Een zee van tijd om te schrijven, daar verlangde ik al maanden
hartstochtelijk naar. Onverwacht in de schoot geworpen, ruim zes weken nu al. Leeg
geveegde agenda en wat doe ik?
Niet schrijven in elk geval. Toch gaat het goed met me,
ik voel me gezond en mijn dagen rijgen zich ontspannen aaneen.
Ben ik bang te verzuipen in die zee van schrijftijd? Niets
om over te schrijven? Over corona schrijven en wat het met ons, met mij, doet,
daar heb ik geen zin in. Commercieel gezien – al was dat nooit een uitgangspunt
voor mijn schrijfkeuzes - lijkt het me ook niet handig.
Wanneer straks al die
boeken en gedichten op de markt komen, heeft toch niemand meer zin om erover te
lezen. Met lezen wil ik mijn gezichtsveld verruimen, lezen over andere
ervaringen en wereldbeelden. Nu zitten we, hoe totaal verschillend ook in ernst
van lijden, allemaal in dezelfde schuit.
Ideeën heb ik genoeg maar ik word moe bij de gedachte dat
ik mijn dikke map met ideeën moet doorakkeren. Dat is niets nieuws overigens. Meestal
begin ik aan een nieuw boek door een vers idee. Die hele map is een vangnet
voor als ik wil schrijven en er zou zich geen idee aandienen.
Ik heb zelfs de luxe dat ik al geruime tijd met twee
boeken bezig was. Een thriller voor volwassenen (eindelijk weer een AnneWinkels-boek) en een autobiografisch boek over geloven in de katholieke
traditie van drie generaties. Verrassend genoeg delen beide boeken een actueel
rood draadje: de tegenstelling tussen vrijheid en ‘opgesloten zijn’. Motivatie genoeg, zou je denken, om lekker in de
beslotenheid van mijn huis verder te schrijven.
Er zijn bovendien nog enkele andere schrijfprojecten die
wachten op uitvoering. Leuke en gevarieerde projecten ook. Wat weerhoudt me dan? Omdat ik niet kan kiezen?
Of omdat ik vind dat het dan wel echt goed moet worden en zo wordt de druk te groot?
Alle omstandigheden om te schrijven zijn immers ideaal. Tijd, rust, weinig afleiding.
Of is de zee van tijd te groot? Wie weet hoe lang dit gaat
duren. Dan komt er nog tijd genoeg om te schrijven. Corona volente.
Niet alleen schrijftijd in overvloed, maar ook tijd voor
zelfreflectie. Altijd zinvol. In deze vreemde weken lukt het me echter niet om
mezelf goed te lezen. Een vat vol tegenstrijdigheden, nog meer dan anders. Voldoende
werk aan de winkel dus. Waar wacht ik op?
'Vrijheid geef je door. 75 jaar herdenken en vieren in Wageningen'. Het boek is net verschenen en geboeid lees ik over wat ik al wist en vooral alles wat ik nog niet wist.
Ik woon inmiddels 27 jaar in Wageningen, Stad der Bevrijding en bijna alle 4 en 5 mei's maakte ik hier sindsdien mee.
In de verhalen en de vele foto's komt het verleden tot leven, maar er is ook veel aandacht voor het heden en de toekomst. Een greep uit de onderwerpen: capitulatie, hotel De Wereld, festivals, symposia, het ontsteken van het bevrijdingsvuur en de estafettelopers uit het hele land die het naar hun woonplaats brengen. Grote afwisseling, gedegen en toch zeer leesbaar geschreven.
Herdenken en vieren is ook nog van deze tijd. Misschien meer dan ooit, stilstaan bij wat vrijheid betekent.
Het boek is tot stand gekomen dankzij de belangeloze inzet en samenwerking van redactie en auteurs.
Veel mensen waren bereid om met hen in gesprek te gaan over hun ervaringen en hun kennis te delen. Geen onderwerp wordt uit de weg gegaan en ook controverses komen ter sprake.
Zelf schreef ik het hoofdstuk over de betrokkenheid van kinderen en jongeren bij herdenken en vieren. Vele uren archiefonderzoek en gesprekken met mensen over activiteiten in het verleden.
Maar ook schrijf ik over projecten in deze tijd zoals Oorlog in je buurt en de indrukwekkende jaarlijkse ceremonies van de basisschoolleerlingen bij de monumenten in de stad die hun scholen hebben geadopteerd. Dat je het besef en het belang van vrijheid doorgeeft aan de nieuwe generaties is daar tastbaar.
Ik ben blij en trots dat ik een bijdrage heb kunnen leveren aan dit prachtige boek. Dit jubileumjaar zou voor Wageningen extra bijzonder worden. Op 20 februari begon Wageningen al de 75 dagen tot 5 mei af te tellen met veel activiteiten. Dit speciale programma is door de coronabeperkingen abrupt tot stilstand gekomen. Maar volgend jaar herdenken en vieren we misschien nog wel intenser.
Gelukkig is het boek wel doorgegaan en ik zal het de komende weken nog vaak ter hand nemen.
Bovendien wappert deze weken bij mij, evenals bij veel andere woningen in Wageningen, de speciale bevrijdingsvlag.
Het boek 'Vrijheid geef je door' is te koop of te bestellen bij de boekhandel.
Wageningen 4 en 5 mei
