Op mijn dromen kun je vast een psycholoog loslaten, al word ik doorgaans 's nachts bezocht door aangename dromen.
Enkele keren per jaar sta ik ineens weer voor de klas, terwijl ik in 1981 al stopte met mijn werk aan de middelbare school. Wat onbewust toch de angstdroom is van elke leraar, hoe ervaren ook, gebeurt dan: de klas slaat aan het muiten.
Over mijn werk in de journalistiek, veel recenter, al stopte ik daar ook al weer 16 jaar geleden mee, droom ik heel zelden. Maar vannacht dus wel.
Tot mijn schrik bedenk ik dat ik weekenddienst heb. Maar ik heb niet eens een sleutel om het kantoor binnen te komen. Dat is ook niet zo vreemd, want het is een nieuwe baan. Gelukkig wil een nablijvende collega me nog wel even gehaast uit de doeken doen welke pagina's er allemaal gemaakt moeten worden. Met een impliciet 'je redt je wel, hè' is ook hij vertrokken.
Ergens in het gebouw zal er wel een lay-outredactie zijn. Dat hoop ik maar, want ik heb geen idee hoe dat tegenwoordig werkt. Ik kom uit een soort steentijd in de journalistiek waarin de cicerolat werd gehanteerd, te vergelijken met de vuistbijl. In mijn eindredactietijd kreeg ik zelf ook een scholing om in geval van nood pagina's te kunnen tekenen. Met potlood en papier ging dat in het begin nog.
Maar dat was in de tijd dat je als journalist paginagrote interviews of reportages kon maken, waarbij paginagroot ook nog eens een stuk groter was dan de tabloids van nu. In deze tijd waarin nieuws tussen maatschappij en journalistiek wordt uitgetwitterd en alles wat de 140 tekens overschrijdt al achtergrond en verdieping heet.
Maar daar sta ik nog steeds op die lege redactie. Een redactiehandboek is er niet. Ik ga maar eens op zoek naar een lay-outer en vermoedelijk moet ik ook overleggen met collega's van de zusterkranten over uitwisseling van verhalen, terwijl ik geen idee heb welke dat zijn. Zuchtend zet ik mezelf in beweging.
Ik word gered door de bel. De wekker. In boeken houd ik niet van droomeindes, maar in het werkelijke leven versmaad ik zulke oplossingen niet.
Moe voel ik me, en de werkweek moet nog beginnen...
Maar dan dringt het door. Ik ben eigen baas en vandaag heb ik een schrijfdag. Joepie, een nieuw verhaal wacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten