Binnen de muren van het klooster

Nog nooit was ik binnen de muren van het nonnenklooster in Weert geweest. Zo vaak kwam ik langs het witte gebouw van de zusters Birgittinessen in het centrum van de stad. Maar het was een slotklooster. Familieleden mochten sporadisch op bezoek komen en de zusters moesten dan op afstand achter tralies blijven. Vroeger toen er nog stemplicht was, zagen de Weertenaren de zusters alleen bij de verkiezingen als ze gesluierd over straat gingen.
Ze baden en werkten. Repareerden kerkelijke gewaden en ook kleren van inwoners die het verstelwerk bij zuster portierster afgaven. Ze bakten hosties voor kerkdiensten. 
Veel veranderde toen er in 2006 nieuwe zusters uit Rome kwamen om de vergrijzende communiteit te versterken. Jonge zusters met een internationale achtergrond, die overigens goed Nederlands spreken. 

Zij zijn meer gericht op de buitenwereld en de meesten gaan de deur uit, bijvoorbeeld om boodschappen te doen. Ze hebben een bed and breakfast in het klooster en ontvangen groepen voor bijeenkomsten, retraites en vergaderingen. Ook verkopen ze zelfgemaakte lekkernijen als limoncello en gebak. Zoals de pavlova!
Dat zalige gebakje proefde ik zondag toen ik deelnam aan de eerste rondleiding voor belangstellenden in het klooster en de prachtige tuin.

Ik werk al enkele jaren aan een (auto)biografisch boek over het geloof in mijn familie door de generaties heen en ben voor research ook in kloosters geweest. Onder meer opnieuw in Rolduc waar mijn oudtante tientallen jaren kloosterzuster was. Ook daarom schreef ik me in voor de rondleiding zondag in het laatste van de vele bloeiende kloosters die Weert ooit rijk was.

Ik was zeer onder de indruk van de gastvrijheid, de sfeer in het klooster en de spirit van de nonnen. Met nog geen tien zusters moeten ze dit eeuwenoude monument in stand zien te houden. Die blik op de buitenwereld is overigens ook nodig om het financieel allemaal te kunnen bolwerken.
Heel blij was ik om even met een slotzuster van weleer te kunnen praten. Een Weerter meisje dat in 1965 op haar 19e intrad. Het was me altijd bijgebleven: de dag dat mijn overbuurmeisjes vertelden dat hun nichtje intrad bij de zusters. Een slotklooster, nooit meer naar buiten mogen. Als 11-jarige had ik medelijden met haar.
Ik vertelde het haar nu ik met haar stond te praten, in ons dialect, uiteraard. Ze zou het zo weer doen, zei ze. Die geruststelling had ze me niet hoeven geven. Ik had immers haar ervaringen gehoord bij de rondleiding, haar gevoel voor humor. Levendig was ze, zachtmoedig, een positief licht in haar ogen. Zoals ook bij haar medezusters. Sterke vrouwen.

De volgende rondleiding in april was ook al snel volgeboekt.

Houd de website en social media in de gaten voor activiteiten, bed and breakfast en de verkoop van lekkernijen uit de kloosterkeuken.
De zusters zijn ook te vinden op facebook en twitter.

https://www.birgittinessen.nl/ 

Oud worden in Wageningen

Oud worden in Wageningen - zo luidt de titel van mijn column in het zojuist verschenen maartnummer van Oud Wageningen. De historische vereniging van Wageningen bestaat 50 jaar en in dit jubileumjaar mag ik columnist zijn.
Ook in de volgende drie kwartaalnummers komt een column van mij. In 2016 leverde ik als gastcolumnist al een keer een bijdrage.

Voor mijn eerste column van dit jubileumjaar stond ik stil bij mijn eigen jubileum: dit jaar woon ik 30 jaar in Wageningen, de woonplaats waar ik het langste heb gewoond. Geboren en getogen in Weert dat voor altijd mijn thuisthuis blijft. Daarna heb ik tijdens studie en werk 22 jaar met veel plezier in Tilburg gewoond. In 1993 verhuisde ik naar Wageningen waar ik inmiddels op mijn vierde adres woon.

Al heel snel voelde ik me thuis in deze kleine eigenzinnige stad met een open en internationale blik. Zoals het er nu uitziet, wil ik hier oud worden (en ik wil graag 98 worden, roep ik soms stoer).
In mijn column beschrijf ik hoe ik Wageningen aantrof toen ik er kwam wonen, de veranderingen daarna, vanzelfsprekend.
En wat er nog beter kan, zoals de wat kille, stenige omgeving bij het busstation, toch de plek waar mensen van buiten hun eerste indruk krijgen. Die komt niet overeen met de hartverwarmende gastvrijheid die de inwoners in het algemeen ten toon spreiden en de weldadig groene omgeving.

In dit maartnummer onder meer een artikel over het ontstaan van Oud Wageningen. Maar ook een familieverhaal over de bom op het Rode Dorp, deze maand 80 jaar geleden waarbij 28 mensen omkwamen.

Website van Oud Wageningen