donderdag 12 september 2013

Recht om te dromen

Toen ik eergisteren het Droomboek ophaalde - ja, ook ik - moest ik in de rij staan, een bescheiden queue, maar toch. Vandaag werd bekend dat er wegens succes een nieuwe oplage wordt gedrukt.


Bij de verschijning een week geleden stond ik ook op het punt lekker flauw en cynisch mee te twitteren of de heus wel grappige tweets te retweeten. Maar ik wist me te bedwingen, eerst maar eens zien.
Er had ook een nationaal geschenk kunnen komen voor de happy few, een monument bijvoorbeeld, bij voorkeur ergens in de Randstad. Dan was het land te klein geweest.
Nu heeft iedereen, tot in de verste uithoeken en stegen van het land, de kans het boek te krijgen. Als je het wilt. Het is immers niet als mogelijk ongewenste post in alle brievenbussen gepleurd. Dan was het land ook te klein geweest.
Het comité heeft voorzichtig geopereerd met de beperkte middelen en in korte tijd.
Ik heb het Droomboek gisteren helemaal gelezen. De allemensendromen getuigen van een land waar ik wil wonen.

Als er zoveel dromen zijn, klopt er in de werkelijkheid nog niet veel van, ben ik geneigd te zeggen. Maar ik wil de kritische geest (die het zo goed doet op mijn cv en voor mij als journalist een kerncompetentie was) voor deze gelegenheid het zwijgen opleggen.
Welk beeld rijst er op uit dit Droomboek?
Mensen, klein en groot, die het beste voorhebben met de wereld en de mensen om hen heen. Die aandoenlijk hun best doen iets van het leven te maken en ook anderen het beste gunnen.
Dromen zijn bedrog, maar je kunt ze wel nastreven. Niet alle dromen zijn hemelbestormend of utopisch, veel liggen binnen bereik. Tja, dat wij ook maar onvolmaakte schepselen zijn, dat is dan een complicerende factor bij het in vervulling laten gaan van nogal wat dromen.
Het boek laat veelkleurige dromen zien, zelfs van de mensen die dromen van een republiek.

Even warmte voelen, een droombeeld van een land waar het goed leven is.
En laten we wel wezen, - ondanks de armoede, verdriet, onzekerheid en andere ellende waar mensen onder lijden - ons mooie land verdient beter dan al ons geklaag, gezeur en de azijnpisserij. Het is zo makkelijk, en zo lekker soms ook.
Maar ik probeer het voortaan een graadje te temperen. Laten we elkaar niet het recht ontzeggen te dromen.
Mijn droom? Dat iedereen durft te dromen.


Website Droomboek: Mijn droom voor ons land
Eerder blog: Oranje

Geen opmerkingen:

Een reactie posten