschrijven, schrappen, fijnslijpen.
Toen ik begon te schrijven had ik alleen een vaag beeld: jong meisje en oude vrouw ontmoeten elkaar in Frankrijk.
Ze botsen zowat tegen elkaar aan en meteen wordt zichtbaar wat ze gemeen hebben: ze missen allebei een wijsvinger. Ik schrok zelf van dat beeld. Waar kwam het vandaan? En was het niet erg toevallig?
Nee, soms herken je meteen iets in een ander wat je verbindt. Toch zijn de verschillen tussen Milou en Suus ook groot.
Ik ben van mijn personages gaan houden. Hun eigenwijsheid, onstuimigheid en onhandigheid in sociale contacten, liefde voor de natuur, jongleren, groot durven denken en genieten van het kleine. Ze leren van elkaar, want ouder is niet altijd wijzer. Vriendschap kent geen leeftijd.

De eerste pagina's van het boek zijn te lezen op de website van uitgeverij De Eenhoorn

Hier stond een school - ons gedicht als kunstwerk

Vanmorgen was het eindelijk zo ver: ons Schrijversharten-gedicht werd als kunstwerk feestelijk onthuld in Wageningen. 
We (Laurens van der Zee, Martijn Adelmund en ik) schreven het gedicht al enkele jaren eerder bij de sloop van de Ireneschool. Op de locatie aan de Rooseveltweg en Westerhofseweg zijn inmiddels betaalbare koopwoningen en appartementen verrezen. De school ging in een nieuw gebouw vlakbij verder als De Bijenkorf. De toenmalige burgemeester Van Rumund vroeg aan Schrijversharten om na te denken over een herinnering met de naamletters van de oude school. Zo begon het allemaal. Ik schreef daar eerder al over in dit blog.

De gemeente Wageningen stelde aan Schrijversharten een bijdrage beschikbaar uit een coronapotje voor muurkunst. De Woningstichting was enthousiast over het idee en verleende ook nog financiële medewerking.

Kunstenaars Robbert Kamphuis en René van Corven hebben het kunstwerk in rvs uitgevoerd met woorden uit ons gedicht. Het volledige gedicht is te lezen op een muurplaat aan de linkerkant. 

Groep 4 en 5 van De Bijenkorf waren ook bij de onthulling van het kunstwerk en door hun aanwezigheid werd het helemaal een leuk feestje. Enkele leerlingen konden zich nog herinneren hoe ze in het oude gebouw in groep 1 en 2 zaten. Maar ook ouders en grootouders hebben op de Ireneschool gezeten. In 60 jaar gingen zo'n 2000 kinderen naar die school.

Wethouder Anne Janssen en directeur Annelies Barnard van de Woningstichting voerden het woord en gingen ook in gesprek met de leerlingen. Die lieten spontaan zien dat zij kunnen hinkelen (op de hinkelbaan naar later, zoals in het gedicht staat).

Het was prachtig om te horen hoe goed de 9-jarige Aliyah uit groep 5, met assistentie van Lizzy, ons gedicht voordroeg. Maar Aliyah is dan ook niet voor niets de voorleeskampioen van haar school.
Laurens van der Zee verhaalde tot slot over het gouden knikkerputje dat hij had gevonden op het terrein. Hij bood het aan de meester aan met knikkers voor de leerlingen. Het verhaal over koning Ludo de 34e sloot hij af met een oproep om altijd te blijven spelen.

Website Schrijversharten

Deze zomer: Dichters op de Berg

Foto: Catalijn van Wissen

In de winter hebben we het collectief Dichters op de Berg opgericht. Met een poëzieproject sluiten we aan bij de kunstmanifestatie Beelden op de Berg 2024 (van 1 juni tot en met 15 september) in Arboretum Belmonte in Wageningen. We werken met Schrijversharten (Laurens van der Zee, Martijn Adelmund en ik) samen met Petra Sips. Eerder al hadden we mooie samenwerkingen zoals bij het omvangrijke project 42 Dingen en poëzie bij Beelden op de Berg 2018.Nu zijn we volop bezig met de voorbereidingen waarbij we meer dichters betrekken. Over poëziewandelingen, een dichtbundel en samenwerking met migrantendichters hieronder meer.

Persbericht

Beelden op de Berg vindt van 1 juni tot en met 15 september plaats in het Arboretum Belmonte in Wageningen. Maar liefst 18 dichters laten zich inspireren door de kunstwerken. Ook het thema ‘Heksenkruid, een ander verhaal over planten’ speelt een rol in hun gedichten.
De poëzie is te horen tijdens poëziewandelingen op 30 juni en 15 september en te lezen op de website van Beelden op de Berg. Een poëziebundel van uitgeverij Blauwdruk is in voorbereiding.
Het pas opgerichte collectief ‘Dichters op de Berg’ coördineert het poëzieproject bij Beelden op de Berg 2024. Het collectief bestaat uit Petra Sips, Annie van Gansewinkel, Laurens van der Zee en Martijn Adelmund. In 2018 organiseerden zij ook het poëziedeel bij Beelden op de Berg.
Achttien dichters doen mee aan dit project. Onder hen zijn oud-stadsdichters van Wageningen en de huidige stadsdichter Bob ter Haar. In het thema voor Beelden op de Berg wordt eveneens aandacht besteed aan ontheemding en vervreemding. Daarom werken ook dichters met een migratieachtergrond mee en hun moedertalen zijn te zien en te horen.
Tijdens de poëziewandelingen in het Arboretum treden de dichters met muziek op bij de kunstwerken. Data: 30 juni en 15 september om 15 uur.
Op 30 juni zijn in het Arboretum bovendien activiteiten en optredens van jonge dichters.

Website Beelden op de Berg

Lekker eigenwijs! - Kinderboekenweek 2024

Lekker eigenwijs! - het thema van de Kinderboekenweek 2024 (2 tot en met 13 oktober) is de personages uit mijn boeken op het lijf geschreven. En mijzelf trouwens ook.
Als schrijver ben ik dus erg blij met dit thema. Ik verheug me er al op om mijn lezers te ontmoeten op scholen en in bibliotheken. Vooral ook omdat ik dan  mijn nieuwste kinderboek kan meenemen: 'Milou en Suus'. Beide hoofdpersonen zijn behoorlijk eigenwijze portretten. Eind deze maand verschijnt het boek bij uitgeverij De Eenhoorn. De eigenzinnige tekeningen zijn van Marthe Verhoest.

Enkele andere boeken van mij met eigenwijze personages: Koffer-Koen, Deze schelp verdient een kistje, Stan in 3D, Mijn stijl, Sleutelen.

Bezoeken voor de Kinderboekenweek zijn te boeken via De Schrijverscentrale. Dat kan tot 9 september.

Ook buiten de Kinderboekenweek leg ik schrijversbezoeken af. Graag kom ik in groep 5 tot en met 8. Ik schrijf ook Makkelijk Lezen-boeken en met alle plezier bezoek ik de leerlingen van vmbo en praktijkonderwijs.

Informatie over een schrijversbezoek door mij: https://deschrijverscentrale.nl/auteurs/14363

 

Milou en Suus - voorproefje

'Milou en Suus' is mijn nieuwe kinderboek en het verschijnt eind mei bij uitgeverij De Eenhoorn. Hier alvast een voorproefje: het omslag, gemaakt door Marthe Verhoest. Van haar hand zijn ook de sterke tekeningen, in kleur.
'Milou en Suus' is voor kinderen vanaf 8 jaar.
Toevallig sluit het mooi aan bij het thema van de Kinderboekenweek in oktober: Lekker eigenwijs!
Nou ja, toevallig. Veel van mijn personages zijn eigenwijs. Dat hebben ze overigens niet van een vreemde. 

Kun je je nieuwsgierigheid niet bedwingen, kijk dan alvast op de website van De Eenhoorn: https://eenhoorn.be/boek/milou-en-suus/

Research en Kruisweg bij Peerke Donders

Geboortehuis Peerke Donders (replica)

Liefst 22 jaar woonde ik in Tilburg (1971-1993) en al die jaren ben ik nooit bij Peerke Donders geweest. De bijna heilige van de stad die bij veel mensen een bijzondere plek in het hart inneemt. Het katholieke Tilburg lag in het verlengde van mijn roomse opvoeding in Weert (Limburg). Maar ik zocht er de eerste jaren mijn toevlucht in de studentenkerk Maranatha. Geloof was destijds in mijn kringen doorgaans geen gespreksonderwerp of juist onderwerp van cynisme en kritiek. Peerke Donders stond ver van me af, kwam nooit ter sprake.

Vorige week na museumbezoek in Tilburg bracht ik voor het eerst Peerke Donders een bezoek. In het paviljoen was voor de laatste dag de tentoonstelling ‘Tilburg, het Rome van Nederland’, over het religieus erfgoed in de stad. Research voor mijn autobiografische boek Vrome vrouwen, waaraan ik al een tijd werk. En ik maakte kennis met Peerke Donders (1809-1887) die al op jonge leeftijd wist dat hij priester wilde worden. Hij vertrok naar Suriname, werkte er vele jaren tussen lepralijders en zag zijn Tilburg nooit meer terug.

Maar Tilburgers sloten hun gelovige zoon voor altijd in het hart. Steun en toeverlaat, ook in 2024 terwijl de ontkerkelijking blijft doorzetten. Het geboortehuis van Peerke met de kapel is nog steeds een bedevaartsoord. Het bezoekersboek in de kapel getuigt daarvan. Bedankjes en smeekbedes gericht aan ‘Lieve Peerke’. Voor een examen, beterschap, oplossing voor gedoe in de familie. Hier zoekt de mens stilte, vertroosting, begrip.
De kapel is dagelijks open.

De tentoonstelling was niet alleen een feest van herkenning bij al die gebouwen waar ik ooit langsfietste, waar ik studeerde, beelden en kruisen. De sloopfoto van de Noordhoekse Kerk deed pijn. In 1975 zag ik vanuit mijn studentenkamer op zolder hoe de sloopkogel de kerk in brokstukken sloeg. Veel gebouwen hebben inmiddels wel een andere functie gekregen.
De goede werken die vaak ook hun oorsprong vonden in de kerk, zijn er nog steeds, in een andere vorm. Mooi dat de fiets van pater Poels – zoals ik hem destijds kende – ook een plaats vond in de tentoonstelling. Gerrit Poels, ook wel de broodpater genoemd, haalde tot op hoge leeftijd ’s morgens brood op bij de bakkers om die naar de armen te brengen.
Ik kocht er het recente boek van mijn oud-collega journalist Paul Spapens ‘Een blijvende herinnering’ over het religieus erfgoed van Tilburg. Een kloek boek met ook voor mij veel o-ja herinneringen, al was ik er in mijn Tilburgse tijd nauwelijks mee bezig.

Ik was dus toevallig op Goede Vrijdag bij Peerke Donders en dat betekende dat er om 15 uur de jaarlijkse Kruisweg zou plaatsvinden. Bijna als vanzelfsprekend liep ik mee. Een wandeling langs 14 kruiswegstaties met beelden waarin het lijden van Jezus is weergegeven. In gebed en zang werd daar bij stilgestaan. Priester Denis Hendrickx wist in zijn woorden telkens de lijn naar onze tijd door te trekken.
Er is in wezen niet zoveel veranderd met hoe wij mensen met elkaar omgaan. Doorgaans lopen een paar honderd mensen mee met de Kruisweg. Ingetogen, stil en zonder mobieltjes in de aanslag.
Ook zonder dat ik zelf op zoek was naar troost of steun raakte het me, toch samen zijn, bewust van de kwetsbaarheid van het leven en de wil om het goede te doen en weten dat dat desondanks niet altijd lukt. Mildheid tegenover anderen en mezelf.
De rol van de officiële kerk mag dan voor veel mensen uitgespeeld zijn, het geloof leeft duidelijk nog wel op dit soort plekken en vanbinnen.

Eerder blog over Vrome vrouwen

Website Peerke Donders