Eerder al was ik onder de indruk van hun Rwanda-project dat scholieren van Pantarijn in Wageningen presenteerden. Maar nu ik het boek 'Een vlinder in Afrika' heb gelezen ben ik er nog meer van overtuigd dat dit soort directe projecten wérken.
Het boek is een verslag met onder meer foto's en dagboekfragmenten. Scholieren en voetbalmeiden uit Wageningen en Kigali ontmoetten elkaar de afgelopen jaren op de King David Academy, een middelbare school voor weeskinderen.
Wat veel van die kinderen in de genocide van de jaren 90 is overkomen, kun je je nog niet voorstellen als ergste nachtmerrie.
Dat de scholieren uit het beschermde Wageningen de ervaringen van hun leeftijdgenoten als een schok hebben ervaren, is begrijpelijk.
Totaal verschillende werelden en toch zoveel wat hen bindt: dans, toneel, sport, uitgaan en plezier maken.
Wat me vooral raakt, is de enorm levenskracht die de jongeren in Kigali bezitten en soms ook het begrip en zelfs de vergeving voor de plegers van de gruweldaden.
Zoals Pacific (p. 92): Jullie moeten niet de indruk krijgen dat ik Hutu's haat. Velen zijn tegenwoordig goede vrienden van me. We eten en slapen samen en delen wat we hebben. In het begin was dat wel moeilijk voor me, maar ik heb geleerd ze te vergeven. Ik heb geen andere keus als ik verder wil met mijn leven.
Gelukkig zijn er nog steeds mensen die vanuit Wageningen leerlingen van de King David Academy steunen voor wie niemand het schoolgeld kan betalen. Uiteenlopende acties de afgelopen jaren, maar ook structurele giften zorgen ervoor dat deze jongeren toch een goede basis krijgen en zelfs zicht op een universitaire studie. Met die kansen kunnen zij later de leefomstandigheden voor zichzelf en hun familie verbeteren, en heel indirect ook voor hun land.
Een vlinder in Afrika, Hans Bronswijk, 2011 Uitgeverij Blauwdruk. Ook de opbrengst van het boek is bestemd voor het project.
http://www.uitgeverijblauwdruk.nl/boe/rwanda.html
Wat veel van die kinderen in de genocide van de jaren 90 is overkomen, kun je je nog niet voorstellen als ergste nachtmerrie.
Dat de scholieren uit het beschermde Wageningen de ervaringen van hun leeftijdgenoten als een schok hebben ervaren, is begrijpelijk.
Totaal verschillende werelden en toch zoveel wat hen bindt: dans, toneel, sport, uitgaan en plezier maken.
Wat me vooral raakt, is de enorm levenskracht die de jongeren in Kigali bezitten en soms ook het begrip en zelfs de vergeving voor de plegers van de gruweldaden.
Zoals Pacific (p. 92): Jullie moeten niet de indruk krijgen dat ik Hutu's haat. Velen zijn tegenwoordig goede vrienden van me. We eten en slapen samen en delen wat we hebben. In het begin was dat wel moeilijk voor me, maar ik heb geleerd ze te vergeven. Ik heb geen andere keus als ik verder wil met mijn leven.
Gelukkig zijn er nog steeds mensen die vanuit Wageningen leerlingen van de King David Academy steunen voor wie niemand het schoolgeld kan betalen. Uiteenlopende acties de afgelopen jaren, maar ook structurele giften zorgen ervoor dat deze jongeren toch een goede basis krijgen en zelfs zicht op een universitaire studie. Met die kansen kunnen zij later de leefomstandigheden voor zichzelf en hun familie verbeteren, en heel indirect ook voor hun land.
Een vlinder in Afrika, Hans Bronswijk, 2011 Uitgeverij Blauwdruk. Ook de opbrengst van het boek is bestemd voor het project.
http://www.uitgeverijblauwdruk.nl/boe/rwanda.html
Ik vond het ook een indrukwekkend boek. En als de opbrengst dan ook nog eens helemaal naar het goede doel gaat, is het natuurlijk helemaal een aanrader. Gr. Arnold
BeantwoordenVerwijderen