Kapel in het groen

Op de valreep, vandaag is de laatste dag, bezocht ik gisteren de Canvaskapel in het Arboretum Belmonte in Wageningen.

Een bijzondere installatie, zwaar van symboliek en verwijzingen, maar met het omringende groen en vogelgezang heeft het toch iets ingetogens.
Jammer dat het werk van kunstenaar Otto de Bruijne maar zo kort te zien is.

Een wandeling door het Arboretum is altijd een feestje, maar zeker in deze tijd van het jaar als de rhododendrons en azalea's bloeien. Menig jaar was de bloeiperiode al voorbij wanneer ik eraan dacht om speciaal daarvoor naar dit park te gaan.

Maar gisteren kon ik weer eens genieten van de explosie van kleuren, hoewel ik bij de eerste aanblik even met mijn ogen moest knipperen. Verblindend knal.

Canvaskapel Arboretum Wageningen 

Ik was erbij

Ik was erbij. Volgens psychologen schijnt dat belangrijker te zijn dan wát je hebt gezien.

Deelgenoot zijn geweest van een gezamenlijke belevenis, al dan niet historisch. Hoe dan ook zal het vandaag in Wageningen voor veel mensen de eerste keer zijn geweest dat ze de nieuwe koning en koningin in het echt zagen en misschien zelfs ook de laatste keer.

Je kunt over 10, 20 of veel meer jaren zeggen dat je er toen, 30 mei 2013, bij was.
Zíen is iets anders. De aanloop naar dat moment was vele malen langer. Een half uur voor de flitsgebeurtenis stond ik bij theater Junushoff, mooi eerste rang. Achter me had Wageningen Universiteit zich opgesteld om een presentatie te geven van onderwijs en onderzoek. Studenten zouden maquettes omhoog houden van hun onderzoeksproject.

De sfeer was ontspannen. Vlaggetjes van Wageningen 750 jaar en oranje molentjes werden uitgedeeld en af en toe oefenden schoolkinderen al gejuich en gewuif. De agenten stonden er ontspannen bij, eentje raapte een gevallen vlaggetje op en gaf het terug aan het kind.
Ik wisselde enkele woorden met de vrouw wier kapper de koetsier van de koets had gekapt. Weer eens een illustratie van het feit dat we allen slechts enkele stappen van beroemdheid verwijderd zijn.

Ja, daar kwamen ze aan. Mobieltje in de aanslag, half kijken en half fotograferen en dat blijkt dus achteraf slechts een halve koning op te leveren. Wuivend, dat wel.
Een tikkeltje verbouwereerd bleef ik achter, dat waren ze. Voorbij.

Daarna nog net niet op een holletje naar de haven, waar ik het koningspaar aan boord zag gaan. Op het bovendek stonden ze te wuiven.

En ja, ik heb teruggewuifd, ze deden zo aandoenlijk hun best ieder de indruk te geven dat die zwaai, die lach, dat gebaar voor jóu was.

Wij waren erbij, wij Wageningers, maar zonder enge, eenkennige kantjes. Niet voor niets vormden 70 mensen van - de liefst 160 - verschillende nationaliteiten van Wageningen een erehaag ter verwelkoming.

Wageningen liep uit en liet zich van zijn beste kant zien. Na afloop keerden de mensen huiswaarts, een vlaggetje in de hand, of met oranje molentjes op hun fiets, of gewoon met een glimlach. Ze waren erbij, met zijn allen.
Zo'n monarchie kost wat, maar de opbrengst is van onschatbare waarde.

Blog 29 april 2013: Oranje

Logeerbeer als postkaart

Na Logeerbeer, het boek, het liedje, de kamishibai (platen voor het vertelkastje) is er nu ook de postkaart.

Uitgeverij De Eenhoorn brengt de postkaarten uit met een van de schattige illustraties van Elisah De Bruycker. De afbeelding siert de achterkant van mijn prentenboek. Daarop staat Knoef, de logeerbeer, die op pad gaat met zijn knuffelkonijn Moemeltje.
Deze kaarten (nr. 222) zijn te bestellen bij uitgeverij De Eenhoorn

Eerder weblog over de kamishibai-platen van Logeerbeer

Tóch

Alea iacta est. Ik ben tóch aan de Twitter.
Zojuist heb ik mijn eerste tweet de wereld in geslingerd. En dat terwijl ik onlangs opnieuw beweerde dat ik er niet aan wilde.
Niets veranderlijker dan een mens, en zeker ikzelf. Ergo, niets menselijks is mij vreemd.
Ik had er zo mijn argumenten voor om zelf niet actief te zijn op dit sociaal medium. Te oppervlakkig, te tijdrovend, te weinig tekens om mijn 'boodschap' te melden.
En nu ogenschijnlijk foetsie, al die steekhoudende argumenten. Voorlopig althans, ik heb besloten om daadwerkelijk te ervaren of ik iets met Twitter kan en wil.
Mijn twitteradres

Schrijfworkshops Gereedschapskist

Op 28 mei en 31 mei geef ik 's avonds in de bblthk Wageningen workshops Gereedschapskist schrijven van A tot Z. Het zijn twee verschillende workshops waarin ik uiteenlopende aspecten van schrijven behandel. Er is vooral tijd voor oefeningen, theorie komt zijdelings aan de orde. 

Presentatie in bblthk
Wageningen van de schrijfworkshops


In twee avonden kan ik natuurlijk niet alle letters van het alfabet aan de orde stellen. Maar we hebben het in Van Alleslijm tot Moker (28 mei) bv. over aanloop, beschrijvingen, doorschrijven, fantasie, ik, mokerslag.
Op 31 mei in Van Nijptang tot Zaag o.m. personages, perspectief, plot, schrappen, zintuigen.
De bblthk heeft een leuke presentatie gemaakt van de cursusinformatie, maar ook met een schat aan schrijfboeken die in de uitleencollectie zitten.
Er zijn nog plaatsen vrij.
Aanmelden vooraf is wel nodig: info@annievangansewinkel.nl

Meer informatie over de workshops:
Eerder weblog over de workshops
Website Week van de Amateurkunst (WAK) Wageningen

Roze en zwarte droom

Enigszins beduusd kwam ik gisteravond laat uit de voorpremière van 'L'écume des jours'. De film met o.m. Audrey Tautou (van de succesfilm Amélie) en Omar Sy (Intouchables) is gebaseerd op de gelijknamige roman van Boris Vian. Wat vond ik nou van de film die me twee uur lang had geboeid, ná nog een voorpremière: Los amantes pasajeros Pedro Almodóvar. Meer dan vier uur film kijken in het Wageningse Heerenstraattheater voor deze duo-voorpremière.

Na een nacht slapen met daaromheen krachtige beelden uit de film weet ik het: een geweldige film van een ogenschijnlijk onverfilmbaar boek.
Het verhaal is misschien wel samen te vatten met de titel van een boek: Als het kwaad goede mensen treft (Kushner).
Wanneer ziekte - Chloé wordt doodziek door een waterlelie in haar long - toeslaat, worden liefde en vriendschap zwaar op de proef gesteld.

Colin heeft alles goed voor elkaar. Zijn huis is bijna een speeltuin en zelf hoeft hij niet te werken. Hij is bevriend met Chick die gaandeweg zwaar verslaafd raakt aan Jean-Sol Partre (Boris Vian was bevriend met Jean-Paul Sartre). Al zijn geld gaat op aan boeken en zelfs het borstbeeld van de schrijver-filosoof. Wanneer er dan toch eens een cadeau voor zijn vriendin Alies afkan, is het een mantelpak van Simone (de Beauvoir, Sartres vriendin).
Het geluk voor Colin lijkt niet op te kunnen wanneer hij valt voor Chloé, de even speelse vrouw met licht lispelende stem en fluwelen ogen. Op een wolk zweven ze boven Parijs. En dat is nog maar een van de ingenieuze en vindingrijke beelden waar de magisch-realistische film vol van zit. 

L'écume des jours, detail flyer 


Althans in het eerste deel, want door de ziekte van Chloé komt het geoliede raderwerk van hun leven knarsend tot stilstand, schoonheid raakt overwoekerd en kwijnt weg. Colin moet het meest geestdodende en enge werk doen om de torenhoge doktersrekeningen te betalen.
Op zeker moment verdwijnt letterlijk de kleur uit hun leven en wordt de film zwart-wit.
Het boek van Vian is al uit 1947, maar in de film herken ik verbeeldingen van de studentenopstanden in Parijs mei 68, maar ook is er de suggestie van fabrieksbezettingen en het 'gat van de Hallen' (waar later het Centre Beaubourg en het Forum des Halles verschenen). Voor Fransen zijn er ongetwijfeld veel meer herkenningspunten, zowel in beeld als in taal en woordgrappen.
De film doet een voortdurend beroep op zintuigen en emotie, verstand zit alleen maar in de weg, hoewel er toch een verhaal in zit. Maar de absurde film is veel meer dan een verhaal. Het raakt direct aan eigen roze en zwarte dromen, herkenbaar of voorstelbaar.

Eén jammerpuntje: in de trailer zit prachtige muziek, 'I love you' van Woodkid. Waarom zit die niet in de film zelf? Of ben ik bij de aftiteling toch te vroeg weggelopen?

O ja, en Los Amores Pasajeros dan waarmee de filmavond begon? Bijna weggevaagd door de kracht van L'écume des jours'. Niet meer dan aardig tijdverdrijf.
 

Natuurlijk

Op 24 april schreef ik in mijn blog 'Levendig' dat mezen mijn nestkastje hadden uitverkoren om hun nest te bouwen. En met resultaat. Sinds een week vliegt het ouderpaartje aan en af om hun kroost van voedsel te voorzien. Zodra ze weg vliegen, beginnen hun nakomelingen al weer te krijsen om meer, meer, meer. Het stel heeft het er maar druk mee.

Ik bekijk het allemaal met belangstelling, van achter glas, want ik wil ze zo min mogelijk storen. Maar ik ben wel nieuwsgierig naar wat zich binnen dat huisje allemaal afspeelt. Ik ga niet zo ver dat ik een cameraatje ophang, die schijnen inmiddels verkrijgbaar te zijn. Ik ben zelf immers ook op mijn privacy gesteld.
Toch stond ik me de afgelopen dagen regelmatig af te vragen hoe dat er binnen aan toegaat. Pa of ma mees komt aangevlogen, kijkt vanaf de naburige acacia eerst of de kust veilig is, vliegt aan, houdt dan een moment stil op de drempel van het kastje en glipt naar binnen. Vervolgens begint voor mij het gissen.
Dat kastje is niet groot, het beest kan zijn bips amper keren en toch moet hij het voedsel aan zijn jongen overdragen. Doet hij dat planerend of daalt hij neer? Maar worden die alsmaar groeiende jongen dan niet verpletterd onder het volwassen lichaam van pa of ma?
Als ik mezelf, toch rank van postuur, projecteer als moedermees, krijg ik het beeld van een plomp, onhandig wezen dat de bloedeigen jongen in dat kleine hokje vermorzelt.
Gelukkig heeft de natuur dat prima geregeld. Een vriendin stuurde me een geruststellend filmpje van een mezenkastje waarin mezen hun jongen grootbrengen.
Mooi om te zien. Ik vroeg me wel af welke onverlaat dat 2 euro muntstuk in het nest heeft gelegd, waarschijnlijk om te laten zien hoe klein het is. Maar als mens moet je met je grote poten uit de buurt blijven van zoiets kwetsbaars.
Even hield ik nog de adem in toen een jong op het randje van uitvliegen stond. Natuurlijk ging het goed.
Ik kijk uit naar de dag dat 'mijn' mezenjongen zo ver zijn.