
Zíen is iets anders. De aanloop naar dat moment was vele malen langer. Een half uur voor de flitsgebeurtenis stond ik bij theater Junushoff, mooi eerste rang. Achter me had Wageningen Universiteit zich opgesteld om een presentatie te geven van onderwijs en onderzoek. Studenten zouden maquettes omhoog houden van hun onderzoeksproject.
Ik wisselde enkele woorden met de vrouw wier kapper de koetsier van de koets had gekapt. Weer eens een illustratie van het feit dat we allen slechts enkele stappen van beroemdheid verwijderd zijn.
Ja, daar kwamen ze aan. Mobieltje in de aanslag, half kijken en half fotograferen en dat blijkt dus achteraf slechts een halve koning op te leveren. Wuivend, dat wel.
Een tikkeltje verbouwereerd bleef ik achter, dat waren ze. Voorbij.
Daarna nog net niet op een holletje naar de haven, waar ik het koningspaar aan boord zag gaan. Op het bovendek stonden ze te wuiven.

Wij waren erbij, wij Wageningers, maar zonder enge, eenkennige kantjes. Niet voor niets vormden 70 mensen van - de liefst 160 - verschillende nationaliteiten van Wageningen een erehaag ter verwelkoming.
Wageningen liep uit en liet zich van zijn beste kant zien. Na afloop keerden de mensen huiswaarts, een vlaggetje in de hand, of met oranje molentjes op hun fiets, of gewoon met een glimlach. Ze waren erbij, met zijn allen.Zo'n monarchie kost wat, maar de opbrengst is van onschatbare waarde.
Blog 29 april 2013: Oranje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten