woensdag 29 december 2010

Goede voornemens

Tegenwoordig maakt 75 % van de Nederlanders geen goede voornemens meer voor het nieuwe jaar, aldus een recent onderzoek.
mei 1961 H. Communie
Ik ben er lang geleden ook al mee opgehouden.

Als kind had ik nog de illusie dat ik me aan zo'n voornemen kon houden, als ik maar hard genoeg wilde. Gelukkig kreeg ik een katholieke opvoeding en nadat ik de H. Communie had gedaan, kreeg ik ook toegang tot de biecht. Na elke biecht kon je namelijk opnieuw beginnen. Ik zou geen ruzie meer maken met mijn zusje, niet meer jokken, niet zeuren. En als het mis ging - en dat ging het - was er een maand later weer een biecht waar ik schoon schip kon maken. Ik herinner me nog dat ik me bijna fysiek gezuiverd voelde als mijn zieltje weer schoongepoetst was na boetedoening met enkele gebeden.
Bij goede voornemens voor het nieuwe jaar moet je echter een heel jaar wachten voordat je je goede wil en inzet kunt tonen.

Van latere jaren kan ik me nog maar één goed voornemen herinneren. Toen ik in 1997 de journalistiek uit stapte om voortaan alleen nog te schrijven, noteerde ik in een logboek: 'Ik wil lui en dik worden'.
Wie mij kennen, weten dat ik hopeloos mislukt ben in dat streven.
Misschien was het ook vooral een verlangen naar kunnen ontspannen en luieren: het hangmatgevoel, en dat gaat me gelukkig steeds beter af.

Dat ik graag werk, geeft ook wel aan hoeveel plezier mijn werk me bezorgt. Mijn cursussen creatief schrijven, bedrijfstrainingen communicatie en optredens op scholen en in bibliotheken, maar op de eerste plaats het schrijven. Dat is toch waar het allemaal om begonnen was, en wat nog al te vaak sluitpost is.
Daarom heb ik voor het nieuwe jaar toch een goed voornemen, nee, laat ik het een plan noemen: ik ga meer schrijven.

Iedereen die dat ook van plan is, wens ik veel kracht en succes om het plan uit te voeren.
En wellicht kan een schrijfcursus, bij mij of elders, nét dat duwtje over de drempel zijn.

http://www.schrijvenonline.org/schrijfgids/schrijfcursussen%20en%20-workshops
http://www.annievangansewinkel.nl/cursussen/content_001.cfm
http://www.eduhub.nl/artikelen/ik-wil-ook-een-boek-schrijven

Jaaroverzicht

Het is een week van terugblikken, in de media, maar ook bij mezelf. Wat ging goed, wat kon beter?

Voor mijn werk kan ik terugkijken op een mooi jaar. Twee jeugdboeken verschenen: 'Stoerewatjeskamp' en 'Zat'. In maar liefst drie bundels verschenen van mij verhalen en gedichten: 'Heks speciale acties' (in 'Lekker griezelen', uitg. The House of Books), 'Sierra Nevada' en 'Livven Hieër' (in 'D'r Her God versjteet óch plat', uitg. TIC) en de kindergedichten 'Feest' en 'Verliefd' (in 'Wie heeft hier met verf lopen smijten?, uitg. Querido).
Mijn schrijfmaand in het Roland Holst Huis in Bergen was een feest. Uiteenlopende schrijfprojecten heb ik er op de rails gezet, genoeg om nog maanden aan vooruit te kunnen. Ook was er de tentoonstelling 'Verhalende rivier' in Wageningen van het Platform Beroepskunstenaars met mijn gedicht 'Stil staan'.
Twee nieuwe schriftelijke cursussen heb ik op de markt gebracht: Reisverhalen en Schrijven met een stok achter de deur. Mijn eigen cursusinstituut vierde zijn 10-jarig jubileum. En ik werd in Limburg genomineerd voor de Veldeke Literatuurprijs.

In mijn persoonlijk leven waren er grote en kleine ontdekkingen, ontmoetingen, verrassingen. Vers in het geheugen ligt nog de trip naar Parijs, maar de reis naar Nepal, een trekking in de Annapurna, in april werkt ook nog steeds door.
Zo'n totaal andere wereld dan bijvoorbeeld de Afrikaanse landen waar ik was, ook omdat dit een heel fysieke reis was. Stap voor stap, in het moment zijn, ruimte en stilte ervaren en dankbaarheid voelen om het lijf en de gezondheid die dit mogelijk maken.

Gezondheid, niet vanzelfsprekend. Naast de hoogtepunten dit jaar was er ook lijden in mijn omgeving en mede-lijden, voorzover dat mogelijk is. Familieleden en vrienden die lichamelijk of geestelijk lijden en waarbij ik me vaak zo machteloos voel.

Ik weet wel dat er zonder dalen geen toppen zijn en dat lijden en verlies bij het leven horen, maar dat is allemaal maar verstandige praat als het zo dichtbij komt en het mensen treft die je dierbaar zijn. 

dinsdag 28 december 2010

Witte kater

dagen vol roomwit
groen bekleed met crème fraîche
bekroond door bolle toef,
wereld huist in zachte ijstaart

nu heeft een vette vinger
de slagroom weggeschraapt
de vulling laten instorten,
wereld nagenoeg zoals hij was,
vaal en kaal

onderuitgezakte kussens
tafel leeggegeten
nog niet afgeruimd
morsig tafelkleed
resten flutterig en kledderig

het feest is over,
maar vuilwit blijft plakken.

Taizé

In Rotterdam begint vandaag de Taizé-jongerenontmoeting. Meer dan 25.000 jongeren uit heel Europa komen enkele dagen bij elkaar om te praten, te zingen, te bidden. Er is ongetwijfeld een groot verschil met hoe ik 36 jaar geleden kennismaakte met Taizé, maar ik begrijp dat eenvoud, uitwisseling en spiritualiteit zijn gebleven.

In april 1974 ging ik een kleine week naar het Franse dorp Taizé met acht andere mensen uit de studentenkerk Maranatha in Tilburg. Ik was daar enkele jaren zeer betrokken en actief in liturgie- en gespreksgroepen.
In Taizé leefde en werkte een oecumenische broederorde rond frère Roger Schütz, die in 2006 op 90-jarige leeftijd werd doodgestoken door een verwarde vrouw. De broeders in het klooster in de Bourgogne zetten zijn werk voort, ze stellen hun gemeenschap nog steeds open voor bezoekers. Jaarlijks is er ook een jongerenontmoeting op wisselende plaatsen in Europa en dit jaar is dat dus in Rotterdam.

 In gesprek met Elisabetta uit Italië


Wat me vooral bijgebleven is, was de ruimte voor anders zijn, anders denken, anders geloven. Ik had prachtige gesprekken, al dan niet met handen en voeten, zoals met Elisabetta uit Italië.
Vanuit totaal andere achtergronden kwamen we in Taizé samen en wisselden we ervaringen, vragen en twijfels uit.
Enkele keren per dag waren er diensten, met eenvoudige gebeden en gezangen. Het lichte, sobere kerkgebouw was altijd open. We kampeerden en het was koud. In de grote legertent met tientallen anderen deed ik nauwelijks een oog dicht, maar het was goed. Het eten, veel pasta, kwam uit grote pannen en het vulde, dat was genoeg.
Ontmoeting in muziek
Ontmoetingen, veel muziek, overal mensen om me heen en toch stilte.
Taizé was voor mij ook een toonbeeld van hoop: zolang mensen zo met elkaar omgingen, was er nog hoop voor de wereld.

De terugkeer naar het gewone studentenleven viel me zwaar. Alles leek oppervlakkig, beperkt en bekrompen en het viel niet uit te leggen wat ik in Taizé had ervaren.
Nog steeds niet, merk ik nu ik dit blog schrijf. Mensen die het hebben meegemaakt, weten waarschijnlijk wat ik bedoel.
Ik wens de deelnemers aan Taizé 2010 in Rotterdam ook zo'n bijzondere ervaring toe.

“In Taizé horen we op sommige zomeravonden, onder een hemel vol sterren, de jongeren door onze geopende ramen. We blijven verbaasd dat ze met zovelen komen. Ze zoeken, ze bidden. En wij zeggen tegen onszelf: hun verlangens naar vrede en vertrouwen zijn als die sterren, kleine lichtjes in de nacht.”

Frère Roger, Voorvoeld geluk, pag. 115

http://www.taize.fr/nl

donderdag 23 december 2010

Twee kerstbomen

Sinds vanmiddag ben ik in het bezit van maar liefst twee kerstbomen. En dat voor iemand die Kerstmis 'vroeger' een gedegenereerd feest vond, vercommercialiseerd en ver afgedreven van de pure betekenis. Bovendien wogen destijds allerlei verplichtingen rond de feestdagen me zwaar, zodat ik altijd weer blij was wanneer de verse kalender 2 januari aangaf.
Maar ik word ouder, milder ook waarschijnlijk en sinds een aantal jaren vier ik Kerstmis op mijn eigen manier, vaak in verstilling en rust. Een kerstboom voegt daar licht aan toe als voorbode van de dagen die gaan lengen.
Zoals ik eerder schreef, stond de kerstboom van vorig jaar te wachten bij de achterdeur. Met échte sneeuw, en dat was nu juist het probleem. De dooi stelde niks voor en dus heb ik toch maar een nieuw exemplaar gekocht. Een kleintje, maar het voelt een beetje als verraad aan de boom die nu de kerstdagen buiten moet doorbrengen, terwijl de nieuwe al glitterend staat te pronken.


Voor het eerst van mijn leven heb ik ook een kerststal gekocht. Vorige maand bezweek ik toen hij daar heel aandoenlijk in een wereldwinkel stond. In alle simpelheid, teruggebracht tot de kern, maar wat een toonbeeld van geduldig handwerk. Hij is gemaakt van bananenblad, in een warm land ver weg.
Het leek me dan ook passend om hem niet bij de kerstboom te zetten, maar naast een baobab.

http://annievangansewinkel.blogspot.com/2010/12/winterdraden.html

woensdag 22 december 2010

Met Proust op de sofa

Sinds een paar maanden ben ik lid van een Proust-leeskring. De komende jaren willen we het oeuvre van Marcel Proust 'Op zoek naar de verloren tijd' lezen en bespreken.
Las ik deze zomer in de hangmat het eerste boek 'Combray', deze winter savoureer ik Proust op een andere plek, de sofa.
Wellicht is 'chaise longue' een passender benaming voor het meubelstuk dat onlangs mijn huis werd binnengedragen.
Ik stel me personages van ruim een eeuw geleden voor uit het werk van Proust die het zo druk hadden met het doorbrengen van hun dagen in ledigheid, bijvoorbeeld kwijnend of smachtend op hun chaise longue.
Maar met deze karikatuur doe ik Proust en zijn personages tekort. Hij geeft een mooi tijdsbeeld van de hogere kringen in Frankrijk en tegelijkertijd zijn de thema's tijdloos: vergankelijkheid, schoonheid, verliefdheid, jaloezie.
De schrijver observeert meesterlijk en heeft verrassend veel gevoel voor humor en ironie, waardoor zijn boek soms ook iets van een soap heeft. Gevoegd bij een uitzonderlijke taalrijkdom is het een genot om te lezen.

Ik heb inmiddels ook het tweede boek uit, 'Een liefde van Swann', waarin Proust het pijnlijke proces van aantrekken en afstoten beschrijft tussen Swann en Odette. Swann is in zijn verliefdheid obsessief, naïef en soms ook herkenbaar.
Een voorbeeld: Voor een uitstapje zegt Swann te hopen dat hij Odette niet tegenkomt. Ondertussen blijft hij wel naar haar speuren. "(...) alsof hij zocht wat hij zei te willen ontlopen en trouwens zou ontlopen zodra hij het had gevonden, want als hij het groepje was tegengekomen zou hij ostentatief een andere kant uit zijn gegaan, tevreden dat hij Odette had gezien en zij hem had gezien, vooral dat ze zag hoe weinig hij zich van haar aantrok."


Ik moest denken aan een prozaïscher uitdrukking die in Tilburg vroeger geciteerd werd van iemand die een oogje had op een ander (de spelling is waarschijnlijk niet correct): kèk of t-ie kèkt en as t-ie kèkt, nie kèke.

Filosofie, psychologie, spiegelen en zelfkennis, er valt nog veel te leren en uit te wisselen over Proust.


http://annievangansewinkel.blogspot.com/2010/08/met-proust-in-de-hangmat.html

dinsdag 21 december 2010

Winterdraden

Bij mijn weten praat ik niet hardop tegen mezelf. Maar toen ik vanmorgen de tuin inkeek, hoorde ik mezelf zeggen: 'Oh, wat prachtig.'
Tegen de schuur hangt een groot spinnenweb te schitteren, dat door de rijp extra helderheid krijgt.
Ik bestudeer de winterdraden, maar de spin blijkt niet thuis. In oktober schreef ik in mijn weblog over herfstdraden.
Nu ik dat weblog teruglees, zie ik dat het kerstfeest toen al zijn schaduwen vooruitwierp. Ik maakte er melding van dat de kerstboom van vorig jaar zelfs in de pot weer begon uit te lopen. Hij kon dit jaar wel weer als kerstboom dienen.

Vorige week had ik hem dus alvast bij de achterdeur gezet. Hoewel Kerstmis snel dichterbij komt, staat hij daar nog steeds. Een halfslachtige poging om hem sneeuwvrij te maken, is ingehaald door een nieuw pak sneeuw.
Hem laten ontdooien in de keuken is geen optie, hem naar de schuur slepen met dat doel vind ik te veel gedoe.

Nu hang ik nog tussen geduldig de dooi afwachten en hem te elfder ure alsnog optuigen, een nieuwe kerstboom aanschaffen (maar dan heeft deze - heel sneu - het hele jaar door voor niks zijn best gedaan) of kerstboomloos deze dagen zien door te komen. Het is de vraag of gemakzucht het wint van de hang naar idyllische sfeer.

http://annievangansewinkel.blogspot.com/2010/10/herfstdraden.html

maandag 20 december 2010

Groene vingers

Soms kan de goedheid van anderen me met schaamte vervullen.
Gisteren joeg de welwillendheid van een plant me zo ongeveer het schaamrood op de kaken.
Met een schok zag ik namelijk dat de clivia bloeit.
Dat onooglijke kamerplantje, dat al tijden stemloos vraagt om een grotere pot en verse potaarde. Dat het al lang heeft opgegeven ingehouden te smeken om enige regelmaat in begieting.
Het had ook gewoon dood kunnen gaan. Maar het had me niet beter op mijn nummer kunnen zetten dan door sans rancune te gaan bloeien.

Deze clivia is een overlever in optima forma. Vorig jaar toen ik verhuisde, heb ik hem als scheut van de moederplant gehaald. Die oerplant was uitgewoond en uitgeleefd en daar was mijn nalatigheid vast debet aan. Eigenlijk nog een wonder dat hij het zo lang had volgehouden. Ik kreeg die plant in 1993 uit de nalatenschap van mijn schoonmoeder, die groene vingers had en haar planten verwende met rust, reinheid en regelmaat.

Nu heb ik de kleine clivia toegesproken - daar schijnen ze ook bij te gedijen - en hem beloofd dat hij binnenkort nieuwe aarde krijgt, een grotere pot en dat ik hem op gezette tijden te drinken geef.
Maar als me dat echt gaat lukken, bloeit hij daarna misschien nooit meer. Ik heb wel eens gehoord dat planten vooral bloeien uit armoede.
Hem dus toch maar weer een nieuwe kans geven me met zijn schoonheid te verpletteren? 

zondag 19 december 2010

Langlaufen

De natuur laat zich, terecht, door de mens niets gezeggen, maar deze keer werd ik op mijn wenken bediend. Droomde ik donderdag nog in mijn blog over langlaufen vanuit de achterdeur, vanmorgen kon het al.
Natuurlijk profiteerde ik van die uitgelezen kans. De ski's lagen inmiddels meer dan een jaar voor het grijpen op zolder en ik heb al vroeg een heerlijke tocht gemaakt door het Binnenveld bij Wageningen.
De sneeuw was precies goed, dik genoeg, stevig en toch zacht, vrijwel ongerept. Slechts enkele wandelaars kruisten mijn pad en af en toe kon ik het spoor oppikken van een andere langlaufer.

Nieuwe Kanaal 
 Ik hoefde nog niet eens in het stiltegebied van de Slagsteeg te komen om de stilte te horen. Alleen was er soms het gakken van grote vluchten ganzen. Waren ze op weg naar betere oorden of maakten ze gewoon hun vlieguren?

Het leven lijkt voor even gedempt en gaat een versnelling lager. Reisplannen worden aangepast of helemaal geschrapt.
Rustig in het moment glijden. Alleen het zjoef-zjoef van de ski's en dan weer in verwondering stilstaan bij zoveel moois van de natuur.

vrijdag 17 december 2010

Aya uit Yopougon

Precies 15 jaar geleden was ik in Ivoorkust en dat was voor mij de kennismaking met Afrika. Daarvoor had ik al 'iets' met Afrika en die reis heeft mijn gevoel alleen nog maar versterkt.
Deze weken is Ivoorkust weer in het nieuws en zodra wij hier over het West-Afrikaanse land lezen, betekent dat niet veel goeds. Ivoorkust is op dit moment maar liefst twee presidenten rijk. Zowel Gbagbo als Ouattara betwisten elkaar de overwinning van de verkiezingen. In elk geval is het land, - de mensen dus -, de grote verliezer. Het ooit zo stabiele en redelijk welvarende land was na de burgeroorlog begin deze eeuw al onttakeld en staat nu weer op scherp.
Vorige week in Parijs sprak ik de Ivoriaanse eigenaar van een winkel met Afrikaanse kunst. Zijn familie woont grotendeels nog in Ivoorkust en hij was uiteraard bezorgd om de situatie.
Ik gun de mensen van Ivoorkust onderhand een beter lot.
In Parijs kocht ik het recente deel 6 van 'Aya de Yopougon', een stripboek (graphic novel, zoals het tegenwoordig heet) over het meisje Aya. Ze is afkomstig uit Yopougon, een wijk in Abidjan. De respectabele Franse uitgeverij Gallimard brengt het boek uit.
Het gaat over dagelijks leven, relaties, moraal en ook over politiek, zie ik al bladerend. Zo is er een tekening van een krant die, ongetwijfeld verwijzend naar het Ivoriaanse dagblad Fraternité Matin, Calamité Matin heet.
Gisteren ontdekte ik tot mijn verbazing dat er blijkbaar ook een Nederlandse markt is voor de serie. Er zijn namelijk inmiddels al vier delen beschikbaar van 'Aya uit Yopougon'.
De humor in het boek weerspiegelt voor mij de levenskracht van de mensen zoals ik die daar heb ervaren. Ze hebben die in deze benarde tijden ook broodnodig.

http://www.annievangansewinkel.nl/boeken/de_helft_van_de_route.cfm

donderdag 16 december 2010

Parijs (2)

Wageningen ligt er weer sneeuwovergoten bij, terwijl het laatste pakketje van de vorige sneeuw nog net halsstarrig standhield in het plantsoentje voor de deur.

Bij Musée d'Orsay

Tuileries

Ineens schiet me de dichtregel te binnen van de 15-eeuwse Franse dichter François Villon: 'Mais où sont les neiges d'antan?' (Maar waar is de sneeuw van weleer?).
En ik mijmer over de sneeuw van een week geleden in Parijs, waar ik nooit eerder 's winters was. De kerstboom voor de Notre-Dame, de sneeuwpop in het parkje en de kitscherige kerstmarkt in de zakenwijk La Défense.


Kerstmarkt in La Défense
 Sneeuw, het blijft een schitterend ongemak. Hopelijk wordt dat ongemak deze winter weer eens beloond worden met langlaufen op de Ginkelse Hei of de Wageningse Berg. Het is zeker al weer vier jaar geleden dat ik daar mijn sporen heb getrokken.
Het blijft kicken: niet nodig om naar Oostenrijk, het Sauerland of de Ardennen af te reizen, maar simpel zo de achterdeur uit skiën.

zondag 12 december 2010

D'r waeg/De weg

Paul Weelen, uitgever en schrijver, is ook muzikant. In zijn werk laat hij zien en horen hoe rijk een Limburgs dialect kan zijn. In zijn geval is dat het Kerkraads, voor de meeste mensen een minder makkelijk te doorgronden dialect. In de loop der jaren heb ik het beter leren verstaan en waarderen.
Paul timmert de laatste tijd ook via de nieuwe media aan de weg. Zojuist zag ik een videoclip met zijn stem samen met muziek en stemmige sfeerbeelden van José Evers. Melancholie, filosofie, berusting en schoonheid voor de geest.
Meer muziek is te vinden op zijn website: http://www.paulweelen.nl/

De video van D'r Waeg: http://www.youtube.com/watch?v=W_kpdun6RfA

Leesclub (2)

Zoals vaak liepen de meningen in onze leesclub vandaag weer uiteen over het gelezen boek, 'Vaders en zonen' van Toergenjev. Evenveel meningen trouwens als de verschillende uitvoeringen die op tafel kwamen.
Nou ja, gelezen, in mijn geval ging dat niet op: ik had mijn huiswerk namelijk niet af. Toch mag ik blijven, gelukkig.
Maar ik ga het nog wel uitlezen. Het geeft een mooi beeld van hoe vroeger mensen in de hogere klassen leefden en met elkaar omgingen. Het gaat ook over de jongere tegenover de oudere generatie. Dat onstuimige zeker weten als je jong bent, vond ik herkenbaar. Naarmate de leeftijd vordert, vergrijst vaak ook mijn mening. Zo gemakkelijk zwart-wit is het allemaal niet meer.
Ik vond het boek verrassend modern, als je nagaat dat het 150 jaar oud is. Wie van onze grote schrijvers wordt over 150 jaar nog gelezen?

We probeerden te bedenken welke schrijvers in Nederland voortaan de Grote Drie vormen na het verscheiden van Harry Mulisch. We kwamen er niet uit. Arnon Grunberg moest daar zeker wel bij horen, maar andere namen die de revue passeerden - onder meer Van der Heijden, Meijsing, Dorrestein, De Moor, Van Dis, Zwagerman - kregen geen doorslaggevende bijval.
Wellicht zijn wij in deze tijd ook niet meer zo van de Grote Drie. In de cabaretwereld is toch ook nooit duidelijk geworden wie de natuurlijke opvolgers waren van Hermans, Kan en Sonneveld.

Uiteraard hebben we weer uitgebreid gedelibereerd over ons volgende boek en het wordt... een keukenmeidenroman.
En daarna volgen misschien nog wel een kasteelroman, een doktersroman en een streekroman.

http://annievangansewinkel.blogspot.com/2010/12/leesclub.html

zaterdag 11 december 2010

Parijs

Een wereld van contrasten: vorige week nog maar sloot ik een maand rust en schrijven af in Bergen, vanavond kom ik thuis na vijf dagen Parijs.
Het uitzicht vanuit het schrijvershuis op Nesdijk en polder maakte plaats voor een hotel met zicht op het metrostation en de rue Lamarck in Montmartre.
Geen werk deze keer, maar vakantie, al zou ik natuurlijk nascholing en opfrissen van mijn studie Frans kunnen voorwenden. Heerlijk overigens, dat 'bain de français'.
In de jaren '70/'80 kwam ik soms een paar jaar achter elkaar in Parijs, nu was ik er maar liefst 18 jaar niet meer geweest. Nooit eerder verbleef ik er 's winters. De Champs-Elysées waren fraai geïllumineerd en in de high tech Défense detoneerden kneuterig een skihut en de tentjes van de kerstmarkt.
Dat Parijs de volle laag sneeuw kreeg deze dagen, intensiveerde de winterse aanblik.
Het was een mooi weerzien met oude favoriete plekken zoals de Place Fürstenberg, het Square du Vert Galant, boekwinkel Gibert Jeune en het Marais.
Maar er waren ook ontdekkingen als Village St. Paul en het Musée de Branly.
De stad ademde een verrassend ontspannen sfeer, maar dat lag waarschijnlijk even goed aan mezelf. Bijna alle highlights had ik immers al ooit gezien, dus niets hoefde. Kilometers en kilometers wandelen en Parijs opsnuiven.
Wat ik wel miste, was die typische metrowalm: de onbestemde mélange van zweet, parfum, knoflook, tabaksrook en uitlaatgassen. Misschien is die geur wel weggeciviliseerd of hij werd door de vrieskou geneutraliseerd. Aangenaam was die lucht niet, opmerkelijk dat ik die miste. Maar hij hoorde toch bij de 'odeur locale'.

maandag 6 december 2010

Leesclub

Met onze leesclub vieren we binnenkort ons tienjarig bestaan en dankzij de club heb ik al heel wat boeken gelezen die ik anders waarschijnlijk niet ter hand had genomen.
Op voorhand heb ik moeite met boeken die ver weg spelen, of lang geleden of erg dik zijn. Hoewel... ik vloog door de zeven dikke delen van Het Bureau van Voskuil, boeken over (West-)Afrika kunnen er niet genoeg verschijnen en ook historische boeken slepen me soms mee.

De keuze van onze leesclub 'dwingt' me om over die dwaze zelf opgeworpen schuttingen heen te kijken.
Zo was er bijna tien jaar geleden dat heerlijke boek 'Balzac en het Chinese naaistertje' van Dai Sijie. Twee jongens ontdekken de liefde voor een meisje én de literatuur, ondanks hun heropvoeding bij de culturele revolutie in China.

Er bestaan veel leesclubs in ons land en die hebben doorgaans een hoog gehalte van 50+ vrouwen. Nu ben ik dat zelf ook, maar ik vind het verfrissend dat wij gelukkig een gevarieerde samenstelling hebben met ook mannen en 50- ers.
Bovendien combineren wij de gedachtewisseling over boeken met een brunch. Gelukkig zitten er ook keukenprinsen en -prinsessen in de groep. Wij laten ons de boeken goed smaken.
Aan leiding doen we niet en in overleg komen we telkens tot de keuze van een volgend boek.
Na tien jaar is me dat schimmige proces overigens nog altijd niet duidelijk. Meestal duurt de besluitvorming lang, ook omdat we graag boekentips van elkaar horen. Boeken en recensies gaan rond en de meningen over een voorstel zijn al dan niet gefundeerd, bijvoorbeeld:
- van die schrijver hebben we al ooit een boek gelezen (dat weerhoudt ons er niet van om het argument een andere keer terzijde te schuiven; het volgende boek van Dai Sijie viel ons trouwens allemaal tegen.)
- die schrijver ziet er niet leuk uit (ooit mijn ridicuul oppervlakkige 'njet')
- niet weer een boek over de oorlog (maar wat waren we laatst onder de indruk van 'Ademschommel' van Herta Müller).

Wel opmerkelijk dat de boeken die we het afgelopen decennium lazen, toch verdacht veel voorkomen op de lijsten van leesclubfavorieten.
Zijn we dan toch niet zo bijzonder en eigengereid als we denken?
Voor de eerstvolgende keer staat een klassieker op het menu, 'Vaders en zonen' van Toergenjev.

donderdag 2 december 2010

Laatste kans

Nog twee dagen en dan stopt de 'Verhalende rivier' in Wageningen met stromen. Veel bezoekers kwamen sinds 24 oktober naar de tentoonstelling in de Rouwenhofstraat 10, waaraan 16 kunstenaars meedoen.
Er is vooral beeldend werk te zien in uiteenlopende stijlen en vormen, maar er zijn ook gedichten te bekijken. Ik heb voor de expositie het gedicht 'Stil staan' gemaakt.
Eerder schreef ik er in oktober al over op dit weblog.
'Verhalende rivier' is nog open op vrijdag 3 en zaterdag 4 december van 13 tot 17 uur.

http://www.beroepskunstenaars.nl/

Kleur

Uitgerekend in míjn tuin
met één boom:
de grote bonte specht.

Nooit eerder zag ik die en zojuist op een paar meter afstand slechts. Zo geboeid was ik door zijn prachtige kleuren dat ik te laat aan een foto dacht.
De nood van de vogels in deze barre kou moet wel hoog zijn dat ze hun heil zoeken in een stadstuin.
Maar mijn dag gaf hij kleur.

http://www.vogelbescherming.nl/nl/vogels_kijken/vogelgids/zoekresultaat/detailpagina/q/vogel/72