Ergens in 1974 zal ik mijn debuut hebben gemaakt op het biljart en daarna heb ik het een aantal jaren vrij intensief gedaan. Zoals ik eerder al op dit weblog schreef (Oud sportnieuws), ben ik nooit lid geweest van een club, laat staan dat ik competitie heb gespeeld. Lekker libre spelen in de kroeg, niet goed maar enthousiast. Zo eind jaren '70 deed ik dat toch wel een keer of twee per week.
Dat ik na mijn eerste pogingen de smaak te pakken kreeg, heb ik te danken aan twee mensen (en uiteraard ook aan de mannen die met/tegen me wilden spelen).
Natuurlijk was dat mijn echtgenoot die toen mijn leermeester was en geduldig wist om te gaan met mijn eigenwijsheid. 'Die zou ik linksom over wit en dik spelen' leidde bij mij al gauw tot rechtsom over rood en dun. Irritant natuurlijk als ik 'm dan toch maakte.
En achteraf gezien speelde Engelien Voskens ook een belangrijke rol bij mijn eerste schreden/stoten op het groene laken. Zij was de eigenaresse van café Voskens in Tilburg, officieel café De Roskam, dat jarenlang mijn stamcafé was.
In het bruine café in het centrum kwam een gemengd publiek, maar studenten, oud-studenten en eeuwige studenten maakten een aanzienlijk deel uit van het publiek. Ook kunstenaars waren meer dan gemiddeld vertegenwoordigd.
Engelien was een kleine vrouw met een zachtmoedig gezicht en een grijze krullenbol, maar ik heb boomlange kerels zien krimpen onder haar bliksemende ogen waarna ze afdropen. Er kon veel bij Voskens, maar als ze je niet mocht, hield ze je kort of keek ze je buiten.
Als biljartende vrouw, meisje eigenlijk nog maar, was ik ook in dat café een uitzondering. Maar ik heb me altijd gesteund gevoeld door Engelien. Vaag herinner ik me dat ze een man op zijn plaats zette toen hij een opmerking over mijn biljarten maakte. Of misschien was het dat hij wilde voordringen terwijl ik had afgeschreven.
Doordat ik me in haar café op mijn gemak voelde, kon ik mijn spel en mijn zelfvertrouwen verbeteren. Daar heb ik, hoe weinig ik ook speel, nog steeds plezier van. Het is en blijft een mooie sport, een goede oefening in concentratie en mindfulness.
Ze beschermde het biljart angstvallig. Als iemand met een sigaret ook maar in de buurt kwam of iemand tegen het biljart wilde hangen, kwam Engelien met driftige pasjes aangestevend. Later op de avond was het vaak zo druk dat het biljart zorgvuldig werd afgedekt.
Kinderen konden bij haar altijd een potje breken. Sommige stamgasten liet ze ook toe in haar privé-leven, zo ver brachten wij het niet. Maar dat wij aardig hoog stonden op haar favorietenlijstje, merkten we eens met Pasen toen we eindelijk ook het boterlammetje kregen dat ze zelf maakte voor haar vaste klanten.
Eind jaren '80 werd Engelien ziek en in 1989 is ze op 70-jarige leeftijd overleden. Hoewel ik toen niet meer zo veel in de kroeg kwam, ben ik blijkbaar wel bij de uitvaart geweest. Ik vond namelijk in mijn archief het herinneringsprentje en ook het artikel uit het weekblad de Tilburgse Koerier waarin haar overlijden werd gemeld.
Met de dood van Engelien verdween de laatste Voskens uit het café dat Adrianus Voskens in 1797 begon. Gelukkig staat het pand er nog en het heeft blijkbaar nog steeds een horecabestemming, al staat er vermoedelijk geen biljart meer.
Engelien, peetmoeder van mijn voorliefde voor biljarten. Soms besef ik pas jaren later welke belangrijke rol mensen in mijn leven hebben gespeeld.
Regionaal archief Tilburg over café Voskens
Het Huys van Voskens - geschiedenis
Dat ik na mijn eerste pogingen de smaak te pakken kreeg, heb ik te danken aan twee mensen (en uiteraard ook aan de mannen die met/tegen me wilden spelen).
Natuurlijk was dat mijn echtgenoot die toen mijn leermeester was en geduldig wist om te gaan met mijn eigenwijsheid. 'Die zou ik linksom over wit en dik spelen' leidde bij mij al gauw tot rechtsom over rood en dun. Irritant natuurlijk als ik 'm dan toch maakte.
En achteraf gezien speelde Engelien Voskens ook een belangrijke rol bij mijn eerste schreden/stoten op het groene laken. Zij was de eigenaresse van café Voskens in Tilburg, officieel café De Roskam, dat jarenlang mijn stamcafé was.
In het bruine café in het centrum kwam een gemengd publiek, maar studenten, oud-studenten en eeuwige studenten maakten een aanzienlijk deel uit van het publiek. Ook kunstenaars waren meer dan gemiddeld vertegenwoordigd.
Engelien was een kleine vrouw met een zachtmoedig gezicht en een grijze krullenbol, maar ik heb boomlange kerels zien krimpen onder haar bliksemende ogen waarna ze afdropen. Er kon veel bij Voskens, maar als ze je niet mocht, hield ze je kort of keek ze je buiten.
Als biljartende vrouw, meisje eigenlijk nog maar, was ik ook in dat café een uitzondering. Maar ik heb me altijd gesteund gevoeld door Engelien. Vaag herinner ik me dat ze een man op zijn plaats zette toen hij een opmerking over mijn biljarten maakte. Of misschien was het dat hij wilde voordringen terwijl ik had afgeschreven.
Doordat ik me in haar café op mijn gemak voelde, kon ik mijn spel en mijn zelfvertrouwen verbeteren. Daar heb ik, hoe weinig ik ook speel, nog steeds plezier van. Het is en blijft een mooie sport, een goede oefening in concentratie en mindfulness.
Ze beschermde het biljart angstvallig. Als iemand met een sigaret ook maar in de buurt kwam of iemand tegen het biljart wilde hangen, kwam Engelien met driftige pasjes aangestevend. Later op de avond was het vaak zo druk dat het biljart zorgvuldig werd afgedekt.
 |
| 1989 De Tilburgse Koerier meldt het overlijden van Engelien Voskens. (Klik op afbeelding om te vergroten.) |
Eind jaren '80 werd Engelien ziek en in 1989 is ze op 70-jarige leeftijd overleden. Hoewel ik toen niet meer zo veel in de kroeg kwam, ben ik blijkbaar wel bij de uitvaart geweest. Ik vond namelijk in mijn archief het herinneringsprentje en ook het artikel uit het weekblad de Tilburgse Koerier waarin haar overlijden werd gemeld.
Met de dood van Engelien verdween de laatste Voskens uit het café dat Adrianus Voskens in 1797 begon. Gelukkig staat het pand er nog en het heeft blijkbaar nog steeds een horecabestemming, al staat er vermoedelijk geen biljart meer.
Engelien, peetmoeder van mijn voorliefde voor biljarten. Soms besef ik pas jaren later welke belangrijke rol mensen in mijn leven hebben gespeeld.
Regionaal archief Tilburg over café Voskens
Het Huys van Voskens - geschiedenis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten