In de serie Strandvondsten vandaag: de handschoen. Vroeg ik me gisteren bij de aangetroffen schoen af waar de wederhelft was, vandaag struikelde ik op het strand van Egmond zowat over die existentiële vraag.Ik was nog maar net begonnen aan mijn wandeling of ik trof een blauwige, of eerder turquoise, handschoen aan.
Op de vraag waar zijn wederhelft zou kunnen zijn, kreeg ik al binnen honderd meter antwoord.Fijn, hereniging kon niet ver meer zijn.
Tevreden over deze heelheid stapte ik verder en stuitte tientallen meters verder op een oranje handschoen. Ach ... alleen.
Of was dit een Dritte im Bunde, stoker wellicht in een goed huwelijk?
De vraag liet me niet los, maar gelukkig, een eindje verder lag zijn maatje.
Eind goed, al goed. Happy end, als te vaak in een Amerikaanse film, en dat is me dan weer te makkelijk en te saai.
Bovendien heb je geen verhaal als het zo vanzelfsprekend goedkomt. Een ernstig probleem voor een schrijver die op zoek is naar conflict, spanning, dilemma.
Maar op de terugweg, een heel eind verderop, word ik op mijn wenken bediend: op de vloedlijn nóg een turquoise handschoen.
Is zijn maat nog niet aangespoeld, of hoort hij nergens bij? Het vijfde wiel aan de wagen?
Kijk, nu hebben we misschien een verhaal.
In elk geval was het vandaag handschoenendag, zoals ik op het strand ook wel eens een kwallendag meemaak of een zwaardschededag of een zeesterrendag.
Handschoenendag. Laat ik er de volgende keer wel aan denken mijn handschoenen aan te trekken. Windkracht 8-achtig in december is frisjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten