zaterdag 31 juli 2010

Heimwee

Verzekeringen weten steeds weer een nieuw gat in de markt te schieten. Een heimweeverzekering, ontbrak die nog aan ons levensgeluk?
Ik las deze week dat een organisator van vakantiekampen deze mogelijkheid nu aanbiedt aan ouders wanneer zij hun kind aanmelden. Ziek van heimwee, geld terug.
Heimwee, ik ken het zelf in de light-variant. Zowel op vakantie als weer terug thuis heb ik er last van. Ik geef er de positieve draai aan dat het goed was, daar waar ik dan niet ben.
Maar de stevige versie kan een vakantie flink vergallen en zelfs afbreken.
Voor de stoerewatjes uit mijn recente boek komt de verzekering te laat. Maar ja, dan had ik ook geen subthema voor mijn boek gehad.
Blijkbaar was heimwee wel een thema voor mij de afgelopen jaren. Er is namelijk nog een boek in de maak dat helemaal draait om heimwee. Het is een kleuterverhaal met als werktitel Logeerbeer.
De uitgeverij heeft het verhaal bij een illustrator neergelegd. Over een tijdje lees je er hier vast meer over.
http://annievangansewinkel.blogspot.com/2010/07/stoerewatjeskamp.html

vrijdag 30 juli 2010

Boekenkast


Zeg me wat je leest en ik zal zeggen wie je bent. Een gevleugelde uitdrukking waarvoor ik niet de volle verantwoording durf te nemen als ik voor de boekenkasten sta in mijn vriendenkring. Om over mijn eigen boekenkasten nog maar te zwijgen.
Niettemin trekt de inhoud van een boekenkast wel vaak mijn aandacht.
Schrijver en Trouw-columnist Rob Schouten schreef op 28 juli over de boekenkast in het Roland Holst Huis waar hij deze maand werkte. Kwam het Japanse spokenboek bijvoorbeeld uit het bezit van de grote dichter zelf?
Het is inderdaad een merkwaardige verzameling boeken, maar dat is ook wel gedeeltelijk verklaarbaar. Sinds 2002 wisselt het Roland Holst Huis elke maand van bewoner, een schrijver of dichter die er zich terugtrekt om te werken. Het Bert Schierbeekfonds vraagt de tijdelijke bewoners een eigen boek achter te laten, bijvoorbeeld een waarvoor het verblijf tot inspiratie heeft gediend. Dat levert een mooie staalkaart op van uiteenlopende boeken die de afgelopen jaren verschenen.
En dat maakt ook dat in dit 'buitenverblijf van de Nederlandse literatuur' (dixit Rob Schouten) mijn 'Papa zonder grenzen' in de boekenkast prijkt, achtergelaten in april 2009.

Misschien nog interessanter dan de boekenkast is de boekentafel gewijd aan het werk van Roland Holst. Daar ligt ook het gastenboek van dit schrijvershuis, waarin alle voorgangers hun ervaringen van de afgelopen maand noteren. Geploeter, geflierefluit, overpeinzingen, praktische tips, het staat er allemaal te lezen.

zondag 25 juli 2010

Kikker op wit paard


Struikel ik net bijna over een kikker in mijn tuin. Gekust?
Pas als hij op een wit paard zit, weet je het zeker!
Ik ga er dus vanuit dat het geen prins in spe was, al probeerde hij wel hogerop te komen. Heel slim koos hij daarvoor de klimop.
Toevallig schreef ik gisteren een verhaal waarin een kikker en een prins op een wit paard een rol speelden. Het verhaal is nog te pril om er al meer over te schrijven (ik bén niet bijgelovig).

Ook scharrelde mijn tuinmuis weer rond. We speelden een tijdje kiekeboe tussen de planten.
Ik vind het comfortabeler te denken dat het een veldmuis is en geen huismuis. Evenzeer blijft het een schattig diertje om te zien. Blijf jij maar lekker buiten spelen.

vrijdag 23 juli 2010

Stok achter de deur


Deze zomer werk ik gewoon door. Niet zielig, ik heb in april een geweldige vakantie gehad. In mijn heerlijke tuin voelt werken bovendien ook helemaal niet als werk.
Vandaag heb ik knetterhard - in een 'flow' heet dat tegenwoordig - gewerkt aan mijn nieuwe schriftelijke cursus: Schrijven met een stok achter de deur. Het is de tegenhanger van Schrijven met losse handen, die al een paar jaar in mijn cursusaanbod zit.
Soms kom ik mensen tegen die zeggen: Ik wil ook nog eens een boek schrijven. Meteen mee beginnen, zou ik zeggen.
Maar vaak staan particuliere wetten in de weg en praktische bezwaren. Onvoorziene omstandigheden, excuses, vluchtwegen, smoesjes, vertragende rituelen en omtrekkende bewegingen, ik ken ze allemaal uit eigen ervaring. Mijn nieuwe cursus wil mensen stimuleren om te beginnen met verhalen schrijven, door te gaan en af te maken.
Onder het schrijven vanmiddag bedacht ik dat ik toch echt eerst even het gras moest maaien. Ik bezie die ingeving met een milde glimlach om mezelf. Bovendien kwam er tuinierend zelfs nog een briljante gedachte op, waarvan ik overigens nog moet zien of die eeuwigheidswaarde heeft.
In elk geval: ik werk gestaag verder aan de ontwikkeling van de cursus en de deadline helpt mij daarbij. Vanaf 1 september is hij beschikbaar.

dinsdag 20 juli 2010

Kiloknallers

Collega-schrijver Ted van Lieshout heeft een boeiend weblog dat ik van harte aanbeveel. Het houdt me op de hoogte van zaken die zich afspelen in de wereld van het kinderboek. Daarnaast maakt hij de lezer soms deelgenoot van alledaagse worstelingen, zoals zijn winkelervaringen bij Albert Heijn. Dat doet hij tot genoegen van veel bloglezers.
Vanmorgen bedacht ik net dat ik er al een poos niets meer over had gelezen. Zojuist zie ik echter op zijn weblog een nieuwe aflevering over Ted bij AH.
Ik winkel prima in die zaak, maar één ding moet me van het hart. Enerzijds pronkt de grootgrutter in speciale acties met fair trade producten, biologisch vlees en een scala aan 'vleesvervangers'. Maar anderzijds storen me dan de reclameboodschappen van grote hoeveelheden vlees tegen een veel te lage prijs, waarbij het dierenwelzijn op een koopje moest.
Zolang de aanbiedingen van kiloknallers schallen, houden die fair trade schappen voor mij toch iets hypocriets.
http://tedvanlieshout.web-log.nl/tedvanlieshout/2010/07/geen-bonus.html#comments

vrijdag 16 juli 2010

Stoerewatjeskamp


Het is er: mijn nieuwe boek 'Stoerewatjeskamp'. Uitgeverij Maretak geeft het uit in de serie Villa Alfabet Rood en het is bedoeld voor 10+. Het is een stevig boek geworden van 136 blz. met heerlijke tekeningen van Els van Egeraat.

De verlegen Noud en de stoere Kiki komen elkaar tegen in het vakantiekamp 'Krokodillen en vogeltjes'. Hun groepen krijgen meer met elkaar te maken dan ze willen. De eerste dagen zijn ze er met tegenzin. De stoeren willen helemaal niet mediteren en toneel spelen, de watjes zien niets in apenkooien en vechtsport. Als beide groepen samen survivallen, loopt het behoorlijk uit de hand.
En wat wil Moussa uit Afrika eigenlijk zeggen met zijn verhalen tijdens het djembé spelen?
Met dit boek wil ik een vlot, eigentijds verhaal vertellen, maar het gaat ook over weerbaarheid. Ed Koekebacker maakte er mooie vragen en opdrachten bij die ingaan op gedachten en emoties van de lezers.

donderdag 15 juli 2010

Amsterdam

Amsterdam heeft zijn oranje tooi afgelegd. Nu is het weer gewoon Amsterdam, zij het in zomerse sferen. Muzikant Reinder van der Woude heeft zijn band met Amsterdam vastgelegd in het lied 'Amsterdam (je hebt er al zoveel gehad)'. Het luchtige filmpje staat op YouTube.
Mijn gedachten gaan niet alleen naar Amsterdam, maar ook naar het Spaanse Callosa in augustus 2003. Toen schreef ik namelijk een maandlang in een atelier van de Knecht-Drenth Fundatie, waar we met vijf schrijvers en kunstenaars een aantal huizen bewoonden in het aangename stadje vlakbij zee.
Met beeldend kunstenaar Reinder deelde ik een huis en het dakterras met zicht op de bergen. Terwijl ik in mijn atelier boven ondanks de hittegolf probeerde te schrijven, maakte Reinder beneden in zijn atelier kleurige schilderijen.
Tussen de bedrijven door speelde hij gitaar en zo maakte ik kennis met een eerdere, unplugged, versie van 'Amsterdam (je hebt er al zoveel gehad)'.
Mooie herinneringen aan scheppende mensen en een omgeving waardoor ik vanzelf gestimuleerd werd om veel én anders te schrijven. Ik kan het elke schrijver aanraden om van tijd tot tijd een andere omgeving op te zoeken. Verfrissend, zelfs als er een hittegolf heerst.
http://www.youtube.com/watch?v=h0kzmGp1QLk

zondag 11 juli 2010

Tour de Binnenveld




Al zeventien jaar woon ik in Wageningen en nog steeds valt er vanuit de achtertuin nog zoveel te ontdekken. Graag doe ik op zondagochtend een fietsrondje Binnenveld, Grift, onderlangs de Grebbeberg (de 'Greb' zoals we hier liefkozend zeggen) en dan via de dijk langs de Nederrijn terug naar Wageningen. Wijde verten, groen en vooral water, dat mij altijd trekt. Ik ben tamelijk wars van routine, maar dit rondje verveelt nooit, ook door de variaties per jaargetijde.
Vanmorgen besloot ik eens andersom te fietsen en van de andere kant is het toch echt allemaal anders. Bovendien reed ik nu verder in een ander deel van het Binnenveld, die groene long tussen Wageningen, Rhenen, Veenendaal en Ede.
Zo kwam ik op de Kraatsroute. Tip! Maar niet allemaal tegelijk.
Aan een zijde zicht op de skyline van Wageningen, aan de andere kant de Greb.

vrijdag 9 juli 2010

Oudleren


Ik heb iets met circus en vooral met jongleren. Meermalen maakte ik als journalist reportages over circusscholen. Hoe jonge mensen maanden bezig waren om hun act te vervolmaken, fascineerde me. Met bewondering keek ik een dag lang hoe ze welgemoed de 4, 5, 6 of meer balletjes opraapten en opnieuw begonnen. In de wetenschap overigens dat zij de volgende dag weer stonden te oefenen, en de volgende volgende dagen.
Het is geen wonder dat circusacts een plaats kregen in enkele boeken: 'Reisgenoten gezocht' en 'Circus in gevaar'.
Mijn motoriek is niet geweldig, mijn oog-handcoördinatie evenmin en mijn links-rechts gevoel bedroevend. Toch besloot ik 10 jaar geleden dat ik in de kampeervakantie wilde leren jongleren. Met drie balletjes, dat was mijn hoogste ambitie. Ik ken mijn beperkingen. En het lukte. Daarna durfde ik zelfs enkele keren in schoolklassen op te treden als verluchtiging van mijn boeken.
In navolging van de klassieker 'Oom Jan leert zijn neefje schaken' zie je op de foto: Tante Annie leert haar neefjes jongleren. Zij bleken natuurtalenten, terwijl ik een paar weken ploeteren nodig had gehad.
Inmiddels weet ik dat voor mij jongleren niet hetzelfde is als fietsen. Ik ben het verleerd.
Vorige week las ik het - goede - jeugdboek 'Jongleren' van Marc van Velzen en ik kreeg er weer zin in. Daar komt bij dat mijn nieuwe huis met tuin toch handiger jongleert dan een balkon op vierhoog. Ik heb de balletjes van zolder gehaald, er valt weer iets te overwinnen deze zomermaanden.

donderdag 8 juli 2010

Schrijvershuis


Dit jaar mag ik me weer een maand terugtrekken in het schrijvershuis van Roland Holst in Bergen. Ik heb goede herinneringen aan mijn verblijf vorig jaar april. Een prachtige omgeving, een bijzonder huis en een zee van tijd om te schrijven.

Het deed me dan ook plezier in dagblad Trouw van 7 juli te lezen over dit schrijversverblijf. Schrijver, dichter en columnist Rob Schouten schrijft over zijn tijdelijk onderkomen daar deze zomer. Over Bergen dat dan nog net niet bevolkt is door zomergasten. De kleine rietgedekte villa waar volgens sommige schrijvers de geest van Adriaan Roland Holst nog aanwezig is. En de spiegel in de slaapkamer waar volgens enkelen 'iets' mee is. Een column vol vreugdevolle herkenning.

dinsdag 6 juli 2010

Zwanenbloem?


Ik hoef niet ver van huis om gelukkig te zijn. Vanmiddag in goed gezelschap wandelen in de uiterwaarden bij Wageningen. In een onbewaakt ogenblik denk ik: zo slecht is het toch nog niet gesteld met de biodiversiteit? Die rijkdom aan planten, vogels en vlinders.
Zoveel ook wat ik nog niet ken, al hoeft er geen etiketje op om het mooi te vinden.

Zoals deze plant waarvan ik vermoed dat het de zwanenbloem is.
Heb jij misschien toch het etiketje voor me? Laat het me weten.


zondag 4 juli 2010

Strandvondst


Vorige week móest ik weer even de zee zien. 'Mijn' strand ligt in Egmond aan Zee. Ik kan er weer helemaal tegen na zo'n dag wandelen, voorbij de einder proberen te kijken, mijmeren en - op dat moment - gouden ideeën noteren.
Ik verwonder me over al het moois en lelijks dat de natuur biedt. Deze keer trof ik een fascinerend voorbeeld van mooi van lelijkheid. Maar wat was het? Na consultatie van vrienden en internet houd ik het op de eieren van de pijlinktvis.

Ooit schreef ik:

Voetstappen in het strand

Ik keer op mijn schreden
en zoek mijn sporen.
De weg terug
is nooit meer hetzelfde.
Mijn voetstappen
staan achterstevoren.

Verwondering


Aangeboren optimisme of 'gewoon' een zondagskind, weliswaar op dinsdag geboren. De eeuwige discussie: nature or nurture.
Hoe dan ook, toen ik drie maanden was, zat het er blijkbaar al in. De kleine Annie kijkt met verwondering, nieuwsgierigheid en enthousiasme de wereld in.
En dat doe ik nog steeds. Er is veel in de wereld en in het leven waarover ik me verwonder, negatieve en positieve dingen. Op dit blog maak ik je graag deelgenoot van mijn levenslange ontdekkingsreis.

Eerste stap op bloggerspad

Ik heb al jaren een website, sta op LinkedIn, ben mailverslaafd en waarom nu ook nog een weblog?
Alleen maar om te zien of het mij ook lukt om een blog op te zetten? Of weer een manifestatie van geldingsdrang, zoeken naar bevestiging, aandachttrekkerij? De psycholoog mag het zeggen. Vooralsnog is het vooral een oefening in omgaan met een voor mij nieuwe vorm van multimedia.
Heb ik dan zoveel aan de wereld te melden? Ben ik voldoende gedisciplineerd om regelmatig mijn weblog te vernieuwen? De tijd zal het leren.
En als jij belangstelling hebt voor mijn weblog: welkom!
Je kunt me scherp houden door te reageren. Daartoe nodig ik
je van harte uit.