'Ons' Rijksmuseum



Brieflezende vrouw
van Johannes Vermeer



Bibliotheek



Stilleven met asperges

van Adriaen Coorte

 

Vreemd vond ik het zelf. Veertig jaar was ik niet meer in het Rijksmuseum geweest, maar rond de heropening op 13 april kreeg ik plotseling een gevoel van urgentie: ik moest er snel heen. Dat werd dus vandaag al, samen met ?-duizenden anderen en toch oogde het niet massaal. Ik kwam er voor het eerst tijdens een schoolreis van de MMS, rond 1970. Het Rijksmuseum stond op het educatieve programma, evenals de Bijlmer, destijds  een planologische nouveauté. Ik herinner me niet veel meer van mijn bezoek aan het museum, wel dat ik ter hoogte van de Nachtwacht ineens Wim Sonneveld live zag. Het besef dat je in Amsterdam beroemde mensen zomaar in het wild kon tegenkomen, maakte volgens mij meer indruk dan het topstuk.

Geen creatie van Fong Leng
maar wapenrok Frederik Hendrik



Vrouwe Winter van Caesar
Boetius van Everdingen



Ook vandaag was ik niet zo erg onder de indruk van de Nachtwacht, kleiner dan in mijn herinnering en het hondje, dat ik ooit een verrassend element vond in het schuttersstuk, zag er maar bleekjes uit. De eregalerij was als ruimte wel indrukwekkend en het al veelgeprezen grijs op de wanden liet de schilderijen prachtig tot hun recht komen. Met mijn primitieve mobieltje legde ik er onder meer de brieflezende vrouw van Vermeer vast. Alle kunstschatten zijn niet te bevatten in één bezoek en zonder scrupules liet ik me bij mijn gang in de zalen slechts leiden door mijn intuïtie. Het meeste zag ik niet of nauwelijks, ik zoomde louter in op wat mij op dat moment aantrok. Niet alleen schilderijen en beelden, maar ook vaatwerk, kleding en poppenhuizen. Natuurlijk is er ook het gebouw zelf. Vloeren, wanden, ramen, soms uitbundig kleurrijk, dan weer ingehouden sober. En dan die geweldige bibliotheek.  We mogen trots zijn op 'ons' nieuwe Rijksmuseum.

Japanse poortwachters, ca. 1300





De vertroostende Boeddha, 13e eeuw