dinsdag 5 april 2011

Thuis

De afgelopen tijd was ik meer bij mijn familie in Weert dan thuis in Wageningen. We stonden met elkaar om mijn moeder heen en de blik was naar binnen gekeerd.
Nu ik thuis in Wageningen ben en weer om me heen begin te kijken, is alles in de wereld hetzelfde, en ook niet.
De omvang van de ramp in Japan is nog altijd bangmakend ongewis. In Libiƫ en Ivoorkust, bijvoorbeeld, offeren de leiders in hun machtswellust nog steeds hun eigen mensen op.
Een leider die het goed met zijn mensen voorheeft, wil niet gewapenderhand zijn gelijk halen. Een echte leider weet van wijken.
  
Pinksterbloem
langs de Grift

Ondertussen is de lente losgebarsten en die uitbundigheid contrasteert soms pijnlijk met mijn verdriet. Tegelijkertijd troost de natuur ook.
 Na mijn afwezigheid voelde ik de sterke behoefte om mijn terugkomst meteen te markeren op mijn dierbare plekken. Wroeten in de tuin, letterlijk aarden.
Maar ook een fietstocht door mijn Binnenveld, langs de Grift, over de dijk, een wandeling in mijn uiterwaarden. Voor het eerst weer de pinksterbloem zien, kikkers en een padje in mijn eigen tuin.



Het verdriet en gemis van mijn ouders was die dag verweven met mijn gang in de natuur.
Hoorbaar in het aanhoudend Lamentum van de kudde schapen langs de dijk. Zichtbaar in het beeld van de koeien bij de steenfabriek en de troost van de psalm die in mijn hoofd opdook: Hij legt mij in grazige weiden, hij geeft rust aan mijn ziel.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten