En tegelijkertijd mijn laatste.
Dat zit zo. Rond mijn zesde kreeg ik schaatsen. Mijn moeder, die zelf niet schaatste, had zich laten adviseren en voor beginnertjes zouden kunstschaatsen niet aan te raden zijn. Je kon het het beste leren op 'bootjes' en die werden het dus. Maat 24, type Juweeltje, ontcijfer ik op de schaatsen en op internet: in productie van 1950-1965 bij de vermaarde firma Nooitgedagt uit Ijlst.
Met die weinig flitsende bootjes begon de teleurstelling al, nog gevolgd door diverse winters dat het er nauwelijks van kwam om te schaatsen. Die sporadische keer knelden de leertjes, verschoven de schoenen en gingen de linten voortdurend los zitten door al dat hulpeloze gewiebel. Zo leerde ik het nooit.
Als ik me goed herinner, was er op mijn 12e pas weer schaatswaardig ijs. Maar als onzekere puber ging ik natuurlijk niet voor schut stuntelen op die bootjes, en trouwens ook niet meer op kunstschaatsen.
Ik kan met bewondering, - en toegegeven: een lichte afgunst - kijken naar al die mensen die over het ijs schichten en zwieren.
Op latere leeftijd had ik het natuurlijk nog best kunnen leren, maar als 50+er ben ik inmiddels te bangelijk om alsnog te leren schaatsen. Toch schoot straks wel even door mijn hoofd: zouden er ook schaatsen met dubbele ijzertjes bestaan in maat 38?
Van schaatspret zie ik dus af, de ijspret is er echter niet minder om. Ook vanmiddag genoot ik volop van het ijsvermaak bij de nevengeul van de Bovenste Polder in Wageningen.
Het was er druk, maar gezellig druk. En net als bij de eerste zomerse dagen in een jaar leken de mensen op een van deze eerste ijsdagen allemaal opvallend blijmoedig en ontspannen. Wageningen op zijn best daar.
Even de moderne mallemolen stilgezet en jezelf warmen aan de winterzon en met zijn allen op het ijs.
Zoals ik een passant op de Pabstsendam hoorde zeggen over het winterse plaatje van nevengeul en steenfabriek: 'Het lijkt wel een oudhollands schilderij van Ruisdael'.
Je zou het kunnen proberen met een stoel? Niemand die gek kijkt en je valt niet.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel voor je tip, Tilly. Dat zou dan ogen als: kruk achter stoel.
BeantwoordenVerwijderenWat een drukte! Dat verklaart die enorme hoeveelheid krassen en scheuren als ik er met zonsopgang kom schaatsen. Ziet er wel gezellig uit, maar ik ga toch voor het gevoel van vrijheid in de stille uurtjes.
BeantwoordenVerwijderenNiels, ik kan me voorstellen dat het zo 's ochtends vroeg, behalve heel koud, ook weldadig rustig is.
BeantwoordenVerwijderenGistermorgen zag ik inderdaad voor negen uur vanaf de dijk al een handjevol schaatsers. Misschien was jij wel een van die happy few.