Terwijl zowat heel Nederland met vakantie is of gaat, werk ik deze zomer gewoon door. Ik ben niet zielig hoor, met Nepal in het voorjaar en maar net Oerol achter de rug en nog een korte vakantie naar Frankrijk in het vooruitzicht.
Maar ik heb het juist deze zomermaanden druk. Omdat er geen werkafspraken zijn zoals vergaderingen, bedrijfstrainingen, schoolbezoeken en cursussen, kan ik lekker en min of meer ongestoord bezig zijn met werk dat extra concentratie verdient. Schrijven bijvoorbeeld, mijn core business. Voor 1 augustus moet de voorlopig definitieve versie af zijn van een nieuw jongerenboek voor moeilijke lezers, een doelgroep die me na aan het hart ligt.
Per 1 september lanceer ik een nieuwe schriftelijke cursus: Kinderverhalen 2, voor mensen die eerder 1 deden of anderen met al enige schrijfervaring voor kinderen. Altijd leuk om nieuw cursusmateriaal te ontwikkelen.
Van 1 tot 9 september is de jaarlijkse Week van het Schrijven met veel schrijfactiviteiten in het hele land. Ook dit jaar zal ik weer als schrijfdokter digitaal spreekuur houden, op 7 september van 10 tot 21 uur. Deze keer geef ik advies over kinderverhalen of -gedichten.
Wie zich tijdens de schrijfweek aanmeldt voor mijn nieuwe schrijfcursus krijgt 10 euro introductiekorting.
Verder verdiep ik me in de mogelijkheden van e-books en ik denk er sterk over om een nieuw boek voor volwassenen als mijn eerste e-book uit te brengen. Over al die plannen volgen later de details.
En er is nog meer werk in uitvoering zoals twee andere boeken: Winkeldochters (werktitel, 12+) en een nieuwe thriller voor volwassenen. Maar ik vrees dat ik daar niet echt meer aan toe kom, omdat de zomer ook dit jaar ongetwijfeld weer te snel voorbij zal zijn.
Ik wens vakantiegangers en thuisblijvers een mooie zomer!
http://www.weekvanhetschrijven.nl/activiteiten
Mijn activiteiten
Mijn schrijfcursussen
vrijdag 29 juni 2012
dinsdag 26 juni 2012
Lezen maakt vrij
Lezen maakt vrij en lezen boeit. Dat hebben al veel mensen ervaren. Maar in Brazilië wordt er een heel nieuwe doelgroep aangeboord in een interessant experiment.
Gedetineerden kunnen daar strafvermindering krijgen door in vier weken een boek te lezen en een leesverslag te maken, foutloos ook nog eens. Dat zijn nogal eisen voor vier dagen strafvermindering per gelezen boek, met een maximum van 48 dagen per jaar.
Drukbezette mensen zouden er misschien een moord voor doen om eens ongestoord boeken te kunnen lezen. Maar voor een aantal gedetineerden zal lezen al een hele klus zijn, laat staan schrijven, laat staan foutloos.
De gedachte achter het project is dat de gevangenen door het lezen met een bredere kijk weer de wereld ingaan.
Natuurlijk lezen gevangenen ook. Bij rondleidingen in gevangenissen heb ik wel eens gehoord wat de toppers in de uitlening zijn. Ook zullen er veellezers zijn en er zijn voorbeelden bekend van gevangenen die tijdens hun detentie studeerden, rechten bijvoorbeeld.
Ik vraag me af of deelnemers aan het project vrij mogen kiezen uit het boekenaanbod. Mag het boek van Papillon bijvoorbeeld, die gevangen zat op Duivelseiland en schreef over zijn ontsnappingen? En het handboek Criminaliteit voor dummies? Ik sla op hol, dat bestaat niet, althans niet in het legale circuit.
Een origineel project is het zeker, evenals de straf die een Belgische rechter begin dit jaar oplegde aan een roekeloze rijder. De dader moest 'Tonio' van A.F.Th. van der Heijden lezen.
Valt het te verwachten dat zo'n gevangenisleesproject ook in Nederland komt? Ik weet het niet.
Toch wil ik alvast wat schaamteloze reclame maken. Mijn thriller 'Moeders mooiste' speelt zich af in de gevangenis waar een vrouw met haar baby zit omdat ze gruwelijkheden op haar kerfstok heeft.
En als die leesverslagen, net als in Brazilië, foutloos moeten zijn, dan beveel ik mezelf van harte aan om opfriscursussen spelling en grammatica te geven.
Maar of je nou een beter mens wordt van lezen?
Slechter word je er waarschijnlijk ook niet van en anders is het gewoon lekker. Vind ik.
de Volkskrant: artikel over strafvermindering voor lezende gedetineerden in Brazilië
Weblog 28 jan. 2012: Voor straf lezen
Boek Moeders mooiste
Gedetineerden kunnen daar strafvermindering krijgen door in vier weken een boek te lezen en een leesverslag te maken, foutloos ook nog eens. Dat zijn nogal eisen voor vier dagen strafvermindering per gelezen boek, met een maximum van 48 dagen per jaar.
Drukbezette mensen zouden er misschien een moord voor doen om eens ongestoord boeken te kunnen lezen. Maar voor een aantal gedetineerden zal lezen al een hele klus zijn, laat staan schrijven, laat staan foutloos.
De gedachte achter het project is dat de gevangenen door het lezen met een bredere kijk weer de wereld ingaan.
Natuurlijk lezen gevangenen ook. Bij rondleidingen in gevangenissen heb ik wel eens gehoord wat de toppers in de uitlening zijn. Ook zullen er veellezers zijn en er zijn voorbeelden bekend van gevangenen die tijdens hun detentie studeerden, rechten bijvoorbeeld.
Ik vraag me af of deelnemers aan het project vrij mogen kiezen uit het boekenaanbod. Mag het boek van Papillon bijvoorbeeld, die gevangen zat op Duivelseiland en schreef over zijn ontsnappingen? En het handboek Criminaliteit voor dummies? Ik sla op hol, dat bestaat niet, althans niet in het legale circuit.
Een origineel project is het zeker, evenals de straf die een Belgische rechter begin dit jaar oplegde aan een roekeloze rijder. De dader moest 'Tonio' van A.F.Th. van der Heijden lezen.
Valt het te verwachten dat zo'n gevangenisleesproject ook in Nederland komt? Ik weet het niet.
Toch wil ik alvast wat schaamteloze reclame maken. Mijn thriller 'Moeders mooiste' speelt zich af in de gevangenis waar een vrouw met haar baby zit omdat ze gruwelijkheden op haar kerfstok heeft.
En als die leesverslagen, net als in Brazilië, foutloos moeten zijn, dan beveel ik mezelf van harte aan om opfriscursussen spelling en grammatica te geven.
Maar of je nou een beter mens wordt van lezen?
Slechter word je er waarschijnlijk ook niet van en anders is het gewoon lekker. Vind ik.
de Volkskrant: artikel over strafvermindering voor lezende gedetineerden in Brazilië
Weblog 28 jan. 2012: Voor straf lezen
Boek Moeders mooiste
zaterdag 23 juni 2012
Terug van Oerol
Oerol is voorbij, althans voor mij. Op Terschelling gaan ze op het jaarlijkse festival nog even door tot morgenavond, maar de Koegelwieck bracht mij gisteren weer naar het vasteland.
Thuis in Wageningen knipte ik de twee entreebandjes los die me een week lang toegang hadden verschaft tot uiteenlopende voorstellingen en optredens. (Het valt trouwens nog niet mee om die bandjes los te knippen als je zo ondoordacht bent geweest ze juist om de pols te doen van je 'kniphand').
wandeling op het strand mossel met aangroei |
straat Midsland gepavoiseerd met Tibetaanse gebedsvlaggen |
Maar ook gewoon Terschelling ervaren door rustig op het strand te zitten of te wandelen en uitkijken over het wad.
In voorgaande jaren bezocht ik vaak meer voorstellingen en sprongen er maar enkele uit. Dit jaar zag ik er 'maar' tien en kan ik zo moeiteloos vijf mooie noemen. 'Vangst' van Roos van Geffen, over angst en verlangen, dicht op de huid gespeeld.'Tambú' van het Volksoperahuis en Teatro Luna Blou van Curaçao, een muziekproductie over de ziel van het instrument tambu en de gevolgen van de slavernij die zoveel generaties later nog voelbaar is. Toen ik in 2004 een maand in Curaçao was, werd ik me daar zeer van bewust. Verscheurdheid en overleven door humor, enkele elementen van indringend spel en prachtige muziek door onder meer Izaline Calister.
Dan was er het schrijversconcert van Corrie van Binsbergen met Toon Tellegen die 'Het vertrek van de mier' voorlas. Intense ervaring in het intieme Bostheater. Een van de sterke kanten van Oerol zijn de bijzondere locaties die vaak een extra dimensie geven. In het toneelstuk 'My dinner with André' spelen Johanna ter Steege en Jacqueline Boot op het erf van de Wierschuur. Het publiek zit met het wad in de rug, zicht op duinen en weilanden en de avondzon die langzaam aan kracht verliest.
Tricyclique Dol laat door de bomen de zee zien |
Naast al dat moois bestaat de kracht van Oerol ook uit zijn bezoekers, die zich hier van hun beste kant tonen: ontspannen, geduldig, speels en openstaand voor nieuwe ervaringen.
Weblog Vriendenbandje Oerol
woensdag 13 juni 2012
Stedeling ontdekt natuur
Stedeling ontdekt natuur. Dat is de ondertitel van het boek 'Ontpopt' van journalist Caspar Janssen. Maar de ondertitel zou ook mijn eigen ontwikkeling van de afgelopen jaren kunnen weergeven.
Als stads meisje (opgegroeid in Weert en vervolgens 22 jaar wonend in Tilburg, inmiddels zesde stad van het 'laand', geleuf ik) kwam ik in 1993 in Wageningen wonen. Ook een stad, - gisteren 749 jaar geleden kreeg Wageningen stadsrechten -, maar groen van huis uit en omgeven door een rijke natuur.
In mijn laatste jaren als journalist was ik kortstondig correspondent Wageningen voor het Agrarisch Dagblad en daarna werkte ik tot 1997 twee jaar als freelancer en redacteur voor het agrarisch vakblad Boerderij.
Landbouw is niet hetzelfde als natuur, maar dat werk heeft ongetwijfeld mijn blik meer verlegd naar het platteland.
Vooral de laatste jaren zoek ik de natuur meer op, om te fietsen en te wandelen en steeds vaker voel ik de behoefte om etiketjes te plakken op planten, vogels, vlinders en andere schepsels. Ik kocht zelfs vogel- en plantengidsen. Toch is dat niet nodig om de schoonheid ervan te ervaren, maar het zal wel te maken hebben met de menselijke behoefte om orde te scheppen in de chaos.
Het hoeft niet spectaculair, ook dat heb ik ontdekt. Het Binnenveld op een steenworp van mijn achterdeur en zelfs mijn achtertuin brengt de natuur binnen handbereik. Elke dag bezie ik de ontwikkeling van de kinderkamer die mijn vijver momenteel is. Het wemelt van de kikkervisjes die de massale bevriezingsdood van hun 9 soortgenoten van enkele maanden geleden ruimschoots compenseren.
Caspar Janssen, studiegenoot destijds trouwens aan de Academie voor Journalistiek in Tilburg, blinkt uit in alledaagse observaties van de natuur om de hoek. Verwondering, weemoed om wat verloren ging en een groeiende deskundigheid.
Hij praat met kenners, actievoerders en natuurbeschermers in het hele land. Zo bezoekt hij het arboretum in Wageningen. Ook beschrijft hij de paradox van projecten om in bepaalde gebieden de natuur terug te brengen.
In zijn nawoord schrijft hij hoe belangrijk de natuur voor hem werd na een groot persoonlijk verlies. Of de natuur troost biedt, kan hij niet zeggen.
Zelf heb ik ervaren dat de natuur mij in al haar schoonheid rust biedt en soms ook troost. Natuur is er, zonder meer, in zekere zin beschermend en zo veelzeggend op die momenten dat woorden te kort schieten.
Als stads meisje (opgegroeid in Weert en vervolgens 22 jaar wonend in Tilburg, inmiddels zesde stad van het 'laand', geleuf ik) kwam ik in 1993 in Wageningen wonen. Ook een stad, - gisteren 749 jaar geleden kreeg Wageningen stadsrechten -, maar groen van huis uit en omgeven door een rijke natuur.
In mijn laatste jaren als journalist was ik kortstondig correspondent Wageningen voor het Agrarisch Dagblad en daarna werkte ik tot 1997 twee jaar als freelancer en redacteur voor het agrarisch vakblad Boerderij.
Landbouw is niet hetzelfde als natuur, maar dat werk heeft ongetwijfeld mijn blik meer verlegd naar het platteland.
Vooral de laatste jaren zoek ik de natuur meer op, om te fietsen en te wandelen en steeds vaker voel ik de behoefte om etiketjes te plakken op planten, vogels, vlinders en andere schepsels. Ik kocht zelfs vogel- en plantengidsen. Toch is dat niet nodig om de schoonheid ervan te ervaren, maar het zal wel te maken hebben met de menselijke behoefte om orde te scheppen in de chaos.
Het hoeft niet spectaculair, ook dat heb ik ontdekt. Het Binnenveld op een steenworp van mijn achterdeur en zelfs mijn achtertuin brengt de natuur binnen handbereik. Elke dag bezie ik de ontwikkeling van de kinderkamer die mijn vijver momenteel is. Het wemelt van de kikkervisjes die de massale bevriezingsdood van hun 9 soortgenoten van enkele maanden geleden ruimschoots compenseren.
Caspar Janssen, studiegenoot destijds trouwens aan de Academie voor Journalistiek in Tilburg, blinkt uit in alledaagse observaties van de natuur om de hoek. Verwondering, weemoed om wat verloren ging en een groeiende deskundigheid.
Hij praat met kenners, actievoerders en natuurbeschermers in het hele land. Zo bezoekt hij het arboretum in Wageningen. Ook beschrijft hij de paradox van projecten om in bepaalde gebieden de natuur terug te brengen.
In zijn nawoord schrijft hij hoe belangrijk de natuur voor hem werd na een groot persoonlijk verlies. Of de natuur troost biedt, kan hij niet zeggen.
Zelf heb ik ervaren dat de natuur mij in al haar schoonheid rust biedt en soms ook troost. Natuur is er, zonder meer, in zekere zin beschermend en zo veelzeggend op die momenten dat woorden te kort schieten.
vrijdag 8 juni 2012
Vriendenbandje
Ik verheug me al op Oerol en om de voorpret te verhogen kreeg ik gisteren mijn Vriendenbandje met de post. Al vele jaren ben ik vriend van Oerol. Tienduizend vrienden telt dit jaarlijkse festival op Terschelling inmiddels en omdat de club 25 jaar bestaat, worden vrienden extra in de watten gelegd. Met onder meer een Vriendenbandje dat tijdens Oerol recht geeft op leuke attenties. Nieuwsgierig maakte ik de enveloppe open en deed het bandje meteen om. Hoe stond het me?
Vervolgens las ik pas de bijbehorende brief.
En daarin ben ik nou veranderd de afgelopen jaren. Vroeger bestudeerde ik vooraf uitgebreid gebruiksaanwijzingen, telde plankjes, schroeven en inbussleuteltjes voor montage.
Maar ik ontdekte dat bv. computers er ook zomaar mee op kunnen houden zonder dat ík het stuk heb gemaakt. Sindsdien begin ik meestal gewoon en zie wel of het schip strandt.
Dat resulteert er soms in dat ik bij de montage van een meubelstuk schroeven overhoud of gaatjes bij moet boren.
Bij de ingebruikname van de magnetron begon ik met de stekker en daarna wilde ik de gebruiksaanwijzing pakken die achter het deurtje zichtbaar was. Maar de toets van de deuropening bleek de aan-knop te zijn. Dus het apparaat begon voluit te werken, zodat de handleiding voorbijdraaide en de piepschuim bescherming er nog in zat.
Gisteren dus dat vriendenbandje. Het voelde nog wat nieuw, maar dat zou wel wennen als ik het een Oerolweek lang droeg. Toen pas begon ik de bijbehorende brief te lezen, die ook informeerde over het entreebandje dat je, eventueel met toegangskaarten, nodig hebt om alle festiviteiten bij te wonen. Dat wordt dus een week lang lopen met twee armbandjes. De juwelen kunnen gevoeglijk thuisblijven.
In de laatste alinea van de brief stond het. Beide bandjes zijn persoonlijk: als je deze eenmaal om je pols hebt, gaat 'ie niet meer af. Doe 'm daarom om als je de boot opstapt. Oerol 2012 tegemoet!
Daar stond ik dus, een week te vroeg als Oerolvriend te kijk.
Gelukkig lukte het me mijn dunne pols uit het bandje te wringen.
Vriendschap is mooi, alleen wil ik me niet laten vastketenen. Maar op Oerol draag ik dit teken van vriendschap met trots.
P.S. Net zie ik op de site van Oerol dat ik niet de enige was. Mensen hebben blijkbaar gebeld, gemaild en getwitterd dat ze het bandje niet meer loskregen.
http://www.oerol.nl/
weblog 2011: Oerol zonder mij
Vervolgens las ik pas de bijbehorende brief.
En daarin ben ik nou veranderd de afgelopen jaren. Vroeger bestudeerde ik vooraf uitgebreid gebruiksaanwijzingen, telde plankjes, schroeven en inbussleuteltjes voor montage.
Maar ik ontdekte dat bv. computers er ook zomaar mee op kunnen houden zonder dat ík het stuk heb gemaakt. Sindsdien begin ik meestal gewoon en zie wel of het schip strandt.
Dat resulteert er soms in dat ik bij de montage van een meubelstuk schroeven overhoud of gaatjes bij moet boren.
Bij de ingebruikname van de magnetron begon ik met de stekker en daarna wilde ik de gebruiksaanwijzing pakken die achter het deurtje zichtbaar was. Maar de toets van de deuropening bleek de aan-knop te zijn. Dus het apparaat begon voluit te werken, zodat de handleiding voorbijdraaide en de piepschuim bescherming er nog in zat.
Gisteren dus dat vriendenbandje. Het voelde nog wat nieuw, maar dat zou wel wennen als ik het een Oerolweek lang droeg. Toen pas begon ik de bijbehorende brief te lezen, die ook informeerde over het entreebandje dat je, eventueel met toegangskaarten, nodig hebt om alle festiviteiten bij te wonen. Dat wordt dus een week lang lopen met twee armbandjes. De juwelen kunnen gevoeglijk thuisblijven.
In de laatste alinea van de brief stond het. Beide bandjes zijn persoonlijk: als je deze eenmaal om je pols hebt, gaat 'ie niet meer af. Doe 'm daarom om als je de boot opstapt. Oerol 2012 tegemoet!
Daar stond ik dus, een week te vroeg als Oerolvriend te kijk.
Gelukkig lukte het me mijn dunne pols uit het bandje te wringen.
Vriendschap is mooi, alleen wil ik me niet laten vastketenen. Maar op Oerol draag ik dit teken van vriendschap met trots.
P.S. Net zie ik op de site van Oerol dat ik niet de enige was. Mensen hebben blijkbaar gebeld, gemaild en getwitterd dat ze het bandje niet meer loskregen.
http://www.oerol.nl/
weblog 2011: Oerol zonder mij
vrijdag 1 juni 2012
Inspiratie
Zelf gebruik ik het woord 'inspiratie' niet vaak, omdat ik het wat afgezaagd vind. Maar ik ervaar begeestering (germanisme), heilig vuur (ook een cliché) en flow (modieus cliché) gelukkig wel.
Die inspiratie kan komen van kinderen op een school die ademloos luisteren als ik voorlees of die een verrassende vraag stellen. Maar ook een bericht in de krant of een dialoogje dat ik opvang, kan leiden tot een verhaal, gedicht of misschien zelfs een heel boek. Schrijfcursisten die zichzelf verrassen of overtreffen, maken me blij met het werk dat ik doe.
Ook collega's kunnen een inspiratiebron zijn, zo heb ik vandaag weer eens ervaren. Als kleine zelfstandige werk ik meestal solitair en daarom is het soms zo leuk om collega-schrijvers of collega-trainers te ontmoeten.
Meer dan tien jaar werk ik als freelancer voor Schouten & Nelissen waarvoor ik bedrijfstrainingen schriftelijke communicatie geef. Dit organisatie- en adviesbureau biedt onder meer trainingen aan op het gebied van persoonlijke effectiviteit, management, conflicthantering en communicatie. Vandaag was er een inspiratiedag voor freelance trainers, waarbij collega's workshops gaven uit hun eigen praktijk. Het was nog lastig om te kiezen uit het rijke aanbod.
Zelf koos ik voor een workshop mindfulness, een over improvisatietechnieken en een over het werken met statusverschillen. In die laatste twee workshops zat beweging, rollenspel en theater. Heerlijk om met spel als middel duidelijk verhoudingen en mechanismes te zien in contact tussen mensen.
Voor de buitenstaander heeft het gauw iets geforceerds als twee volwassenen met het grootste plezier het kinderliedje 'In de maneschijn' zitten te zingen, met bijbehorende grote gebaren, of wanneer in een andere opdracht overdreven over een bananenschil wordt uitgegleden.
Maar het gaf mij veel energie om met positieve mensen bezig te zijn die ín zijn voor ontdekking en ontwikkeling.
In de lunchpauze koos ik voor een netwerk-event (oké, ook al bijna een cliché): Bites & Business, waar bedenkster Marijke Krabbenbos ons met de 'enveloppenmethode' begeleidde.
Je zet een vraag aan je tafelgenoten op een enveloppe en die gaat vervolgens rond. Eerst kwam ik niet verder dan een flauw: Ik heb geen vraag, heb ik nu een probleem?
Maar toen bedacht ik dat deskundigen op het gebied van presenteren mij wellicht konden helpen met een vraag over Powerpoint. Op welke manier zou ik het beste kunnen leren zulke presentaties te maken? Of is dat inmiddels achterhaald en kan ik me beter meteen storten op Prezi?
Aan het eind van de lunch kreeg ik mijn enveloppe terug met maar liefst 11 briefjes met uiteenlopende tips en antwoorden. Ook kwamen er mooie ruilaanbiedingen in de trant van: leer ik jou Powerpoint, vertel jij me hoe ik een boek moet schrijven.
Die enveloppenmethode is een eenvoudig, maar krachtig middel tot uitwisseling, bemoediging en kennis delen.
Collega's, bedankt!
http://www.bitesenbusiness.nl/
Schouten & Nelissen, mijn opdrachtgever voor bedrijfstrainingen
Die inspiratie kan komen van kinderen op een school die ademloos luisteren als ik voorlees of die een verrassende vraag stellen. Maar ook een bericht in de krant of een dialoogje dat ik opvang, kan leiden tot een verhaal, gedicht of misschien zelfs een heel boek. Schrijfcursisten die zichzelf verrassen of overtreffen, maken me blij met het werk dat ik doe.
Ook collega's kunnen een inspiratiebron zijn, zo heb ik vandaag weer eens ervaren. Als kleine zelfstandige werk ik meestal solitair en daarom is het soms zo leuk om collega-schrijvers of collega-trainers te ontmoeten.
Meer dan tien jaar werk ik als freelancer voor Schouten & Nelissen waarvoor ik bedrijfstrainingen schriftelijke communicatie geef. Dit organisatie- en adviesbureau biedt onder meer trainingen aan op het gebied van persoonlijke effectiviteit, management, conflicthantering en communicatie. Vandaag was er een inspiratiedag voor freelance trainers, waarbij collega's workshops gaven uit hun eigen praktijk. Het was nog lastig om te kiezen uit het rijke aanbod.
Zelf koos ik voor een workshop mindfulness, een over improvisatietechnieken en een over het werken met statusverschillen. In die laatste twee workshops zat beweging, rollenspel en theater. Heerlijk om met spel als middel duidelijk verhoudingen en mechanismes te zien in contact tussen mensen.
Voor de buitenstaander heeft het gauw iets geforceerds als twee volwassenen met het grootste plezier het kinderliedje 'In de maneschijn' zitten te zingen, met bijbehorende grote gebaren, of wanneer in een andere opdracht overdreven over een bananenschil wordt uitgegleden.
Mijn vragen aan de collega's (klik om te vergroten) |
In de lunchpauze koos ik voor een netwerk-event (oké, ook al bijna een cliché): Bites & Business, waar bedenkster Marijke Krabbenbos ons met de 'enveloppenmethode' begeleidde.
Je zet een vraag aan je tafelgenoten op een enveloppe en die gaat vervolgens rond. Eerst kwam ik niet verder dan een flauw: Ik heb geen vraag, heb ik nu een probleem?
Maar toen bedacht ik dat deskundigen op het gebied van presenteren mij wellicht konden helpen met een vraag over Powerpoint. Op welke manier zou ik het beste kunnen leren zulke presentaties te maken? Of is dat inmiddels achterhaald en kan ik me beter meteen storten op Prezi?
Enkele tips van collega's (klik om te vergroten) |
Aan het eind van de lunch kreeg ik mijn enveloppe terug met maar liefst 11 briefjes met uiteenlopende tips en antwoorden. Ook kwamen er mooie ruilaanbiedingen in de trant van: leer ik jou Powerpoint, vertel jij me hoe ik een boek moet schrijven.
Die enveloppenmethode is een eenvoudig, maar krachtig middel tot uitwisseling, bemoediging en kennis delen.
Collega's, bedankt!
http://www.bitesenbusiness.nl/
Schouten & Nelissen, mijn opdrachtgever voor bedrijfstrainingen
Abonneren op:
Posts (Atom)