maandag 25 november 2013

Veldeke Literatuurprijs 2013 (2)



Nog steeds geniet ik na van de Veldeke Literatuurpries 2013 die ik een week geleden won. Bijna elke dag word ik er ook weer aan herinnerd door felicitaties van bekenden en onbekenden, in Limburg en daarbuiten. Er is heel wat aandacht geweest, niet alleen in de Limburgse media, maar ook De Gelderlander plaatste een bericht.

Vandaag heb ik een interview gegeven voor de nieuwsbrief van Veldeke die in december verschijnt.
Het kunstwerk van Jenny Roost dat ook bij de prijs hoort, heb ik nog niet echt in bezit. Het moet namelijk nog in brons gegoten worden. Tijdens de prijsuitreiking mocht ik van Veldeke-voorzitter Lei Pennings het wasmodel even vasthouden. In februari krijg ik het werk overhandigd tijdens een dialectbijeenkomst.
Mijn verhaal 'Aoje kraom', dat zich afspeelt in een pandhuis, staat inmiddels te lezen op de Veldeke website.
Voor wie Limburgs lezen kan.

In de Midden-Limburgse editie van De Limburger verscheen vorige week een interview met mij en 'Tieske' besteedde zaterdag in zijn column ook nog aandacht aan de prijs. Het is inderdaad bijzonder dat er deze keer twee genomineerden uit Weert waren, Frans Adriaens was immers ook uitverkoren met zijn gedichten 'Sokkerkuuerkes'.
En toeval of niet, De Limburger had zaterdag ook een groot en informatief achtergrondverhaal over 'Het pandhuis, de laatste reddingsboei'.

maandag 18 november 2013

Veldeke Literatuurprijs 2013

Na drie eerdere nominaties is het me gelukt om nu de prijs zelf in de wacht te slepen: de Veldeke Literatuurpries 2013.
De jury heeft in haar wijsheid besloten dat zij mijn bijdrage het beste vond van de ruim 30 inzendingen van proza en poëzie uit Nederlands en Belgisch Limburg.


Gisteren was de feestelijke prijsuitreiking door de gedeputeerde voor Cultuur Noël Lebens in kasteelhoeve de Grote Hegge in Thorn. De prijs bestaat uit een geldbedrag en een kunstwerk van Jenny Roost.
Mijn verhaal 'Aoje kroaom' heb ik geschreven in mijn moedertaal, het dialect van de stad Weert waar ik geboren en getogen ben. Ik woon er  ruim veertig jaar niet meer, al kom ik er vaak omdat mijn familie er nog woont. Veel mensen vroegen me of het dat niet extra lastig maakt om in het Weerts te schrijven. Maar het is mijn moedertaal, een betere uitleg heb ik nauwelijks. Bovendien maak ik als emigrant een bewuste overstap van de ene taal naar de andere. Dat maakt wel dat mijn Weerts wellicht soms een wat archaïsche indruk maakt. Ik wil zeker geen museum maken van mijn verhalen waar fraaie dode woorden in een vitrine pronken. In mijn hoofd zijn ze nog levend, al kennen jongeren ze vaak passief al niet meer.
De prijsuitreiking voelde als een warm bad, de familie om me heen versterkte dat nog. Er waren veel felicitaties, van bekenden en onbekenden. Interviews voor Limburgse krant en radio, zelfs de Vlaamse. Websites in Limburg besteedden er aandacht aan, het nieuws twitterde zich verder.
Vandaag is de dag na ... En de felicitaties en lovende woorden gaan door. Zo fijn te ervaren dat mensen me die prijs gunnen.
Ik heb het deze week erg druk met werkklussen, maar door de drukte heen blijft een roezig gevoel van blijheid en trots.

Verslag prijsuitreiking op website Veldeke
L1 radio - kort interview 
Nieuwssite Weert de gekste
Dagblad De Limburger

woensdag 13 november 2013

Turning 65

Net verschenen: Turning 65: 65 vrouwen van 65 in portretten en verhalen.
Het boek van Martijn Gijsbertsen en Ria de Wit is mede dankzij crowdfunding tot stand gekomen.
65 jaar, dat is de feitelijke overeenkomst tussen de vrouwen. De foto's en verhalen laten heel verschillende levens zien, al heeft geen enkele vrouw louter lichtvoetig door het leven gevlinderd. Dat is ze vaak ook aan te zien. In die zin heeft fotograaf Martijn Gijsbertsen soms in close-up genadeloos vastgelegd hoe het leven heeft huisgehouden op hun gezicht. Anderzijds laat hij ook zien dat een gerimpeld gelaat met sprankelende ogen prachtig is.
Exact dezelfde leeftijd en toch ogen sommige vrouwen nog bijna als meisjes.
Ik vraag me wel af of de vrouwen inspraak hebben gehad bij de selectie door de fotograaf. Herkennen ze zichzelf in de gekozen foto, geeft die een wezenskenmerk van hen goed weer? Elke foto is waar, want een fragmentje uit de werkelijkheid. Maar foto's kunnen toch liegen en de zaak mooier of lelijker voorstellen.
Ik weet niet of de fotograaf een bepaalde kant van de vrouwen wilde laten zien. Waarschijnlijk ook hun kracht, maar zelf vind ik het dan jammer dat dat bij sommige portretten als afstandelijk of hooghartig uitpakt.

Voor mij komen de vrouwen echt goed uit de verf in de verhalen van journalist en schrijver Ria de Wit. Dertig jaar geleden - ook wij worden oud - waren we studievriendinnen op de Academie voor de Journalistiek in Tilburg.
In kort bestek en in een prettig leesbare stijl tekent Ria de Wit knap de kern van die vrouwenlevens op. Haar motto luidt: iedereen heeft een verhaal.
Sterk en kwetsbaar, zo komen de vrouwen daaruit naar voren. Krachtig bij het geven van een nieuwe wending aan hun leven, al is daarvoor de prijs soms hoog. Actieve vrouwen die ook willen leren van narigheid, onvermijdelijk in een mensenleven. Opvallend dat geportretteerden ondanks de stevige averij die ze opliepen, geen slachtofferhouding aannemen.
Ik vind het daarom ook een hoopvol boek. Ook na je 65e is er een goed leven mogelijk, zeker als je dan hebt geleerd waar het werkelijk om draait.

Website Turning 65  

zaterdag 9 november 2013

Centraal Boekhuis

Waar zouden míjn boeken liggen?
Ik wist dat het een naïeve en belachelijke vraag was, maar toch dook die nieuwsgierigheid even op. Alsof ergens op een lopende band ineens 'Logeerbeer' of een van mijn thrillers in het oog zou springen.
Donderdag bracht ik een bezoek aan het Centraal Boekhuis in Culemborg, als excursie van de Volksuniversiteit Wageningen. Eindelijk de gelegenheid om te zien waar praktisch de hele voorraad (nog) onverkochte boeken ligt opgeslagen, en dus ook die van mij.
Met de getallen die onze rondleider noemde, duizelde het me al gauw. Het bedrijf is de schakel tussen uitgeverijen en boekhandels en particulieren. Veertig miljoen boeken heeft het Centraal Boekhuis op voorraad en vandaaruit gaan ze naar boekwinkels en ook rechtstreeks naar particulieren die via internet hebben besteld.
Overigens heet het bedrijf tegenwoordig CB want naast opslag en vervoer van boeken waarmee het in de 19e eeuw begon, is er nu ook een kledingtak en een 'healthcare'-afdeling.
Ook bij CB laat de teruggang van het papieren boek zich zien. Uit de grote gevelafbeelding dachten we op te maken dat het boek bijna wat achteloos werd losgelaten. Niet echt een aandachtig lezertje, maar de afbeelding blijkt al van lang voor de terugloop te dateren.
De rondleider zei terecht dat er in ons land meer wordt gelezen dan ooit, alleen neemt dat lezen tegenwoordig steeds meer andere vormen aan.

Bij het CB is alles groot. Het hart van de opslag bestaat uit onmetelijk hoge stellingen waartussen machines manoeuvreren die de pallets even meenemen om er de bestelde boeken uit te halen.
'Kleine' magazijn
Een iets menselijker maat is er bij het kleinere magazijn waar medewerkers op een karretje razendsnel de bestellingen verzamelen uit vakjes. Via lopende banden stoppen verderop in het bedrijf mensen bestellingen voor elke boekhandel afzonderlijk in dozen.
Voor de internetbestellingen aan particulieren komen er nauwelijks meer mensen aan te pas: doosje passeert, bestelbon glijdt op de bodem, folder erbij en even later het bestelde boek.

Het mag duidelijk zijn: de streepjescode is van doorslaggevend belang. Een misser met een streepje en je krijgt het verkeerde boek in huis of de foutieve rekening, of het wordt elders bezorgd.

Als je via internet boeken bestelt, kun je die als cadeau naar iemand laten versturen. De rollen kleurig inpakpapier deden aandoenlijk kleinschalig en persoonlijk aan tussen al die geautomatiseerde grootheden.

Van mijn 25 boeken is niet alles meer nieuw leverbaar en alleen nieuwe boeken liggen bij het CB. De boeken die nog regelmatig worden verkocht, verblijven in het grote hoofdgebouw, de minder verkochte aan de overkant. We hoorden dat daar soms wel eens een dag helemaal geen enkel boek wordt opgehaald. Treurig lot. Misschien maar goed ook dat ik niet weet waar mijn boeken precies liggen.
Mijn e-book Zeezucht dat onder meer via Kobo wordt verkocht, is opgeslagen op computers bij het CB.
Het hoofdgebouw is onderkelderd met een soort zwembad en voorzien van megasprinklers. Je moet er niet aan denken dat er een fatale brand uitbreekt, want dan zou in een klap praktisch de boekenvoorraad van ons land vernietigd worden.

Het tv-programma Het Klokhuis heeft een kort filmpje dat mooi laat zien hoe de weg van het boek loopt: Filmpje over het Centraal Boekhuis

woensdag 6 november 2013

Pikas

Gisteren was het dan eindelijk zo ver: Pikas werd gelanceerd. Een nieuwe manier van verhalen lezen én schrijven. Korte verhalen of een serie, speciaal geschreven voor smartphone en tablet, in verschillende genres, zoals realistisch, humoristisch, spannend. Biografieën, kinderverhalen en reisverhalen.
Sinds dit voorjaar was ik ook zijdelings betrokken bij de voorbereidingen van bedenker en initiatiefnemer Ric Hofmans. Op dit moment zitten er van mij acht verhalen voor volwassenen in het aanbod: 6 van mij en 2 van Anne Winkels, mijn pseudoniem als thrillerschrijver.
De Pikas singles, verhalen die op zichzelf staan, zijn totaal verschillend, maar hebben allemaal dezelfde opbouw. Te lezen in ongeveer 20 minuten met een keuze uit drie eindes.
Ik heb de Pikas met veel plezier geschreven. Voordat ik begon, stuurde ik een uitgewerkt schema in ter beoordeling door de redactie. Terwijl ik meestal niet werk met strakke schema's was het bij de Pikas verrassend aangenaam om zo te werken. Ik hoefde bij het daadwerkelijke schrijven van het verhaal, versimpeld gezegd, alleen nog maar het schema te volgen. Dat gaf een enorme dynamiek aan het schrijven. Regelmatig vergat ik op zo'n dag te pauzeren of zelfs te eten.
Ik ontdekte weer dat ik ook geniet van het kortebaan-werk. Even intens in een verhaal zitten en daarna weer bezig met een ander genre en nieuwe personages en settings. Nu zijn er dus twee spannende Pikas (Vast, Schoonheid door Anne Winkels). De zes verhalen onder mijn eigen naam zijn elk totaal verschillend: Zandbak, Maskers, After date, Teamgeest, Strandparadijs, Goede daad.
Voor mij is het schrijven van Pikas een inhoudelijke verrijking van mijn schrijven. In een kort verhaal goed een situatie neerzetten, spelen met spanning en woekeren met beperkte omvang, dat bepaalt mede de kwaliteit. En kwaliteit moeten Pikas hebben en daarom heb ik ook de inbreng van de eindredactie zo gewaardeerd. Samen komen tot een nog beter verhaal.
Ik kijk er al naar uit om weer nieuwe Pikas te schrijven. Ideeën genoeg, nu de tijd nog.

Andere schrijvers dragen ook bij aan Pikas, onder meer Jan Dijkgraaf, Harri Theirlynck en Marelle Boersma. Elke week komen er nieuwe Pikas bij.

Lezers kunnen in een wedstrijd ook Pikas-schrijver worden. Elke week wordt een inzending uitgeroepen tot gratis Pikas van de week. Daarvoor is een schrijverstool ontwikkeld.

Vanaf de website van Pikas kun je de gratis app downloaden en daarna de verhalen (de meeste kosten 0,89 ct)

Website Pikas

Voor een indruk en fragmenten van mijn verhalen: 

Pikas van Annie van Gansewinkel

Pikas van Anne Winkels