Graven (2)

Toen ik zaterdag op het kerkhof van Stramproy was voor het graf van mijn grootouders, wilde ik natuurlijk ook het graf bezoeken van de Zangeres zonder Naam. Haar graf getuigt er zeker van dat nabestaanden en fans haar op hun eigen wijze willen herdenken en eren.
Zo kan naast een christelijke afbeelding best een boeddhabeeld staan.

Een goede smartlap is nooit weg, roep ik vaak. Het is me ook met de paplepel ingegeven en ik heb er nooit op gespuugd. Tegenwoordig is het trouwens bijna salonfähig om te zeggen dat je van smartlappen houdt.

Toen ik klein was, zong mijn moeder soms. Geen veiliger en fijner gevoel dan mam die zong.
Een van die liedjes was Witte rozen, van de Zangeres zonder Naam. Dat ging over kleine Jantje, 'enigst kindje teer verwend'. Op een dag hoort hij dat hij er een broertje of een zusje bij krijgt. Het ventje belooft dan zijn spaarpot open te maken en witte rozen voor het schatteboutje te kopen. Zijn moesje houdt daar immers ook zoveel van. De slechte afloop laat zich raden.
De herinnering aan mijn zingende moeder zal een rol spelen, maar ik vind dit een van de mooiste smartlappen.

Witte rozen, Zangeres zonder Naam