Schrijfcursussen en ik

Schrijven Magazine febr. 2016

Schrijfcursussen en ik - er zit een merkwaardige tegenstelling in. Ter voorbereiding op mijn schrijverschap heb ik nooit schrijfcursussen gevolgd. Blijkbaar gaat leren bij een eigenwijs iemand als ik toch vooral door springen, vallen, struikelen en weer opstaan, gevoed door een ogenschijnlijk onverwoestbaar optimisme.
De afgelopen jaren heb ik wel met veel plezier specifieke cursussen gedaan, zoals een masterclass scenario schrijven bij Willem Jan Otten en filosofische schrijfweken bij de Internationale School voor Wijsbegeerte in Leusden.

Zelf krijg ik ook vaak de vraag: kun je schrijven léren?
Een groot aantal aspecten van schrijven kun je zeker leren in cursussen. Mijn leerproces was vast sneller gegaan als ik een aantal beginnersfouten dankzij cursussen had vermeden.
En ook nu nog, na meer dan 30 boeken, ben ik zeker niet uitgeleerd. Gelukkig maar, want anders is er toch ook niets meer aan. Leven ís leren, voortdurend.
Hoewel ik dus zelf als schrijver niet ben opgegroeid met cursussen geef ik ze wel al heel lang.
Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik aan de huiskamertafel aan de Churchillweg in Wageningen begon en wekelijks verschillende cursusgroepen ontving. Maximaal zes deelnemers, want meer pasten er niet aan die tafel.
Mondelinge cursussen levensverhaal, kinderverhalen, creatief schrijven, reisverhalen en op woensdagmiddag soms kindercursussen. Later kwamen er cursussen voor speciale doelgroepen zoals een leesclub, kinderen, ouderen en workshops op locatie zoals natuurgebied de Blauwe Kamer.

In 1998 begon ik als schrijfdocent, 18 jaar dus inmiddels. In 2000 kwamen daar schriftelijke cursussen bij na verzuchtingen van belangstellenden uit de Randstad dat Wageningen helaas te ver weg was.
Ik vind het heerlijk om zelf cursusmateriaal te ontwikkelen en tot nu toe heb ik acht verschillende schriftelijke cursussen in mijn aanbod. Honderden cursisten in binnen- en buitenland (lang leve internet) heb ik al ingeschreven en veel verhalen en gedichten zijn voorbijgekomen.
Ik zie hoe cursisten zich ontwikkelen en een aantal van hen is gedebuteerd. Dat zou waarschijnlijk ook gebeurd zijn zonder mijn cursus, maar ik hoop dat ik er toch een kleine bijdrage aan heb geleverd.

Als schrijfdocent heb ik me ook ontwikkeld en ik realiseer me dat ik in die 18 jaar mijn gereedschapskist met aanpak en oefeningen bijna ongemerkt heb aangevuld.


Ik vind het belangrijk om de deelnemers voorbij het vanzelfsprekende te laten kijken. Het moet hún verhaal blijven, maar ik help ze om er alles uit te halen wat erin zit. Als hun zelfvertrouwen groter wordt, durven ze ook meer te onderzoeken en te experimenteren. Zonder vallen en opstaan gaat het niet.
Dé gouden tip heb ik niet, maar wel: schrijf dát boek dat alleen jij kunt schrijven.


In het nieuwe nummer van Schrijven Magazine zit een schrijfcoachspecial waarin schrijfdocenten en coaches zich presenteren. Daarin staat ook een pagina over mij met als motto: Voorbij het vanzelfsprekende.