Aangeharkt

Ik móest vanmiddag naar buiten, te mooi weer om door te werken. Een van de geneugten van eigen baas zijn: werken wanneer het je uitkomt. Liever vanavond langer doorgaan dan de zonnestralen en die föhnachtige lauwe wind missen.
Ik was zowat de hele winter niet meer in de uiterwaarden van de Bovenste Polder in Wageningen geweest. Er was veel onderhoud gepleegd in de tussentijd: het gebied lag er wat aangeharkt bij.
Zelfs de zwerffiets was niet de nevengeul ingepleurd, maar keurig vastgesnoerd aan de leuning van de schaatsbrug. Was het een zwerffiets of jatfiets, of had de rechtmatige eigenaar hem op deze originele manier gestald?
Vlakbij de brug was trouwens een nieuw poortje geplaatst, richting Pabstsendam. Het pad was er geplaveid met snoeihout.

De terreinbeheerders hadden fors gesnoeid. De stapels snoeihout getuigden daarvan, evenals de achtergebleven stronken.
Delen van de oever lagen er bloot bij en ik vermoed dat vogels en andere dieren niet zo blij zijn dat hun schuilplaatsen verdwenen zijn.
Toch zag ik er een zilverreiger (of was het een witte reiger). Mooi in elk geval en een kleine compensatie voor het feit dat werkelijk iedereen vandaag kraanvogels heeft gezien, behalve ik.
Wel genoot ik via twitter mee van al die opgetogen waarnemers. Wat kan een vlucht vogels mensen toch gelukkig maken.

Ook de wilgen waren geknot en het zag er allemaal enigszins kaal en keurig uit. Maar snoeien doet groeien en over enkele maanden is de menselijke kniprand weer lekker overwoekerd.

Nog een nouveauté: een nieuw bankje op de Grebbedijk, tussen de oude bij Spijk en de Dijkstraat. Goede actie, want ook vandaag lieten mensen zich er koesteren door de zonnewarmte.
Bij thuiskomst krabde ik voldaan de klei uit het profiel van mijn wandelschoenen. Tipje: trek laarzen aan.