Even had ik niet opgelet, maar de afgelopen weken is de natuur gewoon haar gang gegaan. Gisteren ontwaarde ik ineens met een schokje de eerste krokus in de voortuin.
Toen ik die vandaag wilde vastleggen, bleek hij al gezelschap te hebben gekregen van zijn soortgenoten.
De temperaturen zijn deze dagen hoog, maar andere jaren kon ik nog wel eens medelijden hebben met de iele bloemetjes. Ze doen me dan denken aan meisjes die ineengedoken staan te kleumen omdat ze per se al hun zomerjurkje aan wilden.
Ik zou ze willen zeggen: ga terug. Het is nog maar begin februari. We kunnen nog bar weer krijgen. De statistieken leren dat in februari de meeste kans is op Elfstedentochten.
Zo was er de Tocht op 3 februari 1954 met als winnaar Jeen van den Berg. De weken daarna hield de strenge winter aan. Uit de overlevering weet ik dat ik als pasgeborene met wantjes in mijn wiegje lag, uiteraard stonden de ijsbloemen op de ruiten. (Laatst moest ik een neef uitleggen wat ijsbloemen zijn.) Door het sabbelen bevroren mijn wantjes.
Een goede afharding waarschijnlijk, ik heb zelden koude handen.
Afijn, waarom deze ontboezeming? Eén krokus maakt nog geen lente, en een bosje evenmin. Maar het is in elk geval een teken van nieuw leven.
 |
| de eerste van het jaar |
Toen ik die vandaag wilde vastleggen, bleek hij al gezelschap te hebben gekregen van zijn soortgenoten.
De temperaturen zijn deze dagen hoog, maar andere jaren kon ik nog wel eens medelijden hebben met de iele bloemetjes. Ze doen me dan denken aan meisjes die ineengedoken staan te kleumen omdat ze per se al hun zomerjurkje aan wilden.
Ik zou ze willen zeggen: ga terug. Het is nog maar begin februari. We kunnen nog bar weer krijgen. De statistieken leren dat in februari de meeste kans is op Elfstedentochten.
Een goede afharding waarschijnlijk, ik heb zelden koude handen.
Afijn, waarom deze ontboezeming? Eén krokus maakt nog geen lente, en een bosje evenmin. Maar het is in elk geval een teken van nieuw leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten