Honderd dagen zit ik nu op twitter. Op 26 mei schreef ik op mijn blog 'Toch' dat ik mijn jarenlange weerstand had opgegeven. Vooralsnog tijdelijk en voorlopig. Ik was nieuwsgierig naar hoe het medium werkte en vooral of het voor mij werkte.
Tevoren had ik geen enkel idee welke mensen mij zouden volgen. Misschien vooral bekenden en beroepsgenoten, zo verwachtte ik, maar verrassend genoeg ken ik het merendeel van mijn volgers niet. Tot nu toe kwamen er gemiddeld elke week tien bij, wat ik best veel vind en leuk ook dat ze totaal verschillende achtergronden hebben. Soms vraag ik me af waarom ze me volgen.
Grappig bij mezelf te merken dat ik onrustig word als er een volger afvalt. Wat heb ik verkeerd gezegd? Dat ik het meteen op mezelf betrek, daar kun je een psycholoog op zetten. Zelf besluit ik soms namelijk ook om mensen niet meer te volgen.
Welke mensen volg ik zelf? Vaak mensen die mij volgen, al volg ik ze overigens niet automatisch terug. Ik bekijk hun profiel en scrol eerst een eindweg door hun tweets om te zien of ze me voldoende kunnen boeien. Ik denk dat ik niet massa's mensen wil volgen, omdat ik toch niet lees wat ze allemaal plaatsen. Volgen wordt dan een leeg woord.
Ik volg een aantal collega's, maar alleen als hun tweets verder gaan dan wat ze doen, wat ze eten en waar ze zijn. Maar dat criterium geldt voor alle tweeps. Sommige mensen volg ik vanwege hun (en mijn) humor, tegendraadsheid of verrassende manier van kijken.
Ook stel ik mijn tijdlijn open voor af en toe een morele prikkel: milieu, derde wereld, natuur, MVO of een spirituele impuls.
Natuurlijk volg ik ook instellingen en organisaties die met mijn werk te maken hebben.
Soms verbaas ik me over de trending topics. Veel kan ik herleiden tot het nieuws. Als ik onbekende woorden tegenkom, blijken het opvallend vaak voetbalwedstrijden te zijn (pecvit bv., Pec Zwolle tegen Vitesse). Maar ook Goedemorgen scoort goed en kijk, dat bevestigt dan weer mijn oude idee dat twitteren nergens over gaat.
Vorige week zag ik bij de trending topics #thisisme en ik dacht: Hé, ze hebben een nieuw -isme ontdekt. Maar het was blijkbaar een hausse aan egotweets.
Aanvankelijk ging ik dus twitteren 1. uit nieuwsgierigheid 2. om nieuws over mijn activiteiten de wereld in te sturen.
Maar als ik eerlijk ben, zijn daar gaandeweg andere redenen bij gekomen. In willekeurige volgorde: 3. aandacht krijgen 4. ijdelheid 5. bevestiging (hoeveel vermeldingen en retweets) 6. mijn mening geven over van alles en nog wat. Niet dat ik de illusie heb dat daar iemand op zit te wachten. Maar twitteren onttrekt zich duidelijk voor een deel aan mijn rationele helft.
Het kost me al met al nog veel meer tijd dan ik tevoren dacht. Ik sus mezelf met de gedachte dat ik daar heus wel een rem op zet als ik er maar genoeg last van heb.
De belangrijkste reden heb ik nog niet genoemd en daardoor twitter ik voorlopig lustig door: ik vind het zo leuk!
O ja, mijn twitteradres is http://twitter.com/AnnievGansewink
Geen opmerkingen:
Een reactie posten