Ik dacht ineens aan de woorden waarmee mam ons als kind geruststelde: 'Oh, dat is de kolenboer, die schudt de kolenzakken leeg.'
Geen idee meer tot welke leeftijd ik dat geloofde, of wilde geloven.
Ik weet ook niet of het een algemeen gebruikt geruststellinkje was of dat mijn moeder het zelf had bedacht.
Tegenwoordig zul je iets anders moeten verzinnen. Je kunt een kind natuurlijk ook meteen uitleggen hoe dat zit, onweer, geïllustreerd met educatief materiaal dat je ter plekke bij elkaar googelt.
Onze moeder probeerde dus kalmte over te brengen, maar zelf was ze anders opgevoed. Het was vroeger een goed katholiek gebruik om tijdens het onweer een palmtakje in wijwater te dopen en vervolgens in een rondgang het huis te besprenkelen om het gevaar af te wenden.
Die onrust wilde ze bewust niet bij haar kinderen overbrengen. Maar de realiteit zat haar dwars in dat voornemen. Toen ze tijdens een heftig onweer bij de kapper zat en de vrouwen om haar heen begonnen te panieken, bleef zij rustig.
Maar bij thuiskomst werd duidelijk waar die loeiharde donderklap mee samenhing. Toen ze de voordeur opende, rolden de brokstukken haar tegemoet. De bliksem had een flink gat geslagen in de trapwand die nog warm aanvoelde. Oorzaak was vermoedelijk blikseminslag op de tv-antenne van de buren die op onze zijgevel getuid was. Het was uiteindelijk nog goed afgelopen.
Sindsdien moest natuurlijk altijd de stekker van de tv uitgetrokken worden bij onweer. Messen konden beter niet op het stalen aanrecht liggen en we mochten niet te dicht bij het raam staan. Ik herinner me ook nog dat we ooit 's nachts uit bed gehaald werden met de woorden dat er niets aan de hand was. Maar mam had wel het geldkistje met de waardepapieren klaar staan voor-het-geval-dat.
Ik herinner me nog dat ik opluchting voelde als het flink begon te regenen. Dan was er tenminste eerder bluswater voorhanden.
Zelf heb ik er geen buitensporige angst voor onweer aan overgehouden, tenzij ik in het open veld ben of op het water (in een punter midden op de Belterwijde bleek daardoor avontuurlijker dan je zou verwachten).
Veilig achter glas kan ik genieten van de flitsende luchttekeningen bij dit natuurverschijnsel.
Toen ik tien jaar geleden een maand in het Spaanse Callosa aan het werk was, was het dakterras bij het schrijfatelier mijn geliefde plek. Op een dag brak het onweer los en ik aanschouwde het gebiologeerd vanuit de deuropening. Daar tussen de bergen was het nog indrukwekkender.
Achteraf verbaas ik me nog over de mengeling van naïviteit en hoogmoed dat ik dacht de bliksem te kunnen vastleggen. Ik met mijn beperkte fotografievaardigheden, mijn secundair reageren en het eenvoudige (analoge) toestelletje. Maar zie daar, bij de vierde poging hád ik hem: de bliksemschicht.
Voor de oplettende lezer: dit is al mijn derde blog deze week over het weer. Oóit had ik een voornemen, zie het blog van gisteren. Tja.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten