Taboes

Begin maart zijn we met Schrijversharten te zien in een theaterproductie van het Wagenings Werktheater. In vier voorstellingen leveren wij via een groot scherm op poëtische - en soms heel prozaïsche wijze - commentaar op wat er op het toneel te zien en te horen is.

In Schrijversharten werk ik samen met Laurens van der Zee en Martijn Adelmund. Met veel plezier hebben we ons licht laten schijnen op de taboes in het stuk en onze eigen taboes. Onze bijdrage heeft het karakter van de klassieke rei, maar heeft soms ook een vleug 'grumpy' oude mannen uit de Muppet Show.

Half januari vonden de filmopnamen plaats onder leiding van Cor Meurs en Edwin Luijks van het Wagenings Werktheater.

Ik ben heel benieuwd hoe onze bijdragen straks samenvallen met die van de spelers in het theaterstuk. Trouwens, soms gaan ze er dwars doorheen. En omgekeerd ook waarschijnlijk.
 

Informatie over programma en makers

Over gekte, dood, liefde en andere zaken

waar we liever niet over praten

In een eigen toneelbewerking met zang, dans, dichtkunst en film-art brengt het Wagenings Werktheater de aangrijpende ervaring van een bedrogen weduwe die niet kan rouwen en haar verhaal komt halen. Confronterend maar vol humor gebracht in een drieluik over jagen, gekte, dood, liefde en een teruggebrachte schoen.

Wagenings Werktheater in samenwerking met

dansschool Bransz, Schrijversharten en zangeres Lieke van ’t Veer

Speeldata: do 2 en vr 3 maart - aanvang 20.00 & zo 5 maart - aanvang 15.00 en 20.00

Theater De Wilde Wereld, Burgtstraat 1 in Wageningen

Reserveren 0318 519655 of via wageningswerktheater@gmail.com, entreeprijs 10 euro

Het Wagenings Werktheater is een groep enthousiaste theatermakers die elk jaar een nieuwe productie maken volgens het werktheater-principe, met een regisseur als coach die in deze productie ook zelf meespeelt. Het toneelgezelschap schrijft eigen toneelvoorstellingen en stelt met elke productie een maatschappelijk thema aan de kaak. Deze keer is dat dus het thema 'Taboes'.

Meer informatie: facebook Wagenings Werktheater

Schrijfbubbel

Een week lang zat ik in een schrijfbubbel. Ik genoot van geconcentreerd werken én van het permanente zicht op zee. Dat helpt. Voor de concentratie en de woorden die los van agenda en dagelijkse besognes stromen.
 

Een appartement aan de boulevard in Egmond aan Zee biedt mij de vertrouwdheid van een derde thuis (na woonplaats Wageningen en na Weert waar mijn wortels liggen). Mijn favoriete appartement met frontaal zicht op zee en vanuit het zijraam dat ook nog een blik op het dorp biedt. Al zeker twintig jaar kom ik er elk jaar wel een week. Het was nu voor het eerst dat ik uitbundige sneeuw meemaakte.
Zo'n tijdelijke woonplek waar ik blindelings de weg in de keuken vind. Waar ik al zoveel van de omgeving heb gezien dat niets hoeft. Waar alles hetzelfde en toch elke dag weer anders is.

Nu was ik er vooral om veel te schrijven. Mijn laatste schrijfretraite dateerde van maart vorig jaar toen ik drie weken in de pastorie van Veenhuizen verbleef, die toen nog schrijvershuis was. Ik was er met allerlei plannen en ideeën vertrokken, maar in de maanden die volgden, kwam ik er nauwelijks aan toe.

Een week is zo voorbij, maar toch was ik erg productief. Ik heb eindelijk de thriller voor volwassenen weer opgepakt waar ik met grote onderbrekingen aan werk. Daar heb ik twintig nieuwe pagina's voor geschreven, waardoor de vaart er nu hopelijk in zit. Het gegeven en de personages bleken toch te boeiend om ze een zachte dood te laten sterven. Het is per slot van rekening een thriller.

Ook heb ik een plan voor een veelomvattend boek verder uitgewerkt en ik wil dat voorleggen aan een uitgever. Ook heb ik research gedaan voor een biografisch verhaal dat misschien ook nog wel een autobiografische component krijgt. Dat klinkt allemaal behoorlijk vaag. Maar net als veel schrijvers huiver ik ervoor te veel los te laten over een prematuurtje.

Veel nieuwe ideeën voor boeken heb ik deze keer niet gekregen. Gelukkig maar misschien. Eerst maar eens wat afmaken.
Mijn schrijftijd is schaars naast creatieve cursussen, zakelijke schrijftrainingen en allerlei leuke samenwerkingsprojecten. Dat dwingt me tot selecteren waar ik mijn tijd aan besteed. Niet meer het tigste boek schrijven, maar alleen nog boeken waar mijn ziel en zaligheid in liggen.

Minder is meer. Dat komt ook terug in de gedachte die ik noteerde bij schelpen op het strand:

Vroeger nam ik schelpen mee naar huis
nu neem ik alleen de foto.
Ooit lukt het me ze gewoon te laten liggen
tot de zee ze weer meeneemt.   

Valentijnsdag

Met Valentijnsdag heb ik een haat-liefdeverhouding. De liefde verklaren, al dan niet anoniem, aan iemand op wie je al lang in stilte verliefd bent, dat bevalt mijn romantische inslag wel.
Maar minder goed verdraag ik het commerciële circus dat zich uit in een topomzet voor rozenkwekers, chocolaterieën en winkels met lingerie en frivolités.

Over de dramatische kant hebben we het liever niet. Van dat ene kind in de klas dat géén valentijnscadeau krijgt. Nog sneuer: kinderen die een valentijnskaart krijgen die ze zelf hebben verstuurd. Of trots een ontvangen cadeautje tonen, dat ze stiekem zelf hebben gekocht.
En van wie is die anonieme kaart? Speurend kijk je rond in de kennissenkring, van hem misschien. Of van hem? Toch hopelijk niet van hem?
En de ander, die had gehoopt dat eindelijk het signaal duidelijk zou zijn, blijft vergeefs wachten op een 'Ik ook van jou.'

Hoeveel harten worden er vandaag in het strand getekend? Hoeveel slotjes opgehangen op de Boulevard in Egmond aan Zee en op andere idyllische plekken in de wereld?
Zo'n slotje, - samen ophangen, sleutel weggooien en voor altijd verbonden - ik weet het niet. Liefde is niet vastkluisteren en verstarren in schijnzekerheid. Zeker, het is mooi wanneer het voor altijd is.

Maar een hart in het zand, of een teer hartvormig schelpje, spreekt mij meer aan. Realistischer ook, lijkt me. Het leven spoelt over de liefde heen, geeft er een andere vorm aan en zelfs als de liefde voorbij gaat, blijft er een zoete afdruk achter in je hart.


Eerdere blogs over Valentijnsdag:

Wachten op post 
Een man voor Juf
Valentijn




 

Beatles-dag in Wageningen

Wie zaterdag in Wageningen was, kon er niet omheen: The Beatles. Het is dit jaar 50 jaar geleden dat het album Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band uitkwam.
Dat werd het thema van het Wageningse Amateurkunst Weekend (WAK).
Verenigingen, clubs, kunstenaars, winkels en culturele centra besteedden er op uiteenlopende manieren aandacht aan.
De oorspronkelijke albumhoes heeft als basis gediend voor de Wageningse versie die fotograaf Guy Ackermans heeft gecomponeerd.
Tout Wageningen - althans bijna - staat erop. V.l.n.r.? Het is een fraaie zoekplaat geworden.


Website 't Venster met meer foto's van Wageningers

https://wakwageningen.nl/