Poseren

Je kunt als schrijver nog zoiets vreemds bedenken, de werkelijkheid is vaak bizarder. Vandaag raakten verbeelding en werkelijkheid elkaar wel heel frappant.
Bijna twintig jaar geleden schreef ik de tekst 'Stilleven'. Die gaat over Laura Vroemen, een vrouw van 64 die in een atelier als model gaat poseren voor een schildersgroep.
Enkele jaren later heb ik die tekst vertaald in mijn moedertaal, het Limburgs dialect van Weert, en bewerkt tot een monoloog. Die verscheen in 2002 in de bundel 'Alles theater'. Drie stukken daarvan werden uitgekozen voor een avondvullend theaterprogramma. Ook mijn 'Stillaeve'.
De organisatie, uitgeverij TIC, ging naarstig op zoek naar iemand die de 64-jarige Laura Vroemen kon spelen, mét het juiste dialect. Die zoektocht leverde niets op en toen kwam de onvermijdelijke vraag of ik dan zelf die rol wilde spelen.
Ik had vooral vertrouwen in de regisseur en die geloofde in het project, ondanks mijn beperkte toneelervaring. Een intensief repetitieproces volgde. Première in oktober 2002 in Maastricht en begin 2003 voorstellingen in 9 andere theaters door heel Limburg. Een spannend avontuur, zeker om een half uur alleen op toneel te staan.

Door Joke Peters

Vandaag dus, zoveel later - en inmiddels 64 jaar -, poseerde ik als portretmodel voor de schilder- en tekengroep in het atelier van beeldend kunstenaar Riekje Offerhaus in Wageningen. Ineens vielen fictie en werkelijkheid samen. Weliswaar waren er enkele belangrijke verschillen: mijn personage Laura Vroemen ging poseren als naaktmodel én ze was nogal verzuurd. Teleurgesteld was ze in het leven en ze durfde niet meer te geloven in de liefde.

Door Riekje Offerhaus

Ik kreeg te horen dat ik goed kan stilzitten, twee uur maar liefst, praten mocht gelukkig wel.
Het was een bijzondere, intense sfeer. Ieder was op eigen wijze aan het werk en toch was er verbondenheid. Op sommige momenten viel alleen het geluid van potloden en krijt te horen.

Door Joke Peters

De negen mensen werkten met uiteenlopende technieken zoals potlood, houtskool en verf. Ik besef terdege dat iedereen kijkt met zijn of haar eigen ogen en nog verraste het me hoe verschillend al die portretten zijn geworden. Toch, geflatteerd of niet, ik ben het allemaal.

Binnenkort ga ik mijn monoloog maar eens herlezen. Wie weet zijn daarvan de afgelopen twintig jaar nog meer verzinsels uitgekomen.
Met het poseren van vandaag is voor mijn gevoel de cirkel rond.
    

Mijn Nederlandstalige monoloog 'Stilleven' is te vinden via de site Theaterteksten van de Auteursbond. Daar is ook een fragment te lezen.

Toneel en ik 

'Stillaeve' in bundel 'Alles theater'