Verleden en toekomst

Weinig is zeker in het leven, maar ik durf wel één zekerheid te debiteren. Hoe meer tijd je achter je hebt, hoe minder je voor je hebt.
Dat klinkt treurig, maar je krijgt ook steeds meer om op terug te kijken. En dat is toch vaak een vreugdevolle aangelegenheid, tenminste als je jezelf, ondanks de onontkoombare klappen van het leven, als een zondagskind beschouwt zoals ik.
Deze dagen werd ik door een mailtje zo weer tientallen jaren de vorige eeuw in geslingerd. Het was afkomstig van een oud-leerling uit de tijd (1974-1981) dat ik lerares Frans en Nederlands was aan de Stefanus Mavo in Tilburg. Na een leerzaam eerste jaar - vrij gemakkelijk in drie brugklassen, maar een tropenjaar in 2B - heb ik er in totaal zeven jaar met veel plezier voor de klas gestaan tot de journalistiek lokte.

Ineens was daar het mailtje van de oud-leerling, die ik sinds zijn 15e of 16e niet meer had gezien. Nu is het een man van tegen de vijftig, met ook al tientallen jaren levenservaring achter de rug.
Ik vond een foto terug uit die tijd, van juni 1980 tijdens een les Nederlands in de derde stiekem gemaakt door een leerling. Hoezo tegenwoordig die verdorven mobieltjes in de klas? Niets van gemerkt terwijl het niet eens een pocketcameraatje bleek. Ik mag hopen dat mijn andere leerlingen op dat moment net zo verdiept in hun boek waren als ik op de foto lijk.

Tijd van leven. Nog een zekerheid durf ik er tegenaan te gooien: je weet wel zeker hoeveel er achter je ligt, maar je hebt geen idee hoeveel, of hoe weinig, er nog voor je ligt.
Het eind van je tijd kan immers uit onverwachte hoek komen. Dat hebben de mensen uit de Oeral in Rusland vandaag wel ervaren die ineens een meteoriet op zich zagen neerdalen.
Toen ik het nieuws hoorde, dacht ik: dus toch op de aarde, en: hij is te vroeg. Ik had namelijk een paar weken geleden al de aankondiging gelezen van een planetoïde die de 15e de aarde dicht zou naderen.
Maar dat staat ons dus nog te wachten. Als dat blok van 130.000 ton de aarde zou raken, gaat dat met een kracht van 150 Hiroshima-bommen. Mijn ademhaling slaat een slagje over als ik het probeer te bevatten.
Gelukkig meldde dagblad Trouw vanmorgen dat ruimterots 2012 DA14 de aarde zeker zal missen. Dat 'missen' in de kop boven het artikel klinkt een beetje als: pech hebben. Rond 20.30 uur scheert hij langs de aarde, nog nooit was een planetoïde zo dichtbij.
Wanneer het allemaal goed gaat, krijgt die ruimterots een nieuwe kans op 15 februari 2046. Even tellen, dan ben ik nog net 91. Maar dat is al helemaal niet zeker, het kan alleen al door een afzwaaier zo over zijn.

Trouw 15-2-2013: Ruimterots 2012 DA 14 zal aarde zeker missen