maandag 28 mei 2012

Vertrouwen

Terwijl vanmorgen rond 10 uur al verschillende pelotons fietsers over de dijk bij Wageningen scheurden, was het in de uiterwaarden van de Bovenste Polder weldadig rustig.
Even verdacht ik het aanwezige vee ervan samen te spannen tegen bezoekers die zich in hun territorium zouden wagen. Mijn aangename verbazing over de rust sloeg namelijk om in lichte onrust toen ik de schaatsbrug over de nevengeul naderde.
Waarom hielden de koeien zich nu precies op die plek op, terwijl ze toch zo'n groot gebied tot hun beschikking hadden, met zo te zien even mals, groen gras?
Eentje had zich zelfs dwars voor de toegang tot de brug geposteerd.
Met een beetje angst en veel vertrouwen liep ik zacht pratend tussen ze door. Mijn stem, nog lager dan anders, mompelde, - hen en vooral mezelf geruststellend -, dat ze niet bang hoefden te zijn en dat ze lief waren.
Vanaf de brug keek ik achterom naar mijn overwinning op mezelf. De koeien hadden nauwelijks opgekeken van hun bezigheid, mals groen gras grazen.

Een eindje verder midden op het pad naar de zomerdijk wachtte de volgende proef: paarden. Eerst dacht ik een omtrekkende beweging achterlangs te maken, maar toen kwam een paard juist nieuwsgierig op me af. Dan kon ik maar beter proberen er kalm tussendoor te lopen. Op dezelfde rustige wijze bewoog ik me door de kudde heen en de dieren legden me geen strobreed in de weg.
Hoewel het geen zwaarbevochten overwinning was, voelde ik toch lichte trots dat ik met een combinatie van rust en vertrouwen mijn weg had kunnen vervolgen.
De zwaan die ik later zag broeden bij de nevengeul, zag ik als toonbeeld van vertrouwen. Helder wit, dus verre van een schutkleur en het nest volledig in het zicht.
Op deze mooie dag was het kwaad ver weg van de uiterwaarden. Vogels zongen in alle toonaarden, kikkers kwaakten dat het een aard had en de lucht was zonder een wolkje.

In de bocht van het weggetje Aan de Rijn was echter een smetje te ontwaren, sterker nog, een vuilnisbelt.
Met dit mooie weer zijn de strandjes langs de Rijn uiteraard populair. De gemeente heeft er eind vorig jaar een vuilniszakjesvoorziening neergezet. Toen al vroeg ik me in het blog 'Afval' af of mensen wel moeite zouden doen om het zakje met afval mee naar huis te nemen. Nee dus.

Positief is wel dat ze het afval bij elkaar zetten en ook de prullenbak en de vuilnisbak al gevuld hadden.
Maar het is ook geen wonder dat zo'n afvalberg ontstaat, want die formaten zijn volstrekt ontoereikend voor een zomerdag. Gemeentebestuur, ideetje om er als de wiedeweerga een container neer te zetten? De zomer moet immers nog beginnen.


zondag 27 mei 2012

Trouwdag

Net als vandaag was het prachtig, zonnig weer op 27 mei 1977, de dag dat we in Tilburg trouwden. Vandaag zouden we 35 jaar getrouwd zijn geweest, als we niet - in het zicht van ons zilveren jubileum - waren gescheiden in 2002.
Ik haal mijn trouwring voor de dag, zo lang al niet meer gedragen.
We schoven dit symbool van verbondenheid aan elkaars vingers. Een ring, zonder begin en einde, symboliseert ook eeuwigheid.
We waren niet naïef op dat punt. Toen al eindigde een op de vier huwelijken in een scheiding, tegenwoordig geloof ik een op de drie. Maar als je niet durft te vertrouwen op samen oud worden, kun je er beter niet aan beginnen.
Het is eeuwig zonde dat het er voor ons niet in zat. Met nog altijd een tikje weemoed om wat niet is gelukt en om wat had kunnen zijn, kijk ik toch vooral dankbaar terug op al het moois van onze jaren samen.

Een aantal jaren geleden schreef ik dit gedicht over mijn trouwring:


oneindig



je naam en
de dag waarop
mooi rond en
oneindig samen


ik speur in het goud
naar de breuklijn
waar zit het keerpunt
naar geen weg terug?


donderdag 24 mei 2012

Dat stukje straat in Fatima

Gisteren had ik een bijzonder optreden in Weert, toch altijd al een soort thuiswedstrijd, maar nu helemaal, want locatie en onderwerp was Fatima. Dat is de wijk waar ik ben opgegroeid en mijn hele leven bleef komen, ook nadat ik het ouderlijk huis uitging.

Uitleg in de Fatimakerk
 De middag was georganiseerd door de afdeling Weert van dialectvereniging Veldeke. In beeld en tekst passeerde voor een volle zaal de geschiedenis van de wijk en dat was voor velen een feest van herkenning, al was er ook weemoed over wat verdween.
Vervolgens gingen we naar de Fatimakerk, die vorig jaar aan de eredienst onttrokken is. Ik schreef daar toen een blog over: Kerk dicht

Mozaïekwand achter het priesterkoor
 Hopelijk krijgt het waardevolle gebouw spoedig een nieuwe bestemming. De achterwand van het priesterkoor bestaat uit een van de grootste mozaïekwerken van Europa. Het zou eeuwig zonde zijn als dat in onomkeerbaar verval raakt.
Tussen de bedrijven door was er muziek en waren er voordrachten in het dialect van onder meer Ton Bijsterveld-Claessens en mijzelf.
Voor de gelegenheid had ik in het Weerts een beschouwing geschreven over 'Det stökske straot in Fatima', het deel van de Nieuwstraat waar ons gezin woonde. In mijn weblog van twee weken geleden Kind aan huis beschreef ik dat ik de huissleutel definitief heb ingeleverd.
Mijn verhaal gisteren besloot ik met de woorden: 'Verbongenheid met det stökske straot, met Fatima. Ich woeën d’r al lang neet mieër, mer - ouch zónger hoeëssluuëtel - woeëntj det stökske Nówstraot vör altieëd in mich.'

De Fatimakerk werd in 1955 ingewijd en er liggen heel wat voetstappen van mij. Ook de kerkruimte onderin, de crypte, ken ik van de doordeweekse winterochtenden uit mijn kindertijd als de mis daar werd opgedragen. Het was dan te duur om de grote kerk warm te stoken.

Maar bovenin de kerk was ik nog nooit van mijn leven geweest. Gisteren kreeg ik de kans om naar de omloop in de koepel te klimmen en vanuit de binnenramen had je een mooi uitzicht op het priesterkoor.
Zo'n vertrouwde omgeving en toch weer iets nieuws ontdekt.

Website Ton Bijsterveld-Claessens
Mijn website: Het Weerts en ik
Website Veldeke

dinsdag 22 mei 2012

Heimwee-liedje voor Logeerbeer

Bij mijn nieuwe boek Logeerbeer hoort nu ook een heus lied: Heimwee. Liesbeth van den Berg-Hermsen componeerde het voor peuters en kleuters. Het is een lief, troostrijk liedje geworden dat goed past bij mijn boek waarvoor Elisah De Bruycker de prachtige tekeningen maakte.

Ouders en leerkrachten kunnen het liedje zelfs gratis downloaden vanaf haar website http://www.kinderboekenmuziek.nl/, evenals de bladmuziek met lessuggesties.


Ook schreef Liesbeth een uitgebreide recensie over Logeerbeer. http://www.kinderboekenmuziek.nl/recensie.php?recensie=Logeerbeer
Ik ben erg blij met haar werk en ik hoop dat Logeerbeer met dit liedje bij veel kindertjes gehoor vindt.

zondag 20 mei 2012

Zeldzame vogel

Ik heb hem dus niet gezien, de grijze wouw. Net te laat arriveerde ik vanmorgen in het Binnenveld waar nog vogelaars samenschoolden. Enkelen leken wat onthutst dat de vogel ineens gevlogen was. Ruim een uur had de grijze wouw (categorie: zeer zeldzaam) zich laten zien in de populieren of op een paaltje tussen de weilanden.

De grijze wouw was overigens niet het doel van mijn fietsrondje, maar vlak voor vertrek was 'drukte in het Binnenveld' een toptweet.
Achteraf denk ik de bijzondere vogel gistermiddag al te hebben gezien. Gewoon vanuit mijn achtertuin, - op een boogscheut immers van het Binnenveld -, zag ik een grote vogel planeren. Die kon ik niet thuisbrengen.
Het kán de grijze wouw zijn geweest, die ook gisteren al waargenomen blijkt te zijn.
En anders heb ik hem dus gemist. Soit.
Even later zag ik in een weiland wel de ooievaar (categorie: vrij algemeen) en dat maakte me ook blij.


Ook een mooi gezicht: vanaf de Grebbedijk bloeiend koolzaad.


Waarnemingen Vogelwerkgroep KNNV Wageningen e.o.

dinsdag 15 mei 2012

Vrolijke lezer

Als schrijver word ik helemaal vrolijk van het enthousiasme van Ramin, een jongen van 10 uit Den Bosch. Ramin is namens de provincie Noord-Brabant Senaatslid 2012 voor de Kinderjury. Uit elke provincie is een kind gekozen om een oordeel te geven over de kinderboeken die vorig jaar verschenen. Op 6 juni wordt bekend welke schrijvers met welke boeken zijn gekozen door de kinderen van Nederland. De Senaat heeft daar een speciale stem in.

Ramin is geestdriftig van boeken, maar hij is ook nog eens energiek en inventief in het benaderen van schrijvers en anderen. Zo heeft hij pas eigenhandig zijn Ramin's site tot stand gebracht en het plezier spattert van de website af.
Bezoekers kunnen een bericht achterlaten in het gastenboek of hun mening geven in een poll (bij de eerste peiling gaan de boekenlezers trouwens op kop). Ramin verstuurt zelfs een heuse nieuwsbrief aan wie dat wil.
Aanstekelijk en leuk om te zien hoe een kind warm loopt voor zijn ideeën en daar ook voortvarend uitvoering aan geeft.

http://www.kinderjury.nl/

vrijdag 11 mei 2012

Kind aan huis

Sinds gisteren ben ik mijn huis kwijt. Dat klinkt dramatisch en dat is het ook een beetje, al is het hoe het leven gaat. Met het overlijden van mijn ouders vorig jaar raakte het huis in Weert achtereenvolgens zijn toegewijde bewoners, zijn ziel en zijn inventaris kwijt.
Het is of de tijd rare spelletjes speelt als ik op Google Maps nog steeds mijn vader zie schoffelen in de voortuin. 
We hebben een jaar als 'een goed huisvader' voor ouderlijk huis en tuin gezorgd, het huis waar ze altijd zo blij mee waren. In goede harmonie hebben mijn twee zussen, mijn broer en ik de afgelopen maanden stukje bij beetje ons verleden door onze handen laten gaan. Geruimd en behouden. Confronterend, verdrietig maar ook heilzaam bij de verwerking.
Bij de notaris heb ik de huissleutel ingeleverd die me bijna mijn hele leven toegang verschafte tot thuis, waar ik kind aan huis was.

Thuis was waar ik niet hoefde te bellen als ik langs wilde komen, waar altijd een bed voor me klaar stond vanaf dat ik op mijn zeventiende het ouderlijk huis uit ging, en toch nooit echt verliet. Thuis waar zorgzaamheid woonde, hoewel de rollen langzamerhand omkeerden.

Het bordje Te koop werd enkele weken geleden verwisseld voor een met de tekst Verkocht, wat gisteren uit de grond werd geschroefd.
Het huis krijgt nieuwe bewoners en dat verdient dit huis dat me dierbaar is. Natuurlijk ben ik ook blij dat het verkocht is in deze tijd dat de huizenmarkt danig op slot zit.
En toch, hoewel ik stevig op eigen benen sta en een heerlijk huis heb, voel ik me nu lichtelijk ontheemd.
Ik wens de nieuwe jonge bewoners in het huis een toekomst die net zo goed wordt als het verleden van ons gezin er was.


Eerder weblog: De draad oppakken

Compliment voor Logeerbeer

Twitblog:

Leuke recensie over Logeerbeer vandaag op de website Leestafel

http://www.leestafel.info/annie-van-gansewinkel

woensdag 9 mei 2012

Oase van boeken

Kinderen lezen tegenwoordig niet meer. Hoe vaak verzuchten ouderen (en ook schrijvers) dat niet?
Zelf ben ik daar niet zo somber over. Kinderen lezen nog wel, maar anders. Minder boeken, maar volop teksten via internet bijvoorbeeld. Bovendien schrijven ze wellicht nog wel meer, maar anders. Ze twitteren, hyven en facebooken wat af. Toegegeven, minder kinderen dan in mijn jeugd brengen tegenwoordig hun vrije tijd door met een boekje in een hoekje.

In Nepal, en zeker in het koninkrijk Mustang waar ik twee weken was, zijn boeken een schaars goed. Ik raakte dan ook ontroerd toen ik er op kousenvoeten de bibliotheek van de hoofdstad Lo Manthang binnenstapte. Vanuit de soms modderige en mesterige straatjes kwam ik in een oase van rust en boeken.  In de bibliotheek die enkele jaren geleden met buitenlandse hulp tot stand kwam, heerste een gewijde stilte. De kinderen waren zo verzonken in de boeken dat ze me amper opmerkten.
Kinderen die meer kunnen en meer willen, komen in dit arme gebied in Nepal nauwelijks aan hun trekken. Misschien kunnen ze niet eens allemaal naar school. Ik stelde me voor hoe belangrijk deze bibliotheek kan zijn voor kinderen die hongeren naar kennis, die willen wegdromen in het mooie leven van een fantasieverhaal of boven een atlas naar betere oorden. Even weg uit het te kleine donkere huis, met te veel kinderen en vee, vuil, herrie en smoezeligheid.
Rust, reinheid en rijtjes, boeken keurig in het gelid.
Zo nonchalant vanzelfsprekend voor ons, maar hier wordt het gekoesterd. 

donderdag 3 mei 2012

Winkeltje

De meivakantie was nog maar nauwelijks begonnen of drie meisjes maakten hun opwachting bij mijn voordeur.
Ze gingen gedeeltelijk schuil achter drie fors uitgevallen tekeningen die ze opgewekt toonden. Een kunstwerk was figuratief, bij de andere twee sprongen woorden in het oog: 'Te koop' en 'Winkeltje'.
Daarmee was geen woord te veel gezegd. Ik kon hun werk kopen.
Wat dat dan moest kosten? 50 eurocent, zei een van hen monter. Toen ze dacht dat ik aarzelde, bood ze meteen korting aan: 'Het kan wel voor minder. Twintig procent.' Dat had ik nog niet een-twee-drie uitgerekend, maar ze hielp al: 'Voor dertig cent.'
Mijn opmerking dat dat veel meer was dan twintig procent en dat ze dan wel erg veel korting weggaven, kreeg een glazig onthaal.
Op mijn vraag in welke groep ze zaten, maakte hun antwoord alles duidelijk. In groep 4 heb je immers nog geen procenten bij de lesstof voor rekenen gehad.
'Als jullie deze tekeningen verkopen, heb je daarna niets meer te koop.' Daar zaten ze in het geheel niet mee: 'Dan maken we weer nieuwe.'
Ik had nog een lichte aarzeling van pedagogische aard. 'Wat doen jullie met het geld?'
'Nieuwe stiften en papier kopen!'
Zeg daar maar eens nee tegen. Geen snoep, niet sparen voor een of ander elektronisch hebbeding, maar ter bekostiging van materiaal.
Ik legde hun tot slot nog mijn dilemma voor: 'Als ik nu een tekening kies, dan zijn twee van jullie teleurgesteld.'
Ook daar hadden ze van terug. 'Koop die van haar maar,' wezen meisje links en rechts genereus naar het middelste kind. 'Wij hebben net al een tekening verkocht. Dan hebben we alledrie iets.'
Zo kwam de transactie tot stand, overigens zonder gebruik te maken van het eerdere kortingsaanbod, zo realiseerde ik me pas later.
En nu ben ik dus in het trotse bezit van 'Winkeltje'.

Cultureel ondernemerschap. In economisch barre tijden moeten we het daar als kunstenaars misschien steeds meer van hebben. Van deze jonge meiden valt iets te leren: gewoon aanbellen met je blije boodschap, vol vertrouwen en trots op wat je hebt gemaakt.

dinsdag 1 mei 2012

Geloven in kleur

Zelfs voor iemand als ik die in de katholieke kerk vroeger toch wel gewend was aan pracht en praal in rituelen, trof me in Nepal opnieuw de kleurenrijkdom van geloofsuitingen.
Zeker in Mustang waar mensen vooral het Tibetaans boeddhisme aanhangen, maar ook in de hoofdstad Kathmandu lijken de gelovigen zich niet in te houden.
Bonte gebedsvlaggen, kleurige offergaven, blinkend bladgoud, felbeschilderde gebedstrommels en afbeeldingen van goden. Trouwens, de ogen van Boeddha zien er heel wat vriendelijker uit dan het alziend oog van God dat me streng bezag vanuit de gewelven van de kerk.
Ondanks al dat kleurvertoon in Nepal maakt het op mij vooral de indruk van eenvoud en verwevenheid met het dagelijks doen en laten.
Zo eenvoudig kan geloven dus zijn. Breng met aandacht de gebedstrommels in beweging, en daarmee een gebed, wens of beschouwing. Of laat je gebed met de vlaggen meewaaien en slinger het zo de kosmos in. Niet met het idee: laat maar waaien, maar vol overgave en vertrouwen.

Stenen met Om Mani Padme Hum
foto (evenals gebedstrommels):
 Herman Schippers

Iets daarvan voelde ik als ik daar langs gebedstrommels liep.

Maar ook toen de oude Tibetaanse vrouw met mij de bekendste mantra oefende: Om Mani Padme Hum.
De eindeloze herhaling en het gezoem van haar stem met - aanvankelijk nog aarzelend - die van mij, ademden dat ook: vertrouwen en overgave aan het moment.