Ik was erbij. Volgens psychologen schijnt dat belangrijker te zijn dan wát je hebt gezien.
Deelgenoot zijn geweest van een gezamenlijke belevenis, al dan niet historisch. Hoe dan ook zal het vandaag in Wageningen voor veel mensen de eerste keer zijn geweest dat ze de nieuwe koning en koningin in het echt zagen en misschien zelfs ook de laatste keer.
Je kunt over 10, 20 of veel meer jaren zeggen dat je er toen, 30 mei 2013, bij was.
Zíen is iets anders. De aanloop naar dat moment was vele malen langer. Een half uur voor de flitsgebeurtenis stond ik bij theater Junushoff, mooi eerste rang. Achter me had Wageningen Universiteit zich opgesteld om een presentatie te geven van onderwijs en onderzoek. Studenten zouden maquettes omhoog houden van hun onderzoeksproject.
De sfeer was ontspannen. Vlaggetjes van Wageningen 750 jaar en oranje molentjes werden uitgedeeld en af en toe oefenden schoolkinderen al gejuich en gewuif. De agenten stonden er ontspannen bij, eentje raapte een gevallen vlaggetje op en gaf het terug aan het kind.
Ik wisselde enkele woorden met de vrouw wier kapper de koetsier van de koets had gekapt. Weer eens een illustratie van het feit dat we allen slechts enkele stappen van beroemdheid verwijderd zijn.
Ja, daar kwamen ze aan. Mobieltje in de aanslag, half kijken en half fotograferen en dat blijkt dus achteraf slechts een halve koning op te leveren. Wuivend, dat wel.
Een tikkeltje verbouwereerd bleef ik achter, dat waren ze. Voorbij.
Daarna nog net niet op een holletje naar de haven, waar ik het koningspaar aan boord zag gaan. Op het bovendek stonden ze te wuiven.
En ja, ik heb teruggewuifd, ze deden zo aandoenlijk hun best ieder de indruk te geven dat die zwaai, die lach, dat gebaar voor jóu was.
Wij waren erbij, wij Wageningers, maar zonder enge, eenkennige kantjes. Niet voor niets vormden 70 mensen van - de liefst 160 - verschillende nationaliteiten van Wageningen een erehaag ter verwelkoming.
Wageningen liep uit en liet zich van zijn beste kant zien. Na afloop keerden de mensen huiswaarts, een vlaggetje in de hand, of met oranje molentjes op hun fiets, of gewoon met een glimlach. Ze waren erbij, met zijn allen.
Zo'n monarchie kost wat, maar de opbrengst is van onschatbare waarde.
Blog 29 april 2013: Oranje