Herfst
Ik wil niet dat de zomer gaat.
Mijn winterjas laat ik
in de mottenballen
en alle bladeren
die vallen,
plak ik eigenhandig terug.
Dit gedicht schreef ik jaren geleden voor de jeugdpagina van het Brabants Dagblad. Het kinderlijke 'ik wil niet' gaf weer dat ik het zelf moeilijk vond te accepteren dat de zomer echt voorbij was.
Dit jaar heb ik er vreemd genoeg geen enkele moeite mee. Gisteren verschanste ik me op de druilerige dag lekker binnen met thee bij de schemerlamp die ik al vroeg op de dag moest ontsteken. De dag daarvoor smaakte ik het genoegen van de eerste pompoensoep en boerenkoolstamppot van het seizoen.
En vandaag snoof ik op de Wageningse Berg tussen de bomen verrukt de geur op van verrotting, verterend blad, vochtige aarde en paddestoelen.
Zelfs toen loslatende bladeren voor mijn voeten dwarrelden, riep dat niet de traditionele melancholie bij me op.
Het is zoals het is: herfst. De natuur gaat in rust en ik leg me erbij neer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten