maandag 30 mei 2011

Hoe cursus ik mezelf tot schrijver?

Hoe cursus ik mezelf tot schrijver?
Het antwoord is te vinden in mijn artikel in het Journaal van de website Schrijvers4fun, dat vandaag is verschenen. Het staat in de rubriek Tip van de maand.
Journaal van Schrijvers4fun

In deze aflevering figureer ik ook in de rubriek Auteurs & hún boeken. Daarin noem ik mijn favoriete boek en het boek dat op mijn nachtkastje ligt.
Lág, want ik heb het inmiddels uit. Ondanks de belachelijke titel 'Ga niet naar zee' (moet je tegen mij zeggen) heb ik het boek van Tommy Wieringa met veel plezier gelezen.

Wie overweegt een schriftelijke schrijfcursus te doen, kan tot 1 september profiteren van de speciale kortingsactie die Schrijvers4fun en ik hebben opgezet.
Website Schrijvers4fun
Mijn schrijfcursussen

zondag 29 mei 2011

Sterk

Nog steeds waart de dood dichtbij
zwaait en maait in het wilde weg
zonder aanzien des persoons
maalt niet om
te jong en onmisbaar zijn.

Moet ik daar telkens weer
wijze lessen uithalen,
leren loslaten,
zó loslaten dat ik niet meer durf
vast te houden?

Om de dooie dood niet!



Want sterk als de dood is de liefde!   (Hooglied 8:6)

donderdag 26 mei 2011

Tere kinderziel

Als kinderboekenschrijver ben ik me zeer bewust van de onrust die mijn boeken zouden kunnen veroorzaken bij jonge lezers. Dat wil niet zeggen dat ik bepaalde onderwerpen mijd, maar ik denk wel goed na op welke manier ik ze breng.
Ik heb de indruk dat wij vroeger als kind meer weggehouden werden van de grotemensenwereld dan kinderen nu. Anderzijds waren kinderboeken helemaal niet zo voorzichtig met de tere kinderziel.
Ik heb het niet eens zozeer over sprookjes. Die waren immers meestal niet op de eerste plaats voor kinderen geschreven, al werden ze toch vaak voorgelezen of bewerkt voor kinderen. Kinderen in sprookjes werden bijvoorbeeld uitgehongerd, vetgemest, in de steek gelaten, uitgebuit of opgegeten. De jonge lezertjes konden zich wel troosten met de gedachte dat zij het in elk geval niet zo slecht getroffen hadden met hun ouders.

In mijn jeugd was ik dol op zielige-meisjesboeken. De doopkaars, Vogeltje, Vogeltje blijft zingen, Onder moeders vleugels en Op eigen wieken waren mijn favorieten. Over kinderen die ouderloos werden of getroffen werden door tbc, blindheid of kinderverlamming.
Bij het opruimen van het ouderlijk huis kwam ik weer het boekje tegen dat me als jong kind op een heel andere manier raakte. In 'Dieren uit de gehele wereld ontmoeten elkaar' (schrijver, uitgeverij, en jaar van verschijnen onbekend) staan dierenverhalen en fleurige illustraties. De verhalen kon ik toen nog niet lezen, maar de plaatjes van het boekje bleven trekken. Vaak nam ik het ter hand, maar altijd kwam er weer die ene bladzijde...

Ik wou die niet zien, sloeg hem snel over, bladerde verder, en toch weer met ingehouden adem terug naar dat ene vermaledijde plaatje. Niet vrolijk gekleurd, maar bedorven vlezig.
Zojuist herlees ik in alle rust het hele verhaal met als titel: Het nijlpaard en de zwaan begrijpen elkaar verkeerd.
Nu zie ik ook pas dat het nijlpaard veilig achter een muur in de dierentuin staat en niet zo de bladzijde af kan stormen.

Weer een jeugdtrauma onschadelijk gemaakt.

maandag 23 mei 2011

Talenten

Een mens moet (nou ja, moet niets) woekeren met zijn talenten. Ik herinner me uit een van mijn dagboeken als eerstejaars student dat ik mijn talenten wilde onderzoeken. Dat heb ik in de loop der jaren gedaan, ik volgde bijvoorbeeld lessen dansexpressie, gitaar spelen, accordeon spelen, boetseren. Het was al snel duidelijk dat daar mijn talenten niet lagen, maar het plezier was er niet minder om.
Afgelopen weekeinde zag ik een Postbus 51 spotje op tv over de Talentenvertaler. De wat? De naam alleen al getuigt niet echt van communicatieve handigheid en toen ik de site bezocht, ontdekte ik al gauw dat daar de talenten van de bedenkers ook niet lagen.
Je vult een aantal talenten in en de computer zoekt daar geschikte beroepen bij. Daardoor kom je misschien op ideeën voor nieuwe wegen waar je zonder die talentenvertaler nooit op zou komen. Dat is de gedachte.

Ik vulde een aantal vaardigheden in, - competenties zouden we tegenwoordig in trainer/coachtaal zeggen - en de machine begon mijn talenten te vertalen in beroepsperspectieven. Nou, er openden zich geheel nieuwe vergezichten: maar liefst 1228 beroepen kreeg ik aangereikt. Op basis van mijn talenten - ik kan eigen baas zijn, ik kan met mensen praten, ik kan werkzaamheden plannen en organiseren - scoorden het hoogst:
- bedrijfsleider/ondernemer verkoop schoenen en lederwaren (toegegeven: ik heb 'iets' met schoenen)
- bedrijfsleider/ondernemer verkoop tractoren, landbouw- en grondverzetmachines (toegegeven: ik heb twee jaar voor het vakblad Boerderij gewerkt)
En verderop in de lijst kwamen onder meer voor: verloskundige, verkoopspecialist caravans, zanger lichte muziek, slager. Daar was ik zelf inderdaad allemaal nooit op gekomen.
Best mogelijk dat ik niet tot de doelgroep voor de site behoor, maar ik krijg toch sterk de indruk dat veel meer bezoekers het bos in worden gestuurd waar ze vervolgens door de bomen, enz.
Brandhout, die site.

http://www.talentenvertaler.nl/

vrijdag 20 mei 2011

Annie H.J.

- Annie H.J., pardon?
- Sorry, zo heet ik: Anna Helena Jacoba.
- Hoe durf jij je de naamgeving aan te meten van dé schrijfster van Nederland? De mevrouw die onze kinderen heeft leren lezen. Die ons als volwassenen laat gniffelen omdat ze hen opjut tot stoutheid en ons laat lachen om de dramatiek van ons eigen leven.

Op Annie M.G.
rijmt Annie H.J.
Mezelf vergelijken met mijn heldin
en ongekroonde koningin
van Nederland
is ongerijmd en boud.

Puh! - ik ben lekker stout.

Vandaag is het 100 jaar geleden dat Annie M.G. Schmidt werd geboren. Vanaf de lagere school heb ik haar werk gelezen en later las ik biografieën en studies over haar. Ze is een van de schrijvers die ik het meest bewonder.
Als kinderen me vragen van welke schrijvers ik fan ben, noem ik ook altijd haar naam. 'Ik las haar boeken 50 jaar geleden al, jullie ouders lazen haar boeken en jullie nu ook weer. Als jouw boeken kinderen van alle tijden boeien, ben je echt een groot schrijver.'

Het is dan ook zeer terecht dat Annie M.G. in deze periode op allerlei manieren en plaatsen in de schijnwerpers staat.
Vannacht bijvoorbeeld wordt de zevendelige musicalserie Annie MG herhaald, zeer de moeite waard om lekker lang op te blijven.

Website Annie M.G. Schmidt
Tv-serie Annie MG

dinsdag 17 mei 2011

Kinderen schrijven dialect

Limburg is in Nederland de provincie waarin nog het meeste dialect wordt gesproken. Maar schrijven in het dialect is iets anders. Veel volwassenen vinden het moeilijk, zelfs om te lezen, terwijl je tegenwoordig toch soms ziet dat de jeugd het dialect gebruikt om te sms'en.
Mijn moedertaal, het Weerts, is ook een Limburgs dialect en ik schrijf al tientallen jaren óók in het het plat. Dat heeft me onder meer bewust gemaakt van de rijkdom en uitdrukkingskracht van mijn moedertaal.
Jong geleerd, enzo.
Ik ben dus enthousiast over het initiatief van de redactie van Platbook, een boekenreeks in het Limburgs, om ook een boek voor en door kinderen uit te brengen. Dit najaar verschijnt Platbook 7: Kinger sjrieve plat. Kinderen kunnen tot 9 juli een gedicht of verhaal insturen in hun eigen Limburgs dialect van maximaal 600 woorden. Een selectie daarvan komt in het boek terecht.
En ik mag die selectie doen, een dankbare, maar vast ook moeilijke taak.
Overdonder me met inzendingen en verras me!

Meer informatie is te vinden op de website van het Huis voor de Kunsten Limburg. Daar staat ook het adres waar je je tekst heen kunt sturen.
Huis voor de Kunsten Limburg - Platbook 7

Een eerder blog over moedertaal

zaterdag 14 mei 2011

Ilis

Sinds najaar 2009 woon ik weer in een huis met tuin en ik ga hier dus mijn tweede zomer in. Soms is het nog een verrassing wat er opkomt in de tuin. Zo was ik deze week heel verbaasd over de gele bloemknop in mijn voortuin.
Een gele lis? Had ik die er echt eigenhandig gepoot of hadden de vorige bewoners haar nagelaten?

Een dag later blijkt de bloem besloten te hebben toch maar een iris te worden. Overigens geen gewone paarse iris, hooguit voorzien van een geel accentje, maar met enigszins aanstellerige gele flapjes. Ik vind haar net iets te bedacht.
Maar alla, mijn ilis is ook een schepsel der natuur en eigenwijsheid valt zeker te prijzen.

dinsdag 10 mei 2011

Libellen

Vandaag heb ik een schrijfdag en dus (?) ben ik snel afgeleid. Door de zon die weer schijnt, ander werk waarvoor ik dringend naar buiten moet, mijn tuin die me lokt. De regenbuitjes van gisteren hebben de tuin goed gedaan. Af en toe meende ik ook opgetogen gilletjes te horen van grassprieten en planten onder de verfrissende douche.
Merkwaardig is dat toch, reikhalzend zie ik uit naar de dag dat ik ongestoord kan schrijven. Is ie er eindelijk, dan verzin ik elke uitvlucht om aan het schrijven te ontkomen.
Er zal te veel gebeurd zijn de laatste maanden en met één schrijfdag zit ik er nog niet voldoende in om me helemaal te laten absorberen. Te veel schrijfprojecten 'under construction' bedelen om mijn eerste prioriteit en ik kan niet kiezen. Het is allemaal waar.
 
Ik ben mild en toegeeflijk voor mezelf en mag genieten van wat er is. Zoals mijn tuin en de vijver die daar sinds oktober deel van uitmaakt. Vooral de ontwikkeling van de vijver is heerlijk om te volgen. Waar voorheen een schamel grasmatje en stenen lagen, spiegelt helder water met nu al een rijk planten- en dierenleven. De eerste bootsmannetjes, kikker, pad en salamander heb ik er de afgelopen weken gesignaleerd.

De rode libellen (waterjuffers) had ik eerder gezien, maar sinds enkele dagen zijn de blauwe er gelukkig ook weer.
En vanmiddag betrapte ik een parend stelletje libellen in mijn vijver.

Mijn schrijven ligt stil, maar het leven gaat door.


 http://annievangansewinkel.blogspot.com/2010/10/waterrijk-2.html

maandag 9 mei 2011

Vuurzuil

Gisteren ging ik naar de stad om de vuurzuil te zien. Bij daglicht, zonlicht zelfs, en jawel, de eeuwige vlam brandde nog steeds.
Op Bevrijdingsdag in Wageningen net na middernacht had ik al gezien hoe het monument Vrijheidsvuur, na jarenlange commotie en gedoe, in gebruik werd genomen.
Iedereen had tevoren wel een mening over het kunstwerk, de 'Paal van Bernhard' in de volksmond. Het staat nu op een steenworp afstand van het vertrouwde bevrijdingsmonument, de kwetsbare man die zijn armen ten hemel heft, 'Blote Jan' volgens diezelfde volksmond.

De vuurzuil richt zich op in het zonlicht, dus ik ga ervan uit dat hij gisteren rond het middaguur zowat op volle kracht stond.
Toch zag hij er wat miezerig uit, daar op die compromisplek, nadat de inwoners van Wageningen in 2005 te hoop liepen bij de proefplaatsing pal voor hotel De Wereld.
Kunst moet reuring brengen. Nou, iedereen bemoeide zich ermee. En nu, rijkelijk laat trouwens, blog ik ook nog eens een duit in het zakje. Ik denk dat hij beter tot zijn recht was gekomen op een van de rotondes bij de toegangswegen naar de stad.
Raket, fallussymbool? Het zal het tijdstip zijn geweest, maar de vorm deed mij eerder denken aan een asperge.
Als de techniek haar werk doet, zal het monument vandaag heel anders ogen. Het is somber in Wageningen en het regent (hè, hè, eindelijk). Vermoedelijk is hij ineengeschrompeld.

http://www.oudwageningen.nl/vrijheidsvuur-2/

zondag 8 mei 2011

Over het water


Vanmorgen heb ik de rivier weer eens opgezocht.
Het was op dat vroege uur nog rustig bij de Nederrijn, afgezien van enkele stoere zwemmers en roeiers. Een prachtig gezicht, de strijd tegen de elementen en voortbeweging op spierkracht.
Terwijl ik zelf lui op een krib tegen een baken leunde en over het water zat te staren, vroeg ik me af: vanwaar toch die behoefte om juist tegen de stroom in te bewegen?
Laat je gewoon lekker met de stroom meedrijven. Maar ja, dan train je niet je spierkracht. Ik herken trouwens ook wel de voldoening bij een prestatie die je niet via de gemakkelijkste weg neerzet.


Even ontbeerde ik een smartfoon/iPad-dinges of simpel een papieren veldbibliotheekje. Zoveel vogels, planten en insecten vielen er te ontdekken en van zo weinig weet ik de naam.
Maar dan moet ik ook nog mijn weg weten te vinden in die overzichten. Ik raakte op de lagere school al het spoor bijster als ik bijvoorbeeld herfstbladeren moest determineren. Grootnervig, kleinlobbig, het duizelde me gauw. Nu blijft het meestal bij - en dat is ook het belangrijkste - genieten van naamloze natuurverschijnselen.
Thuis kon ik het toch niet laten om de paarse plant bij de krib op te zoeken in het wildebloemengidsje. Dat is bedoeld voor taxonomische dummies als ik, je zoekt op kleur. Ik houd het op bitterzoet.

Er wordt ook volop gebroed en gejongd in de uiterwaarden. Toen ik langs de nevengeul de grote gespikkelde eierschaal zag, dacht ik blij: Hé, net uit het ei.
Maar dat is waarschijnlijk toch te optimistisch gedacht. In de schaal zat namelijk nog een struifspoortje, dus ik vermoed dat het jonge leven in de dop gebroken is. En welke vogel dit ei gelegd had, geen idee.

vrijdag 6 mei 2011

Een boek verbouwen

De jeugd van tegenwoordig leest niet meer, is een veelgehoorde klaagzang. Zelf ben ik niet zo pessimistisch, de jeugd leest wel anders. Wij zullen als schrijvers en leesbevorderaars dus ook andere wegen moeten zoeken om jongeren te winnen voor de wereld van het boek.
Twee weken geleden was ik op vmbo-school D'Ampte in Hoorn die een uitgebreid leesfeest hield. Op deze school zitten onder meer leerlingen die liever praktisch bezig zijn. Docenten en bibliotheekmedewerkers hadden alles uit de kast gehaald en de leerlingen gingen enthousiast met boeken en lezen aan de slag.
Ze prezen een boek aan in een heuse elevator-pitch, ze schreven sms- gedichten (160 tekens max.), verhalen, gedichten op T-shirts en gingen in gesprek met een illustrator of schrijver. Ik was daarvoor uitgenodigd en ik vertelde over mijn schrijven, maar gelukkig kwamen de leerlingen zelf ook met vragen.
Het meest verrassende was voor mij dat je een boek ook kunt verbouwen (de bibliofiel zal zeggen: maltraiteren). Boeken werden in bankschroeven geklemd en de leerlingen gingen ze met zagen, tangen en stanleymessen te lijf. Het resultaat: gracieuze pirouettes van letters.
De school heeft een videofilm van 10 minuten op haar site gezet.
http://dampte.s-tv.nl/
Klik op Leesfeest 20 april. Mijn optreden begint bij 8'13'', maar verrassender om te zien: een boek verbouwen, op 7'00''.

Schrijver uitnodigen? http://www.sss.nl/

donderdag 5 mei 2011

Bevrijding

Bevrijdingsdag, die ik doorgaans uitgebreid vier in Wageningen, was voor mij deze keer een stuk soberder en stond vooral in het teken van rust en reflectie.
Hoogtepunt was voor mij het optreden van de Malinese zanger Habib Koité en de band Bamada. (Hoogtepunt is overigens niet verbazingwekkend, het was namelijk het enige optreden dat ik zag.) Maar het was écht goed. Bij zijn stem en muziek kan ik geen minuut stil blijven staan.
Zijn CD 'Afriki' heb ik de afgelopen jaren grijsgedraaid en ook nu zong hij het titelnummer 'Africa'. Daarin stelt hij voor dat de Afrikanen het heft in eigen hand nemen en zich niet langer meer verlaten op de hulp en beloften van het westen ('assez aidé Africa'). http://www.youtube.com/watch?v=qbn_HsdT9D4

Het doet me denken aan de delinking-theorie die in elk geval in de jaren '80 opgeld deed: het westen kon zich beter terugtrekken uit de ontwikkelingssamenwerking/-hulp. Van die bemoeienis was de derde wereld in al die jaren geen cent beter geworden, aldus de aanhangers van die theorie.

Bij thuiskomst streek ik neer in mijn tuin om 'Wilde Wereld' te lezen van Eric Corton. Lekker wegdromen in reisverhalen over Afrika, dacht ik in mijn onnozelheid. Als ik tevoren de inhoudsopgave had bekeken, had ik kunnen weten dat het niet ging om de top-3 van populaire toeristische bestemmingen: Darfur, Congo en de Centraal-Afrikaanse republiek.
Huiverend heb ik het boek in een keer uitgelezen. In tijden van oorlog worden mensen beesten en daar getuigt dit boek van, maar ook van de levenskracht van mensen en waar heldendom.

Reden te meer om bevrijding te blijven vieren en de doden te blijven herdenken, zoals we gisteren deden.

Zagen

Toegegeven, ik heb geen ruimtelijk inzicht en ik kan geen plaatjes lezen. Werktekeningen zijn voor mij al gauw onbegrijpelijk en een fietsband heb ik ooit met succes geplakt aan de hand van een beschrijving in woorden. Het plaatje snapte ik namelijk niet.
Dat weerhoudt me er overigens niet van om te klussen en bijvoorbeeld eigenhandig Ikea-meubels te monteren.
Zo behaal ik telkens certificaten voor mijn zelfstandigheidsdiploma.
Vorige week kocht ik een snoeizaag en de enige vraag die ik bij de aanschaf had, was of hij ook voor linkshandigen geschikt was.
Tot mijn verbazing trof ik thuis op de verpakking een instructietekening aan. Zagen heb ik al vaker gedaan en dat leek mij maar op één manier te kunnen. Door de tekening raakte ik echter in verwarring. Begreep ik dat goed, moest je eerst aan de onderkant zagen?
Ja, ik had het plaatje wonderwel goed begrepen. Op een 'how to do'-site lees ik nu dat het beter is voor de boom.
Wellicht blijf ik het toch op de vertrouwde manier doen. Maar ik voel het ook als een kleine overwinning op mezelf dat ik me niet meteen heb neergelegd bij: Plaatje? Snap ik toch niet!

http://www.hoemoethet.be/hoe-zaag-je-een-dikke-tak-af-van-een-boom/

woensdag 4 mei 2011

Verhalen

'Kom vanavond met verhalen
hoe de oorlog is verdwenen
en herhaal ze honderd malen:
alle malen zal ik wenen.'

(uit het gedicht 'Vrede' van Leo Vroman).

Vandaag is het precies een jaar geleden dat in de bibliotheek van Wageningen de 24 uurs verhalenmarathon 'In vrijheid gesproken' plaatsvond.
Freek de Jonge begon het evenement op 4 mei om 00.00 uur en Yasmine Allas sloot het af om 24.00 uur bij de overgang naar Bevrijdingsdag.
In het tussenliggende etmaal wisselden bekende en onbekende voorlezers elkaar af.

De bblthk heeft het verslag van de verhalenmarathon gebundeld en de brochure is te downloaden vanaf de website of in papieren versie verkrijgbaar.
http://www.bblthk.nl/nieuws/29/24-uur-verhalen-in-vrijheid-gesproken-geboekstaafd/

Zelf heb ik rond half twee 's nachts mijn reisverhaal over Mali voorgelezen: 'Alleen maar een bal'. Voor wie het wil lezen:
http://www.annievangansewinkel.nl/_extra/content_003.cfm 

zondag 1 mei 2011

Uitvogelen

Je hoeft niet ver van huis te gaan om moois te beleven. Vanmorgen zat ik in de rust van mijn tuin toen ik opkeek van een nooit eerder gehoord geluid pal boven me, regelmatig zoevend/zwoegend. De vleugelslag van een indrukwekkende, witte vogel die vrij laag overvloog. Gebiologeerd keek ik hem na en probeerde hem met mijn zeer beperkte vogelkennis te determineren. Groter dan een reiger, geen lange snavel als van de ooievaar, evenmin de typische bek van de lepelaar. Toen was mijn kennis al uitgeput.

Gelukkig bood de website van de KNVV-vogelwerkgroep Wageningen zojuist de meest waarschijnlijke optie: een visarend, die om 11.50 uur boven Wageningen werd gespot. Hij schijnt zeldzaam te zijn.
De meeste plaatjes op internet laten een overwegend bruine vogel zien, maar de visarend heeft een witte onderkant en die zag ik vanuit mijn luierende positie. Mocht het toch een andere vreemde vogel zijn geweest, dan doet dat niets af aan mijn blij gevoel.
Wat een vogel in de vlucht een mens en passant gelukkig kan maken.

http://wageningen.waarneming.nl/waarnemingen_all_wg3.php?groep=1&z=2

http://www.vogelbescherming.nl/nl/vogels_kijken/vogelgids/zoekresultaat/detailpagina/q/vogel/234/tab/Waarnemingen/type/details/waarneming/53955651