Carnaval zonder mij (1)

Carnaval zal het ook dit jaar zonder mij moeten stellen. Hoewel ik geboren ben in Weert, een rasechte carnavalsstad, en met carnaval ben opgegroeid, krijg ik tegenwoordig slechts zelden meer de kriebels. Als kind mochten wij zelf beslissen wat we wilden zijn met 'vastelaovendj' en mijn moeder maakte met een engelengeduld de bijpassende creaties. De statiefoto's getuigen er nog van dat ik bijvoorbeeld ooit Chineesje was, Tirolermeisje en matroos.
Wanneer ik hét lied 'Vae zeen als Rogstaeker geboeëre' meezing, raakt me dat nog altijd in mijn kern.

De afgelopen jaren beleefde ik in Weert meestal alleen maar de grote carnavalsoptocht mee, als toeschouwer welteverstaan.
Ik maak sinds mijn 'emigratie' ongeveer 40 jaar geleden geen deel meer uit van een vast clubje carnavalsvierders in Weert.
Daarna volgden 22 jaar Tilburg. Maar een 'Kruikezeiker' ben ik me toch niet echt gaan voelen, al heb ik dappere pogingen gedaan, dweilend, ook daar in te burgeren in het plaatselijke carnaval.

In 1993 verhuisde ik naar Wageningen, dus naar boven de grote riolen zoals zanger Gé Reinders altijd zegt. Tot mijn grote verbazing had Wageningen ook carnavalsverenigingen, maar die vieren toch vooral in beslotenheid hun feestje.

Morgen kan heel Nederland kennismaken met carnaval in Weert als Nederland 2 hoogtepunten uit de optocht en andere festiviteiten uitzendt. Misschien kijk ik, hoewel ik bij voorbaat weet dat het niet dat onzeglijke overbrengt van wat je beleeft als je erbij bent.
Puur plezier hebben, om niks, en een echte carnavalsvierder heeft daar niet eens alcohol bij nodig.

Vastelaoves vereiniging De Rogstaekers Wieërt