Roze en zwarte droom

Enigszins beduusd kwam ik gisteravond laat uit de voorpremière van 'L'écume des jours'. De film met o.m. Audrey Tautou (van de succesfilm Amélie) en Omar Sy (Intouchables) is gebaseerd op de gelijknamige roman van Boris Vian. Wat vond ik nou van de film die me twee uur lang had geboeid, ná nog een voorpremière: Los amantes pasajeros Pedro Almodóvar. Meer dan vier uur film kijken in het Wageningse Heerenstraattheater voor deze duo-voorpremière.

Na een nacht slapen met daaromheen krachtige beelden uit de film weet ik het: een geweldige film van een ogenschijnlijk onverfilmbaar boek.
Het verhaal is misschien wel samen te vatten met de titel van een boek: Als het kwaad goede mensen treft (Kushner).
Wanneer ziekte - Chloé wordt doodziek door een waterlelie in haar long - toeslaat, worden liefde en vriendschap zwaar op de proef gesteld.

Colin heeft alles goed voor elkaar. Zijn huis is bijna een speeltuin en zelf hoeft hij niet te werken. Hij is bevriend met Chick die gaandeweg zwaar verslaafd raakt aan Jean-Sol Partre (Boris Vian was bevriend met Jean-Paul Sartre). Al zijn geld gaat op aan boeken en zelfs het borstbeeld van de schrijver-filosoof. Wanneer er dan toch eens een cadeau voor zijn vriendin Alies afkan, is het een mantelpak van Simone (de Beauvoir, Sartres vriendin).
Het geluk voor Colin lijkt niet op te kunnen wanneer hij valt voor Chloé, de even speelse vrouw met licht lispelende stem en fluwelen ogen. Op een wolk zweven ze boven Parijs. En dat is nog maar een van de ingenieuze en vindingrijke beelden waar de magisch-realistische film vol van zit. 

L'écume des jours, detail flyer 


Althans in het eerste deel, want door de ziekte van Chloé komt het geoliede raderwerk van hun leven knarsend tot stilstand, schoonheid raakt overwoekerd en kwijnt weg. Colin moet het meest geestdodende en enge werk doen om de torenhoge doktersrekeningen te betalen.
Op zeker moment verdwijnt letterlijk de kleur uit hun leven en wordt de film zwart-wit.
Het boek van Vian is al uit 1947, maar in de film herken ik verbeeldingen van de studentenopstanden in Parijs mei 68, maar ook is er de suggestie van fabrieksbezettingen en het 'gat van de Hallen' (waar later het Centre Beaubourg en het Forum des Halles verschenen). Voor Fransen zijn er ongetwijfeld veel meer herkenningspunten, zowel in beeld als in taal en woordgrappen.
De film doet een voortdurend beroep op zintuigen en emotie, verstand zit alleen maar in de weg, hoewel er toch een verhaal in zit. Maar de absurde film is veel meer dan een verhaal. Het raakt direct aan eigen roze en zwarte dromen, herkenbaar of voorstelbaar.

Eén jammerpuntje: in de trailer zit prachtige muziek, 'I love you' van Woodkid. Waarom zit die niet in de film zelf? Of ben ik bij de aftiteling toch te vroeg weggelopen?

O ja, en Los Amores Pasajeros dan waarmee de filmavond begon? Bijna weggevaagd door de kracht van L'écume des jours'. Niet meer dan aardig tijdverdrijf.