De weg terug is vele malen langer. Sinds de controle deze week ben ik voorzichtig met de revalidatie begonnen. Een langdurig proces, zo managede de arts in het begin al meteen de verwachtingen. Toen ik voorzichtig peilde 'dit seizoen dus niet meer tennissen?' keek hij me nog net niet meewarig aan. Nu zie ik ook dat dat een heel onnozele vraag was.
Zes weken moest ik mijn arm in een sling dragen om de breuk te laten helen. Maar door die rust gaan de belendende vitale delen dus ook vastzitten.
Fysio oefeningen deze week |
De afgelopen weken ging er een streep door de vanzelfsprekendheid van een lichaam dat alles deed wat ik wilde. Mijn energie moest ik goed verdelen, mijn geduld oefenen en ik leerde hulp te vragen.
Daar was ik niet goed in, het was ook nooit nodig. Maar het zijn vaardigheden waar je iets aan hebt in je leven, zeker voor later als je oud bent.
Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. Kledingstukken over mijn benen naar boven aantrekken en blouses met knoopjes in plaats van strakke T-shirts, veel textiel kan ook ongestreken in de kast. Aanzien dat anderen klussen doen, of klusjes gewoon laten liggen. Ik kan dat steeds beter.
Voorlopig mag ik nog niet autorijden of fietsen.
Maar mijn linkerhand kan al weer een beetje meedoen. Ik kan inmiddels bv. met mes en vork eten, en schoenveters strikken, dus ook van mijn wandelschoenen. Mijn actieradius wordt weer wat groter.
Kleine stappen voorwaarts, maar voor mij is dit al een enorme vooruitgang.
Met vertrouwen ben ik aan de revalidatie begonnen. En ik ben dankbaar, want die val had nog ergere gevolgen kunnen hebben. Ook ben ik dankbaar voor mijn gezonde lichaam dat me nooit in de steek liet. Bovendien, zo liet de laatste röntgenfoto zien, is het al welgemoed begonnen nieuw bot te vormen.
Wat zit het menselijk lichaam toch ingenieus in elkaar.
Eerder blog: In een oogzwenk