Wegens succes geprolongeerd: Lang Leve Kunst in Renkum. Vrijwilligers leren in dit project hoe ze ouderen kunnen begeleiden bij schrijven of zingen of schilderen/collages maken.
Daartoe krijgen ze een veelzijdig programma voorgeschoteld waardoor ze goed voorbereid de praktijk in kunnen.
Zelf begeleid ik de vrijwilligers voor het onderdeel schrijven. De afgelopen maanden heb ik opgetrokken met een enthousiaste groep vrijwilligers. Inmiddels hebben zij er al een aantal praktijklessen op zitten en volgende maand ben ik erbij als ze naar een ander verzorgingshuis gaan in de gemeente Renkum.
Mooi om te zien hoe ze zelf graag schrijven maar ook maatwerk willen maken voor de mensen met wie ze in de praktijk gaan werken. Daarbij kunnen ze putten uit een gereedschapskist met tips en oefeningen die tijdens de cursus is gevuld.
Naast de vakinhoudelijke lessen is er aandacht voor zorgaspecten (kwetsbare ouderen, grenzen stellen) en hoe ze van elkaar kunnen leren in intervisie. Ook is er coaching bij de praktijklessen.
Ik vond het geweldig om gemotiveerde mensen zo op weg te helpen en ik heb er alle vertrouwen in dat ze het daarna helemaal zelf kunnen.
In september begint een nieuwe lichting van Lang Leve Kunst in Renkum. Ik verheug me nu al op een nieuwe groep die ouderen kan laten ervaren hoe aangenaam of bevrijdend schrijven kan zijn.
Wacht niet te lang met aanmelden. Op 22 september is de startbijeenkomst.
Twijfels of vragen? Neem dan contact op met Lang Leve Kunst in Renkum.
Het uitgebreide programma vind je hier
Website Lang Leve Kunst in Renkum
Eerder blog over Lang Leve Kunst
vrijdag 26 augustus 2016
Het warhoofd van Juf
Groep 7/8 krijgt voor enkele dagen een invaljuf. Met haar pluizenbolhaar ziet ze er grappig uit. Maar Juf maakt veel fouten en is een warhoofd. Leren ze wel iets bij deze juf?
Als ze Bas slecht behandelt, is de klas het beu. Ze leren Juf een lesje. Leert Juf daar wel iets van?
Ik schreef dit korte toneelstuk onlangs voor de website Kinderpodium. Daar staan korte en wat langere toneelstukjes die gemakkelijk op scholen kunnen worden ingestudeerd en gespeeld.
Het warhoofd van Juf duurt ongeveer 14 minuten. Leerlingen kunnen het gewoon in een klaslokaal spelen, veel attributen zijn niet nodig.
Leerkrachten kunnen de stukken van Kinderpodium tegen betaling downloaden.
Voor groep 7/8 schreef ik eerder al toneelstukjes van ongeveer 10 minuten:
* Hiep hiep voor Juf
* Een man voor Juf
Ze staan bij thema's bovenbouw
Ik schrijf graag toneel, maar werk van langere adem komt er niet zo van. Daarom vind ik het extra leuk om bijdragen te leveren aan Kinderpodium. Ze zijn praktisch bruikbaar en ik vind het een grappig idee dat mijn stukken op verschillende scholen gespeeld worden.
Vraag aan leerkrachten: Heeft u foto's of verslagjes van zo'n voorstelling? Ik vind het leuk als u ze mailt (info@annievangansewinkel.nl). Ook ben ik benieuwd naar ervaringen en suggesties voor verbetering.
Bedankt alvast!
Website Kinderpodium
Eerder blog over Een man voor Juf
Als ze Bas slecht behandelt, is de klas het beu. Ze leren Juf een lesje. Leert Juf daar wel iets van?
Het warhoofd van Juf |
Het warhoofd van Juf duurt ongeveer 14 minuten. Leerlingen kunnen het gewoon in een klaslokaal spelen, veel attributen zijn niet nodig.
Leerkrachten kunnen de stukken van Kinderpodium tegen betaling downloaden.
Voor groep 7/8 schreef ik eerder al toneelstukjes van ongeveer 10 minuten:
* Hiep hiep voor Juf
* Een man voor Juf
Ze staan bij thema's bovenbouw
Ik schrijf graag toneel, maar werk van langere adem komt er niet zo van. Daarom vind ik het extra leuk om bijdragen te leveren aan Kinderpodium. Ze zijn praktisch bruikbaar en ik vind het een grappig idee dat mijn stukken op verschillende scholen gespeeld worden.
Vraag aan leerkrachten: Heeft u foto's of verslagjes van zo'n voorstelling? Ik vind het leuk als u ze mailt (info@annievangansewinkel.nl). Ook ben ik benieuwd naar ervaringen en suggesties voor verbetering.
Bedankt alvast!
Website Kinderpodium
Eerder blog over Een man voor Juf
dinsdag 23 augustus 2016
Kracht en onmacht
Een tentoonstelling van Käthe Kollwitz in Nederland, dat is al 20 jaar niet meer voorgekomen. Vorig jaar ging ik speciaal naar Keulen om haar museum te bezoeken.
En nu is er een grote tentoonstelling in het bijzondere Museum Belvédère in het Friese Oranjewoud.
Veel werk hing er en hoewel ik al veel kende van afbeeldingen werd ik vorige week weer verpletterd. Ik kon er alleen maar heel stil bij staan.
Zo getuigend van kracht en onmacht, zo het leven ook weerspiegelend van Käthe Kollwitz. Ik ben al enige tijd bezig in haar omvangrijke dagboek.
Haar leven en werk veranderde voor altijd nadat haar jongste zoon Peter in 1914 sneuvelde in de Eerste Wereldoorlog. Haar werk werd een aanklacht tegen de oorlog, tegen armoede. Daarmee is het ook tijdloos, helaas.
Vrolijk is het dus meestal niet. Het deed me goed in elk geval één werk te zien met een blije moeder en een vrolijk kind. Uit 1933 dateert dat. Ze is weer in staat vreugde te zien en af te beelden.
Belangrijk onderwerp is ook de moeder.
Beschermend (zoals in het beeld 'Toren van moeders), gelaten, onmachtig.
De zelfportretten laten de kunstenares door de tijd heen zien. Haar gezicht weerspiegelt haar leven. Met recht heet de catalogus van de tentoonstelling 'Getekend leven'.
De tentoonstelling in Belvédère is verlengd en nog te zien tot 9 oktober. http://www.museumbelvedere.nl/
Eerdere blogs over Käthe Kollwitz
En nu is er een grote tentoonstelling in het bijzondere Museum Belvédère in het Friese Oranjewoud.
Veel werk hing er en hoewel ik al veel kende van afbeeldingen werd ik vorige week weer verpletterd. Ik kon er alleen maar heel stil bij staan.
Zo getuigend van kracht en onmacht, zo het leven ook weerspiegelend van Käthe Kollwitz. Ik ben al enige tijd bezig in haar omvangrijke dagboek.
Haar leven en werk veranderde voor altijd nadat haar jongste zoon Peter in 1914 sneuvelde in de Eerste Wereldoorlog. Haar werk werd een aanklacht tegen de oorlog, tegen armoede. Daarmee is het ook tijdloos, helaas.
Vrolijk is het dus meestal niet. Het deed me goed in elk geval één werk te zien met een blije moeder en een vrolijk kind. Uit 1933 dateert dat. Ze is weer in staat vreugde te zien en af te beelden.
Belangrijk onderwerp is ook de moeder.
Beschermend (zoals in het beeld 'Toren van moeders), gelaten, onmachtig.
De zelfportretten laten de kunstenares door de tijd heen zien. Haar gezicht weerspiegelt haar leven. Met recht heet de catalogus van de tentoonstelling 'Getekend leven'.
De tentoonstelling in Belvédère is verlengd en nog te zien tot 9 oktober. http://www.museumbelvedere.nl/
Eerdere blogs over Käthe Kollwitz
De schoolagenda
Nu de scholen zoetjesaan weer beginnen, keren mijn gedachten soms terug naar vroeger. Toen we naar de schoolcampus van V & D gingen, met de trein van Weert naar Eindhoven.
Wat agenda's betreft viel er niets te kiezen. Die waren standaard verplicht op de MMS Maria Auxiliatrix, vanaf klas 3 Philips van Horne.
Het eerste jaar nog onder het bewind van de nonnen kwam er nauwelijks een versiering aan te pas. De foto van priesterstudent Iggi, die we met een dubbeltje per week steunden, was zo ongeveer de enige frivolité.
O ja, een ander agenda-item en daar verbaas ik me nu nog over. Ergens in mijn eerste schooljaar konden we allemaal gratis een deodorantstick 8x4 ophalen. Met een school vol meiden in de puberteit geen gek idee om ze met deodorant te laten kennismaken. Maar toch, verbijsterend achteraf dat de nonnen de commercie zo binnenlieten. Moet je je voorstellen dat een fabrikant nu zo publiekelijk zijn producten kon pushen. Correctie: dit gebeurde in de tweede klas, toen de nonnen de schoolleiding aan leken hadden overgedragen.
In het tweede jaar komen langzamerhand de plaatjes en de tienergrapjes in mijn agenda. In mijn rode agenda uit het 3e jaar (1968-1969) ga ik helemaal los.
De highlights markeerde ik in kleurige sierletters. Ajax-Benfica 3-0! En dan is er rechts nog de definitie van de kus. (14 and never kissed before ...)
De protestmars in Weert toen Rusland Tsjecho-Slowakije binnenviel. Samen met anderen scandeerde ik 'Viva Dubçek', terwijl ik nauwelijks wist wat ik riep. Maar de rector liep ook mee in de tocht, dus het zat vast wel goed.
Tegelijkertijd was er nog de onschuld van de Sound of Music, die ik toen voor de eerste keer zag. Natuurlijk plakte ik dan het bioscoopkaartje in.
Grappig, de markering van de 'kuikenaffaire'. De excursie naar een kuikenbroederij resulteerde in eieren, een kleine broedmachine in de klas en de directie die dat verbood. We protesteerden, want onredelijk en oneerlijk.
De agenda van 4 MMS is al weer een stuk soberder en die van het examenjaar puur functioneel. Geen fratsen meer.
Een jaar of 3 later begon een nieuwe serie: de lerarenagenda's. Zeven stuks van de Stefanus Mavo in Tilburg waar ik Frans gaf en later ook Nederlands.
Serieus werk en de enige kleur zat in de cijferlijsten.
Met grote slagen blader ik door al deze agenda's die maar liefst 12 jaar uit mijn leven omvatten. De moeite waard om ze nog eens aandachtiger of weemoediger door te bladeren.
Wat agenda's betreft viel er niets te kiezen. Die waren standaard verplicht op de MMS Maria Auxiliatrix, vanaf klas 3 Philips van Horne.
Het eerste jaar nog onder het bewind van de nonnen kwam er nauwelijks een versiering aan te pas. De foto van priesterstudent Iggi, die we met een dubbeltje per week steunden, was zo ongeveer de enige frivolité.
O ja, een ander agenda-item en daar verbaas ik me nu nog over. Ergens in mijn eerste schooljaar konden we allemaal gratis een deodorantstick 8x4 ophalen. Met een school vol meiden in de puberteit geen gek idee om ze met deodorant te laten kennismaken. Maar toch, verbijsterend achteraf dat de nonnen de commercie zo binnenlieten. Moet je je voorstellen dat een fabrikant nu zo publiekelijk zijn producten kon pushen. Correctie: dit gebeurde in de tweede klas, toen de nonnen de schoolleiding aan leken hadden overgedragen.
In het tweede jaar komen langzamerhand de plaatjes en de tienergrapjes in mijn agenda. In mijn rode agenda uit het 3e jaar (1968-1969) ga ik helemaal los.
De highlights markeerde ik in kleurige sierletters. Ajax-Benfica 3-0! En dan is er rechts nog de definitie van de kus. (14 and never kissed before ...)
De protestmars in Weert toen Rusland Tsjecho-Slowakije binnenviel. Samen met anderen scandeerde ik 'Viva Dubçek', terwijl ik nauwelijks wist wat ik riep. Maar de rector liep ook mee in de tocht, dus het zat vast wel goed.
Tegelijkertijd was er nog de onschuld van de Sound of Music, die ik toen voor de eerste keer zag. Natuurlijk plakte ik dan het bioscoopkaartje in.
Grappig, de markering van de 'kuikenaffaire'. De excursie naar een kuikenbroederij resulteerde in eieren, een kleine broedmachine in de klas en de directie die dat verbood. We protesteerden, want onredelijk en oneerlijk.
De agenda van 4 MMS is al weer een stuk soberder en die van het examenjaar puur functioneel. Geen fratsen meer.
Een jaar of 3 later begon een nieuwe serie: de lerarenagenda's. Zeven stuks van de Stefanus Mavo in Tilburg waar ik Frans gaf en later ook Nederlands.
Serieus werk en de enige kleur zat in de cijferlijsten.
Met grote slagen blader ik door al deze agenda's die maar liefst 12 jaar uit mijn leven omvatten. De moeite waard om ze nog eens aandachtiger of weemoediger door te bladeren.
maandag 15 augustus 2016
Poëzieroute Woorden van Wageningen
Woorden van Wageningen, zo heet de poëzieroute die onlangs is toegevoegd aan de gevarieerde routes op de website Beelden van Wageningen.
Schrijver en dichter Laurens van der Zee heeft de routes samengesteld en ook als je Wageningen goed kent, bieden de routes volop verrassingen.
Zelf bekeek ik gisteren voor het eerst - en ik woon al 23 jaar in Wageningen - het beeld als hommage aan de dichter Gerrit Achterberg, ietwat verscholen in een perkje op de hoek Nudestraat/Emmapark.
Toepasselijke gedichten bij een kunstwerk op de route of speciaal geschreven voor de poëzieroute.
Zo heb ik zelf het gedicht doen en laten geschreven bij het beeldhouwwerk van Albert Meertens boven de hoofddeur van de rk kerk in de Bergstraat. Het bracht me tot een terugblik naar mijn katholieke opvoeding en de kern van geloven.
De kunstwerken op de route brengen de wandelaar bij gedichten van onder meer J.C. Bloem, Lydia Wubbenhorst, Martijn Adelmund, Gerrit Achterberg, Laurens van der Zee, Wijnand Steemers en Maurits Mok.
Alle routes zijn via smartphone en tablet te volgen, maar ze kunnen nu ook van de site geprint worden.
Er is een keur aan routes langs kunstwerken en ander fraais in Wageningen. Zo zijn er twee fietsroutes langs onopgemerkte kunst, twee scootmobielroutes, een opschoonwandeling, leeffestivalroute, onopvallende kunst, natuurwandeling en een kunstroute door de wijk Noord-West.
Website Beelden van Wageningen met routes, informatie kunstwerk en gedichten
Rechtstreekse link naar kunstwerk rk kerk en mijn gedicht (onderaan te downloaden)
Schrijver en dichter Laurens van der Zee heeft de routes samengesteld en ook als je Wageningen goed kent, bieden de routes volop verrassingen.
Zelf bekeek ik gisteren voor het eerst - en ik woon al 23 jaar in Wageningen - het beeld als hommage aan de dichter Gerrit Achterberg, ietwat verscholen in een perkje op de hoek Nudestraat/Emmapark.
Toepasselijke gedichten bij een kunstwerk op de route of speciaal geschreven voor de poëzieroute.
Zo heb ik zelf het gedicht doen en laten geschreven bij het beeldhouwwerk van Albert Meertens boven de hoofddeur van de rk kerk in de Bergstraat. Het bracht me tot een terugblik naar mijn katholieke opvoeding en de kern van geloven.
De kunstwerken op de route brengen de wandelaar bij gedichten van onder meer J.C. Bloem, Lydia Wubbenhorst, Martijn Adelmund, Gerrit Achterberg, Laurens van der Zee, Wijnand Steemers en Maurits Mok.
Alle routes zijn via smartphone en tablet te volgen, maar ze kunnen nu ook van de site geprint worden.
Er is een keur aan routes langs kunstwerken en ander fraais in Wageningen. Zo zijn er twee fietsroutes langs onopgemerkte kunst, twee scootmobielroutes, een opschoonwandeling, leeffestivalroute, onopvallende kunst, natuurwandeling en een kunstroute door de wijk Noord-West.
Website Beelden van Wageningen met routes, informatie kunstwerk en gedichten
Rechtstreekse link naar kunstwerk rk kerk en mijn gedicht (onderaan te downloaden)
donderdag 11 augustus 2016
Mode in poppen
Tot vorige week heb ik het me nooit echt gerealiseerd: er geldt blijkbaar een mode voor poppen. Sterker nog: wat eertijds schattig en aaibaar was, kan tegenwoordig heel anders beleefd worden.
Natuurlijk, de poppen waarmee ik vroeger speelde, worden niet meer verkocht. Maar dat een kind van nu zo'n pop eng zou vinden?
Mijn jongste nichtje (9 jaar) was op bezoek en zag op zolder mijn babypop. Ze was niet vertederd, nee, ze vond 'm eng.
Ineens herinnerde ik me weer dat jaren geleden een logerend neefje die pop ook al niet in zijn gezichtsveld wilde voor het slapengaan.
De pop waarmee ik getutteld heb en waarvoor ik mezelf in het fotoalbum tot 'poppenmoedertje' uitriep, kun je dus ook zien als een engerd. Het lukt me echt niet om er met die ogen naar te kijken, daarvoor heeft de pop te veel levenslang krediet opgebouwd.
Mijn iets jongere zusje en ik kregen de poppen waarschijnlijk met Sinterklaas 1959. Ik was toen bijna 6. Op de foto van juni 1960 poseren we trots. De poppen waren van het formaat baby.
Ze konden niets, niet praten, zelfs geen mama zeggen, en het waren ook geen plaspoppen. Ze waren kaal, dus je kon ze ook niet kammen. Die kwamen pas daarna in de mode.
Maar je kon ze echte babykleertjes aantrekken en die hadden we nog wel in huis. Toen in januari 1961 een nieuw zusje geboren werd, verhuisden er wat hemdjes en broekjes terug naar de babykamer.
Ergens op zolder moet ik nog babykleertjes van de pop hebben, maar sinds jaar en dag draagt mijn pop het rode wollen jurkje dat ik zelf ooit had gedragen. Het jurkje vertedert me, al is het dan stoffig en wat mottig. Onvoorstelbaar dat het al 60 jaar geleden is dat ik het zelf droeg.
Ik was niet echt een poppenkind en mijn andere poppen heb ik ook niet bewaard. Deze babypop, die ik overigens nooit een naam heb gegeven - kom op zeg, het is een pop! - is telkens meeverhuisd. Als ik later oud ben, neem ik hem dan zelfs mee naar het oude van dagentehuis? Daar vinden ze hem vast niet eng, maar oervertrouwd.
Opvallend detail aan mijn pop: ik heb de rode kleur van de lippen er praktisch helemaal afgekrast. Want hoe leuk ook, een baby had toch geen lippenstift? Daar was ik heel stellig in.
Plotseling meen ik me te herinneren dat het een pop was van het merk Wildebras. Ik kijk en het klopt, het merk op de rug is wat vervaagd, maar er staat Wildebras.
Op internet zie ik dat de fabrikant een hele range aan poppen produceerde en meeging met de mode in poppen.
Natuurlijk, de poppen waarmee ik vroeger speelde, worden niet meer verkocht. Maar dat een kind van nu zo'n pop eng zou vinden?
Mijn jongste nichtje (9 jaar) was op bezoek en zag op zolder mijn babypop. Ze was niet vertederd, nee, ze vond 'm eng.
Ineens herinnerde ik me weer dat jaren geleden een logerend neefje die pop ook al niet in zijn gezichtsveld wilde voor het slapengaan.
De pop waarmee ik getutteld heb en waarvoor ik mezelf in het fotoalbum tot 'poppenmoedertje' uitriep, kun je dus ook zien als een engerd. Het lukt me echt niet om er met die ogen naar te kijken, daarvoor heeft de pop te veel levenslang krediet opgebouwd.
Mijn iets jongere zusje en ik kregen de poppen waarschijnlijk met Sinterklaas 1959. Ik was toen bijna 6. Op de foto van juni 1960 poseren we trots. De poppen waren van het formaat baby.
Ze konden niets, niet praten, zelfs geen mama zeggen, en het waren ook geen plaspoppen. Ze waren kaal, dus je kon ze ook niet kammen. Die kwamen pas daarna in de mode.
Maar je kon ze echte babykleertjes aantrekken en die hadden we nog wel in huis. Toen in januari 1961 een nieuw zusje geboren werd, verhuisden er wat hemdjes en broekjes terug naar de babykamer.
Ergens op zolder moet ik nog babykleertjes van de pop hebben, maar sinds jaar en dag draagt mijn pop het rode wollen jurkje dat ik zelf ooit had gedragen. Het jurkje vertedert me, al is het dan stoffig en wat mottig. Onvoorstelbaar dat het al 60 jaar geleden is dat ik het zelf droeg.
Ik was niet echt een poppenkind en mijn andere poppen heb ik ook niet bewaard. Deze babypop, die ik overigens nooit een naam heb gegeven - kom op zeg, het is een pop! - is telkens meeverhuisd. Als ik later oud ben, neem ik hem dan zelfs mee naar het oude van dagentehuis? Daar vinden ze hem vast niet eng, maar oervertrouwd.
Opvallend detail aan mijn pop: ik heb de rode kleur van de lippen er praktisch helemaal afgekrast. Want hoe leuk ook, een baby had toch geen lippenstift? Daar was ik heel stellig in.
Plotseling meen ik me te herinneren dat het een pop was van het merk Wildebras. Ik kijk en het klopt, het merk op de rug is wat vervaagd, maar er staat Wildebras.
Op internet zie ik dat de fabrikant een hele range aan poppen produceerde en meeging met de mode in poppen.
woensdag 3 augustus 2016
Webcare via twitter
Webcare, dat doe je toch alleen om reputatieschade te voorkomen? Webcare, dat is tijdrovend en dus duur. Webcare is alleen voor grote bedrijven die 24/7 een team kunnen inzetten. Enkele misverstanden over webcare.
Als consument zie ik dat twitter werkt bij webcare. En als trainer en adviseur bedrijfscommunicatie zie ik dat bedrijven kansen laten liggen. Webcare kan ook heel geschikt zijn voor kleine bedrijven.
Om informatie te geven, klachten te beantwoorden en om signalen op te pikken uit de markt.
Bedrijven doen aan webcare via twitter, facebook en WhatsApp. Zelf heb ik de meeste ervaring met twitter en dus concentreer ik daarop mijn advies.
Voor mijn website heb ik een uitgebreider artikel geschreven:
Webcare via twitter, ook voor kleine bedrijven.
Daarin geef ik twee voorbeelden van bedrijven die in mijn ogen hun webcare goed vormgeven: NS en VID (VerkeersInformatieDienst). Zij moeten toch vaak slecht nieuws brengen zoals vertragingen en files.
Hun tweets getuigen van alertheid, empathie, feitelijke informatie en gedoseerde humor.
Het effect van webcare is moeilijk te meten, maar klanttevredenheid is kostbaar en betaalt zich uiteindelijk uit.
Ik ga graag met bedrijven of organisaties in gesprek om te kijken of voor hen webcare via twitter werkt. Ik kan medewerkers trainen in uiteenlopende aspecten van schrijven zoals kernachtig schrijven, toon, spelling, bewust zijn van de doelgroep.
Op mijn website meer artikelen en tips over zakelijk schrijven
Als consument zie ik dat twitter werkt bij webcare. En als trainer en adviseur bedrijfscommunicatie zie ik dat bedrijven kansen laten liggen. Webcare kan ook heel geschikt zijn voor kleine bedrijven.
Om informatie te geven, klachten te beantwoorden en om signalen op te pikken uit de markt.
Bedrijven doen aan webcare via twitter, facebook en WhatsApp. Zelf heb ik de meeste ervaring met twitter en dus concentreer ik daarop mijn advies.
Voor mijn website heb ik een uitgebreider artikel geschreven:
Webcare via twitter, ook voor kleine bedrijven.
Daarin geef ik twee voorbeelden van bedrijven die in mijn ogen hun webcare goed vormgeven: NS en VID (VerkeersInformatieDienst). Zij moeten toch vaak slecht nieuws brengen zoals vertragingen en files.
Hun tweets getuigen van alertheid, empathie, feitelijke informatie en gedoseerde humor.
Het effect van webcare is moeilijk te meten, maar klanttevredenheid is kostbaar en betaalt zich uiteindelijk uit.
Ik ga graag met bedrijven of organisaties in gesprek om te kijken of voor hen webcare via twitter werkt. Ik kan medewerkers trainen in uiteenlopende aspecten van schrijven zoals kernachtig schrijven, toon, spelling, bewust zijn van de doelgroep.
Op mijn website meer artikelen en tips over zakelijk schrijven
Abonneren op:
Posts (Atom)