'Ik wil ook een boek schrijven.' Dat vertrouwen mensen me soms toe als ze horen dat ik schrijfster ben.
Soms vind ik het leuk weer even journaliste te spelen en deze maand heb ik maar liefst twee artikelen geschreven. Het artikel met als titel 'Ik wil ook een boek schrijven' staat sinds vandaag op de website van Eduhub. Ik ga in op de lusten en lasten van schrijven en publiceren. Ook geef ik een aantal tips.
Eduhub is een grote vergelijkingssite voor uiteenlopende opleidingen en cursussen.
http://www.eduhub.nl/artikelen/ik-wil-ook-een-boek-schrijven
maandag 30 augustus 2010
vrijdag 27 augustus 2010
Zat (2)
En zo ziet de voorkant van 'Zat' er uit. Ik ben erg blij met dit omslag. Het geeft het thema goed weer, maar ook de machteloosheid, de woede en het verdriet van Roos. Haar moeder heeft een alcoholprobleem.
In mijn blog van 18 augustus liet ik al iets los over de binnenkant. Het boek staat nu - op pag. 9 - aangekondigd in de najaarscatalogus van uitgeverij Eenvoudig Communiceren. In september verschijnt het.
Op de grote boekenbeurs Manuscripta van 4-6 september in Amsterdam ligt er misschien alleen nog maar een dummy in de stand van de uitgeverij. Dat is meestal een inhoudsloze kaft met blanco bladzijden.
Het wordt een gebonden uitgave met 111 pagina's, een flink dik boek voor jongeren die moeite hebben met lezen. Voor mij als schrijver is het dan ook een groot succes als ze dat met plezier uitlezen.
http://www.begrijpelijketaal.nl/Downloads/najaarscatalogus2010DEF_lowres.pdf
dinsdag 24 augustus 2010
Poëziespektakel
'Wie heeft hier met verf lopen smijten?' Prachtige titel, schitterend omslag en rijk van inhoud.
http://www.queridokinderenjeugdboeken.nl/web/nieuws/Artikelpagina/Derde-poeziespektakel-sluit-naadloos-aan-bij-de-Kinderboekenweek.htm
Uitgeverij Querido heeft net de derde editie uitgebracht van Querido's Poëziespektakel en doet alvast een voorzetje naar de Kinderboekenweek in oktober. Dan zijn namelijk illustraties en verbeelding het thema. Maar liefst 29 illustratoren geven in de dichtbundel een proeve van hun kunnen.
Ted van Lieshout stelde de bundel samen die een staalkaart is van waar gedichten zoal over kunnen gaan. Over alles dus. Tranen, blijdschap, voetbal, sms, en over spin en zo. Gedichten van onder meer Toon Tellegen, Edward van de Vendel, Joke van Leeuwen en Erik van Os.
En met twee gedichten van mij: Feest en Verliefd.http://www.queridokinderenjeugdboeken.nl/web/nieuws/Artikelpagina/Derde-poeziespektakel-sluit-naadloos-aan-bij-de-Kinderboekenweek.htm
maandag 23 augustus 2010
Nazomerzachtheid
De dag zweeft tussen namiddag en avond, de lucht hangt tussen regen en zon en het jaargetijde tussen zomer en herfst. Ik val even stil in mijn nazomerende tuin.
Op 1 augustus schreef ik hier al dat deze maand ander licht heeft, maar de laatste week hoor ik dat de vogels ook anders klinken: milder, zachter, berustend wellicht. Biologen hebben daar een verklaring voor en die kan ik volgen.
Het hoeft niet meer, zoals in het voorjaar, wild en onstuimig. Het mannetje of vrouwtje is gevonden en inmiddels kunnen hun nakomelingen ook al op eigen pootjes staan.
Ik stel ze me voor, een dagje ouder, naast elkaar op een boomtak. Ik hoor ze half mompelend en traag keuvelen, terugblikkend op een goede tijd. Ze hoeven niets meer en genieten.
Zo is de oude dag goed.
Op 1 augustus schreef ik hier al dat deze maand ander licht heeft, maar de laatste week hoor ik dat de vogels ook anders klinken: milder, zachter, berustend wellicht. Biologen hebben daar een verklaring voor en die kan ik volgen.
Het hoeft niet meer, zoals in het voorjaar, wild en onstuimig. Het mannetje of vrouwtje is gevonden en inmiddels kunnen hun nakomelingen ook al op eigen pootjes staan.
Ik stel ze me voor, een dagje ouder, naast elkaar op een boomtak. Ik hoor ze half mompelend en traag keuvelen, terugblikkend op een goede tijd. Ze hoeven niets meer en genieten.
Zo is de oude dag goed.
zondag 22 augustus 2010
De schilder en het meisje
Een schrijver heeft vaak niet veel nodig om op een idee te komen voor een verhaal: een gesprek, emotie, afbeelding of muziek. Als zich daarbij verbeelding en vakmanschap voegen, leidt dat tot een lezenswaardig boek.
Vandaag bespraken we met onze leesbrunchclub weer zo'n geslaagde combinatie, 'De schilder en het meisje.' Margriet de Moor schreef het in een beeldrijke, poëtische taal die tegelijkertijd een wrede tijd weergeeft. Aanleiding voor de schrijfster was een kleine afbeelding van een meisje dat in de 17e eeuw wegens doodslag tot openbare wurging wordt veroordeeld. Omdat ze geen spijt heeft betuigd, wordt ze niet begraven, maar op het galgenveld ter afschrikking ten toon gesteld.
Rembrandt heeft het meisje het eeuwige leven geschonken door haar af te beelden, opgehangen, haar jurk bloezend door de touwen waarmee ze is vastgesjord.
Dat het slecht afloopt met de Deense Else die naar Amsterdam komt, is op de eerste bladzijde al duidelijk. Toch blijft het spannend en heb ik als lezer de neiging haar meermalen toe te roepen: 'Doe het niet.' Tevergeefs, besef ik op datzelfde moment. (Bovendien: anders heb je geen boek.)
In veel passages weet Margriet de Moor invoelbaar te maken hoe het geweest moet zijn om in die tijd te leven. Ik realiseer me bijvoorbeeld beter hoe de pest meedogenloos mensen in de bloei van hun leven trof en ze geen schijn van kans liet. Geschiedenisboeken konden me dat nooit zo duidelijk maken. Dat is wat goede literatuur vermag.
woensdag 18 augustus 2010
Zat
Mijn boek 'Stoerewatjeskamp' is nog maar net uit of een nieuw boek ligt al bij de drukker. Deze weken wordt 'Zat' gedrukt en het verschijnt in september.
Zat' is een totaal ander boek. Het is voor jongeren vanaf 12 jaar en is eenvoudig te lezen.
Met veel plezier kom ik op scholen om te vertellen over mijn boeken, om voor te lezen en vragen te beantwoorden. Voor leerlingen van het vmbo en praktijkscholen heb ik een zwak.
Ik heb niet voor niets lang geleden met veel plezier Frans en Nederlands gegeven op een -destijds - mavo. Daar moesten mijn leerlingen enkele Nederlandse boeken per jaar lezen. Eén leerling zei bij de leesopdracht voor het tweede boek oprecht verontwaardigd: 'Juf, ik heb al een boek gelezen.' Maar er waren natuurlijk ook echte boekenwurmen.
Eerder al schreef ik voor 'moeilijke' lezers: De oppas, Nachtspel en Het liefje van de leraar (in de Zoeklicht Plus-serie van uitgeverij Zwijsen).
Na een bezoek vorig jaar aan een praktijkschool waar ik met groot genoegen een workshop gedichten schrijven gaf, wilde ik juist weer eens schrijven voor die doelgroep. Daarom nam ik contact op met uitgeverij Eenvoudig Communiceren. Deze uitgeverij doet uitstekend werk door kranten, tijdschriften en boeken uit te brengen voor volwassenen en jongeren die moeite hebben met lezen. Daardoor worden ook boeken uit bv. de wereldliteratuur toegankelijk voor deze lezers.
Mijn boek verschijnt in de nieuwe serie 'Thuisfront' en gaat over Roos die na de scheiding bij haar moeder woont. Haar moeder is vaak ziek en Roos zorgt zo goed mogelijk voor haar. Dan komt Roos erachter dat haar moeder te veel drinkt. Kiest Roos uiteindelijk voor zichzelf?
Zodra het boek uit is, presenteer ik het natuurlijk vol trots op dit weblog en toon ik ook het omslag van 'Zat'.
http://www.eenvoudigcommuniceren.nl/
Zat' is een totaal ander boek. Het is voor jongeren vanaf 12 jaar en is eenvoudig te lezen.
Met veel plezier kom ik op scholen om te vertellen over mijn boeken, om voor te lezen en vragen te beantwoorden. Voor leerlingen van het vmbo en praktijkscholen heb ik een zwak.
Ik heb niet voor niets lang geleden met veel plezier Frans en Nederlands gegeven op een -destijds - mavo. Daar moesten mijn leerlingen enkele Nederlandse boeken per jaar lezen. Eén leerling zei bij de leesopdracht voor het tweede boek oprecht verontwaardigd: 'Juf, ik heb al een boek gelezen.' Maar er waren natuurlijk ook echte boekenwurmen.
Eerder al schreef ik voor 'moeilijke' lezers: De oppas, Nachtspel en Het liefje van de leraar (in de Zoeklicht Plus-serie van uitgeverij Zwijsen).
Na een bezoek vorig jaar aan een praktijkschool waar ik met groot genoegen een workshop gedichten schrijven gaf, wilde ik juist weer eens schrijven voor die doelgroep. Daarom nam ik contact op met uitgeverij Eenvoudig Communiceren. Deze uitgeverij doet uitstekend werk door kranten, tijdschriften en boeken uit te brengen voor volwassenen en jongeren die moeite hebben met lezen. Daardoor worden ook boeken uit bv. de wereldliteratuur toegankelijk voor deze lezers.
Mijn boek verschijnt in de nieuwe serie 'Thuisfront' en gaat over Roos die na de scheiding bij haar moeder woont. Haar moeder is vaak ziek en Roos zorgt zo goed mogelijk voor haar. Dan komt Roos erachter dat haar moeder te veel drinkt. Kiest Roos uiteindelijk voor zichzelf?
Zodra het boek uit is, presenteer ik het natuurlijk vol trots op dit weblog en toon ik ook het omslag van 'Zat'.
http://www.eenvoudigcommuniceren.nl/
maandag 16 augustus 2010
Boekenkast op kleur
Gekscherend heb ik ooit gezegd dat het eenvoudiger is wanneer je de boeken in je boekenkast op kleur zet.
Achter mijn rug om is zich blijkbaar een revolutie aan het voltrekken in de wereld van het boek. Als schrijver heb ik mijn houding nog niet eens bepaald tegenover het e-boek, nu word ik geconfronteerd met een andere trend. Die signaleert dagblad Trouw op 14 augustus, met name in de huiskamers van jongvolwassenen in Amsterdam. Boeken op kleur rangschikken. Simpel, je hoeft niet eens meer het alfabet te kennen.
Achter mijn rug om is zich blijkbaar een revolutie aan het voltrekken in de wereld van het boek. Als schrijver heb ik mijn houding nog niet eens bepaald tegenover het e-boek, nu word ik geconfronteerd met een andere trend. Die signaleert dagblad Trouw op 14 augustus, met name in de huiskamers van jongvolwassenen in Amsterdam. Boeken op kleur rangschikken. Simpel, je hoeft niet eens meer het alfabet te kennen.
Het zou voortkomen uit de behoefte aan rust in de strakkere interieurs.
Bij die rust kan ik me iets voorstellen. Ik heb mijn boekenkasten ook liever niet in de huiskamer, misschien wel omdat ik er een stille oproep in zie om weer aan het schrijven te slaan. Of wellicht is het jalousie de métier, zo'n concentratie van meesterwerken.
Bij die rust kan ik me iets voorstellen. Ik heb mijn boekenkasten ook liever niet in de huiskamer, misschien wel omdat ik er een stille oproep in zie om weer aan het schrijven te slaan. Of wellicht is het jalousie de métier, zo'n concentratie van meesterwerken.
Een wijsheid lees ik in de sorteertips van Trouw waarvan de bron helaas onvermeld blijft: "Ga ervan uit dat een mens gemiddeld niet meer dan 150 boeken nodig heeft'." Ik doe iets verkeerd. Ook de prima tip over de aankoop van nieuwe boeken sla ik regelmatig in de wind: "(...) in principe geldt: ''één boek erin, één eruit."
Mijn romans staan op alfabet, ordelijk, al gaat er nog een volledige rij boeken achter schuil. Ik heb nog een plaatsje vrij voor een D, een dun F-je en een R. Als experiment heb ik mijn rijtje eigen boeken op kleur gesorteerd. Conclusie: Rustig, maar een tikkeltje saai, én ik moet nodig eens een paars boek schrijven.
vrijdag 13 augustus 2010
Linkshandig
De meeste mensen zal het ontgaan dat het vandaag dé dag is van naar schatting 10 tot 15 % van de medemens: de Internationale Dag van de Linkshandigen. Niet voor niets werd die dag ooit uitgeroepen op vrijdag de 13e. Menige linkshandige zal voor onhandig zijn versleten. Vermoedelijk ziet het er voor een rechtshandige ook onbeholpen uit als iemand doodgewone handelingen links doet.
Ik ben ook links, maar ik schrijf rechts. Ik dateer namelijk nog van een generatie dat links schrijven desnoods met harde hand werd afgestraft. Kneedbaar, of karakterloos, als ik op mijn 6e was, heb ik inderdaad rechts leren schrijven, knippen, borduren, haken en alles wat welopgevoede meisjes aangeleerd kregen. Maar nieuwe activiteiten deed ik later zonder nadenken meteen links, zoals tennissen en biljarten.
Gitaar spelen leerde ik op aandrang van de leraar rechts, maar als ik luchtgitaar speel, doe ik dat vanzelf links. Ik vind het nog steeds lastig om rechts-links te onderscheiden. Geen wonder als er al zo vroeg verwarring werd gesticht. Gaf ik iemand een hand, kreeg ik te horen: Nee, je goede handje. Maar het was het beste handje dat ik had.
Langzamerhand kwamen er hulpmiddelen voor linkshandigen, zoals linksknippende scharen en blikopeners. Zelf hanteer ik nog steeds vaardig een blikopener die ik kocht toen ik op kamers ging, met andere kan ik niet omgaan. Een onooglijk ding waarmee ik volgens toeschouwers levensgevaarlijke toeren uithaal.
Het blijft overigens wel oppassen voor een linkshandige. Volgens -gelukkig ook betwiste -onderzoeken gaat een linkshandige gemiddeld negen jaar eerder dood. Ik wil graag 98 worden, roep ik al jaren, in een vermoedelijk naïef idee dat ik daarmee het lot kan bespelen. Misschien moet ik van die uitroep veiligheidshalve maar 107 maken.
Ik ben ook links, maar ik schrijf rechts. Ik dateer namelijk nog van een generatie dat links schrijven desnoods met harde hand werd afgestraft. Kneedbaar, of karakterloos, als ik op mijn 6e was, heb ik inderdaad rechts leren schrijven, knippen, borduren, haken en alles wat welopgevoede meisjes aangeleerd kregen. Maar nieuwe activiteiten deed ik later zonder nadenken meteen links, zoals tennissen en biljarten.
Gitaar spelen leerde ik op aandrang van de leraar rechts, maar als ik luchtgitaar speel, doe ik dat vanzelf links. Ik vind het nog steeds lastig om rechts-links te onderscheiden. Geen wonder als er al zo vroeg verwarring werd gesticht. Gaf ik iemand een hand, kreeg ik te horen: Nee, je goede handje. Maar het was het beste handje dat ik had.
Langzamerhand kwamen er hulpmiddelen voor linkshandigen, zoals linksknippende scharen en blikopeners. Zelf hanteer ik nog steeds vaardig een blikopener die ik kocht toen ik op kamers ging, met andere kan ik niet omgaan. Een onooglijk ding waarmee ik volgens toeschouwers levensgevaarlijke toeren uithaal.
Het blijft overigens wel oppassen voor een linkshandige. Volgens -gelukkig ook betwiste -onderzoeken gaat een linkshandige gemiddeld negen jaar eerder dood. Ik wil graag 98 worden, roep ik al jaren, in een vermoedelijk naïef idee dat ik daarmee het lot kan bespelen. Misschien moet ik van die uitroep veiligheidshalve maar 107 maken.
woensdag 11 augustus 2010
Met Proust in de hangmat
Voor als ik ooit nog eens tijd over heb, - na mijn pensionering wellicht -, had ik de grote Russen gepland, eindelijk Tolstoj en Dostojevski lezen. Maar ook Marcel Proust zat nog in mijn wachtkamer, de Franse schrijver uit begin vorige eeuw van wie ik in mijn studie alleen maar fragmenten had gelezen. In mijn cursussen creatief schrijven citeer ik graag de passage waarin Proust zijn madeleine-ervaring beschrijft. Door de combinatie van het madeleine-koekje gesopt in thee komt een levendige herinnering boven aan een gelukkige episode in zijn leven. Een mooie illustratie van hoe krachtig geur en smaak zijn bij het opslaan en weer oproepen van herinneringen.
Uiteindelijk zou ik ooit zijn 'A la recherche du temps perdu' lezen, zeven vuistdikke delen. Eerst moest ik op zoek naar tijd.
Maar soms komt er ineens iets op je pad wat je niet kunt weerstaan. Een oproep om mee te doen aan een Proust-leeskring en de komende jaren onze leeservaringen uit te wisselen.
Nu komt de eerste bijeenkomst al razendsnel dichterbij en ik 'moet' het eerste deel 'Combray' nog lezen uit de eerste band 'De kant van Swann'.
Uiteindelijk zou ik ooit zijn 'A la recherche du temps perdu' lezen, zeven vuistdikke delen. Eerst moest ik op zoek naar tijd.
Maar soms komt er ineens iets op je pad wat je niet kunt weerstaan. Een oproep om mee te doen aan een Proust-leeskring en de komende jaren onze leeservaringen uit te wisselen.
Nu komt de eerste bijeenkomst al razendsnel dichterbij en ik 'moet' het eerste deel 'Combray' nog lezen uit de eerste band 'De kant van Swann'.
Proust doe je niet even, die savoureer je, slow reading. Vanmiddag heb ik dus een paar uur met Proust doorgebracht in mijn hangmat. Regel voor regel proeven, en genieten.
Als secundaire literatuur lees ik van Alain de Botton 'Hoe Proust je leven kan veranderen'.
Al weet ik nog zo net niet of ik dat wel wil. Vanmiddag niet in elk geval. Liggend in mijn hangmat in gezelschap van mooie taal, onder een dak van groen en een wolkenhemel als het decor van dit weblog. Hoe volmaakter wil ik het hebben?
dinsdag 10 augustus 2010
Schrijfwedstrijd: Feest
In september vier ik het 10-jarig jubileum van mijn schriftelijke schrijfcursussen. Dat doe ik met een schrijfwedstrijd waarbij de winnaar kan kiezen uit een van mijn cursussen.
Ook voeg ik een zesde cursus toe aan mijn aanbod: Schrijven met een stok achter de deur. Deze cursus is bedoeld voor mensen die een extra stimulans nodig hebben om tot schrijven te komen of iets af te maken.
Doe mee aan de schrijfwedstrijd 'Feest'.
Schrijven is een feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen. Schrijf waarom jij getrakteerd wilt worden op een schrijfcursus. Kom met argumenten, of een verhaal, sprookje, dialoog, gedicht, smeekbede of wat dan ook. Overtuig en verras met originaliteit. Maximaal: 1/2 A4.
Mail het uiterlijk 24 september 2010 naar: info@annievangansewinkel.nl
1e prijs: schriftelijke cursus naar keuze (Creatief Schrijven 1 of 2, Kinderverhalen, Reisverhalen schrijven, Schrijven met losse handen, Schrijven met een stok achter de deur)
2e prijs: 1 uur gratis schrijfadvies via mail
3e prijs: 1/2 uur gratis schrijfadvies via mail
Uitslag 30 sept. persoonlijk aan de prijswinnaars en op mijn website en dit weblog.
http://www.annievangansewinkel.nl/
Ook voeg ik een zesde cursus toe aan mijn aanbod: Schrijven met een stok achter de deur. Deze cursus is bedoeld voor mensen die een extra stimulans nodig hebben om tot schrijven te komen of iets af te maken.
Doe mee aan de schrijfwedstrijd 'Feest'.
Schrijven is een feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen. Schrijf waarom jij getrakteerd wilt worden op een schrijfcursus. Kom met argumenten, of een verhaal, sprookje, dialoog, gedicht, smeekbede of wat dan ook. Overtuig en verras met originaliteit. Maximaal: 1/2 A4.
Mail het uiterlijk 24 september 2010 naar: info@annievangansewinkel.nl
1e prijs: schriftelijke cursus naar keuze (Creatief Schrijven 1 of 2, Kinderverhalen, Reisverhalen schrijven, Schrijven met losse handen, Schrijven met een stok achter de deur)
2e prijs: 1 uur gratis schrijfadvies via mail
3e prijs: 1/2 uur gratis schrijfadvies via mail
Uitslag 30 sept. persoonlijk aan de prijswinnaars en op mijn website en dit weblog.
http://www.annievangansewinkel.nl/
maandag 9 augustus 2010
Moedig schrijven
Volgens schrijvers als Joost Zwagerman moest er meer 'straatrumoer' in onze literatuur. Anderen bepleiten onvermoeibaar geëngageerdheid van schrijvers: wij moeten ons mengen in het maatschappelijk debat. Ik voel me dan wel aangesproken én hopeloos te kort schieten op dat punt. Ik heb namelijk eerder de neiging me terug te trekken. Anders kom ik niet tot schrijven, geef ik als reden.
Maar ik ben geen held en misschien is het al heel wat dat ik dat durf toe te geven.
Dankzij de column van 30 juli door collega Laurens van der Zee op de site Cultuur in Wageningen werd ik gedwongen me weer eens rekenschap te geven van hoe het zit met mijn eigen professionele moed.
Laurens memoreert bijvoorbeeld de taboedoorbrekende kunstenaars van 100 jaar geleden. In mijn ogen zijn bv. Marcel Duchamp, Paul van Ostaijen en André Breton inderdaad nog steeds schokkend modern.
Laurens van der Zee: "Zijn wij een voedende kring voor elkaar? Gaan wij eigenlijk wel genoeg onze gang? Dienen wij de Muze wel met voldoende moed?"
Ik niet, is mijn antwoord op zijn vraag. Ik betwijfel overigens of er nog wel zoveel te doorbreken valt. Hoeveel taboes zijn er nog? In het grote geheel nauwelijks meer, denk ik.
Maar ik heb, als persoon en als schrijver, nog wel taboes. Terwijl ik schrijf, kijken vaak familie, vrienden en zelfs verre buren over mijn schouders mee, althans dat denk ik. Maar de grootste criticus ben ik zelf.
Als ik eigen werk teruglees, zie ik gelukkig wel dat ik soms buiten mezelf getreden ben. In de donkerte van mijn schaduw schreef ik onbekommerd wat er in me opkwam. De mooiste associaties ontstaan vaak als verstand, conventies en schrijftechniek even niet opletten.
Die ruimte mag en moet ik nemen tijdens het schrijven. Weggooien - om welke menslievende of bange reden dan ook - kan altijd nog.
donderdag 5 augustus 2010
In één klap rijk
Tussen alle lustvergrotende aanbiedingen die mijn mailbox soms teisteren trof ik vanmorgen een brief van een heel andere orde. Ik blijk enige erfgename te zijn van een verre oom, Carolus de Jong, 'intestato' overleden, dus zonder testament.
Het bericht is afkomstig van een bank in Australië, de schrijver verontschuldigt zich voor zijn matige Nederlands. Hij heeft duidelijk het woordenboek gebruikt als hij het bijvoorbeeld heeft over 'het zwembad' (de pool?) van familieleden die in aanmerking komen.
Maar er zit vast ook wel een zwembad in de nalatenschap van mijn suikeroompje Sjarel die in totaal 87 miljoen pond bedraagt.
Het enige wat ik hoef te doen, is mijn bankgegevens op te sturen en een kopie van mijn identiteitsbewijs. Dat snap ik, ze moeten wel zeker weten dat ik ben wie ik zeg dat ik ben.
Maar ik twijfel nog. Geld maakt niet gelukkiger, staat er immers op een tegeltje in mijn toilet. En die tegeltjes hebben altijd gelijk.
Ik heb nog een andere bron van wijsheid: in mijn kinderboek 'De Superhoofdprijs' ervaren Casper en Iris het ook. Hun ouders winnen een megaprijs in de loterij en hun leven verandert op slag. Luxe vakantie, een paard, een hond. Maar gouden melk smaakt niet en kinderen uit de klas schelden hen uit voor rijke stinkerds. Natuurlijk verhuizen ze ook.
Maar ik wil helemaal niet verhuizen, ik woon hier nog maar een jaar, met enorm veel genoegen. Misschien wel iets voor erbij, een bescheiden pied-à-terre met zicht op zee...
Een muisklik ben ik verwijderd van in één klap rijk. Zal ik?
http://www.annievangansewinkel.nl/boeken/de_superhoofdprijs.cfm
Het bericht is afkomstig van een bank in Australië, de schrijver verontschuldigt zich voor zijn matige Nederlands. Hij heeft duidelijk het woordenboek gebruikt als hij het bijvoorbeeld heeft over 'het zwembad' (de pool?) van familieleden die in aanmerking komen.
Maar er zit vast ook wel een zwembad in de nalatenschap van mijn suikeroompje Sjarel die in totaal 87 miljoen pond bedraagt.
Het enige wat ik hoef te doen, is mijn bankgegevens op te sturen en een kopie van mijn identiteitsbewijs. Dat snap ik, ze moeten wel zeker weten dat ik ben wie ik zeg dat ik ben.
Maar ik twijfel nog. Geld maakt niet gelukkiger, staat er immers op een tegeltje in mijn toilet. En die tegeltjes hebben altijd gelijk.
Ik heb nog een andere bron van wijsheid: in mijn kinderboek 'De Superhoofdprijs' ervaren Casper en Iris het ook. Hun ouders winnen een megaprijs in de loterij en hun leven verandert op slag. Luxe vakantie, een paard, een hond. Maar gouden melk smaakt niet en kinderen uit de klas schelden hen uit voor rijke stinkerds. Natuurlijk verhuizen ze ook.
Maar ik wil helemaal niet verhuizen, ik woon hier nog maar een jaar, met enorm veel genoegen. Misschien wel iets voor erbij, een bescheiden pied-à-terre met zicht op zee...
Een muisklik ben ik verwijderd van in één klap rijk. Zal ik?
http://www.annievangansewinkel.nl/boeken/de_superhoofdprijs.cfm
maandag 2 augustus 2010
Slechte huisvrouwen
Al kan ik reuze sociaal zijn, ik ben geen clubmens. Verder dan beroepsverenigingen, leesclub en tennisclub gaat het momenteel niet.
Maar nu is er een nieuwe club ontstaan die wel mijn sympathie heeft: de club van slechte huisvrouwen. Vrouwen maken met een zekere trots publiek dat ze geen zin meer hebben om al die schone bordjes in de lucht te houden.
Mijn huis ziet er opgeruimd uit, maar het kan veel beter. Ik zíe ook wel wat schoner en netjes kan. Dat heb ik met de paplepel ingekregen. Maar meestal zijn er belangrijkere of leukere dingen te doen.
Als ik af en toe eens de geest krijg, kan ik er wel van genieten, zelfs tijdens het poetsen. Voor hoofdwerkers als ik is het trouwens heilzaam om met de handen bezig te zijn. Lekker basic in the flow zijn, zoals dat in coachingstaal heet.
Ik sluit me niet aan bij de club, die stormenderhand groeit. De website sprankelt, er wordt geblogd en getwitterd dat het een aard heeft. De vrouwen hebben het er druk mee. Weer een goede reden om die vuile ramen of de tegels van de badkamer nog maar even te laten wachten.
Maar daar heb ik geen club voor nodig.
http://www.clubvanslechtehuisvrouwen.nl/
Maar nu is er een nieuwe club ontstaan die wel mijn sympathie heeft: de club van slechte huisvrouwen. Vrouwen maken met een zekere trots publiek dat ze geen zin meer hebben om al die schone bordjes in de lucht te houden.
Mijn huis ziet er opgeruimd uit, maar het kan veel beter. Ik zíe ook wel wat schoner en netjes kan. Dat heb ik met de paplepel ingekregen. Maar meestal zijn er belangrijkere of leukere dingen te doen.
Als ik af en toe eens de geest krijg, kan ik er wel van genieten, zelfs tijdens het poetsen. Voor hoofdwerkers als ik is het trouwens heilzaam om met de handen bezig te zijn. Lekker basic in the flow zijn, zoals dat in coachingstaal heet.
Ik sluit me niet aan bij de club, die stormenderhand groeit. De website sprankelt, er wordt geblogd en getwitterd dat het een aard heeft. De vrouwen hebben het er druk mee. Weer een goede reden om die vuile ramen of de tegels van de badkamer nog maar even te laten wachten.
Maar daar heb ik geen club voor nodig.
http://www.clubvanslechtehuisvrouwen.nl/
zondag 1 augustus 2010
Augustus
Augustus, oogstmaand, laatste maand van de zomer alweer.
Nog een maand om te werken in mijn eigen ritme voordat het circus opnieuw losbarst van cursussen, lezingen, bedrijfstrainingen, theater en andere leuke activiteiten. Een paar weken nog om bv. bij te lezen uit mijn lectuurmand. Zo las ik dit weekeinde eindelijk de kerstnummers van opiniebladen.
Het is de kunst om niet op voorhand weemoedig te worden over de zomer die op zijn eind loopt, maar nog bewuster te genieten van het mooie van dit seizoen. Daar komt in augustus dan ook bij dat het licht anders wordt, zachter. Een paar jaar geleden ontdekte ik dat pas. Mijn vrienden die schilderen, wisten dat natuurlijk al lang.
De bramen zijn bijna plukrijp, zag ik vanmorgen op mijn fietsronde in de omgeving van Wageningen. Ik ben maar weer eens óver de Grebbeberg gefietst, in plaats van wat lafhartig onderlangs. Daar ontdekte ik op de flanken van de Greb een korenveld. In mijn jeugd zo gewoon en nu aanleiding voor een foto en toch een tikkeltje weemoedig mijmeren over wat ooit was.
Ik vervolgde mijn weg in de zondagse stilte waar even niet meer te horen was dan mijn eigen gehijg om die berg op te komen.
Abonneren op:
Posts (Atom)