+1

Deze maand ben ik jarig. (Dank u - geen toespraken, geen bloemen). Elk jaar dat je er in gezondheid bij mag schrijven, is natuurlijk een feest waard. Toch vier ik mijn verjaardag zelden, ik ben niet zo'n feestbeest. Maar ik gedenk het wel in dankbaarheid.
 
Deze keer bereik ik een kroonjaar: 60, maar ik houd mezelf voor dat dat niet meer is dan 59+1. Leeftijd is slechts een getal. Desalniettemin krijgen kroonjaren extra aandacht, of je dat nu wilt of niet.
Ik herinner me nog goed hoe neerslachtig ik was op mijn 29e en ik 30 'moest' worden. Dat kwam vooral doordat ik het waanidee had dat je op die leeftijd onderhand wel wist hoe leven moest en wat je met je leven wilde. Destijds had ik daar minder dan ooit een idee van. Bijna klaar met de studie journalistiek. Hoe zou het gaan met die nieuwe loopbaan, en wilde ik kinderen?
Bij mijn 40e was ik na 22 jaar Tilburg net verhuisd naar Wageningen, ander werk, totaal nieuwe omgeving, nog maar net gedebuteerd, verfrissend jong alles weer.
Het werd me duidelijk dat die zelfgetrokken deadlines en grenzen onzin waren en dat gevoel had ik op mijn 50e nog sterker. Ik vond het heerlijk om 50 te worden, er was nog zoveel mogelijk. Altijd kun je iets nieuws beginnen.

Vorig jaar toen ik 59 werd, stopte een vriendin twee kaarsjes bij haar cadeautje en ik beloofde dat ik ze in dit levensjaar zou opbranden. Maar het is nog niet gebeurd (ik biecht het maar eerlijk op, Mieke).

Al heel lang heb ik de ferme hoop dat ik 98 word. Ik heb dus besloten de kaarsjes te bewaren tot mijn 95e. Voorlopig lukt het me nog wel de eventuele massa kaarsen op een eventuele taart uit te blazen. Maar tegen die tijd ben ik vast blij als het tot twee beperkt blijft. Het moet een menslievende uitvinder zijn geweest van deze cijferkaarsconstructie.
Terwijl ik zit te spelen met de twee cijfers, zie ik dat ze ook nog min of meer bruikbaar zijn met 62 of 65. Vroeger was 65 een mijlpaal, ging je met pensioen. Maar schrijvers hebben geen pensioen, in meerdere opzichten.
Of ik gebruik ze met 92? Dan heb ik waarschijnlijk toch niet meer in de gaten dat een lontje aan de onderkant zit.

60. Het blijft een onwezenlijk idee. 60 is toch van oude mensen?
Ik weet het, ik zit nog in de ontkenningsfase. Dat ik graag 98 wil worden, heeft daar wellicht ook mee te maken. En dan zijn er ook nog die bladen die vrolijk tetteren dat 60 het nieuwe 50 is. Zo zal 70 ook wel het nieuwe 60 zijn.
Hoe dan ook, ik moet het onder ogen zien: ik ben over de helft.
Voorlopig teken ik voor elk jaar dat ik er in gezondheid bij mag schrijven: +1.