Het duurt nog even, maar in de Week van het Schrijven (1-8 september) ben ik weer schrijfdokter.
Mijn digitale spreekuur houd ik op vrijdag 6 september.
Thema van de Week van het Schrijven is: het dogma voorbij. Ik sluit aan bij het thema door het begin van een verhaal centraal te stellen.
Met de eerste zin staat of valt je verhaal, die eerste zin moet je lezer namelijk het verhaal in sleuren. Een ongeschreven regel.
Laten we dat dogma uitbreiden tot de eerste bladzijde. Leg de eerste pagina per mail voor aan de schrijfdokter. Je krijgt een gratis consult van 15 minuten. Ik stuur nog diezelfde dag mijn reactie.
Je kunt uitsluitend mailen op vrijdag 6 september tussen 10 en 20 uur: info@annievangansewinkel.nl
Benoem eventueel het probleem of de vragen die je zelf over de tekst hebt. Ik kijk of het korter, spannender, duidelijker kan.
Welke vragen kan dit begin oproepen bij lezers en maakt het nieuwsgierig naar wat volgt?
Voorgaande jaren bleek er veel behoefte te zijn aan het schrijfspreekuur en daarom stel ik deze dag graag weer mijn digitale spreekkamer open.
De Week van het Schrijven is een initiatief van Schrijven Online en Schrijven Magazine
Op hun site vind je een overzicht van uiteenlopende schrijfactiviteiten in die week.
woensdag 26 juni 2013
maandag 24 juni 2013
Literatuur in Limburg
Schrijvers, lezers, leesbevorderaars, boekverkopers, critici en anderen die het boek een warm hart toedragen, verzamelden zich vrijdag in Roermond.
Daar was de Limburgse Literaire Lunch, georganiseerd door Het Huis voor de Kunsten Limburg en het Letterkundig Centrum Limburg.
Informeren, stimuleren en verbinden, daar kwam het op neer, en daarnaast waren er natuurlijk ook aangename kennismakingen en hartelijk weerzien.
Boeiende sprekers waren er ook. Zo liet Gabriele Gellings zien wat de bibliotheek Kerkrade allemaal uit de kast haalt om bezoekers en lezers te prikkelen.
Ik schrok van haar opmerking dat de laaggeletterdheid zelfs toeneemt in ons welvarende land. Zij verruimde het begrip tot digitale laaggeletterdheid. Steeds meer mensen verliezen de aansluiting met de digitale communicatiemiddelen, ook door vorderende leeftijd (al zijn er natuurlijk gelukkig ook steeds meer ouderen die nog aardig bijblijven).
Zij toonde ook cijfers over de passieve woordenschat die baby's verwerven. Grofweg gezegd hoort een kind van ouders met weinig opleiding 600 woorden per uur, met een gemiddelde opleiding 1200 woorden en van hoger opgeleiden 2100 per uur.
Even doemde in mijn geest het beeld op van zo'n rijkbedeeld babytje dat wanhopig zijn oren dichtstopt voor die eindeloze woordenstroom: 'Kunnen jullie nu even je mond houden?' Opleiding van ouders zegt niet alles. Kinderen leven niet van woorden alleen, maar vooral van echte aandacht en ouderliefde. Maar feit is wel dat een taalachterstand in die eerste jaren moeilijk in te halen is.
Hanneke Koene, eigenaar van kinderboekwinkel De Boekenwurm in Maastricht hield een bevlogen verhaal. Zij legt haar hoofd niet in de schoot bij de malaise in boekenland, maar gaat met nieuw elan door met leesbevordering. Zo lanceert ze in september een (online) tijdschrift Het Boekenwurmblad. Dat is goed nieuws nadat onlangs ook het kinderboekentijdschrift Leesgoed verdween.
Tessa de Boer van Kobo, producent van e-readers en e-books, liet de mogelijkheden zien voor lezen, schrijven en leeservaringen delen via de digitale weg.
Lezing Marjolein van Herten |
Marjolein van Herten promoveert dit jaar bij de Open Universiteit op een onderzoek naar leesclubs in Nederland. Zij gaf een voorproefje van de resultaten van haar onderzoek onder georganiseerde leesclubs (bv. vanuit bibliotheken of Senia) en 'wilde' leesgroepen.
Zelf ben ik lid van twee (wilde) leesclubs en beide zijn niet representatief. In de ene club lezen we slechts werk van één schrijver, namelijk Marcel Proust.
In de andere varieert de leeftijd tussen eind twintig en 70+, met jonge vijftigers als dwarsdoorsnede. Het gemiddelde leesclublid in Nederland is 65 jaar en vrouw. Wij hebben 3 mannen op de 8 leden. Aan het onderzoek deden 166 vrouwenleesclubs mee, 43 gemengde en 2 mannenleesclubs.
Ondanks die overdaad aan vrouwen hebben de clubs geen specifieke voorkeur voor vrouwelijke auteurs. Er worden vooral recente boeken gelezen en 57 % is van oorsprong Nederlandstalig.
De onderzoekster constateerde dat er een brede keuze in boektitels was. Van de 1200 titels die clubs noemden, bleek 'De eenzaamheid van de priemgetallen' met 40 vermeldingen bovenaan te staan. Niet eens zoveel dus.
Mooi om zo weer eens bijgepraat te worden over de stand van zaken in boekenland. Vooral fijn om te voelen in wat voor heerlijke sector we werken en dat er, ondanks de crisis, veel mensen positief en creatief met hun vak en passie bezig zijn.
zondag 23 juni 2013
Villa Augustus
Hotel in oude watertoren |
Alle lof voor de initiatiefnemers die groot durfden te denken en iets (veel) zagen in de leegstaande watertoren aan het Wantij. Hij heeft een strenge zelfs wat ongenaakbare bouwstijl. Maar in dit kasteelachtig gebouw huist nu het hotel en de foto's op de website laten eigenzinnigheid zien met fraaie uitzichten over tuin en water.
Restaurant in voormalig pompgebouw |
Hoe vers wil je het hebben? |
Op de site staat ook de geschiedenis te lezen van Villa Augustus. We hadden al een samenvattinkje gekregen toen we er een serveerster naar vroegen. Het kwam er op neer dat de naam refereerde aan lustoorden uit de renaissance waar mensen plachten te 'chillen'.
Naast het restaurant is een winkel met verse producten, boeken, hebbedingetjes en curiosa.
Het is mooi dat er nog steeds ondernemers zijn die durven dromen en hun vergezichten proberen te verwezenlijken.
Zo krijgen industriële monumenten een volkomen nieuw leven mét behoud van hun eigenheid.
Geen gepriegel in de marge, maar - met alle risico's - uit volle overtuiging kiezen voor een totaalplan.
Het was vrijdag de langste dag, maar toen we weggingen was het toch min of meer donker. Het hotelkasteel lag er in het avondlicht sprookjesachtig bij, maar dit sprookje was echt, gastvrij en smakelijk.
zaterdag 22 juni 2013
Onderweg (2) naar een beter verhaal
Sommige boeken schrijf ik in luttele maanden, over andere boeken doe ik veel langer. Sowieso zit er geruime tijd tussen eerste versie en boek, en zelfs niet elke definitieve versie brengt het tot een boek.
Gelukkig niet, zeg ik bijvoorbeeld achteraf van mijn eerste twee romans voor volwassenen, in de jaren '80 geschreven en nooit uitgegeven. Ik heb er wel veel van geleerd.
Er zijn ook boeken die nog niet meteen hun goede vorm hebben of die eerst nog moeten rijpen. Mijn kinderboek 'Schelpen' (werktitel) is er zo een.
In december 2007 tijdens een schrijfweek in Egmond aan Zee kwamen de eerste flarden binnenwaaien. Ik maakte aantekeningen, tekende zelfs ideeën uit. Tijdens mijn schrijfretraite april 2009 in het Roland Holst Huis in Bergen pakte ik die fragiele draad op en werkte de eerste hoofdstukken uit.
Het duurde tot mijn volgende verblijf in november 2010 in het schrijvershuis voordat ik er weer mee verder ging. Maar toen kreeg het boek me helemaal in zijn greep en schreef ik de eerste versie af. Pas in de zomer van 2011 kon ik er weer mee verder en na gedegen herschrijven kreeg ik een eerste reactie van de uitgever. Bemoedigend en stimulerend, maar ik was het ook eens met haar opmerkingen van twijfel over de verhaallijn. Dus ging ik weer aan het herschrijven.
Een goede uitgever doet veel meer dan je boek uitgeven. Hij of zij zorgt dat er een beter boek uitkomt én dat je ook beter wordt als schrijver. Maar dat kost tijd en geld en in deze moeilijke tijden in boekenland schiet die schone missie voor uitgevers er vaak bij in. Ook redacteuren kunnen vaak minder tijd besteden aan de verbetering van een boek dan nodig is.
Ik heb het zelf als een voorrecht gezien dat ik in mijn beginjaren als schrijver intensieve begeleiding kreeg van de uitgevers en ook bofte ik vaak met mijn redacteuren. Natuurlijk, het is niet altijd leuk als er kritiek komt. Maar wanneer mijn boek er beter van wordt, neem ik de opmerkingen in dankbaarheid aan.
Woensdag had ik in Antwerpen een intens gesprek met de uitgever over mijn gereviseerde versie van Schelpen. Ook wisselden we van gedachten over de vormgeving, want goddank reikt haar blik en ambitie veel verder dan een boek met een kaftje en plaatjes.
Al pratend voelden we beiden dat het boek nog meer te winnen heeft, nog beter kan, en daar ga ik de komende maanden graag mee verder.
Zoals het er nu uitziet, komt het volgend jaar uit, in een bijzondere vormgeving.
Meer kan ik er nog niet over zeggen. Vaag hang ik toch ook het bijgeloof aan van schrijvers dat je onheil kunt afroepen over je boek als je er te vroeg iets over prijsgeeft.
Maar dat het goed wordt, daar heb ik vertrouwen in, want ik heb ook alle vertrouwen in mijn uitgever.
Ik ben trots op het goede verhaal dat er door samenwerking nu al ligt.
Eerder blog over boek 'Schelpen'
Gelukkig niet, zeg ik bijvoorbeeld achteraf van mijn eerste twee romans voor volwassenen, in de jaren '80 geschreven en nooit uitgegeven. Ik heb er wel veel van geleerd.
Manuscript 'Schelpen' nov. 2010 |
Er zijn ook boeken die nog niet meteen hun goede vorm hebben of die eerst nog moeten rijpen. Mijn kinderboek 'Schelpen' (werktitel) is er zo een.
In december 2007 tijdens een schrijfweek in Egmond aan Zee kwamen de eerste flarden binnenwaaien. Ik maakte aantekeningen, tekende zelfs ideeën uit. Tijdens mijn schrijfretraite april 2009 in het Roland Holst Huis in Bergen pakte ik die fragiele draad op en werkte de eerste hoofdstukken uit.
Het duurde tot mijn volgende verblijf in november 2010 in het schrijvershuis voordat ik er weer mee verder ging. Maar toen kreeg het boek me helemaal in zijn greep en schreef ik de eerste versie af. Pas in de zomer van 2011 kon ik er weer mee verder en na gedegen herschrijven kreeg ik een eerste reactie van de uitgever. Bemoedigend en stimulerend, maar ik was het ook eens met haar opmerkingen van twijfel over de verhaallijn. Dus ging ik weer aan het herschrijven.
Een goede uitgever doet veel meer dan je boek uitgeven. Hij of zij zorgt dat er een beter boek uitkomt én dat je ook beter wordt als schrijver. Maar dat kost tijd en geld en in deze moeilijke tijden in boekenland schiet die schone missie voor uitgevers er vaak bij in. Ook redacteuren kunnen vaak minder tijd besteden aan de verbetering van een boek dan nodig is.
Ik heb het zelf als een voorrecht gezien dat ik in mijn beginjaren als schrijver intensieve begeleiding kreeg van de uitgevers en ook bofte ik vaak met mijn redacteuren. Natuurlijk, het is niet altijd leuk als er kritiek komt. Maar wanneer mijn boek er beter van wordt, neem ik de opmerkingen in dankbaarheid aan.
Woensdag had ik in Antwerpen een intens gesprek met de uitgever over mijn gereviseerde versie van Schelpen. Ook wisselden we van gedachten over de vormgeving, want goddank reikt haar blik en ambitie veel verder dan een boek met een kaftje en plaatjes.
Al pratend voelden we beiden dat het boek nog meer te winnen heeft, nog beter kan, en daar ga ik de komende maanden graag mee verder.
Zoals het er nu uitziet, komt het volgend jaar uit, in een bijzondere vormgeving.
Meer kan ik er nog niet over zeggen. Vaag hang ik toch ook het bijgeloof aan van schrijvers dat je onheil kunt afroepen over je boek als je er te vroeg iets over prijsgeeft.
Maar dat het goed wordt, daar heb ik vertrouwen in, want ik heb ook alle vertrouwen in mijn uitgever.
Ik ben trots op het goede verhaal dat er door samenwerking nu al ligt.
Eerder blog over boek 'Schelpen'
Onderweg (1) en het verhaal erachter
Wie ver reist, kan veel verhalen.
Nou, zo ver reisde ik de afgelopen dagen niet, maar ook dichtbij zijn verhalen zichtbaar of vallen verhalen te vermoeden.
Een inkijkje in mijn reisje van afgelopen woensdag en de mogelijke verhalen daarachter.
Traject: Wageningen - Ede-Wageningen NS - Utrecht - Rotterdam - Antwerpen, v.v.
Vanuit de bus: het huis in Ede met als opschrift 'Sans rancune'. Wat steekt daarachter? Bijvoorbeeld: Jullie was het lot beter gezind, maar we gunnen het jullie/Ons was het lot beter gezind, maar we hopen dat jullie sans rancune zijn/Wij gaan zonder enige rancune door het leven.
Perron CS Utrecht: een jongen met een tattoo op zijn arm van zeker 20 cm hoog. Portret van een veel oudere vrouw. Niet zijn lief, veronderstel ik. Zijn moeder dan? Wat draagt hij uit met deze gegraveerde afbeelding?
Trein Rotterdam-Antwerpen: vriendelijke enquêtrice vraagt me mee te werken aan onderzoek naar reizigerstevredenheid van NS. Ik hoef nu alleen mijn mailadres op te schrijven en vervolgens krijg ik eenmalig een mailtje met de onderzoeksvragen. Onvermoed daadkrachtig zeg ik nee.
Invullen van mijn mailadres en de enquête had me uiteindelijk minder tijd gekost. Nu bleef ik namelijk mijn beweegredenen onderzoeken. Waarom had ik nee gezegd, terwijl ik doorgaans vrijwel elke enquête bereidwillig en consciëntieus invul? Had ik even genoeg van mijn plichtsgetrouwheid en het 'pleasen'? Maar moest ik die plotselinge aanval van gewoon-geen-zin-in nou juist botvieren op deze vriendelijke mevrouw die ook maar gewoon haar niet benijdenswaardige baan uitoefende?
En van rancune tegenover de NS was toch geen sprake. In het algemeen ben ik een tevreden treinreiziger.
Station Antwerpen Centraal |
Nou, zo ver reisde ik de afgelopen dagen niet, maar ook dichtbij zijn verhalen zichtbaar of vallen verhalen te vermoeden.
Een inkijkje in mijn reisje van afgelopen woensdag en de mogelijke verhalen daarachter.
Traject: Wageningen - Ede-Wageningen NS - Utrecht - Rotterdam - Antwerpen, v.v.
Vanuit de bus: het huis in Ede met als opschrift 'Sans rancune'. Wat steekt daarachter? Bijvoorbeeld: Jullie was het lot beter gezind, maar we gunnen het jullie/Ons was het lot beter gezind, maar we hopen dat jullie sans rancune zijn/Wij gaan zonder enige rancune door het leven.
Perron CS Utrecht: een jongen met een tattoo op zijn arm van zeker 20 cm hoog. Portret van een veel oudere vrouw. Niet zijn lief, veronderstel ik. Zijn moeder dan? Wat draagt hij uit met deze gegraveerde afbeelding?
Trein Rotterdam-Antwerpen: vriendelijke enquêtrice vraagt me mee te werken aan onderzoek naar reizigerstevredenheid van NS. Ik hoef nu alleen mijn mailadres op te schrijven en vervolgens krijg ik eenmalig een mailtje met de onderzoeksvragen. Onvermoed daadkrachtig zeg ik nee.
Invullen van mijn mailadres en de enquête had me uiteindelijk minder tijd gekost. Nu bleef ik namelijk mijn beweegredenen onderzoeken. Waarom had ik nee gezegd, terwijl ik doorgaans vrijwel elke enquête bereidwillig en consciëntieus invul? Had ik even genoeg van mijn plichtsgetrouwheid en het 'pleasen'? Maar moest ik die plotselinge aanval van gewoon-geen-zin-in nou juist botvieren op deze vriendelijke mevrouw die ook maar gewoon haar niet benijdenswaardige baan uitoefende?
En van rancune tegenover de NS was toch geen sprake. In het algemeen ben ik een tevreden treinreiziger.
Na Roosendaal begon het nauwlettend speuren naar de exacte overgang tussen Nederland en België. Letten op andere nummerplaten was niet eens nodig, want ineens zie je het verschil: de variatie in (vaak vrijstaande) huizen, donkerrode baksteen en rolluiken.
Op Antwerpen Centraal: van de passant wordt verwacht dat hij zijn afval scheidt in vier verschillende bakken. Heel goed, en ik zag het mensen nog doen ook.
Aan de achterzijde van station Antwerpen Centraal wachtte me een tropische verrassing: de stoffenwinkel Sonna die onder meer de 'wax hollandais' van Vlisco verkoopt.
Ik vind de stoffen prachtig, maar ze misstaan mij als bleekhuid (eerder blog Textiel met een verhaal). Toch móest ik er even naar binnen, de stoffen door mijn handen laten gaan. Ik was de enige blanke in de winkel. Ik luisterde naar de talen die ik niet verstond, met tóch vertrouwde klanken. Een scheutje heimwee door mijn ziel. Hoe ver was Afrika?
Gedichtenworkshop voor kinderen
Samen met kinderen van 10 tot 12 jaar ga ik aan de slag met speelse schrijfoefeningen.
Deze activiteit vindt plaats op Duivendaal 7 waar Happiness4all de Happy Kids Weken organiseert.
Alle informatie staat in mijn blog 'Schrijfworkshop voor kinderen'.
Aanmelden vooraf is nodig en kan tot maandag 24 juni via: info@annievangansewinkel.nl
Deze activiteit vindt plaats op Duivendaal 7 waar Happiness4all de Happy Kids Weken organiseert.
Alle informatie staat in mijn blog 'Schrijfworkshop voor kinderen'.
Aanmelden vooraf is nodig en kan tot maandag 24 juni via: info@annievangansewinkel.nl
maandag 17 juni 2013
Het Stamhotel
Logo Het Stamhotel |
Het Stamhotel, nog een relatief jonge loot aan de stam van vrijetijdsconcepten en gastvrijheid. Jakkes, dat klinkt zo bedacht. En een reizend hotel klinkt wat flutterig.
'Voor liefhebbers van natuur, cultuur en maatschappij' hebben de initiatiefnemers Heleen Gans en Onk Maas als ondertitel bedacht.Wat zou ik er zelf aan beleven? Het idee en het programma maakten me nieuwsgierig en afgelopen weekend was ik een van de 50 gasten in Het Stamhotel dat voor deze zesde editie was neergestreken in Elspeet, in conferentiecentrum Mennorode.
Enkele indrukken.
Mijn medegasten: eigenzinnig, met open blik, actief, behoefte om zelf de regie te houden, maar ook sociaal. Ongeveer de helft was al eerder bij een of meer weekends, de andere helft was nieuw, zoals ik.
Het programma sprak me tevoren aan, maar ook de informatie dat je voor elk onderdeel zelf kon beslissen of je mee zou doen. Als ik die ruimte voel, ben ik in groepen op mijn best.
Mennorode is omgeven door het groen van de Veluwe. Vanuit het gebouw De Luwte waar de meeste activiteiten waren, had je een prachtig uitzicht op de bossen waar konijnen en vogels het decor verlevendigden. Zeker op de zondagochtend bij het intense concert van Maarten Ornstein (klarinet) en Joshua Samson (percussie, o.m. hang en udu) voegde de buitenruimte een extra dimensie toe. Maar ook op zaterdagavond bij het dansen, zelden een disco gezien met zo'n fraai uitzicht.
Tijdens de salsales had ik echter al mijn aandacht nodig bij de pasjes. Aanvankelijk lukte het nog wel en dacht ik voor altijd korte metten te maken met mijn danslestrauma van veertig jaar geleden. Maar ritme blijft mijn zwakke plek, evenals rechts-links coördinatie. Vanaf het moment dat ik besloot de pasjes te laten voor wat ze waren, kon ik me weer gewoon lekker uitleven met dansen.
De djembé-workshop 's ochtends leverde me ook veel plezier op. Als ik tijdens het trommelen de draad weer eens kwijt was, schakelde ik over op luisteren naar wat zo'n veertig trommels aan klankrijkdom voortbrachten. Aanvankelijk waren we de les begonnen in het schattige openluchttheatertje, maar jammer genoeg moesten we door een regenbui toch uitwijken naar binnen.
Openluchttheater Mennorode |
Op vrijdagavond was er de toneelvoorstelling 'Een fantastische ruïne', stuk van Els Ingeborg Smits, gespeeld door José Kuijpers en Dic van Duin.
Een lezing en gesprek over transitie, met onder meer burgerinitiatieven zoals stadsdorpen, was de maatschappelijke noot in het programma.
Maar er waren ook sportieve activiteiten. Zo ging ik om half zeven 's ochtends mee op pad met natuurgids Gerrit Rekers. Reebokjes gespot, een wild zwijn gezien en een ander - of hetzelfde - in de verte gehoord. Maar ook zonder wild was de wandeling het vroege opstaan waard. Verder heb ik getennist en enkele malen gebiljart. De plekken met een biljart zijn zeldzaam tegenwoordig, maar dit stamhotel had er een. Extra bonuspunten dus.
Dan waren er nog de goede gesprekken (zoals: wat is het doel van het leven, de vraag die tijdens het ontbijt ineens op tafel lag), aandachtig luisteren naar ervaringen of opvattingen van anderen, in stilte van de zon genieten, maar ook borrelen en onbedaarlijk lachen.
Het Stamhotel, een bijzonder concept en voor herhaling vatbaar.
Het volgende weekend is van 11-13 oktober en dan staat het Stamhotel in Hierden.
Website Het Stamhotel
Stamhotel op Facebook
vrijdag 14 juni 2013
Oerol weer zonder mij
Maar kan ik zonder Oerol? Het zal wel moeten, maar nu het festival op beginnen staat, ben ik toch sterk in gedachten daar.
Thuis in Wageningen kijk ik op dit moment naar de bloemkoolwolken die de wind langs de blauwe lucht drijft. Zoals op Terschelling vaak. Ik denk aan fietsen van voorstelling naar optreden, verrassende ontmoetingen en ontdekkingen, en altijd de Noordzee en het strand, de Waddenzee binnen handbereik. Een week lang de mens op zijn best, spelend en met een open blik.Ik lees de dagkrant die -joepie- nu online staat. Mijn Lokroepje over heimwee dat ik gisteren tweette, is geplaatst (in de categorie Huh?)
Ik zucht en noteer alvast de data van Oerol 2014: van 13 t/m 22 juni.
Blog 2011: Oerol zonder mij
Blog 2012: Terug van Oerol
www.oerol.nl
donderdag 13 juni 2013
Visioen Wageningen
We zitten midden in de feestweek Spektakel van Wageningen, bijna op de helft van het jubileumjaar Wageningen 750.
'Anne Wiggen' van Petra de Vree |
Midden in dat feestgedruis is er ook nog de tentoonstelling Visioen Wageningen. Een bijzondere expositie van 30 kunstenaars in 'het gebouw met de vaas', Binnenhaven 7.
De monnik |
Het geheel geeft een brede blik op de dromen en nachtmerries van de kunstenaars in relatie tot Wageningen. Zo verbeeldt Petra de Vree de krachtige vrouw Anne Wiggen (anagram van Wageningen) en laat Paul Dunki Jacobs De Monnik zien als eeuwige zoeker.
kaart Laurens van der Zee |
Florine van Eekhout |
Laurens van der Zee werpt aan de hand van een oude kaart een vooruitziende blik op verleden, heden en toekomst. Ironisch, kritisch en vermakelijk. Solliciteert hij daarbij en passant naar de functie van eerste nachtburgemeester van Wageningen?
Het rivierlandschap van Wageningen heeft bij verschillende kunstenaars een ideeënstroom op gang gebracht. Zo schilderde Florine van Eekhout rivier, uiterwaarden en de contouren van Wageningen op zijde.
Elisabeth Kristensen |
De tentoonstelling Visioen Wageningen is nog te zien tot en met 30 juni, op zaterdag en zondag van 11-17 uur. Gratis toegang.
maandag 10 juni 2013
Bittere nasmaak
Een leesbaar en gedegen boek over de geschiedenis van Wageningen, een mooi activiteitenprogramma in de Week van de Amateurkunst, een geweldige Expeditie W750 met lovende woorden alom, ook vanuit leden van het college in Wageningen. Het is slechts een greep uit dit topjaar voor kunst en cultuur in Wageningen.
We staan nu aan de vooravond van de feestweek met Spektakel Wageningen, met opnieuw een grote inzet van professionals, amateurs en vrijwilligers.
En dan lees ik zaterdag het bericht dat 't Venster bijna de helft minder subsidie krijgt, de bblthk 1 ton in moet leveren, het stadsarchief gekort wordt. Dat is althans het voorstel van het college. Als dank voor inzet, samenwerking en kwaliteit? Het bezorgde mij een bittere nasmaak.
Het boek is geschreven (ook dankzij het stadsarchief), de Expeditie-voorstellingen zijn geweest, het W750-jubileumjaar is over een half jaar voorbij, dus dan kunnen in 2014 deze instellingen best gekort worden?
Bezuinigingen zullen onontkoombaar zijn, de gemeente krijgt die ook van hogerhand op haar bordje.
Toeschouwers kunstmarkt Wageningen 25 mei 2013 |
De gemeente liet dit voorjaar een enquête uitgaan waarin wij als inwoners 15 punten konden verdelen over meer dan 20 instellingen en activiteiten. In mijn eerdere blog 'Kaasschaaf of kapmes' schreef ik al hoe ongelukkig ik was met de enquête en deze ogenschijnlijk uiterst democratische raadpleging. Liefst 1200 enquêteformulieren zijn binnengekomen en krijgen we dus nu wat we zelf hebben gewild?
Ik zou graag inzicht hebben in hoe onze stemmen zijn meegewogen.
Het is nog maar een voorstel en op 4 juli houdt de gemeente een inspraakavond. Vanaf 13 juni ligt het concept-cultuurbeleid ter inzage.
Deze plannen werpen een donkere schaduw over de feestweek met veel kunst, cultuur en kleur, waarin zoveel mensen weer laten zien waar Wageningen groot in is en waar we trots op mogen zijn.
Gemeente Wageningen - nieuw cultuurbeleid
Website Cultuur in Wageningen over nieuw cultuurbeleid
zondag 9 juni 2013
Rondje natuur
Vanmorgen heb ik weer eens mijn vertrouwde zondagse fietsrondje langs de rand van Wageningen gemaakt, maar wel andersom, dus toch geheel anders. Route: Grebbedijk (ooievaarsnest bewoond), Grift, Binnenveld.
Het hoog water in de Blauwe Kamer reikte tot aan de Grebbedijk. Tussen het geboomte door zag ik veel meer vogels dan anders, lepelaars dacht ik onder meer te zien.
Hadden de vogels hun toevlucht genomen tot het extra rustige gebied nu de vogelobservatiehut van de Blauwe Kamer niet bereikbaar was. De brug stond immers onder water.
[Maar een beetje nieuwsgierig ben ik wel. Dus wie weet waar dit bordje voor dient? #dtv]
Het hoog water in de Blauwe Kamer reikte tot aan de Grebbedijk. Tussen het geboomte door zag ik veel meer vogels dan anders, lepelaars dacht ik onder meer te zien.
Hadden de vogels hun toevlucht genomen tot het extra rustige gebied nu de vogelobservatiehut van de Blauwe Kamer niet bereikbaar was. De brug stond immers onder water.
Ondanks of misschien dankzij de kou van de afgelopen tijd waren er veel verschillende veldbloemen te zien. De distel bijvoorbeeld en de lisdodde, de sigaar nog gehuld in zaadpluis.
In de berm van de Veensteeg trok een rood bordje mijn aandacht. Voor wetenschappelijk onderzoek van Wageningen Universiteit veronderstelde ik. Eind=Begin, of Begin=Eind?
En was dit slechts één bordje in een hele reeks? Waar stonden dan 6-1-A/B of 8-1-A/B? Of was de opeenvolging 7-2-C/D? Ik dreigde te raken aan een wiskunde-puist van mijn middelbare-schooljaren. Afblijven dus.
[Maar een beetje nieuwsgierig ben ik wel. Dus wie weet waar dit bordje voor dient? #dtv]
zaterdag 8 juni 2013
Logeerbeer gaat naar China
Gisteren hoorde ik van uitgeverij De Eenhoorn dat zij de rechten heeft verkocht aan Petrel Publishing House.
Ik ben heel blij dat mijn prentenboek met de prachtige tekeningen van Elisah De Bruycker de wijde wereld in gaat.
Wanneer het precies uitkomt, is nog niet bekend. Eind augustus is de Beijing Book Fair. Het zou mooi zijn als de Chinese Logeerbeer daar al te zien is.
Eerdere blogs over Logeerbeer, het liedje, de kamishibai, in de cloud en de postkaart
vrijdag 7 juni 2013
Bblthk in cadeauverpakking
gedragen door de poëzie, de taal
Onder dat motto pakt de bblthk in Wageningen uit, of beter gezegd: pakt de bibliotheek zichzelf in. De komende weken gaat de eerste verdieping schuil achter teksten van schrijvers die iets met Wageningen hebben.
Louise Fresco |
Mijn eigen tekst |
Toen ik vanmiddag passeerde, was de bekleding van de glaswanden nog in volle gang. Maar het werk van de volgende schrijvers en dichters hing er al: Hans Dorrestijn, Louise Fresco, Wijnand Steemers, Klaas de Vries en Merijn Schippers.
En ja, ook mijn bijdrage is uitgekozen.De poëzie, de taal, ze hebben het gebouw een heel ander aanzien gegeven. De kunstenaar Christo lijkt de bblthk even te hebben aangeraakt.
Een feest voor het oog: de bblthk in cadeauverpakking
Website bblthk
donderdag 6 juni 2013
Reizen in Platbook 10
Zojuist verschenen: Platbook 10. Reisverhalen en -gedichten vormen de inhoud van dit jubileumboek dat Toos Schoenmakers-Visschers heeft samengesteld.
Van 56 Limburgse schrijvers is werk opgenomen waardoor het veel dialecten van Noord- tot Zuidlimburg bestrijkt.
De bundel laat ook een grote inhoudelijke verscheidenheid zien: realistische reizen, maar ook reizen in de verbeelding en metaforische reizen door het leven.
Naast de - gelukkig - nieuwe namen zijn er bijdragen van gekende dialectschrijvers als Har Sniekers, Marleen Schmitz, Maria Scheres, Ed Gubbels en Colla Bemelmans. Het doet me deugd dat er deze keer ook bijdragen in staan van andere Weertenaren: Hub Bukkems en Ton Bijsterveld-Claessens.
Mijn gedicht heet: 'Bestömming bereiktj' en gaat over de gang door het leven.
Fragment:
(...)
Ich hónkel
ich strónkel
struuëkel
raap mien eige op
scher de stökke beejein
schravel wieter.
Wi-j wieët esj nog?
(...)
Platbook 10 is onder meer verkrijgbaar in de betere Limburgse boekhandels en via de webshop van uitgeverij TIC
Van 56 Limburgse schrijvers is werk opgenomen waardoor het veel dialecten van Noord- tot Zuidlimburg bestrijkt.
De bundel laat ook een grote inhoudelijke verscheidenheid zien: realistische reizen, maar ook reizen in de verbeelding en metaforische reizen door het leven.
Naast de - gelukkig - nieuwe namen zijn er bijdragen van gekende dialectschrijvers als Har Sniekers, Marleen Schmitz, Maria Scheres, Ed Gubbels en Colla Bemelmans. Het doet me deugd dat er deze keer ook bijdragen in staan van andere Weertenaren: Hub Bukkems en Ton Bijsterveld-Claessens.
Mijn gedicht heet: 'Bestömming bereiktj' en gaat over de gang door het leven.
Fragment:
(...)
Ich hónkel
ich strónkel
struuëkel
raap mien eige op
scher de stökke beejein
schravel wieter.
Wi-j wieët esj nog?
(...)
Platbook 10 is onder meer verkrijgbaar in de betere Limburgse boekhandels en via de webshop van uitgeverij TIC
woensdag 5 juni 2013
Beperking en vrijheid
Gisteren was een dag van contrasten. Eerst was er de schoonheid van kunst in Museum Belvédère in Oranjewoud en ademde ik de schone lucht en de ruimte in van het Friese land.
Enkele uren later stond ik in een gevangeniscel waar de frustratie, woede, angst, verveling en uitzichtsloosheid nog voelbaar was. Vanuit de kleine luchtkooi reikhalsde ik bijna naar de blauwe lucht en het frisse groen van de bomen. Locatie: de voormalige strafgevangenis De Rode Pannen in Veenhuizen.Het was niet mijn eerste bezoek aan dit gevangenisdorp waar nog steeds penitentiaire inrichtingen in gebruik zijn. Ik blijf het een fascinerend oord vinden waar beperking en vrijheid zo dicht bij elkaar liggen.
Op een steenworp afstand van de vriendelijke theetuin en een smakelijke lunch in hotel-restaurant Bitter en Zoet zitten nog steeds mensen hun straf uit.
Sinds 2008 is de inrichting De Rode Pannen - de strafafdeling van de gevangenis, met een zwaar regime, - niet meer in gebruik en tegenwoordig kunnen bezoekers van het Gevangenismuseum er een rondleiding krijgen.
Hoewel ik al veel vaker gevangenissen heb bezocht (zie blog 'Op zaterdag in de bak'), maakte deze inrichting toch weer indruk op me.
De 'fiets' |
De cellenring, twee verdiepingen met aan weerszijden cellen, gordijntjes, boeiluiken en uiteraard degelijk hang- en sluitwerk. Er was de isoleercel en de cel met de 'fiets' waar een extreem weerspannige gedetineerde als uiterste maatregel tijdelijk op wordt vastgebonden, en de kleine luchtplaats. Nooit schijnt er iemand ontsnapt te zijn uit De Rode Pannen en menige 'illustere' gedetineerde heeft er verbleven.
Veenhuizen is doordesemd van de aanwezigheid van inrichtingen, aanvankelijk heropvoedingskampen voor landlopers en 'asociale' gezinnen en daarna gevangenissen. Ooit waren er het Eerste, Tweede (nu museum) en Derde Gesticht, tegenwoordig zijn er nog vijf gevangenissen in gebruik.
De inwoners van Veenhuizen waren meestal in dienst van de inrichtingen en zo leefden gevangenen en inwoners min of meer samen op die oorspronkelijk godverlaten plek in Drenthe.
Gisteren bezocht ik ook het zogenoemde Vierde Gesticht zoals de begraafplaats in de volksmond heet, waar gevangenen en inwoners gebroederlijk bij elkaar begraven liggen. Er zijn meer dan 100 rijksmonumenten in het dorp, woonhuizen bijvoorbeeld met stichtelijke spreuken op de gevel als Rust Roest, Arbeid is Zegen, Orde en Tucht.
Pas in 1983 werd het dorp opengesteld voor buitenstaanders. Sindsdien ontwikkelt Veenhuizen zich beetje bij beetje tot een toeristische trekpleister, wat toch ook iets wrangs in zich heeft.
Op een zonnige dag als gisteren is het een lieflijke plek, maar daardoorheen speelt immers steeds het besef dat Veenhuizen ook bestaat dankzij de lelijke kanten van het menselijke bestaan.
http://www.gevangenismuseum.nl/
dinsdag 4 juni 2013
Museum Belvédère
Portret van een oude vrouw Paula Modersohn-Becker |
werk Jan Mankes |
Al jaren van plan en vandaag kwam het er eindelijk van: een bezoek aan Museum Belvédère in Oranjewoud, het museum voor moderne en hedendaagse kunst in Friesland.
Nog net op tijd om de bijzondere tentoonstellingen (t/m 9 juni) te zien van Jan Mankes en Paula Modersohn-Becker. Een grote rijkdom aan gevarieerd werk van deze schilders die beiden nauwelijks 30 jaar werden. In hun korte levens lijken ze intensief hun vakmanschap en artistieke vermogens te hebben verkend.
werk Jan Mankes |
Verstilling, bijzonder kleurgebruik, experimenten met perspectief en ontregelende beelden in (zelf)portretten en landschappen.
Maar dit museum, geopend in 2004, is ook een parel in het Friese landschap, waar het geweldig mee combineert en contrasteert.
Een impressie van het museumpark
Website Museum Belvédère
zaterdag 1 juni 2013
Leeg nest
Hoe vaak ik de afgelopen weken de mezen in mijn tuin observeerde, merk ik pas nu ze er niet meer zijn. Geen vliegbewegingen doorkruisen meer de kaarsrechte zichtlijn tussen mijn achterraam en het nestkastje.
Ongeveer een week geleden moeten de voedselvluchten van het ouderpaar zijn gestopt. Te vroeg misschien, want bij een vriendin lieten de mezenkinderen zich nog volop voeden. Daaruit kwam de gedachte op dat 'mijn' jonge mezen misschien wel dood waren. Ik had te doen met de ouders die zo onvermoeibaar, en vergeefs, de afgelopen weken voor hun nakomelingen hadden gezorgd.
Onderzoek op internet leerde echter dat de ouders soms ook een nest in de steek laten als er naar hun zin te weinig jonkies zijn. Dan beginnen ze vrolijk ergens anders een nieuw nest.
Ik maakte me al een voorstelling van welk drama er zich in het nestkastje had afgespeeld en vooral wat voor afschuwelijke aanblik dat zou geven. De groene vlieg die ik enkele dagen later in de buurt van het kastje zag, stelde me niet geruster.
Vanmiddag opende ik daarom eindelijk het nestkastje. Op de bodem een keurig en gaaf nestje met daarbovenop een onbestemd hoopje met wat vage veren. Ik besloot dat hoogstens een of twee jonkies het niet gehaald hadden en dat de rest uitgevlogen moest zijn. Gelukkig maar.
Bij het nest dat de merels weken geleden in de klimop hadden gemaakt, zag ik al veel langer geen activiteit meer. Vermoedelijk zijn er zelfs helemaal geen voederacties geweest. Het nestje ziet er gaaf, maar ongebruikt uit. Een onbeslapen bed. Misschien toch afgekeurd vanwege de veiligheid, want het zat wel erg laag. Hopelijk hebben de merels elders een betere plek gevonden om hun jongen groot te brengen.
Aan het gekwetter te horen resteert nu nog een nest in mijn tuin: de mussen. Maar ook dat lijkt me nog maar een kwestie van dagen.
Zo gaat dat. Jongen vliegen uit en dat is goed.
Blog 'Natuurlijk' 20 mei 2013
Verlaten of ongebruikt merelnestje |
Ongeveer een week geleden moeten de voedselvluchten van het ouderpaar zijn gestopt. Te vroeg misschien, want bij een vriendin lieten de mezenkinderen zich nog volop voeden. Daaruit kwam de gedachte op dat 'mijn' jonge mezen misschien wel dood waren. Ik had te doen met de ouders die zo onvermoeibaar, en vergeefs, de afgelopen weken voor hun nakomelingen hadden gezorgd.
Onderzoek op internet leerde echter dat de ouders soms ook een nest in de steek laten als er naar hun zin te weinig jonkies zijn. Dan beginnen ze vrolijk ergens anders een nieuw nest.
Ik maakte me al een voorstelling van welk drama er zich in het nestkastje had afgespeeld en vooral wat voor afschuwelijke aanblik dat zou geven. De groene vlieg die ik enkele dagen later in de buurt van het kastje zag, stelde me niet geruster.
Was ik maar wat minder zelfstandig en geëmancipeerd, dan zou ik mijn handjes hulpeloos ten hemel heffen. Bewonderend zou ik opkijken naar de stoere kerel die bromde: 'Ach, wijfie, laat mij dat klusje maar effe voor jou fiksen.'
Alles uitgevlogen of een slagveld? Ik was het aan mijn stand verplicht zelf de harde realiteit recht in de ogen te kijken.Vanmiddag opende ik daarom eindelijk het nestkastje. Op de bodem een keurig en gaaf nestje met daarbovenop een onbestemd hoopje met wat vage veren. Ik besloot dat hoogstens een of twee jonkies het niet gehaald hadden en dat de rest uitgevlogen moest zijn. Gelukkig maar.
Bij het nest dat de merels weken geleden in de klimop hadden gemaakt, zag ik al veel langer geen activiteit meer. Vermoedelijk zijn er zelfs helemaal geen voederacties geweest. Het nestje ziet er gaaf, maar ongebruikt uit. Een onbeslapen bed. Misschien toch afgekeurd vanwege de veiligheid, want het zat wel erg laag. Hopelijk hebben de merels elders een betere plek gevonden om hun jongen groot te brengen.
Aan het gekwetter te horen resteert nu nog een nest in mijn tuin: de mussen. Maar ook dat lijkt me nog maar een kwestie van dagen.
Zo gaat dat. Jongen vliegen uit en dat is goed.
Blog 'Natuurlijk' 20 mei 2013
Abonneren op:
Posts (Atom)