zaterdag 19 maart 2011

Landgoed ontdekt

Hoewel ik al achttien jaar in Wageningen woon en er ook meermalen langs wandelde of fietste, heb ik vandaag pas voor het eerst ONO bezocht. Zo heet in de volksmond het landgoed en de zorginstelling Oranje Nassau's Oord.
Aan de bosrand tussen Wageningen en Renkum kun je het imposante gebouw niet missen, waarvan de oorsprong teruggaat tot de tijd van koningin Emma en koning Willem III. Na zijn functie van sanatorium vangt het nu uiteenlopende groepen zorgbehoevenden op.

Omdat ik te vroeg was voor de open dag, zocht ik een bank op met zicht op het hertenkamp en in de verte het Renkums Beekdal. Hoe zou het zijn om hier over een jaar of 20/30 mijn oude dag te slijten, zat ik even te mijmeren.
Maar daar wil ik nog helemaal niet aan denken, al zijn er naargeestiger oorden denkbaar. Sterker nog, Oranje Nassau's Oord ligt er prachtig bij, zeker op deze zonnige dag en ook binnen oogt het ruim en licht. Het heeft bovendien een menselijke maat.

Ik deed nog enkele ontdekkingen. ONO valt sinds 16 maart onder de gemeente Wageningen en dus niet meer onder Renkum. Hebben 'we' er heel stilletjes een prachtig landgoed bijgekregen.

Koning Willem III had als hobby houtbewerken en in het gebouw wordt zijn gereedschap nog bewaard, evenals een servies van koningin Emma. Ik wist al wel dat ze op het landgoed ook een theetuin had. Overigens kwam ze niet vaak op haar buiten in onze regio.

En voor het eerst zag ik dat er op het terrein een ijskelder is. Vreemd dat ik die nooit eerder spotte. Ging die altijd verscholen in het struweel? In elk geval lagen vlakbij indrukwekkende stapels gekapte boomstammen.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Oranje_Nassau%E2%80%99s_Oord

vrijdag 18 maart 2011

Daar doe je het voor

Heel sporadisch kan ik bevangen worden door existentiële twijfel aan mijn bestaan als schrijver. Maar in contact met lezers verdwijnt daarvan gelukkig elk spoor.
Zoals deze week toen ik weer een middelbare school bezocht. Ik kwam in drie klassen met pubers en voor veel van hen is lezen een hele opgave.
Samen met docenten hadden ze zich voorbereid op mijn komst, er was voorgelezen uit mijn boeken en sommigen hadden zelf ook iets gelezen.
Ik werd geraakt door de openheid van enkele leerlingen die vertelden over hun leeservaring.
Eén was gegrepen door 'Liedje van verdriet' dat gaat over Esther wier oudere zusje Judith is verongelukt. De leerling had een broer verloren door een ongeluk. Uiteraard vond hij het een confronterend boek, maar hij vond het wel fijn om het te lezen.

Mijn laatste boek 'Zat' - over Roos die een moeder heeft met een drankprobleem-, had bij meer leerlingen indruk gemaakt. Een jongen die moeite heeft met lezen zei trots dat hij het in een uur uit had. Een ander had het zelfs voor de tweede keer gelezen.
Mijn boek is vooral ook bedoeld voor jongeren die moeite hebben met lezen. Van zulke leeservaringen kan ik dan ook blij worden.
Voor kinderen in een vergelijkbare situatie kunnen zulke boeken steun en herkenning geven.
'Maar ook als je zoiets niet zelf hebt meegemaakt, is het goed om zo'n boek te lezen,' zei een leerling. 'Je begrijpt dan beter wat anderen uit je klas meemaken.'

Zulke reacties geven mij veel voldoening, daar doe je het voor. Tegelijkertijd vind ik het schrijnend te weten dat de situaties die ik bedenk voor mijn boeken, harde werkelijkheid zijn voor kinderen. Zij dragen te jong een zware last op hun schouders en moeten zorgen voor hun ouders, terwijl ze zelf nog zo kwetsbaar zijn.

http://www.annievangansewinkel.nl/boeken/liedje_van_verdriet.cfm
http://annievangansewinkel.blogspot.com/2010/08/zat.html

Moedertaal (3)

Ik ben mijn ouders dankbaar dat ze mij het Weerts dialect met de paplepel hebben ingegeven. Tot ik naar groep 1 ging (voorheen kleuterschool, en in mijn tijd bewaarschool) sprak ik alleen maar plat.
De meeste kinderen halen die 'achterstand' in het Nederlands gauw in.
Onderzoeken hebben uitgewezen dat dialect spreken eerder taalverrijking is dan verarming. Kinderen zijn op jonge leeftijd heel gevoelig voor een tweetalige opvoeding.
Toch staan ook de Limburgse dialecten onder druk. Bij elke volgende generatie vermindert het aantal dialectsprekers. Anderzijds schijnt de jeugd weer wel juist het dialect te gebruiken bij sms'en en chatten. Bovendien bloeit de dialectmuziek volop en trekt bijvoorbeeld Gé Reinders met zijn liedjes in het Roermonds volle zalen boven 'de grote riolen' (dixit Gé).

Om kinderen in Limburg bewust te maken van het dialect dat ze spreken of om zich heen horen, is het lespakket 'Dien eigen taal' ontwikkeld. Voor middelbare scholen is er het vervolg 'Wiejer in dien taal'.
Het wil leerlingen bewust maken van verschillen tussen dialect en Nederlands, het gebruik van dialect en er staan verhaaltjes, gedichten, moppen en uitdrukkingen in. Voor niet-dialectsprekers is er uitleg in het Nederlands.
Er zijn versies in verschillende dialecten, zoals het Roermonds, Maastrichts, Geleens, Sittards, Weerts en Venloos.
Ik ben er trots op dat een verhaalfragment van mij figureert in al die uitgaven. Het begin van 'De club van weggeloupe wichter' is vertaald voor het dialect van elke versie. Zo maken kinderen in heel Limburg kennis met de belevenissen van mijn eigenwijze personage Apekuëtel.
Scholen in Limburg kunnen dit lesmateriaal gratis gebruiken. Informatie is te krijgen bij de streektaalfunctionaris.
http://www.hklimburg.nl/sjablonen/dialecten/pagina.asp?subsite=176&onderwerp=896

http://www.hklimburg.nl/sjablonen/dialecten/pagina.asp?subsite=176&onderwerp=901

donderdag 17 maart 2011

Moedertaal (2)

linksboven het werk
 van Jantine Bindels
Voor de dialectbundel 'Sjrief plat' (uitgeverij TIC, 2005)schreef ik gedichten bij enkele kunstwerken. Het gedicht dat ik wilde schrijven bij een driedimensionaal werk van Jantine Bindels begon ik per ongeluk in het Nederlands te schrijven. Dat is de taal waarin ik ook het meest schrijf.


Teer
op het scherpst van de snede
zacht
tot op het bot
in een ritme
van geven en nemen
vervloeid
tot broze kracht,
vrijheid.

Het gedicht in deze vorm kon overigens enkele dagen later wel zo zijn première beleven tijdens de 24 uurs Gedichtenmarathon in de bibliotheek van Wageningen op 4 mei 2005.
Maar voor de Limburgse bundel had ik er niets aan. Het bleek geen kwestie van even vertalen, volkomen anders werd het. De beleving is volgens mij intenser, raakt merg en been. En dan is er nog dat slotwoord dat vanzelf anders werd.

Weîk
op 't scherpst van de sneej,
zaocht
tot oppe schînk,
uut gaeve en neme
gewasse,
braekbaar stérk,
ein wécht.

Het woord 'vrijheid' was getransformeerd tot 'kind'.
Ratio versus emotio?

http://www.uitgeverijtic.nl/Sjrief-plat-LiLiLi-51.php

Moedertaal (1)

Zondag was ik te gast in Salon Remunj, de literaire salon van Roermond die voor deze aflevering Dialeksalon was. De Limburgse dialecten voerden die middag de boventoon.
Pierre Bakkes interviewde me en ik las onder meer het verhaal voor waarmee ik in 2010 genomineerd was voor de Veldeke Literatuurprijs.
Pierre Bakkes is wetenschapper en kenner van Limburgse dialecten en hij was de eerste streektaalfunctionaris van de provincie. Hij heeft bijvoorbeeld aan de wieg gestaan van een lesmethode die scholen kunnen gebruiken om de leerlingen bewuster te maken van de Limburgse dialecten.

Met Pierre had ik het uiteraard over het verschil tussen schrijven in het Weerts, mijn moedertaal, en het Nederlands. Zelf heb ik er bij een interview ooit uitgeflapt: "Nederlands schrijf ik met mijn verstand, dialect met mijn hart."
Dat spontaan bedachte theorietje leek in de praktijk nog te kloppen ook. Over sommige gevoelige onderwerpen kon ik namelijk eerder schrijven in het dialect. Anderzijds kostte het me meer moeite om bij een emotionele gebeurtenis in het dialect voor te lezen dan in het Nederlands. Dat schiep vanzelf wat meer afstand, zodat ik mijn tekst beter kon brengen.
In de coulissen zei Pierre Bakkes dat mijn theorie lijkt te kloppen, ómdat het mijn moedertaal is. Was het Nederlands mijn moedertaal geweest, dan zou het omgekeerd zijn geweest.
Pierre is een van de grootste promotors van dialectgebruik in Limburg, dus ik was verrast door zijn relativerende zienswijze.

Ik ben benieuwd of dialectsprekers, al dan niet 'native speakers', zich in een van beide theorieën herkennen.


http://www.salonremunj.nl/

Mijn inzending 'De peddemoeëk op 't wit paerd' is nog te lezen op de site van Veldeke: http://www.teliz.nl/VeldekeN/CMS/literatuurpries2010.htm

maandag 14 maart 2011

Schrijf je portret

DEZE WORKSHOP ZIT INMIDDELS VOL.

Schrijf je portret.
Begin er maar aan! Hoe selecteer je uit al die personen en gebeurtenissen, hoe zat het echt, hoe kom je op het spoor van je herinneringen en hoe schrijf je dat beeldend op?
De bibliotheek in Wageningen viert dit jaar de Boekenweek met maar liefst drie schrijfworkshops komend weekeinde.
Op zaterdagmiddag 19 maart van 14.30-17.00 uur begeleid ik de workshop Schrijf je portret.
Bij het opslaan en terughalen van herinneringen spelen onze zintuigen een belangrijke rol. Ik geef prikkelende oefeningen, maar ook schrijftechnische onderwerpen als perspectief en vorm komen aan de orde.

Ervaring is niet nodig en deelname is gratis, maar het aantal deelnemers is beperkt. Vandaag hoorde ik dat de aanmeldingen goed lopen, dus wacht niet te lang met aanmelden: info@bblthk.nl

http://www.bblthk.nl/agenda/963/boekenweek-workshopweekend/

zaterdag 12 maart 2011

Ontmoetingen in Afrika

Eerder al was ik onder de indruk van hun Rwanda-project dat scholieren van Pantarijn in Wageningen presenteerden. Maar nu ik het boek 'Een vlinder in Afrika' heb gelezen ben ik er nog meer van overtuigd dat dit soort directe projecten wérken.
Het boek is een verslag met onder meer foto's en dagboekfragmenten. Scholieren en voetbalmeiden uit Wageningen en Kigali ontmoetten elkaar de afgelopen jaren op de King David Academy, een middelbare school voor weeskinderen.
Wat veel van die kinderen in de genocide van de jaren 90 is overkomen, kun je je nog niet voorstellen als ergste nachtmerrie.
Dat de scholieren uit het beschermde Wageningen de ervaringen van hun leeftijdgenoten als een schok hebben ervaren, is begrijpelijk.
Totaal verschillende werelden en toch zoveel wat hen bindt: dans, toneel, sport, uitgaan en plezier maken.

Wat me vooral raakt, is de enorm levenskracht die de jongeren in Kigali bezitten en soms ook het begrip en zelfs de vergeving voor de plegers van de gruweldaden.
Zoals Pacific (p. 92): Jullie moeten niet de indruk krijgen dat ik Hutu's haat. Velen zijn tegenwoordig goede vrienden van me. We eten en slapen samen en delen wat we hebben. In het begin was dat wel moeilijk voor me, maar ik heb geleerd ze te vergeven. Ik heb geen andere keus als ik verder wil met mijn leven.

Gelukkig zijn er nog steeds mensen die vanuit Wageningen leerlingen van de King David Academy steunen voor wie niemand het schoolgeld kan betalen. Uiteenlopende acties de afgelopen jaren, maar ook structurele giften zorgen ervoor dat deze jongeren toch een goede basis krijgen en zelfs zicht op een universitaire studie. Met die kansen kunnen zij later de leefomstandigheden voor zichzelf en hun familie verbeteren, en heel indirect ook voor hun land.


Een vlinder in Afrika, Hans Bronswijk, 2011 Uitgeverij Blauwdruk. Ook de opbrengst van het boek is bestemd voor het project.
http://www.uitgeverijblauwdruk.nl/boe/rwanda.html

vrijdag 11 maart 2011

Aanvaarding

'Het is mooi geweest'.

Dat lijkt me een mooi grafschrift voor als het ooit zo ver komt met mezelf. Woorden van afronding, aanvaarding en vooral dankbaarheid. Kunnen terugkijken op een mooi, rijk leven én accepteren dat het afgelopen is.

Ik hoop dat ik ook over 20 jaar nog roep dat ik 98 wil worden. Dat ik dan nog elke avond nieuwsgierig ben naar de dag van morgen, naar wat het leven me schenkt en leert, ondanks/dankzij verlies en ongemakken.
In deze periode denk ik vaak na over de dood, ook door het overlijden van mijn vader twee maanden geleden. Daardoor sprak een boek van Kristien Hemmerechts me waarschijnlijk nog meer aan.

Het heet: 'De dood heeft mij een aanzoek gedaan. Over dood, leven en liefde.'
Negen maanden lang houdt zij een openhartig dagboek bij waarin ze haar verlangen naar de dood onderzoekt. Soms lijkt het bijna een obsessie, zoals ze berichten uit de krant signaleert waarin sprake is van dood en geweld.
Maar ook de doden uit haar eigen leven houden haar intens bezig: twee kindjes, haar man Herman de Coninck en haar vader.
Tegelijkertijd proeft ze gulzig van het leven en schrijft ze over haar levenslust.

Wat volgens mij uiteindelijk helpt om ondanks verlies door te gaan, is aanvaarding. Daarover schrijft ze prachtig op p. 128:

Aanvaarding is het mooiste én droevigste gevoel (ik heb zin om te schrijven 'sentiment') dat een mens kan overkomen. Het betekent dat je geen dromen meer hebt. Je legt je neer bij de onverbiddelijke feiten. Niet alleen leg je je erbij neer, maar je neemt ze in je armen en je probeert ervan te houden.

http://annievangansewinkel.blogspot.com/2011/01/de-draad-oppakken.html

donderdag 10 maart 2011

Met eigen ogen

B.C. Koekkoek
Waldlandschaft, 1855
Gisteren zag ik met eigen ogen een schilderij waarover ik tien jaar geleden al schreef in mijn thriller 'Moeders mooiste' (2002). Ik herinner me dat ik destijds vaag had gehoord van de schilder Koekkoek en ik zocht een schildersnaam voor een bostafereel. Vermoedelijk heb ik wel gegoogeld om te zien of B.C. Koekkoek werkelijk bossen had geschilderd.
Ik was voor het eerst in de Duitse stad Kleve, net over de grens bij Nijmegen. Voor het bezoek aan het museum Kurhaus met moderne kunst bezochten we het B.C. Koekkoek Haus. De Nederlandse schilder Koekkoek (1803-1862) verhuisde naar Kleve waar hij leefde en werkte. Bij leven had hij al succes gezien het majestueuze pand dat nu veel van zijn werk tentoonstelt, maar ook van tijdgenoten en schilderende familieleden.

Op p. 11 denkt hoofdpersoon Charlotte in haar gevangeniscel terug aan een schilderij dat ze in de prille dagen van haar relatie van Leonard had gekregen.

(...) Hij overlaadde me met attenties, niet protserig maar discreet duur. Soms kwam ik daar pas maanden later achter, zoals bij dat olieverfschilderij dat hij me gaf.
'Heb jij daar een Koekkoek hangen?' vroeg mijn vader toen hij eens bij me op bezoek was.
Ik haalde mijn schouders op. Het bostafereel was al zo bij mijn interieur gaan horen. Echt mooi vond ik het niet, maar voor mij had het de sfeer van het cafeetje in het bos die eerste dag. Mijn vader nam het schilderij van het haakje, bekeek het van alle kanten en betastte het voorzichtig.
'Ik ben er voor negentig procent zeker van dat het een echte Koekkoek is,' zei hij tenslotte. 'Hoe kom je daaraan?' En nog voordat ik antwoord kon geven: 'Van Leonard zeker.'
(...)
'Weet je wel dat het veel geld waard is?'
'Kan me niet schelen, het gaat mij om de emotionele waarde.'
Hoe kon ik hem duidelijk maken dat het me deed denken aan wat later een van de beste dagen met Leonard zou blijken.

http://www.koekkoek-haus.de/de/index.html

http://www.annievangansewinkel.nl/boeken/moeders_mooiste.cfm

dinsdag 8 maart 2011

Hobby? Basisbehoefte!

In de lawine van bezuinigingsplannen die ons belaagt, zit ook de dramatische ingreep in de bibliotheken. Het hoofdredactionele commentaar vandaag van dagblad Trouw vraagt daar terecht aandacht voor.
Als de plannen doorgaan, verdwijnt namelijk één op de drie vestigingen, een verlies van driehonderd bibliotheken in het hele land. Ondanks veelvuldig gebruik van internet en de opkomst van bijvoorbeeld e-boeken zijn nog steeds vier miljoen Nederlanders lid van de bibliotheek. Onder hen veel kinderen die vaak dankzij een gratis lidmaatschap thuis boeken over de vloer krijgen.

Sommige ouders vinden kinderboeken zo duur in vergelijking met de boeken die ze voor zichzelf kopen. Nog afgezien van het feit dat een kinderboek zelfs veel vaker dan eenmalig wordt gelezen en illustraties telt, is het zijn prijs natuurlijk net zo waard als een boek voor volwassenen. Als de bieb verdwijnt, kopen zulke ouders vermoedelijk geen extra boeken voor hun kinderen.
Maar heel veel ouders kopen ook voor zichzelf niet eens boeken, al zouden ze dat misschien wel willen. Ze moeten financieel andere keuzes maken, of hebben niet eens een keuze.

In het onderwijs is lezen van vitaal belang en ook in het leven van volwassenen is het een belangrijke vorm van communicatie en ontwikkeling. Laaggeletterdheid en maatschappelijke uitsluiting zijn onacceptabel in ons land dat zich beschaafd noemt. Met de bezuinigingen op de bibliotheken worden nog meer mensen - en vooral kinderen - op achterstand gezet.
Voor het grootste deel bepalen de gemeenten zelf of ze de bezuinigingen ook afwentelen op de bibliotheken. Laten we onze eigen gemeente daarop aanspreken.

En als klein gebaar: onderteken de petitie.
http://petities.nl/petitie/ik-steun-de-bibliotheek


http://www.trouw.nl/tr/nl/4328/Opinie/article/detail/1856943/2011/03/08/Een-boek-halen-in-de-bibliotheek-is-meer-dan-een-hobby.dhtml  

maandag 7 maart 2011

Lentebodes

Al is de wind nog ijzig, de lente komt er onstuitbaar aan. Gistermorgen bij mijn fietstochtje stuitte ik op maar liefst twee paren ooievaars.
Op het terrein van Zideris (voorheen Heimerstein) langs de Grift staat een wiel waarop twee ooievaars huisden.
Eentje maakte een klepperend geluid.
Ik weet weinig van ooievaars en ook googelen levert geen eenduidige verklaring op: een liefdesverklaring of gewoon een begroeting.
Bovendien kon ik vanuit kikkerperspectief niet zien of ze al aan broeden toe waren, maar daar is het waarschijnlijk nog te vroeg voor.

Een eindje verderop langs de Grebbedijk was nog een koppel ooievaars die bij het naderen van een auto de wijk namen naar het wiel achter de dichtstbijzijnde boerderij.

Als andere lentebode was er bovendien de beloftevolle uitspraak van een vader op de dijk. Wellicht als beloning voor zijn kinderen na een wandeling zonder zeuren: 'En nu gaan we ijs eten'.

Als Cicuto (voorheen Granucci) open is, wordt het immers echt lente. 

zondag 6 maart 2011

Binnenveld snel weg

Vanmorgen op mijn fietstochtje probeerde ik het me voor te stellen: een snelweg door het Binnenveld. Of ik zo vroeg in het seizoen al een zonnesteek heb opgelopen?

Nee hoor, de gemeente Neder-Betuwe en gemeenten aan deze kant van de Rijn zoeken oplossingen voor de fileproblematiek op de Rijnbrug tussen Rhenen en Kesteren. Dagelijks staat het verkeer tussen de A15 en Veenendaal vast.
Er is al geopperd dat er een nieuwe Rijnbrug kan worden aangelegd bij Wageningen, eventueel zelfs met een aansluiting op een door te trekken snelweg A30. Zo lees ik in de Veluwepost (p. 51) van 4 maart 2011: "Die weg zou dan vanaf de A15 door de Betuwe gaan en de Rijn ter hoogte van Wageningen kruisen, om vervolgens door het nu nog open gebied naar Ede te gaan."

Open gebied, het Binnenveld dus. Het kostbare natuurgebied waar de laatste jaren al voortdurend aan de randen wordt geknabbeld. Mijn groene long tussen Wageningen, Rhenen, Veenendaal en Ede.
Laten we hopen dat de gemeente Wageningen haar rug rechthoudt en elke proefballon van dit allooi onmiddellijk doorprikt. We zouden anders misschien wel eens aan het idee kunnen wennen.
Bovendien worden soms foute plannen doorgevoerd met het excuus dat het gebied toch al verrommeld is en aangetast.

Wat te denken van een spoorbrug bij Rhenen? Kan eindelijk het doodlopende lijntje bij Rhenen de Rijn over. Vele treinen per dag vanuit de Betuwe rechtstreeks naar Utrecht en terug. Wellicht verleidt dat toch een aantal automobilisten hun auto te verruilen voor een snelle verbinding richting Utrecht.

http://www.deweekkrant.nl/files/pdfarchief/VPO/20110304/VPO_VPO-1-51_110304_1.pdf

http://annievangansewinkel.blogspot.com/2010/07/tour-de-binnenveld.html
http://annievangansewinkel.blogspot.com/2010/12/langlaufen.html

zaterdag 5 maart 2011

Rozentuin

Vanmiddag kreeg ik in mijn tuin een nieuw inzicht.
Een van de ergste dingen die ik iemand zou kunnen aandoen, is: een rozentuin beloven.

Bewapend met zaag, snoeischaar, gepantserde handschoenen en engelengeduld ben ik ten strijde getrokken tegen twee manshoge rozenstruiken.
Ik had er genoeg van dat die rozen door hun doornen onbenaderbaar waren en ik liet mijn tere huid niet langer openrijten door vijandige haken.
Rozen in de vaas, mooi, maar ik hoefde ze niet meer in de tuin.
Nu ze echter in mootjes gehakt in mijn groenbak liggen, smaakt mijn overwinning wat wrang.

Het ging hier overigens wel om een ernstig geval van wildgroei. Bloemen vielen vorige zomer nauwelijks te bespeuren, maar de planten hebben al hun vitaliteit uitgeleefd in doornen.
Geen rozen zonder doornen? Dan maar geen rozen.
Althans niet in mijn tuin.  

http://www.youtube.com/watch?v=WO4wcNVbYOQ

vrijdag 4 maart 2011

Uitzicht

Zie de kraan schijnt door de bomen...


Locatie: not in my backyard (al scheelt het niet veel)
Categorie: melig

dinsdag 1 maart 2011

De parachutemoord

De werkelijkheid is meer bizar dan ik als schrijver kan bedenken. In mijn map met ideeën zitten ook krantenknipsels van ware gebeurtenissen. Maar als ik ze zou gebruiken in een boek zou ik gemakkelijk beticht kunnen worden van ongeloofwaardigheid en ongeremde fantasie.
Overigens moet een waargebeurd verhaal ook nog eens tot een goed boek leiden en daartoe is niet iedereen in staat. Zoals Gerard Reve ooit streng doceerde aan schrijvers: 'Waargebeurd is geen excuus.'

Ik heb net een non-fictieboek gelezen over een gegeven dat ik als thrillerschrijver nauwelijks zou durven bedenken. De Vlaamse rechtbankjournalist Gust Verwerft schreef 'De parachutemoord.'
Hij loopt het proces na en de feiten die in Nederland destijds toch minder breed zijn uitgesponnen in de pers dan in België. Die feiten: in 2006 stortte ervaren springster Els Van Doren neer met haar parachute, nadat ook haar reserveparachute niet openging. Uiteindelijk werd Els Clottemans opgepakt en beschuldigd van moord. Zij zou de parachutes hebben gesaboteerd uit jaloezie op haar liefdesrivale, maar ze bleef tot haar laatste woord ontkennen.
De verongelukte vrouw leidde een dubbelleven en had jarenlang naast haar huwelijk een verhouding met een man van dezelfde paraclub met wie de verdachte ook een relatie kreeg.
Na een emotioneel proces sprak de volksjury eind vorig jaar het 'schuldig' uit over Els Clottemans die 30 jaar gevangenisstraf kreeg opgelegd. Dit jaar komt de zaak in hoger beroep voor.
Ik las het boek met extra belangstelling, als thrillerschrijver, maar ook als oud-rechtbankcolumnist. Het rechtssysteem in België is anders, maar ook is er minder terughoudendheid bij privacygevoelige zaken. Natuurlijk zijn bij ons rechtszaken eveneens openbaar, maar zeker bij deze gruwelijke en aansprekende zaak lagen privélevens volledig op straat. Uit het boek maak ik op dat de zaak wekenlang het gesprek van de dag was. Iedereen had er welhaast een mening, roddel of vonnis over.

Dit schrijft Gust Verwerft op pagina 67: "Geef toe dat geen enkele thrillerschrijver een plot zou kunnen verzinnen als in de parachutemoord. Twee vrouwen die met alle middelen strijden om de seksuele gunsten van een man die ze zelfs bereid zijn te delen. Een bedrogen echtgenoot die jarenlang een blind vertrouwen heeft in zijn vrouw en blijft zeggen dat hij tot de laatste seconde zielsgelukkig is geweest met haar. Twee kinderen die hun moeder blijven bejubelen en tegelijk hun vader steunen. Dit zijn Pieter Aspe, Jef Geeraerts, Bob Mendes en Luc Deflo tezamen, gebald in een epos over schone schijn in Vlaanderen en de grote gevolgen van kleine, zwakke momenten, die we allemaal kennen."

Louter gebroken levens resten, wat een treurigheid.

http://www.wpg.be/boeken/overzicht/gustverwerft/9789002240058