In de aanloop naar het carnaval schoot me deze week een gedachte door het hoofd die mezelf verraste. Ik las de aankondiging van de carnavalsoptocht vanmiddag in Wageningen. Ook mensen die geen lid zijn van een van de verenigingen werden opgeroepen mee te doen.
In de Weerter optocht ben ik altijd gefascineerd door de eenlingen die in hun uppie een carnavaleske draai geven aan bv. de actualiteit.
Wat als ik nou eens, vermomd en met een vindingrijk idee, mijn bijdrage zou leveren aan het Wageningse carnaval?
Die gedachte verdween echter weer even flitsend als dat hij was opgedoken.
Toch bewaar ik goede herinneringen aan carnaval 1995 in de Vallei. Met collega's van het Gelders Dagblad, waar ik toen als journalist werkte, hebben we het carnaval geweldig ingeluid op een groot feest in Junushoff. Maar het hoogtepunt was voor mij toch het carnaval in Veenendaal.
Carnaval in Veenendaal?
Ik herinner me nog levendig hoe het kleine gezelschap aan de bar stilviel toen wij met zijn tweeën monter het eerste café binnenzeilden. Maar allengs groeide het aantal bezoekers en er werd zelfs gehost. Met enkele mensen moesten we wel flink ons best doen om de stemming er in te houden.
In het andere café troffen we meer carnavalsvierders aan, waaronder zuiderlingen met heimwee. We hadden ons een missie gesteld: wij zouden laten zien dat ook in Veenendaal carnaval mogelijk was. En uiteindelijk kwam er dus toch ook die polonaise, van het ene café naar het andere.
Mijn artikel besluit ik met de volgende woorden: We deelden het kortstondig avontuur met leuke mensen die we niet kenden. Jawel, het kan ook in Veenendaal, besluiten we.
Carnaval in Veenendaal staat weer in de kinderschoenen. En nu nog leren lopen.
Ik weet niet of het carnaval in Veenendaal ooit is gaan lopen. In elk geval is mijn zendingsdrang (lees: lef) dit jaar niet groot genoeg om me in dat onderzoek te storten.
In de Weerter optocht ben ik altijd gefascineerd door de eenlingen die in hun uppie een carnavaleske draai geven aan bv. de actualiteit.
Wat als ik nou eens, vermomd en met een vindingrijk idee, mijn bijdrage zou leveren aan het Wageningse carnaval?
Die gedachte verdween echter weer even flitsend als dat hij was opgedoken.
Toch bewaar ik goede herinneringen aan carnaval 1995 in de Vallei. Met collega's van het Gelders Dagblad, waar ik toen als journalist werkte, hebben we het carnaval geweldig ingeluid op een groot feest in Junushoff. Maar het hoogtepunt was voor mij toch het carnaval in Veenendaal.
Carnaval in Veenendaal?
 |
| Voorbereiding carnaval Veenendaal 1995 |
Dat weekend had ik weekenddienst en twee kasteleins van cafés aan de Markt hadden carnaval in Veenendaal aangekondigd. Bedoelden ze dat feestgangers over de Markt van het ene café naar het andere zouden hossen? Daar moest de krant bij zijn.
Dat leverde een heldhaftig staaltje participerende journalistiek op. Maandag 27 febr. 1995 verscheen mijn sfeerverslag in de krant onder de kop: Cafés op de Markt doen geslaagde poging tot reanimatie carnaval.
Gelukkig vond ik een collega bereid mij te vergezellen en samen stonden we ons tevoren op te doffen, en subtiel moed in te praten. 
In het andere café troffen we meer carnavalsvierders aan, waaronder zuiderlingen met heimwee. We hadden ons een missie gesteld: wij zouden laten zien dat ook in Veenendaal carnaval mogelijk was. En uiteindelijk kwam er dus toch ook die polonaise, van het ene café naar het andere.
Mijn artikel besluit ik met de volgende woorden: We deelden het kortstondig avontuur met leuke mensen die we niet kenden. Jawel, het kan ook in Veenendaal, besluiten we.
Carnaval in Veenendaal staat weer in de kinderschoenen. En nu nog leren lopen.
Ik weet niet of het carnaval in Veenendaal ooit is gaan lopen. In elk geval is mijn zendingsdrang (lees: lef) dit jaar niet groot genoeg om me in dat onderzoek te storten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten