Scharrelkinderen

Woensdagmiddag.
In mijn straat is in de verste verte geen spelend kind te zien. Ze zijn uitgestorven, de scharrelkinderen.

Tot vandaag had ik die term nog nooit gehoord, Koos Dijksterhuis haalt hem aan in zijn Natuurdagboek in dagblad Trouw. Hij schrijft over pogingen om kinderen via computers en games vertrouwd te maken met de natuur.
Op internet zie ik dat scharrelkinderen overigens al een aantal jaren figureren in de media.

Vroeger was er buiten altijd wat te beleven. In de tuin bouwden we tenten en hingen aan de rekstok of ringen. Met de kinderen in de buurt organiseerden we songfestival of circus. Ook gingen we op woensdagmiddag met onze moeder naar natuurgebied de Tungelerwallen of naar de Ijzeren Man in Weert.
Het lijkt wel of met de toename van de woonerven het buitenspelen evenredig is afgenomen. Wellicht een idee voor gedegen onderzoek?
Zelf was ik een leeskind dat niet bijster sportief was en graag binnenzat. Lezen is belangrijk en heilzaam, maar minstens zo belangrijk is buiten spelen en zelf het spel bedenken in plaats van rondhangen bij prefab-speeltoestellen als een wipkip.
Spelen is jezelf, de ander en de wereld ontdekken. Maar alles lijkt al ontdekt, in kaart gebracht en met waarschuwingsbordjes en disclaimers afgetimmerd.

Buiten spelen, bewegen, wie had ooit gedacht dat ik nog eens de hartenkreet zou slaken: geef scharrelkinderen de ruimte!


Een mooi filmpje op YouTube: De ontdekking van het laatste scharrelkind