
Zo heeft de sierrabarber een spannende knop waaruit de grote bladeren zich ontvouwen.
In de naastgelegen vijver is ook van alles te beleven. De kikkers zijn wel het meest opzichtig in hun avances. Vorige week kreeg ik een plaatsvervangend gevoel van betrapt! toen ik met de verrekijker twee kikkers beschouwde. Het voelde toch wat voyeuristisch.
Nu ligt het resultaat van hun actie breeduit in twee klodders kikkerdril.
Vorig jaar kreeg ik na lezingen op een vmbo-school een zelfgemaakt nestkastje cadeau. Meteen dit eerste voorjaar lijkt het raak. Na bezichtigingen en verkenningsvluchten heeft een koolmeesje bezit genomen van het onderkomen.

Naast het nestkastje hangt voor het optisch effect van de tuin een spiegel en die heeft me de afgelopen weken enige hoofdbrekens gekost. Al geruime tijd hupt een meesje voor de spiegel, onvermoeibaar dartelend op takjes en soms tikkend tegen het glas.
Kleine kinderen ontdekken op zeker moment hoe dat werkt met een spiegel, maar ik vrees dat de hersens in een vogelkopje niet groot genoeg zijn om ooit tot dat besef te komen.
Ik vond zijn acrobatische toeren toch een wat zielige vertoning. Waarom zich uitsloven en indruk proberen te maken op een vermeende soortgenoot? Het diertje kon de energie immers beter besteden aan een potentiële vrijer van vlees en bloed. De spiegel dan maar afdekken? Maar dan zou het beest zijn maatje gaan missen en wellicht doodgaan van verdriet? Ik geef toe, ik kan doordraven in empathie.Vorige week was het glas 's morgens geheel beslagen van de dauw en was er geen spiegelbeeld te zien. Toch bleef de mees druk bewegen voor de spiegel. Al te ver heen in zijn obsessieve-compulsieve stoornis of een typisch voorbeeld van een narcissus die geen partner nodig heeft? Ik besloot me er niet meer mee te bemoeien. Mijn hersens zijn eenvoudigweg niet in staat zich te verplaatsen in de beweegredenen van vogels.

Geen opmerkingen:
Een reactie posten