In deze Week van het Schrijven blog 3 over schrijven.
Heb jij De Gouden Tip voor schrijvers, werd me ooit in een
interview gevraagd. Tja, als ik die had, haalden mijn boeken al jaren topnoteringen
op de bestsellerlijsten.
Maar de gouden tip voor welk doel?
Goede recensies? Hoge verkoopcijfers? Goede waarderingen
van de lezers? Ik weet niet wat voor mij het belangrijkste is. Liefst alles
tegelijk, maar vaak gaat dat niet vanzelf samen.
Die keer kwam ik spontaan tot een antwoord: schrijf dát
boek dat alleen jij kunt schrijven.
Het kinderboek over heimwee ('Op reis met heimwee') dat deze maand verschijnt, is echt
een AnnievanGansewinkel-boek door het onderwerp. Een mix van verzonnen verhalen, eigen ervaringen, gedichten én
informatieve stukken, waarin de oud-journalist weer even boven komt.
Ook werk ik al een tijdje aan een (auto)biografisch boek
onder de werktitel Vrome vrouwen. Dat boek gaat zeker over alleen mijn invalshoek,
mijn ervaringen, mijn manier van denken.
En ik verwijs naar mijn blog van 9 september. Met de
beperkte jaren die mij statistisch gezien nog resten als schrijver wil ik geen
boeken meer schrijven die andere schrijvers net zo goed of beter kunnen schrijven.
Dus voor mezelf heb ik nu nog een aanvulling op mijn eerdere gouden tip:
schrijf het boek dat alleen jij kunt en wilt schrijven.
Van 8-15 september 2019 is de Week van het Schrijven met
activiteiten in het hele land. Kijk op de website www.schrijvenonline.org
Tip: Blijf ook na de Week van het Schrijven bezig met
schrijven. Je kunt je aansluiten bij een schrijfkring. Die zijn door het hele
land te vinden. Dat geldt ook voor schrijfcafés.
Of je volgt een schrijfcursus of workshop. Op Schrijvenonline.org
vind je een overzicht.
Mijn eigen schrijfcursussen vind je bij Cursussen op mijn
website: www.annievangansewinkel.nl
In 2013 schreef ik voor de Week van het Schrijven elke
dag een blog over schrijven. Het overzicht met de links vind je hier: https://annievangansewinkel.blogspot.com/2016/09/week-van-het-schrijven-schrijfdokter.html
In deze Week van het Schrijven blog 2 over schrijven.
Laat je verrassen tijdens het schrijven. Dat overkomt mij
ook nog vaak. In een periode lang geleden schreef ik een aantal verhalen die
over dood en verderf gingen. Ik had er op zeker moment genoeg van dat ik daar automatisch
uitkwam zodra ik mijn fantasie de vrije loop gaf. Dus besloot ik mee te doen
aan een schrijfwedstrijd. Onderwerp: de geheime tuin. Ha fijn, iets heel
anders.
Maar nee hoor, na zes regels bleek die geheime tuin een
kerkhof te zijn.
Bij mijn thrillers had ik steeds gewerkt met strakke
concepten. Maar de thriller waar ik nu al een poosje mee bezig ben, ben ik zonder
plan begonnen. Het gaf me toch wel een vreemd gevoel toen ik over de helft was
en nog steeds geen lijk had. Tot op de laatste bladzijden bleef het voor mij
spannend. Maar aan het eind had ik dan toch een dode en een dader. Gelukkig, dat
staat anders ook zo slordig in een thriller. Maar het boek is nog lang niet af.
Door deze merkwaardige manier van werken zit ik nu nog met allerlei losse
eindjes.
Vele jaren geleden deed ik mee aan een schrijfwedstrijd over
versterving, ook zo’n gezellig onderwerp. Ik wist toen nauwelijks wat het was,
maar ik wilde mezelf laten verrassen. Ik won de wedstrijd niet, maar het verhaal
leidde uiteindelijk wel tot de monoloog ‘Stillaeve’ (Stilleven). Die heb ik in
mijn moedertaal, het dialect van de stad Weert, in een Limburgs
theatertourneetje zelf gespeeld. Zonder die wedstrijd was ik nooit tot een
monoloog gekomen.
Laat je dus onder het schrijven van verrassen, overvallen
desnoods. Aan het begin of tussendoor, ook als je vooraf een opzet hebt
gemaakt. Die mag namelijk geen dwangbuis zijn
Maar neem na de eerste versie de touwtjes in handen en
maak korte metten met alles en iedereen die je voor de voeten loopt (kill your
darlings of sluit ze op voor een volgend verhaal)
Dat wil dus niet zeggen dat je alleen een eind weg kunt
fantaseren. Ook de fantasiewereld heeft zijn eigen wetten. Het ontslaat je evenmin
van research. Natuurlijk hoef je niet alles zelf mee te maken (ik heb geen
moorden gepleegd of een kind gekregen, om maar iets te noemen), maar maak
aannemelijk dat het zo had kúnnen gebeuren.
‘Ik laat me verrassen’ wat tegenwoordig een adagium lijkt
voor ontspannen in het leven staan, moet geen gemakzucht worden.
Van 8-15 september 2019 is de Week van het Schrijven met
activiteiten in het hele land. Kijk op de website www.schrijvenonline.org
Tip: Doe mee aan schrijfwedstrijden. Je oefent je pen, je
hebt te maken met een deadline, een maximale omvang en vaak een voorgeschreven
thema of onderwerp. Op de website Schrijvenonline vind je bij Wedstrijden een
overzicht.
In 2013 schreef ik voor de Week van het Schrijven elke
dag een blog over schrijven. Het overzicht met de links vind je hier: https://annievangansewinkel.blogspot.com/2016/09/week-van-het-schrijven-schrijfdokter.html
In deze Week van het Schrijven blog 1 over schrijven.
Het gebeurt regelmatig dat iemand tegen me zegt: ‘Ik
wil ook een boek schrijven.’ Moet je doen, zeg ik dan in gedachten. Laat ze
alsjeblieft hun droom najagen. Ik ben niet zo beducht voor nog meer
concurrentie.
Waarschijnlijk verkijken veel mensen zich op het vak van
schrijver, want een vak is het. Het is meer dan ontspannen op een plek mijmeren
of je fantasie haar gang laten gaan. Je moet er wel wat voor doen. Schrappen,
redigeren, lezen, veel lezen.
Soms zeggen die mensen er nog bij dat ze hun vervelende baan
graag inwisselen voor die van schrijver. Waar willen ze dan van leven? Niet
elke schrijver, bijna geen zelfs, kan bestaan van louter het schrijven. Maar
dat is allemaal sombere praat. Schrijver zijn is immers een prachtig vak. Dat
ervaar ik na ongeveer 30 jaar nog steeds.
Toch bekruipt me af en toe de gedachte dat mensen liever
willen schrijven dan lezen. ‘Ik wil me niet laten beïnvloeden door andere
schrijvers,’ is soms de redenering.
Met lezen breid je je woordenschat uit, je maakt kennis
met andere stijlen, beeldspraak en structuur. Taalgevoel moet zich ontwikkelen,
moet rijpen. De schrijver moet zich scherpen aan nog betere schrijvers. Als ik een
goed boek lees, raak ik niet ontmoedigd. Integendeel, ik word juist
gemotiveerder om mijn volgende boek nog beter te maken.
Schrijven is voor mij in al die jaren niet makkelijker
geworden. Integendeel. Ik weet des te beter waar het mis kan gaan en hoe nauw
het luistert.
Leg ik de lat te hoog? Nee, ik vind het zonde om mijn
tijd te verspillen aan ‘Zo moet het maar goed zijn’-werk. Ik wil graag oud
worden en zo lang als kan blijven schrijven. Maar ik ga ervan uit dat ik geen 30
schrijversjaren meer voor me heb liggen.
Lees ik dan boeken van andere schrijvers alleen als
studiemateriaal? Kan ik nog wel onbevangen lezen?
Jazeker, ik laat me nog altijd meeslepen in een goed
boek. Soms ga ik na waar en waarom ik het goed vind, zoals ik omgekeerd ook doe
bij boeken die me tegenvallen.
Wil je serieus met schrijven bezig zijn: lees, lees, lees!
Van 8-15 september 2019 is de Week
van het Schrijven met activiteiten in het hele land. Kijk op de website www.schrijvenonline.org
Tip: doe eens een
schrijfcursus of workshop. Op Schrijvenonline.org vind je een overzicht.
Mijn eigen
schrijfcursussen vind je bij Cursussen op mijn website: www.annievangansewinkel.nl
In 2013 schreef ik voor de Week
van het Schrijven elke dag een blog over schrijven. Het overzicht met de links
vind je hier: https://annievangansewinkel.blogspot.com/2016/09/week-van-het-schrijven-schrijfdokter.html
In 2009 en 2010 bracht ik een maand door in het schrijvershuis van Roland Holst in Bergen.
Het was heel anders dan mijn thuis in Wageningen. Dat is misschien ook wel een van de redenen dat ik graag werk in een schrijvershuis. Los van de comfortabele en vertrouwde omgeving kom ik tot nieuwe ideeën en werkwijzen.
Het Roland Holsthuis neemt in mijn schrijfverblijven een bijzondere plek in. De kleine villa aan de Nesdijk geeft zich niet heel gemakkelijk gewonnen. Er zweeft nog altijd iets rond van de illustere gasten die Adriaan Roland Holst ontving, de somberte waar hij soms aan leed, en daarna al die schrijvers die elkaar opvolgden sinds het Letterenfonds het huis tot schrijvershuis bestemde. Er is genoten, maar er is ook veel gezwoegd in dat huis. En zelf deed ik dat ook. Je hebt immers maar een maand, dus er moet gewerkt worden.
Het is geen geruststellend huis, het heeft ook wel iets spartaans. De steile trap, de zware deuren, en dan die wonderlijke spiegel in de slaapkamer. Ik weet niet of hij er nog steeds is. Maar er wás iets met die verweerde spiegel.
Tot mijn verbazing lees ik er niets over in het boek 'Thuis' van Pieter Hoexum, dat onlangs verscheen. Hij verbleef ook meerdere malen in het Roland Holsthuis. Het staat zelfs centraal in dit boek met als ondertitel 'Filosofische verkenningen van het alledaagse'.
Omdat ik het huis ken, was het zeker interessant om te lezen. Maar ook om met Pieter Hoexum te verkennen wat nu een thuis-gevoel is.
Onder het lezen opende ik de achterdeur, die eigenlijk voordeur is, liep ik allengs zekerder over de steile trap, stond ik weer in de royale badkamer met de beschutte douche. Zag ik weer de briefjes van een zorgzame beheerdershand. De spiegeling van de terrasdeuren. Voelde ik opnieuw het soms wat unheimische gevoel 's avonds in mijn eentje in dat huis met zoveel historie.
Ik voelde me er thuis en ook weer niet. En dat is mooi, want anders had ik net zo goed thuis kunnen blijven.
Met al die herinneringen in mijn achterhoofd heb ik 'Thuis' van Pieter Hoexum gelezen. In zijn onderzoek naar het begrip Thuis komt hij niet tot een definitief antwoord - gelukkig maar -, zijn zoektocht is al interessant.
In een van de pogingen tot definitie slaat Hoexum de plank mis: 'Home is waar de wifi mij herkent' (illustratie p.104). Maar de wifi herkent mij ook bij vrienden en familie, zelfs in hotels en al die andere plekken waar ik ooit gebruik maakte van de huiswifi.
Al met al was het leuk om dit boek te lezen. Zelf was ik de afgelopen tijd bezig met mijn kinderboek (10+) over heimwee, een pendant van thuis. Deze maand verschijnt 'Op reis met heimwee' bij uitgeverij De Eenhoorn.
Een van de blogs die ik schreef over het Roland Holst Huis
Wat was het weer geweldig: Festival Veenhuizen. Niet zomaar een klassiek muziekfestival. Je krijgt er de sfeer en de aansprekende panden van dit bijzondere gevangenisdorp bij, met gisteren als bonus stralend weer. Dat maakte het fietsen van de ene naar de andere locatie extra feestelijk.
 |
| Past. Smitslaan |
Al vele jaren heeft Veenhuizen een bijzondere plek in mijn hart. Die betrokkenheid is alleen maar groter geworden sinds ik er in 2016 drie weken woonde en werkte in de pastorie, die toen schrijvershuis was. Gisteren moest ik natuurlijk ook nog even door de Pastoor Smitslaan fietsen, waar ik in die weken vaak doorheen wandelde. Zoete weemoed.
Veenhuizen is een dorp van contrasten. De twee gevangenissen Norgerhaven en Esserheem maken nog steeds deel uit van het dorpsgezicht. Maar ook veel andere panden bepalen het beeld van het dorp, waar vrijheid en opgesloten zijn sterk verbonden blijven. Dat voel ik vooral telkens als ik langs PI Esserheem fiets.
 |
| PI Esserheem |
Klassieke muziek en verhalen staan centraal op het festival. Het was lastig kiezen. Het werd dit jaar: Cellist Leonard Besseling en verteller Nelle Raaphorst, in de cellengang van voormalige gevangenis De Rode Pannen.
Música Temprana speelde en zong oude muziek in de grote rk kerk. In 2016 was ik daar in mijn eentje en bekeek ik gefascineerd de kleurige plafondschildering die Gantzert maakte tijdens zijn periode van detentie.
Huijnen en Hopman op viool en accordeon, een niet voor de hand liggende combinatie. Tussendoor nog even bijpraten met collega Mariët Meester die ook deze keer weer literaire wandelingen op het kerkhof (het Vierde Gesticht) deed. Zij is geboren en getogen in Veenhuizen en schreef er meerdere boeken over. De mooie roman 'Hollands Siberië' bijvoorbeeld gaat over de pastorie en zijn bewoners, met name de pastoor. Mariët was destijds de initiatiefnemer en beheerder van het bezielde schrijvershuis dat helaas moest wijken voor antikraakbeheer.
En passant kreeg ik ook nog een vleug mee van de vrolijke muziek van Jong NBE dat een pop-up concert gaf in de Kunsttuin.
Tot slot van mijn festivaldag luisterde ik naar Caspar Vos (piano) en Mirjam van Hengel die een programma hadden over componist Frederic Mompou. Jammer genoeg had ik geen gelegenheid om nog bij het afsluitende avondconcert bij Coco Maria te zijn.
Veenhuizen is bijzonder en het Festival Veenhuizen past daar helemaal bij. Een ingetogen festival dat nog meer bekendheid verdient (maar zonder dat te veel bezoekers de sfeer aantasten). Als alles goed gaat, komt Veenhuizen met andere Koloniën van Weldadigheid volgend jaar op de Werelderfgoedlijst van Unesco. Veenhuizen heeft met het Festival een extra troef. Erfgoed moet je levend houden.
 |
| Pastorie nu |
Dat is nog een hele klus. Deze week kopte de Volkskrant nogal stoer dat Veenhuizen te koop staat, t.e.a.b. Dat was geen nieuws, want er wordt al lang gezocht naar een goede herbestemming voor al die panden die nu nog in het bezit zijn van de Rijksgebouwendienst.
Ik weet er alvast eentje: de pastorie kan een prachtig schrijvershuis worden. Voor mij en een aantal collega's heeft het zijn bestaansrecht al bewezen. Jezelf opsluiten om in vrijheid te schrijven. De paradox van Veenhuizen in literatuur vervat.
Tijdens de concerten binnen heb ik geen foto's gemaakt. Een mooie impressie mét foto's is te vinden op facebook van Festival Veenhuizen: Festival Veenhuizen op facebook
Blog over mijn schrijfverblijf in de pastorie van Veenhuizen
