maandag 29 augustus 2011

Zoeken en vinden

Landhuis De Horst voor het
begin van de Levenskunstbeurs
Met veel warmte kijk ik terug op de Levenskunstbeurs afgelopen weekeinde in Driebergen. Op het terrein van Landgoed De Horst was muziek, verstilling, openheid, concentratie, humor, er waren ontmoetingen met paarden, theorieën, bomen en edelstenen. Workshops, lezingen of buiten de kaders nieuwe mensen ontmoeten, en dat allemaal in een ontspannen en rustige sfeer.
Twee dagen had ik er een informatiestand over mijn schrijfcursussen en ik gaf een workshop 'Schrijven met je zintuigen'. Daarvoor was dubbel zo veel belangstelling als er zitplaatsen waren. 

Mensen kwamen bij mijn stand, met vragen, om te laten zien wat ze hadden geschreven en soms blanco ('Ik wist niet eens dat er schrijfcursussen bestonden'). Vaak volgden mooie gesprekken, die lang niet altijd over schrijven gingen. En wat een feest van het toeval (Nepal, Afrika, Aruba, Curaçao kwamen voorbij, gezamenlijke kennissen, op elkaar lijkende levenspaden of inzichten).
Er waren stands met helende behandelingen waar ik met mijn verstand niet bij kon. Maar dat is ook helemaal niet de bedoeling. Van sommige therapieën wil ik ook niet eens meer weten hoe het werkt, áls het maar werkt.
Op de beurs en in de individuele gesprekken manifesteerde zich voor mij heel duidelijk hoeveel mensen zoekend zijn en ook hoe helpend anderen kunnen zijn die al gevonden hebben. Althans op dat moment en voor die levensfase, want niets is blijvend, zo leert het leven.
Maar goed ook, constateerde ik met een gesprekspartner, want als je niks meer te leren hebt, kun je net zo goed doodgaan.
Die zoekende mens, die af en toe iets vindt, is zo herkenbaar en raakt me soms ook. Zoals psycholoog Nico Frijda ooit in een interview zei dat hij ontroerd was doordat ieder mens zijn eigen knokseltje knokt.
Vandaag las ik trouwens iets vergelijkbaars in het septembernummer van Psychologie Magazine. Wetenschapsjournalist Mark Mieras schrijft daarin: 'Dat we zo nu en dan allemaal worstelen om onszelf te begrijpen, dat ontroert me.'
 

vrijdag 26 augustus 2011

Groeizaam

Het is groeizaam weer, constateerde ik vanmiddag opnieuw in mijn achtertuin. Het tintelfrisse groen is bijna oogverblindend. Na de stevige buien vandaag moet ik goed opletten dat ik niet een kikker verpletter.
Ze hebben het blijkbaar naar hun zin in mijn tuin. Vorige week telde ik er maar liefst zeven in mijn bescheiden vijver. Soms ontwaar ik net op tijd aandoenlijke kleintjes, de twee prachtige, stevige exemplaren van zojuist kon ik niet over het hoofd zien.
Toen deze sprong, meende ik aan zijn knietjes te zien dat het een kikker was. Maar zoals hij zich plomp stilhield voor de foto, had hij toch ook wel wat van een pad. Maakt niet uit, ik heb er geen behoefte aan om uit te testen of er een prins onder schuilgaat.

Ik trof een ander natuurverschijnsel aan. Nou ja, natuurverschijnsel, eigenlijk meer een brevet van onvermogen als deugdelijke huisvrouw. De doornatte kokosmat bij de achterdeur blijkt een ideaal kweekmatje. Welkom!
Als de nieuwsgierigheid het blijft winnen van de schaamte, wacht ik af welke plantjes hier ontluiken. Misschien groeien er in de toekomst wel berkenbomen uit. De naburige berk heeft immers de afgelopen weken ontelbare zaadjes uitgestort.
Ik zie hier op mijn erf weer hoe onvoorstelbaar sterk de natuur is. Wij maken er als mens dan toch wel een enorme zooi van dat we het voor elkaar krijgen dat planten en dieren uitsterven.

dinsdag 23 augustus 2011

Nazomerbloei

De dahlia bloeit nog troostend uitbundig, maar toch kan zij niet verhullen dat de zomer op zijn eind loopt. Over een goede week begint de meteorologische herfst en ik realiseer me dat 2011 dan al weer voor tweederde voorbij is.
Ach, herfst en winter hebben ook zo hun charmes, spreek ik mezelf bemoedigend toe. Veel tijd voor zinloze mijmeringen over de tijd die verglijdt, heb ik trouwens deze keer niet. Ik ben volop bezig met cursussen en andere schrijfactiviteiten die deze nazomer tot bloei komen.


Zo heb ik pas de selectie afgerond voor Platbook 7, een bundel in Limburgse dialecten met gedichten en verhalen van en voor kinderen. Uitgeverij TIC in Maastricht gaat er nu mee aan de slag om dit najaar ongetwijfeld weer een mooie uitgave te presenteren.
De schriftelijke cursus Columns en Weblogs schrijven heb ik op een haar na klaar. Vanaf 1 september is hij beschikbaar. Op de Levenskunstbeurs in Driebergen begeleid ik komend weekeinde een workshop. Ook sta ik er met een informatiestand, evenals op 11 september tijdens de schrijfdag in Amersfoort, de Dag van het Personage.
In de Week van het Schrijven (3-11 sept.) ben ik op 9 september de hele dag digitale Schrijfdokter voor columns en weblogs.

Dan zijn er ook nog IRL (In Real Life, of in goed Nederlands: HEL, Het Echte Leven) schrijfactiviteiten in Wageningen. Voor de Volksuniversiteit geef ik de lezing 'Hoe word je schrijver' en een korte cursus Schrijf je levensverhaal.
Ook in de nieuwe editie van de Gelderse schrijfwedstrijd Aan het woord! speel ik een rol. Als voorbereiding geef ik namelijk een korte schrijfcursus en schrijfcoaching, die de bblthk Wageningen organiseert.

Veel nieuw eigen schrijfwerk zal in de maand september waarschijnlijk niet ontluiken, maar anderen het plezier van schrijven te zien ontdekken, maakt mij ook blij.

Tot slot een tip: denk je erover om je aan te melden voor een schriftelijke schrijfcursus? Nog tot 1 september krijg je 10 euro korting met de speciale actie van Schrijvers4fun.


maandag 22 augustus 2011

Levenskunst (3)

De mooie dingen van het leven krijgen komend weekeinde (27-28 augustus) alle aandacht op de Levenskunstbeurs: creativiteit, persoonlijke ontwikkeling, spiritualiteit, gezondheid, goed wonen en schoonheid, maar ook het lef om te dromen en om je dromen te verwezenlijken. Thema is dit jaar: Droom samen een nieuwe wereld.
Twee dagen lang zijn er op Landgoed de Horst in Driebergen de meest uiteenlopende lezingen, workshops, optredens en culinaire genoegens. Ook is er een uitgebreide informatiemarkt.
Daar heb ik zelf ook een stand (nr. 109, zaal Van Iterson), waar ik informatie geef over mijn schrijfcursussen. Voor bezoekers van de beurs begeleid ik zaterdag 27 augustus een gratis workshop 'Schrijven met je zintuigen'. Die begint om 12 uur in de Kamer Mijnheer.
Op de website van de beurs krijg je een goede indruk van alle facetten van levenskunst. Zing, dans, schilder, schrijf, geniet, voel je mooi, rijk en in balans of leer het.

zondag 21 augustus 2011

Bij de tijd

Mijn website is weer bij de tijd. Sinds deze week staan ook de nieuwe boeken van het laatste jaar er op. Stoerewatjeskamp, Zat, en bundels waar gedichten en verhalen van mij in staan. De nieuwe uitgaven van Koffer-Koen en De Superhoofdprijs vind je ook bij: Boeken. Verder zijn er kleine aanpassingen, onder meer op de pagina met links.

De folder en het inschrijfformulier van de nieuwe schriftelijke cursus Columns en Weblogs schrijven staan al online, bij Cursussen. Vanaf 1 september is die cursus beschikbaar.




zaterdag 20 augustus 2011

Graven (3)

De afgelopen maanden schonk ik geen aandacht aan de zuilen bij de ingang van het kerkhof in Weert. Vandaag las ik voor het eerst de inscripties. Natuurlijk ken ik al lang de uitdrukking 'Heden ik, morgen gij', 'waarin voor mij vaak 'Carpe diem' meelift.












Maar het blijkt nog dreigender te kunnen: gisteren mij, vandaag u. Dat is namelijk de mededeling op de twee zuilen, met een verwijzing naar de Bijbel (Ecclesiasticus 38: 23). In mijn bijbelversie staat trouwens: Gisteren hem en heden u. Maar de boodschap is duidelijk: memento mori.
Ik voel me tot op heden kerngezond, maar prijs de dag niet voor het avond/nacht is. Over een goed halfuurtje is vandaag voorbij. Dan heb ik het dus gered. Morgenvroeg begin ik maar weer wijselijk de dag te plukken.
In elk geval is het de eerste dag van de rest van mijn leven, om maar eens een vet, en zeer waar, cliché aan te halen.

vrijdag 19 augustus 2011

Vergeten

Wie de documentaire Verdwaald in het Geheugenpaleis nog niet heeft gezien: van harte aanbevolen. Gisteravond was de film op tv te zien als Holland Doc. en ik was er zeer van onder de indruk.
Klara van Es heeft zo'n teder en respectvol portret gemaakt van drie vrouwen in de eerste fase van de ziekte van Alzheimer. Drie vrouwen, totaal verschillend, maar alledrie ongetwijfeld ooit bijdehand, zitten in het bijzonder pijnlijke stadium van weten dat je het niet meer weet.
Welke dag het vandaag is, wie de mensen op de foto's zijn die ze al jaren in hun kamer hebben staan. Tot uiteindelijk niet meer weten hoe je een boterham smeert en dat het geen thee is die je drinkt uit een melkkannetje.
Dan is de onvermijdelijke dag gekomen om samen met de verzorgster het koffertje te pakken voor vertrek naar het naburige verpleeghuis. 'Een degradatie' noemde een van de andere drie vrouwen dat eerder. Inmiddels beschouwt zij haar voorland ook al met gelatenheid, terwijl nummer drie haar verzekert dat zij tegen die tijd wél pillen aan de arts vraagt.
Toch hebben de vrouwen met hun medebewoners soms veel plezier, bijvoorbeeld om de droom van een van hen dat zij een miljoenenprijs had gewonnen. Of dat vergeten en verlies wegvallen wanneer een vrouw intens en zuiver 'La vie en rose' van Edith Piaf zingt op een familiedag. Dat ze voor even gewichtloos zijn in het zwembad. Die kleine geluksmomenten maken de film over de ontluisterende ziekte misschien alleen maar schrijnender.
Geen spoor in deze film van pyjamadagen, verwaarlozing, tekort aan personeel en gespecialiseerde artsen, en steeds meer bezuinigingen. Dat is helaas ook realiteit, maar geweldig om nu eens de rust en toewijding te zien van personeel en vrijwilligers bij wie de bewoners in vertrouwde handen zijn.

Zondag 21 augustus is de film om 23.20 uur te zien op het Belgische net Canvas. Op 18 september draait Verdwaald in het Geheugenpaleis in Utrecht in het Louis Hartlooper Complex ter gelegenheid van Wereld Alzheimer Dag.



dinsdag 16 augustus 2011

De ziekte van Smirnoff

Hoe heet de ziekte die een alcoholist kan krijgen?
A. De ziekte van Smirnoff
B. De ziekte van Korsakov
Optie A is natuurlijk een grapje, net zo goed als ik de moeder in mijn boek 'Zat' het nieuwe hondje Wisky laat noemen. Maar daar houden de - ietwat wrange - grapjes rond het boek wel mee op. Het is ook ernstig genoeg dat Roos ontdekt dat haar moeder een alcoholprobleem heeft.
Mijn boek verscheen eind vorig jaar en ik heb meermalen op scholen gemerkt dat mijn verzonnen verhaal voor menig kind helaas realiteit is.
Uitgeverij Eenvoudig Communiceren heeft nu een lesbrief ontwikkeld die docenten van de website kunnen downloaden. Zowel boek als lesbrief zijn afgestemd op jongeren die moeite hebben met lezen.
In de lesbrief staan vragen die helpen bij het lezen, zoals bovenstaande vraag over bladzijde 54. Maar er staat ook een tekenopdracht in en er zijn vragen over hoe jongeren zelf in een bepaalde situatie zouden handelen.
Met de lesbrief geeft de uitgeverij een meerwaarde aan het boek, zoals ik het ook bedoeld heb. Leesplezier, de troost van herkenning wellicht en ontwikkeling van empathie.


zondag 14 augustus 2011

Een requiemroman

Je kind verongelukt en een jaar later ligt er al een roman van meer dan 600 pagina's in de winkel. Over zijn leven, zijn dood en alles wat daar tussenin ligt. Hoe krijgt een schrijver zoiets voor elkaar? Je zou denken dat je met geen pen kunt beschrijven wat je in zo'n periode doormaakt.
A. F. Th. van der Heijden is erin geslaagd dat wel te doen. Een gouden pen, een rauwe pen, die genadeloos het rouwproces vastlegt in Tonio. Een requiemroman.
In de vroege ochtend van Eerste Pinksterdag 2010 kwam de 21-jarige Tonio in Amsterdam onder een auto en overleed in de loop van de dag aan zijn zware verwondingen. Voor Van der Heijden is er geen keus: 'Het is schrijven over Tonio - of niet schrijven (...).' (p. 432)
Hij probeert het leven van de laatste dagen van zijn zoon te reconstrueren en wenst hem postuum zo aandoenlijk toe dat het mooie dagen zijn geweest. Het doet hem goed dat er wellicht een ontluikende verliefdheid was op het meisje Jenny.
Heeft het nog zin om door te leven nu het prachtige kind dood is dat 'door zijn pure levenslust ons gezond en in leven hield (...) (p. 155)?
Van der Heijden wil proberen in proza zijn zoon in leven te houden, een Tonio van vlees en bloed.
Ik ben een bewonderaar van het werk van Van der Heijden die groot durft te schrijven aan een oeuvre en dicht op de huid, tot op het bot zelfs schrijft. In dit boek betekent het bijvoorbeeld dat hij onverbloemd de geboorte van het kind beschrijft en veel later tevreden het kwakje van zelfbevlekking van zijn zoon beschouwt bij het doucheputje. Dan voel ik me wel gegeneerd en tot voyeurisme gedwongen. Ik vraag me ook af of de zoon zo blij zou zijn geweest met zulke details die zijn vader prijsgeeft aan vrienden en bekenden, en heel Nederland.
Maar dat is slechts detailkritiek. Van der Heijden schetst weergaloos de gruwelijke schoonheid van leven en dood.
'Ik was trots op hem: zoals hij daar sereen en soeverein lag te sterven. Hij kon het, hij deed het, hij stierf. Het was meer dan iemand tot nu toe van mij had kunnen zeggen. Ik was nog, kinderachtig, met mijn doodsangst bezig. Wat sterven betreft, lag Tonio een volle manslengte op me voor.' (p. 160)

De zoon mag ook trots zijn op de vader, die zo'n indrukwekkend grafmonument voor hem heeft opgericht.

Een biografie

Mijn zee van tijd onlangs leende zich bijzonder goed voor mijn stapel 'to read' en daar zaten enkele flinke pillen bij, niet echt handzame hangmatliteratuur.
Toch las ik decimeters weg in die twee vrije weken, onder meer 'Een keukenmeidenroman' van Kathryn Stockett. Aan de hand van enkele vrouwenlevens werd me duidelijker hoe pijnlijk de rassenscheiding in Amerika was in de jaren '60. Het leven bijvoorbeeld van een zwarte huishoudhulp die telkens vertrok zodra het kind in het gezin van blanken oud genoeg was om het kleurverschil op te merken, waardoor er iets in hun verhouding veranderde en de ongelijkheid manifest werd.

Van een heel andere orde is 'M. Vasalis. Een biografie' van Maaike Meijer. Bijna 900 bladzijden lang was ik geboeid door dit schrijversleven. Vasalis (1909-1998) is al sinds mijn puberteit een favoriete dichteres, maar ik wist niet veel van haar. Dat ze maar enkele bundels heeft gepubliceerd en dat ze psychiater was.
Maar dat ze zo geestig, tobberig, veelzijdig, en zorgzaam was, dat beeld van Kiek (zoals ze meestal werd genoemd) kwam pas naar voren bij het lezen van deze prachtige biografie. Ondernemend ook: als jonge vrouw in de jaren '30 ging ze in haar eentje een half jaar naar Zuid-Afrika.
Dat er tijdens haar leven maar drie dichtbundels verschenen, en nog een postuum, wil niet zeggen dat ze niet meer geschreven heeft. Uit de biografie komt sterk naar voren dat ze haar hele leven bezig was met schrijven, maar dat ze weinig goed genoeg vond om te laten uitgeven.
Er zat ook iets dubbels in haar schrijfhouding: kreeg ze een opdracht, dan kwam ze door de druk niet tot schrijven. Kreeg ze geen opdracht, dan knaagde dat aan haar zelfvertrouwen als schrijver.
In lichte mate herken ik dat wel bij mezelf. Ik wil graag helemaal vanuit mezelf schrijven wat ik wil en toch vind ik het ook eervol wanneer een uitgever op werk van mij zit te wachten.
Ook herken ik de diepe behoefte te schrijven en er dan toch niet toe kunnen komen.  'Ik heb af en toe weer erge zin om te schrijven, maar als ik het wil gaan doen zit ik als een verward brok te staren en vluchtige hinderlijke dingetjes te denken. Merde.' (pag. 554)
In 1991, ze was al over de 80, schrijft ze in haar dagboek: 'Ik heb zolang ik weet, altijd geschreven, maar nooit bewust een schrijver willen worden. Ik wou een dokter worden en ik wou kinderen hebben, minstens zes. Verliefd was ik altijd, maar met trouwen had dat niets te maken. - Nu voel ik me constant schuldig dat ik schrijven heb verwaarloosd - zo'n grote moot van mezelf. Niemand - niets heeft me deze weg opgedrongen, het is gewoon zo gegaan. En het is te laat. Ik zit vol verhalen, gedachtes, landschappen, zeeën, verlangens, maar kan ze niet meer opschrijven. (pag. 851)
Ik kan haar gevoelens van spijt begrijpen, maar ik vind het wel jammer. Met het weinige wat ze heeft gepubliceerd, heeft ze immers veel moois achtergelaten.
Het zit 'm niet in aantallen, als je onvergetelijke gedichten nalaat als De idioot in het bad, Afsluitdijk, Een gedicht, en Sub Finem.
In dat laatste gedicht beschrijft ze in enkele regels intens het loslaten van het leven.
En nu nog maar alleen
het lichaam los te laten -
de liefste en de kinderen te laten gaan (...)
Het werd, het was, het is gedaan.

donderdag 11 augustus 2011

Yes ... yes


Kunstagenda 2012,
voorlopig omslag

Vandaag ben ik met een opmerkelijke werkklus bezig geweest. Ik heb namelijk een heldhaftige poging gedaan om mijn eigen gedichten te vertalen in het Engels. Vertalen is al een vak apart, gedichten vertalen is nog een graad moeilijker. Beelden en klanken laten zich niet zomaar 1:1 omzetten. Gelukkig rijmden deze gedichten niet, want anders is het helemaal lastig.
Zoals ik al eerder op dit weblog meldde, komen er vier gedichten in de Kunstagenda 2012 die Marlou Kursten in november presenteert.
Kort geleden hoorde ik dat er ook een Engelse versie komt, mooi! Voor de deelnemende beeldend kunstenaars heeft dat geen gevolgen, maar voor mij als dichter dus wel.
Omdat ik het beste weet wat ik met mijn gedichten bedoel, óf bedoeld zou kunnen hebben, heb ik toegezegd ze zelf te vertalen, of op zijn minst te bewerken.
Mijn zelfvertrouwen op het gebied van Engels spreken en schrijven is niet groot. Weliswaar heb ik op de MMS, middelbare school voor meisjes, degelijk Engels leren lezen en vertalen, maar spreken had geen prioriteit.
Toen ik in 1981 zou beginnen aan de Academie voor de Journalistiek in Tilburg, wist ik dat we een soort starttoets voor Engels moesten doen. Kwam dat even goed uit dat we net die zomer op vakantie naar Engeland zouden gaan. Na de overtocht sloegen we onze tent op bij Dover en de volgende ochtend zouden we onze reis al vervolgen.
Een buurvrouw op de camping zag dat ik de tent aan het afbreken was en informeerde vriendelijk: 'So you're going to leave today?'
Nu kreeg ik meteen de kans om een uitgebreid gesprek aan te knopen en mijn Engels te oefenen. Een multitude aan mogelijkheden tolde door mijn hoofd en ik begon even zo vriendelijk: 'Yes ... yes.' En vervolgens viel ik volkomen stil.
Dat voorval was niet goed voor mijn zelfvertrouwen in mijn Engelse fluency, hoewel ik gelukkig wel heb bijgeleerd.
Vandaag had ik er plezier in om opnieuw uitdrukking te geven aan mijn gedichten, al is het niet gemakkelijk. Alleen al mijn gedicht 'The boy from Ipanema'... Hoe vertaal je bijvoorbeeld 'fluwelen boortjes' en 'Hollandse schonkigheid'? En wat blijft er over van de alliteratie in mijn gedicht 'Zilte zoen'?
Gelukkig laat een near-native speaker nog zijn kritische blik over de eindversie gaan. Yes ... yes.

maandag 8 augustus 2011

Rijp en groen

Wanneer zijn de bramen rijp? Googelen levert verwarring op, veldonderzoek eveneens, zo bleek vanmiddag tijdens een wandeling in de uiterwaarden van de Bovenste Polder in Wageningen.
Sommigen op internet hebben al zeker een week geleden rijpe bramen ontdekt en geoogst. Ook vanmiddag wees een passerende wandelaar op struiken met 'kilo's rijpe bramen', maar het proefpanel in mijn gezelschap twijfelde tussen net rijp en nog zuur. Ik heb ze niet geproefd, maar in de enorme struiken zaten zeker al optisch rijpe exemplaren.
Hoe dan ook, het was weer een prachtige wandeling, met borders vol kleurige veldboeketten, onder meer langs de nevengeul waar het water erg hoog stond. Het is nog maar zo kort geleden dat allerlei steltlopertjes er op drooggevallen zandbanken scharrelden.
Toch viel er nu zowaar een lepelaar te spotten die zijn snavel als een metaaldetector over de bodem liet gaan.
Als op een echte Hollandse zomerdag dreven bloemkoolwolken langs een helderblauwe lucht. Pas nadat we op het terras op de Wageningse berg neerstreken, kwamen de buien weer opzetten. Maar ook dan is het genieten als het rivierlandschap vervaagt door schuinvallende vegen regen, terwijl je binnen comfortabel en smakelijk zit te schuilen.

zaterdag 6 augustus 2011

Een zee van tijd (3)

Tijdens mijn vakantie heb ik mijn hangmat ook wel verlaten, ik ben zelfs nog het erf af geweest. Eten bij vrienden en andere spontane ontmoetingen, wandelen, fietsen, film, tuinieren, accordeon spelen.
Maar ik heb vooral ook veel gelezen, vele honderden bladzijden. Tien boeken op de huiskamertafel probeerden de afgelopen maanden vergeefs mijn aandacht te trekken. Bijna allemaal uit! Ik kan weer eens een boek kopen zonder de onvermijdelijke vragen: wanneer lees ik het, en waar láát ik het in mijn boekenkasten (in juni had ik al voortvarend zeker een meter boeken de deur uit gedaan)?
En mijn uitpuilende tijdschriftenmand: leeg, op twee overzichtelijke tijdschriften na. Een opgeruimd gevoel.

Waar ik helemaal opgetogen over ben, is het feit dat ik flink wat geschreven heb. Het hoefde niet en toch/dus? had ik er zin in.
Vandaag heb ik maar liefst twee manuscripten naar uitgevers verstuurd. Niet dat ik die boeken in deze twee weken heb geschreven. Nee, ze kregen eindelijk hun laatste revisie en afronding.
Een roman voor volwassenen met de werktitel Zeezucht had ik al eerder voltooid, maar ik heb hem opnieuw gerererereviseerd. Op mijn website staat een fragment te lezen, het begin van het boek:

Ook heb ik het kinderboek voltooid met de werktitel Schelpen. De eerste versie rondde ik af toen ik in november in het Roland Holst Huis in Bergen werkte. Ik schreef er eerder over op dit weblog:

Zelf ben ik op dit moment heel voldaan over het resultaat. Maar wat vindt de uitgever?
Het lange, bange wachten is begonnen. Zelfs na 25 boeken blijft het elke keer weer spannend en zeker deze twee boeken liggen me na aan het hart.

Een zee van tijd (2)

Twee weken geleden begon mijn vakantie. Bestemming: het hangmatgevoel. En jawel, bestemming bereikt.
Mijn hangmat heb ik nu voorlopig opgeborgen, niet alleen vanwege de plensbui die over Wageningen neerdaalt, maar ook omdat de vakantie er op zit.
Niets hoeven, alles mogen. Een geslaagde vakantie en dat alleen door gewoon thuis te blijven en de agenda volkomen leeg te houden. Geslaagd ook omdat ik weer een certificaat heb behaald voor de opleiding 'Bij de dag leven'. Per dag bekeek ik waar ik het meeste zin in had.
Het lukte me zelfs regelmatig bij het moment te leven. Nooit eerder zag ik hoe mooi een grasspriet glanst in de zon en lichtjes wuift in de wind.

Vanuit mijn hangmat zag ik de wolken voorbijdrijven. Ik volgde gebiologeerd een bij die successievelijk alle bloemkelkjes van het wilgenroosje aandeed op zoek naar nectar.
Meermalen verbaasde ik me erover dat een dag zo lang duurde, terwijl ik er eindeloos van genoot. In de rest van het jaar jaag ik de tijd er in een mum doorheen. Ik doe iets niet goed, besefte ik.
Moet ik tijd durven te verliezen om zo tijd te winnen? Had ik daarmee de sleutel tot het geheim gevonden of was de warmte me naar mijn bol gestegen?
In elk geval vind ik deze vakantie-invulling of juist niet-invulling voor herhaling vatbaar.
Maandag begint een week met een stevig gevulde agenda. Laat maar komen.

vrijdag 5 augustus 2011

Thuisblijver - thuisschrijver


Bij mijn vakantiekaart op Leesplein
 staat ook informatie over mijn boeken


De onvolprezen website Leesplein.nl plaatst deze hele zomer groeten van kinder- en jeugdboekenschrijvers. Ik vind het zelf leuk om te lezen over mijn collega's en te zien hoe zij de zomer doorbrengen.
In juni riep Leesplein ons op een vakantiekaart in te sturen en ik besloot mijn lezers de groeten te doen vanuit Wageningen. Grote uithuizige plannen had ik op dat moment niet en wie weet, zou ik eindelijk aan schrijven toekomen in mijn twee agendaloze weken.
Die beginnen nu helaas op hun eind te lopen, maar jawel, ik heb óók geschreven. Ik heb dus met thuisblijver - thuisschrijver geen woord te veel gezegd.
Vandaag staat mijn kaart op het Jeugdboekenplein. Je vindt er bij Meer tips de kaarten van andere schrijvers.

P.S. De hangmat op de tropische collage dient louter als decor. Die in mijn tuin vertoont inmiddels doorligplekken.