Als je tegenwoordig iets voorstelt of wilt voorstellen, ben je toch wel een sukkel als je nog geen personal coach hebt.
Nou, ik heb er sinds enkele maanden ook een: een douchecoach. Douchen kan ik heel goed alleen, dat was het probleem niet. Voor welk probleem stonden mijn coach en ik dan wel?
Ik douche dagelijks en te lang, en wellicht ook te warm. Slecht voor het milieu en a-sociaal gedrag binnen de waterhuishouding op mondiaal niveau. Ik heb gezien in Afrika hoeveel moeite het mensen vaak kost om een beetje water te krijgen. Hoe dankbaar ben ik na zo'n reis als er thuis onmiddellijk water uit de kraan komt, maar dat besef ebt vaak snel weer weg.
Daarom heb ik een douchecoach aangeschaft, bij Oxfam/Novib, een win-winsituatie dus. In feite is het een zandloper met een zuignap, die ik op de tegelwand van mijn douche heb bevestigd. Vijf minuten tijd krijg ik van mijn coach en dat is zo kort dat ik in het begin zelfs heb geklokt of het wel echt vijf minuten waren.
Natuurlijk is dat voldoende voor het effectieve wassen, maar ik heb ontdekt dat douchen veel meer is dan wassen. Mijn goede en vaak beste ideeën krijg ik 's morgens onder de douche. Dan stromen de ingevingen, staat mijn geest open en vergeet ik de tijd ...
Plot voor een verhaal, sleutelzin van een gedicht, afloop van een boek, idee voor een nieuwe schrijfcursus of een weblog, ze kwamen tot mij onder de douche.
Overigens werkt dat bij meer schrijvers zo. Vorige maand wijdde Marcel van Driel er een weblog aan en vorige week nog columnist Rob Schouten in dagblad Trouw.
Het mag duidelijk zijn dat ik volop in de weerstand zit en op gespannen voet sta met mijn douchecoach. Op sommige ochtenden ben ik tevreden als ik me houd aan zijn limiet, op andere dagen negeer ik hem straal. Daar zitten ook geen sancties op, behalve een licht schuldgevoel.
Als ik moet kiezen tussen een gouden idee en 35 liter verspild water weet ik het wel.
Bovendien, wanneer ik elke dag strikt mijn coach gehoorzaam, ontstaat misschien wel het Vrouwtje Vertel-maar effect. De kern van het verhalenboek uit mijn jeugd (Lea Smulders, 1960) is me bijgebleven. Vrouwtje Vertel-maar kon zo prachtig vertellen dat haar publiek uitgroeide van de buurtkinderen tot nationale omvang. Ze zou uiteindelijk op tv komen, heel modern toen, en werd opgedoft en kreeg een fraai jakje aan in plaats van het wat versleten jasje. Alle kindertjes zaten klaar voor de tv, maar er kwam geen verhaal. Het geheim zat in haar oude jasje, ofwel in de oude setting.
Welke les haal ik hieruit? Never change a winning team. Mijn douche en mij, daar komt geen coach meer tussen.
Weblog Marcel van Driel over douche-ideeën
Ik douche dagelijks en te lang, en wellicht ook te warm. Slecht voor het milieu en a-sociaal gedrag binnen de waterhuishouding op mondiaal niveau. Ik heb gezien in Afrika hoeveel moeite het mensen vaak kost om een beetje water te krijgen. Hoe dankbaar ben ik na zo'n reis als er thuis onmiddellijk water uit de kraan komt, maar dat besef ebt vaak snel weer weg.
Daarom heb ik een douchecoach aangeschaft, bij Oxfam/Novib, een win-winsituatie dus. In feite is het een zandloper met een zuignap, die ik op de tegelwand van mijn douche heb bevestigd. Vijf minuten tijd krijg ik van mijn coach en dat is zo kort dat ik in het begin zelfs heb geklokt of het wel echt vijf minuten waren.
Natuurlijk is dat voldoende voor het effectieve wassen, maar ik heb ontdekt dat douchen veel meer is dan wassen. Mijn goede en vaak beste ideeën krijg ik 's morgens onder de douche. Dan stromen de ingevingen, staat mijn geest open en vergeet ik de tijd ...
Plot voor een verhaal, sleutelzin van een gedicht, afloop van een boek, idee voor een nieuwe schrijfcursus of een weblog, ze kwamen tot mij onder de douche.
Overigens werkt dat bij meer schrijvers zo. Vorige maand wijdde Marcel van Driel er een weblog aan en vorige week nog columnist Rob Schouten in dagblad Trouw.
Het mag duidelijk zijn dat ik volop in de weerstand zit en op gespannen voet sta met mijn douchecoach. Op sommige ochtenden ben ik tevreden als ik me houd aan zijn limiet, op andere dagen negeer ik hem straal. Daar zitten ook geen sancties op, behalve een licht schuldgevoel.
Bovendien, wanneer ik elke dag strikt mijn coach gehoorzaam, ontstaat misschien wel het Vrouwtje Vertel-maar effect. De kern van het verhalenboek uit mijn jeugd (Lea Smulders, 1960) is me bijgebleven. Vrouwtje Vertel-maar kon zo prachtig vertellen dat haar publiek uitgroeide van de buurtkinderen tot nationale omvang. Ze zou uiteindelijk op tv komen, heel modern toen, en werd opgedoft en kreeg een fraai jakje aan in plaats van het wat versleten jasje. Alle kindertjes zaten klaar voor de tv, maar er kwam geen verhaal. Het geheim zat in haar oude jasje, ofwel in de oude setting.
Welke les haal ik hieruit? Never change a winning team. Mijn douche en mij, daar komt geen coach meer tussen.
Weblog Marcel van Driel over douche-ideeën
Geen opmerkingen:
Een reactie posten