vrijdag 31 mei 2013

Kapel in het groen

Op de valreep, vandaag is de laatste dag, bezocht ik gisteren de Canvaskapel in het Arboretum Belmonte in Wageningen.
Een bijzondere installatie, zwaar van symboliek en verwijzingen, maar met het omringende groen en vogelgezang heeft het toch iets ingetogens.
Jammer dat het werk van kunstenaar Otto de Bruijne maar zo kort te zien is.

Een wandeling door het Arboretum is altijd een feestje, maar zeker in deze tijd van het jaar als de rhododendrons en azalea's bloeien. Menig jaar was de bloeiperiode al voorbij wanneer ik eraan dacht om speciaal daarvoor naar dit park te gaan.
Maar gisteren kon ik weer eens genieten van de explosie van kleuren, hoewel ik bij de eerste aanblik even met mijn ogen moest knipperen. Verblindend knal.

donderdag 30 mei 2013

Ik was erbij

Ik was erbij. Volgens psychologen schijnt dat belangrijker te zijn dan wát je hebt gezien.
Deelgenoot zijn geweest van een gezamenlijke belevenis, al dan niet historisch. Hoe dan ook zal het vandaag in Wageningen voor veel mensen de eerste keer zijn geweest dat ze de nieuwe koning en koningin in het echt zagen en misschien zelfs ook de laatste keer.
Je kunt over 10, 20 of veel meer jaren zeggen dat je er toen, 30 mei 2013, bij was.
Zíen is iets anders. De aanloop naar dat moment was vele malen langer. Een half uur voor de flitsgebeurtenis stond ik bij theater Junushoff, mooi eerste rang. Achter me had Wageningen Universiteit zich opgesteld om een presentatie te geven van onderwijs en onderzoek. Studenten zouden maquettes omhoog houden van hun onderzoeksproject.

De sfeer was ontspannen. Vlaggetjes van Wageningen 750 jaar en oranje molentjes werden uitgedeeld en af en toe oefenden schoolkinderen al gejuich en gewuif. De agenten stonden er ontspannen bij, eentje raapte een gevallen vlaggetje op en gaf het terug aan het kind.
Ik wisselde enkele woorden met de vrouw wier kapper de koetsier van de koets had gekapt. Weer eens een illustratie van het feit dat we allen slechts enkele stappen van beroemdheid verwijderd zijn.

Ja, daar kwamen ze aan. Mobieltje in de aanslag, half kijken en half fotograferen en dat blijkt dus achteraf slechts een halve koning op te leveren. Wuivend, dat wel.
Een tikkeltje verbouwereerd bleef ik achter, dat waren ze. Voorbij.
Daarna nog net niet op een holletje naar de haven, waar ik het koningspaar aan boord zag gaan. Op het bovendek stonden ze te wuiven.
En ja, ik heb teruggewuifd, ze deden zo aandoenlijk hun best ieder de indruk te geven dat die zwaai, die lach, dat gebaar voor jóu was.

Wij waren erbij, wij Wageningers, maar zonder enge, eenkennige kantjes. Niet voor niets vormden 70 mensen van - de liefst 160 - verschillende nationaliteiten van Wageningen een erehaag ter verwelkoming.
Wageningen liep uit en liet zich van zijn beste kant zien. Na afloop keerden de mensen huiswaarts, een vlaggetje in de hand, of met oranje molentjes op hun fiets, of gewoon met een glimlach. Ze waren erbij, met zijn allen.
Zo'n monarchie kost wat, maar de opbrengst is van onschatbare waarde.

Blog 29 april 2013: Oranje

woensdag 29 mei 2013

Logeerbeer als postkaart

Na Logeerbeer, het boek, het liedje, de kamishibai (platen voor het vertelkastje) is er nu ook de postkaart.

Uitgeverij De Eenhoorn brengt de postkaarten uit met een van de schattige illustraties van Elisah De Bruycker. De afbeelding siert de achterkant van mijn prentenboek. Daarop staat Knoef, de logeerbeer, die op pad gaat met zijn knuffelkonijn Moemeltje.
Deze kaarten (nr. 222) zijn te bestellen bij uitgeverij De Eenhoorn

Eerder weblog over de kamishibai-platen van Logeerbeer

zondag 26 mei 2013

Tóch

Alea iacta est. Ik ben tóch aan de Twitter.
Zojuist heb ik mijn eerste tweet de wereld in geslingerd. En dat terwijl ik onlangs opnieuw beweerde dat ik er niet aan wilde.
Niets veranderlijker dan een mens, en zeker ikzelf. Ergo, niets menselijks is mij vreemd.
Ik had er zo mijn argumenten voor om zelf niet actief te zijn op dit sociaal medium. Te oppervlakkig, te tijdrovend, te weinig tekens om mijn 'boodschap' te melden.
En nu ogenschijnlijk foetsie, al die steekhoudende argumenten. Voorlopig althans, ik heb besloten om daadwerkelijk te ervaren of ik iets met Twitter kan en wil.
Mijn twitteradres

zaterdag 25 mei 2013

Schrijfworkshops Gereedschapskist

Op 28 mei en 31 mei geef ik 's avonds in de bblthk Wageningen workshops Gereedschapskist schrijven van A tot Z. Het zijn twee verschillende workshops waarin ik uiteenlopende aspecten van schrijven behandel. Er is vooral tijd voor oefeningen, theorie komt zijdelings aan de orde. 
Presentatie in bblthk
Wageningen van de schrijfworkshops


In twee avonden kan ik natuurlijk niet alle letters van het alfabet aan de orde stellen. Maar we hebben het in Van Alleslijm tot Moker (28 mei) bv. over aanloop, beschrijvingen, doorschrijven, fantasie, ik, mokerslag.
Op 31 mei in Van Nijptang tot Zaag o.m. personages, perspectief, plot, schrappen, zintuigen.
De bblthk heeft een leuke presentatie gemaakt van de cursusinformatie, maar ook met een schat aan schrijfboeken die in de uitleencollectie zitten.
Er zijn nog plaatsen vrij.
Aanmelden vooraf is wel nodig: info@annievangansewinkel.nl

Meer informatie over de workshops:
Eerder weblog over de workshops
Website Week van de Amateurkunst (WAK) Wageningen

donderdag 23 mei 2013

Roze en zwarte droom

Enigszins beduusd kwam ik gisteravond laat uit de voorpremière van 'L'écume des jours'. De film met o.m. Audrey Tautou (van de succesfilm Amélie) en Omar Sy (Intouchables) is gebaseerd op de gelijknamige roman van Boris Vian. Wat vond ik nou van de film die me twee uur lang had geboeid, ná nog een voorpremière: Los amantes pasajeros Pedro Almodóvar. Meer dan vier uur film kijken in het Wageningse Heerenstraattheater voor deze duo-voorpremière.
Na een nacht slapen met daaromheen krachtige beelden uit de film weet ik het: een geweldige film van een ogenschijnlijk onverfilmbaar boek.
Het verhaal is misschien wel samen te vatten met de titel van een boek: Als het kwaad goede mensen treft (Kushner).
Wanneer ziekte - Chloé wordt doodziek door een waterlelie in haar long - toeslaat, worden liefde en vriendschap zwaar op de proef gesteld.

Colin heeft alles goed voor elkaar. Zijn huis is bijna een speeltuin en zelf hoeft hij niet te werken. Hij is bevriend met Chick die gaandeweg zwaar verslaafd raakt aan Jean-Sol Partre (Boris Vian was bevriend met Jean-Paul Sartre). Al zijn geld gaat op aan boeken en zelfs het borstbeeld van de schrijver-filosoof. Wanneer er dan toch eens een cadeau voor zijn vriendin Alies afkan, is het een mantelpak van Simone (de Beauvoir, Sartres vriendin).
Het geluk voor Colin lijkt niet op te kunnen wanneer hij valt voor Chloé, de even speelse vrouw met licht lispelende stem en fluwelen ogen. Op een wolk zweven ze boven Parijs. En dat is nog maar een van de ingenieuze en vindingrijke beelden waar de magisch-realistische film vol van zit. 
L'écume des jours, detail flyer 


Althans in het eerste deel, want door de ziekte van Chloé komt het geoliede raderwerk van hun leven knarsend tot stilstand, schoonheid raakt overwoekerd en kwijnt weg. Colin moet het meest geestdodende en enge werk doen om de torenhoge doktersrekeningen te betalen.
Op zeker moment verdwijnt letterlijk de kleur uit hun leven en wordt de film zwart-wit.
Het boek van Vian is al uit 1947, maar in de film herken ik verbeeldingen van de studentenopstanden in Parijs mei 68, maar ook is er de suggestie van fabrieksbezettingen en het 'gat van de Hallen' (waar later het Centre Beaubourg en het Forum des Halles verschenen). Voor Fransen zijn er ongetwijfeld veel meer herkenningspunten, zowel in beeld als in taal en woordgrappen.
De film doet een voortdurend beroep op zintuigen en emotie, verstand zit alleen maar in de weg, hoewel er toch een verhaal in zit. Maar de absurde film is veel meer dan een verhaal. Het raakt direct aan eigen roze en zwarte dromen, herkenbaar of voorstelbaar.

Eén jammerpuntje: in de trailer zit prachtige muziek, 'I love you' van Woodkid. Waarom zit die niet in de film zelf? Of ben ik bij de aftiteling toch te vroeg weggelopen?

O ja, en Los Amores Pasajeros dan waarmee de filmavond begon? Bijna weggevaagd door de kracht van L'écume des jours'. Niet meer dan aardig tijdverdrijf.
 

maandag 20 mei 2013

Natuurlijk

Op 24 april schreef ik in mijn blog 'Levendig' dat mezen mijn nestkastje hadden uitverkoren om hun nest te bouwen. En met resultaat. Sinds een week vliegt het ouderpaartje aan en af om hun kroost van voedsel te voorzien. Zodra ze weg vliegen, beginnen hun nakomelingen al weer te krijsen om meer, meer, meer. Het stel heeft het er maar druk mee.

Ik bekijk het allemaal met belangstelling, van achter glas, want ik wil ze zo min mogelijk storen. Maar ik ben wel nieuwsgierig naar wat zich binnen dat huisje allemaal afspeelt. Ik ga niet zo ver dat ik een cameraatje ophang, die schijnen inmiddels verkrijgbaar te zijn. Ik ben zelf immers ook op mijn privacy gesteld.
Toch stond ik me de afgelopen dagen regelmatig af te vragen hoe dat er binnen aan toegaat. Pa of ma mees komt aangevlogen, kijkt vanaf de naburige acacia eerst of de kust veilig is, vliegt aan, houdt dan een moment stil op de drempel van het kastje en glipt naar binnen. Vervolgens begint voor mij het gissen.
Dat kastje is niet groot, het beest kan zijn bips amper keren en toch moet hij het voedsel aan zijn jongen overdragen. Doet hij dat planerend of daalt hij neer? Maar worden die alsmaar groeiende jongen dan niet verpletterd onder het volwassen lichaam van pa of ma?
Als ik mezelf, toch rank van postuur, projecteer als moedermees, krijg ik het beeld van een plomp, onhandig wezen dat de bloedeigen jongen in dat kleine hokje vermorzelt.
Gelukkig heeft de natuur dat prima geregeld. Een vriendin stuurde me een geruststellend filmpje van een mezenkastje waarin mezen hun jongen grootbrengen.
Mooi om te zien. Ik vroeg me wel af welke onverlaat dat 2 euro muntstuk in het nest heeft gelegd, waarschijnlijk om te laten zien hoe klein het is. Maar als mens moet je met je grote poten uit de buurt blijven van zoiets kwetsbaars.
Even hield ik nog de adem in toen een jong op het randje van uitvliegen stond. Natuurlijk ging het goed.
Ik kijk uit naar de dag dat 'mijn' mezenjongen zo ver zijn.

zaterdag 18 mei 2013

Misdaadauteurs

Juni, de Maand van het Spannende Boek komt eraan. Onder mijn thrillerschrijversnaam Anne Winkels is al een tijd geen boek meer verschenen, maar dat wil niet zeggen dat Anne Winkels met pensioen is.
Onlangs heb ik enkele korte spannende verhalen geschreven. Wanneer die verschijnen en in welke vorm, houd ik nog even spannend. Dit jaar hoop ik ook weer de draad van een nieuwe thriller op te pakken.

Excursies zoals in april naar de Politieacademie zijn voor mij een goede stimulans om me met het genre bezig te houden.
Ik ben al jaren lid van het Genootschap Nederlandstalige Misdaadauteurs (GNM) dat onder meer mooie excursies en het jaarlijkse Mystery Dinner organiseert voor zijn leden.
Het Genootschap heeft een nieuwe website. Op de fotogalerij staat ook een foto van ons bezoek aan de Politieacademie, met een link naar mijn eerdere weblog daarover.
Collega Jacob Vis maakte bijgaande foto tijdens de rondleiding langs praktijkoefenlokalen. Hier een demonstratie van het zichtbaar maken van vingerafdrukken.

Website Genootschap Nederlandstalige Misdaadauteurs

maandag 13 mei 2013

Schrijfworkshop voor kinderen

Het duurt nog even, maar ik kondig het toch alvast aan. Ik verheug me op de gedichtenworkshop voor kinderen op woensdag 26 juni, die ik samen met Happiness4all organiseer in Wageningen tijdens de Happy Kids Weken (21 juni-7 juli).
In die periode zijn er voor kinderen en ouders lezingen, creatieve activiteiten en workshops als tekenen, schilderen, lachyoga en drummen.
Kindercursussen waren in mijn activiteitenaanbod de laatste jaren een ondergeschoven kindje, maar dat kan ik met deze workshop een beetje goedmaken.
Vanaf nu is het al mogelijk om aan te melden. Alle informatie staat in de aankondiging hieronder.


Workshop gedichten schrijven 26 juni

Vind je het leuk om gedichten te schrijven? Gedichten als een vergeet-mij-nietje of een springbalsemien. Gedichten over je stoerste dromen of over de geluksvogel.

Doe dan mee aan de workshop gedichten schrijven op 26 juni tijdens de Happy Kids Weken.
We maken er een speels en springerig letterfeest van. Maar ook is er rust en stilte om na te denken en te verzinnen. Ook als je nog nooit gedichten schreef, kun je meedoen.
Ontdek het geluk van gedichten schrijven!

Kinderboekenschrijfster Annie van Gansewinkel geeft de workshop voor kinderen van 10-12 jaar. Plaats: Duivendaal 7, Wageningen
Het duurt van 13.30 tot 15.00 uur en kost 5 euro. Die kun je ter plekke betalen.
Je moet je wel tevoren aanmelden. Dat kan per mail bij: info@annievangansewinkel.nl
Informatie ook op: www.annievangansewinkel.nl


Happiness4all - Happy Kids Weken 21 juni-7 juli 2013

vrijdag 10 mei 2013

Vader van Swiebertje

Vandaag weer wat geleerd over mijn stad. Voor het 750-jarig bestaan van de stad Wageningen heeft dagblad De Gelderlander een lezenswaardig weblog. Journalisten laten daarin hun heel eigen licht schijnen over heden, verleden en toekomst van de stad.
Voor de laatste 20 jaar die ik zelf meebeleef, leidt dat soms tot herkenning. Uit de perioden daarvoor duiken vaak geheel onbekende feiten op.
Zo lees ik net in het nieuwste blog van Arnold Winkel dat de geestelijke vader van Swiebertje in Wageningen heeft gewoond, Wageningen-Hoog met name. Daar hebben verschillende boeken van Swiebertje het levenslicht gezien.
John Henri uit den Bogaard woonde er tussen 1953 en 1969. Op de website Swiebertje.nl lees ik dat Uit den Bogaard ook aan de wieg stond van het maandblad Ouders van Nu, én dat hij de vader was van de bekende illustratrice Marjolein Bastin.
Grappig dat collega Mieke van Hooft en ik ook in het blog worden genoemd, als de eigentijdse navolgers van kinderboekenschrijver Uit den Bogaard.

Eén vraag drong zich echter meteen op toen de feiten van dit blog tot me doordrongen: waarom heeft Wageningen nooit een straat vernoemd naar de schepper van Swiebertje?
De wijk Noord-West is verrijkt met straatnamen uit de kinderboekenwereld. Prachtige namen waar ieder kind (en menige volwassene) wel zou willen wonen: Laantje van de Lapjeskat, van de Spin Sebastiaan, het Laantje van Daantje of van het Pad van Dikkertje Dap, het Pad van Witte Veder zelfs.
Heeft die hele Witte Veder ooit wel eens één stap in Wageningen gezet?

Ik vrees dat een Laan van Swiebertje niet salonfähig genoeg is, maar een Uit den Bogaardstraat zou Wageningen toch niet misstaan.

Weblog De Gelderlander over Swiebertje

woensdag 8 mei 2013

Fijnproevers

Slakken, ik kom ze niet graag tegen in mijn tuin. Ook als ze zich laf schuilhouden, verraadt dat slijmerige spoor hun aanwezigheid.
Toch stond ik vanmiddag bewonderend te kijken naar de schoonheid van een huisjesslak.

Het beestje kan het ook niet helpen dat het een slechte naam heeft, behalve bij fijnproevers van de delicatesse escargots.
Gegeten worden en eten. Ook in mijn tuin is het verwoestende effect te zien van wat er gebeurt als slakken, bij wijze van spreken, ergens hun tanden in zetten. Dat hosta's zeer in trek bij ze zijn, wist ik al lang. Sinds enkele jaren heb ik ook ligularia's in mijn tuin, vooral vanwege de prachtige bladeren.
De afgelopen week is de ligularia dentata ijverig uitgelopen, maar de slakken blijkbaar ook.
Wat me dan ergert, is dat ze niet een blad in zijn geheel verorberen, maar het slechts aanvreten, zodat het voortaan sneu oogt. Vervolgens beginnen ze weer aan een jong, vers blad. Nooit geleerd hun bordje leeg te eten.

Zucht. Het zal de natuur wel zijn. 

P.S. De huisjesslak heeft niet hoeven boeten voor het spoor van vernieling dat zijn confrères aan de overzijde van de tuin hebben getrokken. Leven en laten leven.
Maar ik kan niet beloven dat ik de komende tijd niet alsnog een huismiddeltje in stelling breng: een bierbadje waarin ze feestend ten onder gaan.

vrijdag 3 mei 2013

Gereedschapskist schrijven van A tot Z

Twee nieuwe schrijfworkshops geef ik deze maand in Wageningen. Daarbij maken de deelnemers kennis met uiteenlopend gereedschap: van alleslijm tot moker en van nijptang tot zaag.
Dat gebeurt in het kader van de landelijke Week van de Amateurkunst die duurt van 25 mei tot 1 juni.
In Wageningen vindt de feestelijke aftrap plaats op de kunstmarkt bij theater Junushoff op zaterdag 25 mei. Daar heb ik ook een kraam waar ik tussen 11 en 17 uur gratis schrijfadvies geef.
In de bblthk begeleid ik de week daarna twee verschillende workshops, die los van elkaar gevolgd kunnen worden. Ze zijn voor mensen met en zonder schrijfervaring. Veel oefening en zijdelings theorie. Kosten per workshop: 7,50 euro.



Gereedschapskist schrijven: van Alleslijm tot Moker

Dinsdag 28 mei 19.30-21.30 uur in bblthk Wageningen
Onderwerpen in deze workshop zijn o.m. aanloop, beschrijvingen, doorschrijven, fantasie, ik, mokerslag.



Gereedschapskist schrijven: van Nijptang tot Zaag

Vrijdag 31 mei 19.30-21.30 uur in bblthk Wageningen
Op deze avond komen bv. de volgende onderwerpen aan bod: personages, perspectief, plot, schrappen, zintuigen.

Het aantal plaatsen is beperkt. Informatie en aanmelden via: info@annievangansewinkel.nl


Website Week van de Amateurkunst (WAK) Wageningen
Website bblthk Wageningen

donderdag 2 mei 2013

Verloren zoon

'The only son', de Nederlandse documentaire over een Nepalese familie raakte me onlangs geweldig. Gelukkig draait de film nog steeds in de bioscopen(waarom niet in Wageningen?), vandaar dat ik er graag aandacht voor vraag.  

Het gaat over de jongen Pema die vanuit een kindertehuis in Nepal de kans krijgt om in Nederland te studeren waar zijn zus eerder al geadopteerd is. Voor de documentaire gaan zij terug naar de familie in de verafgelegen regio Dolpo in Nepal waar hun ouders en een zus met haar gezin zijn achtergebleven. De rest van het gezin is verstrooid, een zus woont in de VS, twee zusjes verblijven in een kindertehuis in de hoofdstad Kathmandu.
De ouders doen een klemmend en voortdurend beroep op hun enige zoon terug te komen naar het dorp, daar te trouwen met een meisje dat ze voor hem uitzoeken, en voor zijn ouders te zorgen. Je ziet en voelt de verscheurdheid van de jongen.
Filmmaakster Simonka de Jong maakte een ingetogen film die een vlijmscherp beeld geeft van het dilemma van jonge mensen in arme landen: blijven en je voegen in de familietraditie of de kansen grijpen om een betere toekomst op te bouwen? De prijs is schuldgevoel en verstoken zijn van familie, geboortegrond en cultuur. In het beste geval kan iemand later en van afstand de achtergebleven familie ondersteunen.
Het gaat om een documentaire, maar die heeft alles in zich van een speelfilm: liefde, emotionele chantage misschien, road movie, schuldgevoel. Zo anders en toch een universeel gegeven. Kinderen verlaten hun familie, zo is immers de loop van het leven, maar dat zijn soms pijnlijke processen, zeker als ouders oud en hulpbehoevend worden. Veel mensen zullen daarom net als ik iets herkennen in de film, ook al is een emigratie vanuit Limburg naar 'Holland' onbetekenend.
De familie is op de huid gefilmd, maar integer. Hun relaties komen in beeld tegen de achtergrond van het majesteitelijke landschap van de Himalaya.
Natuurlijk kwamen ook de beelden terug van mijn reizen in 2010 en 2012 en voelde ik mezelf weer zitten in de woonkeukens waar het eten voor ons werd bereid. Liep ik weer over de ezelpaadjes en ademde ik stilte en ruimte in die onmetelijke natuur.
Een schrijnend mooie film.

Biosagenda over 'The only son', met trailer

Kunststof tv: op 2'25'' min. interview met Simonka de Jong en Pema

woensdag 1 mei 2013

Nieuw oranje

Oranjetipje
Foto: Kars Veling
website De Vlinderstichting
Twee oranje nouveautés: in april is een nieuwe oranje paddenstoel ontdekt in natuurgebied de Blauwe Kamer bij Wageningen. Zo nieuw in Nederland dat de Octospora Affinis nog geen Nederlandse naam heeft.
En zojuist een persoonlijke primeur: voor het eerst in mijn leven een oranjetipje live gezien, zomaar in mijn achtertuin.


Website De Vlinderstichting

Utrechts Landschap over de nieuwe paddenstoel