De hei zien

Ik ging naar Ede om de hei te zien. Dit jaar zou het me niet gebeuren dat de hei al weer uitgebloeid was voordat ik het in de gaten had.

Dus stapte ik vanmorgen op de fiets en reed eens niet waterwaarts (richting Grift of Rijn), maar zette koers naar de Ginkelse Heide.
Bij het passeren van de campus van Wageningen Universiteit zag ik dat het beeld van 'De Zaaier' er een nieuwe plaats heeft gekregen na de verhuizing vanaf de Costerweg. Hij staat nu voor het gebouw Orion dat volgend jaar klaar moet zijn. Voor mijn gevoel is hij daar nog niet helemaal geaard.

Bij de Ginkelse Heide werd duidelijk dat ik niet de enige was die de bloeiende hei kwam opzoeken. De regio liet zichzelf uit, wandelend, op de fiets, spelend met vliegers en radiografisch bestuurbare voertuigen.
Maar in het vervolg van mijn fietstocht waren er ook hele stukken waar ik geen mens tegenkwam. Zondagse rust.
Ik ben niet zo'n georganiseerde fietser met kaart en routeplanning. Die zouden me trouwens ook niet helpen. Mijn slechte oriëntatievermogen en mijn eigenwijsheid vormen een vertrouwde én verrassende combinatie. Weliswaar werd de fietstocht langer dan ik had gedacht, maar ik kwam weer eens op volledig onbekend terrein. Altijd leuk na bijna twintig jaar wonen in deze regio.

Ik verdwaalde van knooppunt naar paddenstoel en vond mijn weg over de hei, door de bossen en langs weilanden.
In de bossen viel soms al de geur te ontwaren van herfstige verrotting. Hoewel ik juist de afwisseling van seizoenen in ons klimaat zo waardeer, werd ik bij de eerste blik op de hei wat weemoedig. Dat prachtige paars luidt toch echt onverbiddelijk het afscheid van de zomer in. Er kwam een liedje van verzet in me op: I don't wanna say goodbye to the summer, zong ik luidkeels. Het liedje blijkt helemaal niet zo te heten, maar melancholiek is het wel: Sealed with a kiss. Brian Hyland uit 1962, lees ik op YouTube.

Ik ging naar Ede om de hei te zien en maakte een omweg, maar wel een mooie omweg.