En weer probeer ik de draad op te pakken.
Alleen, de draad zal er nog wel zijn, maar ik ben veranderd. Vorige week, nog geen drie maanden na mijn vader, is mijn moeder overleden.
Nadat 2 1/2 jaar lang mijn vader 24 uur per dag haar mantelzorger was geweest, kon ze sinds zijn onverwachte overlijden in januari niet meer thuiswonen.
Een oude boom moet je niet verplanten, en zeker geen twee keer. Na tijdelijk onderdak in het verpleeghuis kreeg ze een vaste plek in een zorgcentrum, gelukkig ook in Weert. Ze deed haar best om er haar draai te vinden en wij probeerden zoveel mogelijk bij haar te zijn.
Maar nieuw lichamelijk onheil en het grote gemis van mijn vader maakten dat ze steeds meer achteruit ging. De laatste week waren we dag en nacht bij haar en op 28 maart is ze 's avonds in het bijzijn van haar vier kinderen gestorven.
Zaterdag hebben we haar te ruste gelegd in het graf bij mijn vader. Nu zijn ze weer samen.
Wie de breekbare vrouw van de laatste jaren zag, kan zich misschien nauwelijks herinneren hoe sterk de kleine, tengere vrouw ooit was.
Anderzijds moet je enorm sterk zijn om, in het volle besef, je afhankelijkheid en verlies van krachten te aanvaarden en zonder klagen te dragen.
De omvang van het gemis van mijn ouders kan ik nu nog nauwelijks overzien. Ik ben trots op ze en ik voel me intens dankbaar voor de onschatbare waarden die ze me voor mijn leven hebben meegegeven.
http://annievangansewinkel.blogspot.com/2011/01/de-draad-oppakken.html
 |
| Treurberk Emmasingel Weert |
Nadat 2 1/2 jaar lang mijn vader 24 uur per dag haar mantelzorger was geweest, kon ze sinds zijn onverwachte overlijden in januari niet meer thuiswonen.
Een oude boom moet je niet verplanten, en zeker geen twee keer. Na tijdelijk onderdak in het verpleeghuis kreeg ze een vaste plek in een zorgcentrum, gelukkig ook in Weert. Ze deed haar best om er haar draai te vinden en wij probeerden zoveel mogelijk bij haar te zijn.
Maar nieuw lichamelijk onheil en het grote gemis van mijn vader maakten dat ze steeds meer achteruit ging. De laatste week waren we dag en nacht bij haar en op 28 maart is ze 's avonds in het bijzijn van haar vier kinderen gestorven.
Zaterdag hebben we haar te ruste gelegd in het graf bij mijn vader. Nu zijn ze weer samen.
Wie de breekbare vrouw van de laatste jaren zag, kan zich misschien nauwelijks herinneren hoe sterk de kleine, tengere vrouw ooit was.
Anderzijds moet je enorm sterk zijn om, in het volle besef, je afhankelijkheid en verlies van krachten te aanvaarden en zonder klagen te dragen.
De omvang van het gemis van mijn ouders kan ik nu nog nauwelijks overzien. Ik ben trots op ze en ik voel me intens dankbaar voor de onschatbare waarden die ze me voor mijn leven hebben meegegeven.
http://annievangansewinkel.blogspot.com/2011/01/de-draad-oppakken.html
Mooi geschreven tante Annie!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,
Folkert