Hoezo, gestolen? Het is toch zeker mijn eigen tijd.
Vreemd en dom dat ik het nog te vaak vergeet. Het was zelfs een belangrijke reden om eigen baas te worden. Dus ook baas over mijn tijd.
Met enige compassie bekijk ik de werknemers van aanpalende bedrijven die zichzelf in de middagpauze luchten langs de Nieuwe Kanaal. Maar zij beginnen straks aan hun weekeinde, terwijl ik dat deels nodig heb om achterstallige werkklussen uit te voeren. Klussen, het klinkt zo zwaar. Ik heb ze helemaal zelf bedacht. Bovendien ben ik met zoveel leuke activiteiten bezig.
Nog geen half jaar geleden wist ik het allemaal zo goed. Stap voor stap in het berglandschap van Nepal waren ruimte en tijd onbegrensd.
Ik weet het sindsdien nog sterker. Hoe meer ik in het moment ben, hoe meer tijd ik ervaar. Maar als ik me door de dag heen jaag, vliegt de tijd des te harder. Weten is één ding, maar doen - eigenlijk niet doen - valt tegen in de praktijk.
Hardleers was ik overigens zelfs daar nog. Toen mijn horloge het begaf, maakte me dat toch onrustig. In een dorpje kon ik alleen een nepedelsteen blingbling exemplaar kopen, dat nu geen dienst meer doet. Misschien moet ik het weer in het zicht leggen. Het kan me ervan doordringen dat ik de tijd moet stelen om hem te winnen.
Het klokje geeft me het goede voorbeeld, het staat al tijden stil.
N.B. Zo druk, en dan wel tijd besteden aan een nieuw blog?
A. het is een blog over tijd en die zet ik zo ook even stil B. ik vind het gewoon leuk en C. dan werk ik vanavond wel weer over. Eigen baas immers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten